ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

           Βαρέθηκα τη συνεχή Κοζωνολογία κι είπα να ξεφυλλίσω τις αναμνήσεις μου τις ποδοσφαιρικές, για να γνωριστούμε και ποδοσφαιρικά λίγο πριν την συνάντηση μας το επόμενο Σάββατο. Θα κάνω λοιπόν ένα flash back, θα ξεκινήσω απο το 1971 που πολιτογραφήθηκα επίσημα Αεκτζής, και θα σας μιλήσω για ποιόν θεωρώ κορυφαίο στην κάθε θέση της ομάδας μας. Καταλαβαίνω οτι θα υπάρξει κάποια αδικία απο μέρους μου, αλλά πιστέψτε με δεν είναι ηθελημένη. Επίσης θα μιλήσω για το άτομο, ξεριζώνοντας το απο την ομάδα, διότι πολλοί διέπρεψαν λόγω ομάδας ή και προσαρμοσμένου συστήματος.

        Για μένα, μεγάλο τερματοφύλακα η ΑΕΚ δεν είχε ποτέ. Αυτήν την θέση έπαιζα και του λίμπερο, και τις έχω μελετήσει. Κορυφαίος για μένα ήταν ο Νικόλας ο Χρηστίδης. Τεράστια  προσωπικότητα, σοβαρότητα και διαμάντι χαρακτήρας. Τέλεια παρέα για το ούζο μας.
         Αριστερό μπακ ήταν ο Μιχάλης ο Κασάπης (πραγματικό full back) και δεξί ο Γιώργος ο Κεφαλίδης, ο επονομαζόμενος Ρούπη. Κεντρικό δίδυμο δεν υπάρχει τίποτα πλην του Στέλιου του Μανωλά και του Γκαμάρα. Έχω και μια λατρεία στην Ουρουγουάη και στην Παραγουάη, δεν θέλω και πολύ.
         Για κλασσικό αμυντικό χαφ ψηφίζω τον Μίλτον Βιέρα. Τεχνίταρος και τσεκούρι εκεί που έπρεπε. Ανατομία ήξερε με απίστευτο χιούμορ. Φυσικά δίπλα του, στην ίδια ομάδα, στέκεται ο Ρέφικ Σαμπανάζοβιτς που έκοβε, μοίραζε τη μπάλα και συνέδεε τις γραμμές. Δεκάρι δεν μπορεί κανείς να φτουρίσει μπροστά στο πόδι του Βασίλη Τσιάρτα, την μαγική μπαλιά του ή το φάουλ του.
           Στα οχτάρια κοντοστέκομαι. Υπήρχε ο Αλεξανδρής που σκοράριζε κυρίως με τα σκουπίδια που γυροφέρνανε εκτός περιοχής. Ο Ντανιέλος αν έπρεπε να του δώσω κάποιο νούμερο και κάποια θέση, ή ο Τιμούρ που η εκρηκτικότητα του και ο κεραυνός του ήταν κάτο το ασύλληπτο. Φυσικά ο μεγάλος Τόνυ που πραγματικά ήταν για ομάδα ευρωπαϊκή. Και για την τεχνική του και για το πάθος του. Τον θυμάμαι τότε στην πρώτη του εμφάνιση - Λάρισα -ΑΕΚ 0-1, που πήρε την πρώτη κίτρινη του και με την μπαλιά του σκόραρε ο Οκόνσκι.
            Ο δικός μου ο παίκτης για εκεί είναι άλλος. Ο Τάκαρος. Ο Νικολούδης. Το θηρίο. Ο άνθρωπος που μπορούσε να σου γυρίσει ένα ματς ή να το πάρει με πέντε αντιπάλους μαρκάροντας τον εκεί στο κόρνερ κι αυτός να κρύβει τη μπάλα. Φυσικά μπορούσε και να σε σταυρώσει, αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει αυτην την στιγμή. Μπορώ να σας διηγούμαι άπειρες ιστορίες με αυτόν πρωταγωνιστή.
              Σκόρερ που τον μνημονεύω είναι μόνο ο Θ(ε)ωμάς. Αφού γλύτωσε εκείνο το δολοφονικό τάκλινγκ του πουσταρά του Ελευθεριάδη - να δείτε μ'αυτόν ξύλο που έχω παίξει στα ερασιτεχνικά-, τι να πρωτοπώ; Για προσφορά, για δύσκολο γκολ, για σέντρα; Θα τον έβαζα ελαφρά αριστερά, κάτι σαν ντουμπλάρισμα του παίχτη που καλύπτει την αριστερή πλευρά.
