ΚΕΡΑΤΟ

      Είναι από τις λίγες φορές που βρίσκομαι σε απόγνωση. Σε βαθύ προβληματισμό και συλλογισμό. Σχεδόν σε αδιέξοδο. Δεν με βοηθούν τα ποτά, τα τσιγάρα, οι γκόμενες κι οι ψυχαναλυτές. Τόριξα και στην εργασιοθεραπεία αλλά κι αυτή δεν μου απάλυνε τον καημό. Χρειάζομαι λοιπόν την στήριξη του αναγνωστικού κοινού της στήλης. Ό,τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας ανάλογα με την εμπειρία του ή την φαντασία του.

      Εδώ και κάμποσο καιρό, υποψιάζομαι ότι με απατά η γυναίκα μου. Η μάνα των παιδιών μου. Αυτή για την οποία θυσίασα την ελευθερία μου και τα καλύτερα μου χρόνια. Που την ανέχτηκα όταν είχε μείνει έγκυος κι είχε πάρει καμιά εικοσαριά κιλά και την φώναζα ακόμα κούκλα. Την ώρα που μου την παρουσίαζε ο γυναικολόγος σαν θαύμα της φύσης κι ένοιωθα εγώ το θαύμα της υπομονής μου. Την ώρα που καταλάβαινα την διαταραχή των ορμονών της, των μέσω αυτών εκνευρισμών της κι έκανα το κοροΐδο

      Ακόμα και σήμερα, που το κυρίαρχο δομικό συστατικό του κορμιού της είναι η κυτταρίτιδα και που ακόμα η μυωπία μου δεν είναι τόσο μεγάλη για να μην βλέπω και τις παρατρεχάμενες χαρές της ζωής, δεν έχω φερθεί άσχημα. Μου σηκώνεται βέβαια λίγο πιο δύσκολα. Τι να κάνω; Την βλέπω πια σαν πρώτου βαθμού συγγενή και αιμομιξίες δεν κάνω. Αξίζω να έχω τέτοιες ανησυχίες; Για όνομα του θεού, που έκανε εμένα πιστό και την κυρία τσιλιμπούρδω.

     Τέλος πάντων οι υποψίες μου είναι τεράστιες. Και δεν μπορεί να μου απαλύνει τον πόνο κι ο Γούναρης με τον παιάνα του « αυτός ο άλλος είναι ευεργέτης μου μεγάλος». Θέλω η κυρία να μου το πει στα ίσα. Γιατί με κρατάει αφού δεν της κάνω; Θα μου πεις ότι εγώ της το είχα πει όταν το έκανα; Όχι βέβαια, αλλά άλλο πράμα ο σέντερ φορ κι άλλο ο τερματοφύλακας. Και στο κάτω κάτω τι είναι το σημερινό; Η μεταχρονολογημένη τιμωρία; Δεν το μπορώ.

     Λοιπόν συνεχίζω τις φοβίες μου. Βλέπω τα κλασσικά σημάδια του κέρατου. Χτυπάει το σταθερό τηλέφωνο κι όταν το σηκώνω μου το κλείνουν. Όταν χτυπάει το κινητό της και είμαι μπροστά, όλο λάθος νούμερο έχουν καλέσει. Βλέπω κάτι λουλούδια στο σπίτι – σαν πίστα σκυλάδικου έχει γίνει – και κάτι καινούργια παπούτσια και συνολάκια που δεν τα θυμάμαι να τα είχα συναντήσει στην ντουλάπα μας.

     Επίσης άρχισε να βγαίνει κι έξω τα βράδια. Όταν τη ρωτάω με ποιαν θα είναι, μου απαντάει ότι θα είναι με κάτι φίλες από την δουλειά που μου τις έχει γνωρίσει αλλά δεν τις θυμάμαι διότι ποτέ δεν έδινα φράγκο γι’ αυτές. Όταν είναι αργά τη νύχτα κι είμαι ξύπνιος, κάθιδρος κοιτάω από το παράθυρο να δω πώς φτάνει, αλλά την βλέπω να περπατάει διότι πάντα οι φίλες της την αφήνουν λίγο παραπέρα για να μην κάνουν παράκαμψη, όπως μου εξηγεί.

