ΝΙΚΟΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ

             Απο τις μεγαλύτερες προσωπικότητες των γηπέδων μας. Με το τεράστιο ήθος, τα εκπληκτικά προσόντα και την απέραντη ψυχή. Γνήσιος επαγγελματίας στις τότε εποχές, σκληρός δουλευταράς, ένα αληθινό διαμάντι στην μεγάλη ομάδα του Άρη που ΔΕΝ είχε και τα καλύτερα παιδιά.

            Τον παρακολουθούσα απο μικρός όποτε κατέβαινε να παίξει στο γήπεδο μας. Ο πατέρας μου, μου μίλαγε για το πόσο επικίνδυνος είναι ο Άρης διότι είχε καλό τερματοφύλακα. Εγώ γέλαγα διότι πάντα τα δυο γκολάκια τα είχα σίγουρα και του αντιγύρναγα, " Γιατί δεν το έπιασε ο Χρηστίδης; Μέχρι κι εγώ το έπιανα." Παιδικές σαχλαμάρες.
           Απο τους ελάχιστους Θεσσαλονικιούς που παίζανε εθνική Ελλάδος στα χρόνια που μεσουρανούσε το ΠΟΚ. Ο ωραίος Νίκος με τα φουτεράκια του - ή βυσινί ή γαλάζιο ή μπλέ με τα γιακαδάκια έξω. Με την μοναδική ικανότητα να αποκρούει τα πέναλτυ, τα τρομακτικά ρεφλέξ του και την αρχοντική καθοδήγηση της άμυνας. Ένας αληθινός αρχηγός σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο παιζόταν απο άντρες.
       Μέχρις εκείνο το φοβερό ματς. Άρης - ΟΣΦΠ 2 - 4. Χρόνια της χούντας. Κατηγορήθηκε απο τον τότε μεγαλοπαράγοντα της ομάδας της καρδιάς του, τον χουντικό Καμπάνη, οτι είχε δωροδοκηθεί. Και τον πετάξανε σαν σκουπίδι απο τον σύλλογο. Ξενιτεύθηκε στον Καναδά συνεχίζοντας έναν τεράστιο δικαστικό αγώνα κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Το συμβούλιο της Επικρατείας τελικά τον δικαίωσε. Ξαναγύρισε καθαρός όπως και ήταν η πραγματικότητα.
          Ο θείος Λουκάς μας τον έφερε στην τεράστια ομάδα μας. Τους συνέδεε κοινή μοίρα. Στην σκιά του Στεριούδα στην μεγάλη ευρωπαϊκή μας πορεία. Κι άναψε τα φώτα της καρδιάς μου με την απόκρουση των δύο πέναλτυ εναντίον της ΚΠΡ. Δεν είχε παίξει στον αγώνα αυτόν. Ο Φάντροκ΄τον έριξε μέσα για την διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας. Και δικαιώθηκαν όλοι.
         Δυο πρωταθλήματα κι ένα ντάμπλ πανηγυρίσαμε μαζί. Η θλίψη τεράστια σε εκείνο το ματς ΟΣΦΠ - ΑΕΚ όταν αναγκάστηκε να πέσει στα πόδια του σέντερ φορ της δαφνοστεφανωμένης και να σπάσει το κεφάλι του. Πάνω στο φορείο με τιε ρόδες, μέσα στα αίματα και αναίσθητος, όλο το τηγάνι όρθιο και βουβό, απέδωσε τον φόρο τιμής.
            Η καριέρα του έκλεισε ήρεμα και ταπεινά, όπως είναι ο χαρακτήρας του. Ένας χαρακτήρας βέβαια που ήταν σε μόνιμη κόντρα με όλο το φάσμα των τότε παραγόντων της εθνικής ομάδας και της ΕΠΟ. Τα πόστα τα κατέκτησε και τα παράτησε μόνος. Δεν γινόταν να συμβιβαστεί με τα μπουρδέλα.
             Τον γνώρισα πριν απο 15 χρόνια. Αμέσως κολλήσαμε. Λίγο οι αναμνήσεις, λίγο η ΑΕΚ, λίγο τα ουζάκια, έφευγε ο χρόνος της παρέας και θέλαμε άλλον τόσο. Βοήθησε τον μεγάλο μου τον γιό να γίνει τερματοφύλακας.
             Ο μικρός μου δεν τον άκουσε. Είχαμε πάει να τον δούμε παρέα σε ένα τουρνουά σχολικό, κι είχε πάθει ζαπλαμά που γνώριζε τον άνθρωπο που την παραμονή τον χάζευε σε DVD. Ήθελε να τον κάνει περήφανο. Το παιχνίδι κατέληξε στα πέναλτυ. Ο μικρός έπιασε μεν δυο, αλλά τελικά η ομάδα του αποκλείστηκε. Ήρθε στην κερκίδα να μας συναντήσει. Ο Νίκος μου έγνεψε οτι αυτός θα του μιλούσε. Του εξήγησε για την ωραία προσπάθεια του, τις καλές τποποθετήσεις του και την υπομονή και την προσπάθεια που έπρεπε να επιδείξει στην συνέχεια μια που θα ερχόντουσαν στο μέλλον κι άλλοι αγώνες. Κατέληξε στην αγκαλιά του να κλαίει με λυγμούς. Βούρκωσα κι εγώ. Το παιδικό μου ίνδαλμα ήταν μέσα στην οικογένεια μου και μίλαγε με τον μικρό.
             Νικάκι, συγνώμη αλλά αυτό το αφιέρωμα είχα την υποχρέωση να το κάνω. Τα τηλέφωνα δεν είναι αρκετά. Ευτυχώς όλα είναι πια περαστικά κι έχω έτοιμο τον Βαρβαγιάννη με τα μεζεδάκια και το κόκκινο κρασί απο την Σιάτιστα. Με το που θα γυρίσεις απο πάνω, η παρέα θα είναι έτοιμη. Και να θυμάσαι οτι όλα είναι τυχαία κι ας διαφωνείς. Ναι, θα στον φιλήσω τον πορτιέρο. Κι εσύ καιρός να αρχίσεις το κάπνισμα. Φιλιά πολλά.