               Απο την άλλη μεριά ξεχωρίζω τον κουμπάρο, τον Γιώργο Σαββίδη που λόγω έλλειψης τον κάνανε δεξί μπακ. Σκεφθείτε τον λίγο πιο μπροστά, στην ευθεία απο κέντρο μέχρι την γραμμή του άουτ.  Και γκολ και σουτ και ταχύτητα και φυσική κατάσταση και δύναμη. Μεγάλος παίκτης.
             Σέντερ φορ, για μένα τελειωμένα, ήταν μόνο ο Μπάγιεβιτς. Γλύκα τρίπλας, γλύκα προσποίησης, τρομερό σουτ, κεφαλιά, μάζεμα αντιπάλων πάνω του και και και αρχοντιά παντρενμένη με απλότητα. Και φυσικά τσαμπουκάς κι άγριο ξύλο. Ρωτείστε τον Παπαδόπουλο της δαφνοστεφανωμένης ή τον Περγαμηνό της Καστοριάς ή τον Φοιρό για την γλύκα της μπουνιάς του που έσπαγε σαγόνια.
           Καταλαβαίνω οτι θα μου πείτε οτι δεν ανέφερα τον Μίμη, τον Τάσο, τον Τίμο( είμαστε και φίλοι), το Ντέμη κι ασφαλώς κι άλλους. Κι εγώ θα σας πω οτι δεν ανέφερα και τον Δομάζο, τον Σαραβάκο, τον Γιώργο τον Σκρέκη, τον Μπάμπη τον Ιντζόγλου ή τον Τάσο Μητρόπουλο. Όταν ξεφυλλίζεις ένα άλμπουμ και μιλάς στα παιδιά, όλα τα βλέπεις, αλλά καταθέτεις το δικό σου προσωπικό βίωμα και την εικόνα που την τραγικότητα της δεν μπορεί να την πιάσει ο μικρότερος που βλέπει πια άλλη μπάλα.
            Να του πεις για το σπασμένο κεφάλι του Νικολάου, το πόδι του Κωστή ή του Δίντσικου, ή το παιδάκι που μάζευε τη μπάλα στο γήπεδο της Δράμας κι είχε κάτσει πάνω απο κρανιακό κάταγμα του Νικολούδη; Βλέποντας ένα γίγαντα να μην μπορεί να σηκωθεί.
              Ξεχώρισα για μένα τους καλύτερους για να κάνουμε ένα διάλειμμα, να ξεφύγουμε λίγο και να μιλήσουμε ρε παιδί μου τελικά και γι' αυτό για το οποίο πάμε στο γήπεδο. Σε λίγο θα έχουμε και μαζί μας το εγχειρίδιο της ειδικής λογιστικής οι μισοί , κι οι άλλοι μισοί θα είναι ντεντέκτιβς για να βρουν τι γίνεται. Λες κι ο Μπάρλος ήταν μαλάκας τελικά.
        ΥΓ1. Για την συνάντηση μας θα δράσουμε σωστά. Προτείνω να ορισθεί η ώρα, να μην ανακοινωθεί εδώ ο τόπος,  κι ο ένας να έχει την υποχρέωση να ειδοποιεί κάποιον δίνοντας του το τηλέφωνο του επόμενου που πρέπει να ειδοποιήσει εκείνος. Για μένα η Φιλαδέλφεια είναι MUST για την πρώτη μας συνάντηση. Πάνω απο δέκα δεν θα είμαστε και να πάμε κάπου απλά, αν συμφωνείτε.
        ΥΓ2. Το αποτυχημένο αντικίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου ( 1967 ) ποιά ημερομηνία έγινε; Κοιμήθηκε ο πατέρας μου και μου έμεινε η απορία. Θα μου πείτε γιατί δεν περίμενα μέχρι το πρωί. Έχω μερικές φορές έμμονες ιδέες. Αν το κίνημα είχε πετύχει, θα είχαμε άλλη ιστορία, το έχετε σκεφτεί; Βασιλιάς ήταν, όχι πρίγκηπας.
        ΥΓ3. Κόφτο ρε μαλάκα. Ξέρεις που κάθομαι και σε περιμένω. Ξανά θα μοιράσεις προσκλήσεις τύπου πηγαία αντίδραση αλα Τροχανά; Ή σου πειράξαμε τον χρηματοδότη σου; Γιατί δεν φέρνεις τον ίδιο; Κρύβεται πίσω απο φουστάνια; Πάντως σου πάει το μίντι κι όχι το κίτρινο. Με πράσινο πιο καλή γκόμενα είσαι.