     Κάποια στιγμή βούτηξα το κινητό της και μου το άρπαξε αμέσως από τα χέρια λέγοντας μου ότι προσβάλω την προσωπικότητα της και επίσης παραβιάζω και την αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων. Εδώ πάγωσα βέβαια, αλλά τι; Να το μάθω όταν ο αντίζηλος αποφασίσει να μπει στην θέση μου; Να την πάρει φυσικά αν την θέλει τόσο πολύ, αλλά να το ξέρω πριν την ανακοίνωση. Πάνω απ’ όλα είναι ο εγωισμός. Για το κέρατο δεν μπορώ να κάνω πολλά. Μάλλον μου έλαχε κι εμένα.

     Ένα βράδυ λοιπόν που πάλι θα έβγαινε με τις φίλες της δεν κρατήθηκα. Πιστεύω να με καταλαβαίνετε. Ειδικά κάποιοι από εσάς που έχετε ζήσει παρόμοια περιστατικά. Η στήλη πλέον κάνει σαφέστατο άνοιγμα και στους κερατάδες και ζητά κι αυτών την συμβουλή.

     Βγήκα από το σπίτι με σκοπό να την παρακολουθήσω. Να δω τις φίλες της, πού την αφήνουν, αν τα ρούχα της είναι τσαλακωμένα, αν λείπει το μακιγιάζ από το πρόσωπο της κι αν τα μαλλιά της είναι ανακατωμένα. Προσπάθησα να το κάνω με κάθε διακριτικότητα. Να μη με δει και νομίσει ότι δεν την πιστεύω οτι μου λέει την αλήθεια. Αλλά κι αν δεν μου την έλεγε, οφείλω να παραδεχθώ ότι δεν ήμουν έτοιμος και να χτυπηθώ με τον γκόμενο της. Πού να ξέρεις τι είναι αυτός; Κανένας μπρατσαράς, κανένας μαχαιροβγάλτης, κανένας εφοπλιστής με μπράβους; Όχι και να φάμε και ξύλο. Και κερατάδες και δαρμένοι; Σαν πολύ πάει. Αλλά και κανένας χλεχλές να είναι και πάλι δεν θα εμφανιζόμουν. Να μου πηδάει την γυναίκα χειρότερος από εμένα; Και να καταλάβω πόσο μαλάκας είμαι; Και κερατάς και μαλάκας; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

     Αλλά κι ένας νορμάλ άνθρωπος να ήταν, τι μου φταίει; Πού να ξέρω τι του έχει πει η κυρία προκειμένου να πηδηχτεί ή να χαμουρευτεί; Του έχει πει αλήθεια ούτως ώστε να έρθει ο κύριος και να μου ζητήσει στα ίσα το χέρι της ή τον έχει παραμυθιάσει κι αυτόν για να τα έχει με όλους καλά; Τον έχει προειδοποιήσει ή μόνος του διάλεξε να εισβάλει στα μονοπάτια του κινδύνου; Διότι μπορεί να ήμουν εγώ ο μπρατσαράς ή ο πλούσιος με τους μπράβους και τελικά να γινόταν αυτός ο δαρμένος γαμιάς. Μα τι μαλακίες λέω. Δείρω δεν δείρω, ο κερατάς είμαι εγώ.

     Παρακολουθώντας λοιπόν την κυρία που ερχόταν μόνη περπατώντας, κρύφτηκα πίσω από το αυτοκίνητο μου. Συγκεκριμένα πίσω δεξιά του. Δίπλα στη ρόδα. Κι ενώ περίμενα τα μέτρα της, παρατήρησα ότι ο θόλος του τροχού, έχει πιάσει σκουριά. Χάλια είναι. Κι εδώ ακριβώς θέλω την συμβουλή σας, αγαπητοί αναγνώστες της στήλης ή του blog:

     Να πάω το αυτοκίνητο σε φαναρτζή, ή να πάρω την γυναίκα μου να πάμε στο Praktiker να αγοράσουμε τα απαραίτητα υλικά και να το φτιάξουμε τα δυο μας ανανεώνοντας και την σχέση μας, ή να μην της πω τίποτα και να το επιδιορθώσω μόνος μου; Μπορείτε να με βοηθήσετε; Είναι ζήτημα ασφαλείας. Ζωής και θανάτου. Για το αυτοκίνητο μιλάμε που το χρησιμοποιώ καθημερινά.