2010

     Μας έφαγε το 2009. Συναισθηματικά, οικονομικά, κοινωνικά, μας προσγείωσε άσχημα. Χαίρομαι που φεύγει; Όχι. Διότι τώρα που το πέρασα, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το ξαναπερπατήσω. Δεν θα άλλαζα κάτι, σαν την παροιμία που λέει "στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα " . Τα ίδια θα ήθελα να ζήσω, που δεν είναι και τόσο τραγικά σαν αυτά που έρχονται.

     Φοβάμαι για το καινούργιο που έρχεται. Γιατί; Πρώτον διότι αλλάζει η αρίθμηση του χρόνου παρέα με την κατάτμηση του. Τι είναι ο χρόνος; Τίποτα. Μια ανθρώπινη μπαρούφα που αλλάζει σελίδες για να θυμάται ο μπαρούφας τι μπαρούφες γίνανε κάποτε και γουστάρει να τις καταγράφει σ’ ένα βιβλίο μπαρούφα που λέγεται ιστορία. Γουστάρει συγκεκριμένο προσδιορισμό για να κάνει κι επιστήμονες της μπαρούφας. Α, δεν το έχετε καταλάβει ακόμα; Αυτοί που έχουν αποστηθίσει τα γεγονότα που γίνανε, θεωρούνται επιστήμονες. Κι υπάρχουν κι ερευνητές. Ψάχνουν τα πεθαμένα. Και διαφωνούν μ’ αυτούς που πιστεύουν ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Ένα ενιαίο σύνολο είναι που το κόβει κομματάκια το μοναδικό κατοικίδιο του πλανήτη με μνήμη και μυαλό.

     Ο άνθρωπος εκδικείται με τον τρόπο του. Αφού ο χρόνος τελικά μας τρώει, ας τον φάμε κι εμείς όπως μπορούμε. Με χρονιές, με μήνες, με μέρες και με ώρες. Αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, πας σε μια παραλία, βουτάς βότσαλα και πλακώνεσαι στα μπινελίκια πετώντας τα στην θάλασσα και χτυώντας την. Κι είναι κι όλοι ευχαριστημένοι μετά. Και ο μαλάκας που τα πέταγε, και τα βότσαλα που γλυτώνουν το λιοπύρι, και η θάλασσα που σου έκανε εντύπωση και πήγες δίπλα της.

     Στον καθρέφτη μπροστά τι να κάνεις; Παραμονή πρωτοχρονιάς και βλέπεις ένα πιο ρυτιδιασμένο πρόσωπο και μια πιο χοντρή κοιλιά. Βέβαια έχεις εμπειρία. Όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος την σοφία την παίρνει σε λίπος. Κατεβαίνει από τον εγκέφαλο σε άλλο σημείο. Πού να χωρέσει το κρανίο τόση σοφία; Χρειάζεται βοήθεια. Αυτός ο πρώτος χρόνος της κρίσης μας κούρασε μεν, αλλά μας έβαλε κι εφόδια λίπους για να αντιμετωπίσουμε τις μελλοντικές κακουχίες. Λογικό είναι. Το πρόβατο μηρυκάζει χόρτα κι ο άνθρωπος λίπος. Και θα χρειασθεί αρκετό τη νέα χρονιά.

     Η πράσινη ανάπτυξη ξεκίνησε, όπως είπε κι ο φελλός και τον άκουσαν και οι ψηφίσαντες υποφελλοί, και το 2010 θα αναστενάξουν τα ραδίκια, τα κουκιά και τα ρεβίθια. Θα γίνουν είδη προς εξαφάνιση, άρα και προστασία, και θα ηρεμήσουν λίγο οι σολομοί και τα αυγά τους. Αυτά δηλαδή που θα καταβροχθίσουμε σε λίγο στο ρεβεγιόν και μετά θα παραδεχθούμε ότι όσο μεγαλώνουμε, ναι μεν δεν κονταίνει το παντελόνι, αλλά φαρδαίνει. Το ύψος το παίρνουμε πλάγια. Αλλού φυσικά οι άνδρες κι αλλού οι γυναίκες. Να κρατάμε και τις διαφορές των φύλων. Οι άνδρες στην κοιλιά λοιπόν κι οι γυναίκες όχι μόνο εκεί αλλά σαν πιο εξελιγμένο είδος, και στα μπούτια και στα κωλομέρια και στο βυζί. Γι’ αυτό και πέφτει το γαμημένο. Και δεν είναι πάχος. Είναι αρρώστια. Πώς λέμε γαστρεντερίτιδα, ωτίτιδα και τα τοιαύτα ιατρικά. Το πάχος είναι επιστημονική κυτταρίτιδα για να αποδεικνύουν οι γυναίκες ανά πάσα στιγμή ότι δεν είναι χοντρές αλλά απλά ασθενείς. Και να τις βλέπουμε με συμπάθεια.

     Με μεγάλη όμως χαρά, υποδεχόμαστε την νέα χρονιά. Που σώνει και καλά, θέλουμε να πεισθούν όλοι οι απανταχού περιδιαβαίνοντες τον πλανήτη, ότι θα είναι καλύτερη. Δεν θα φέρει βία, και παντού θα βασιλεύει η υγεία , η καλοσύνη και η ευγένεια. Η μαλακία θα εξαφανισθεί μαγικά κι ο υπερπληθυσμός θα μεγαλώσει αφού η ευχή για την υγεία είναι παντού νικήτρια. Ειδικά όταν όλοι χαμηλώνουν την φωνή , άρα μιλώντας πιο σοβαρά, και ξερνάνε την ευχή αυτή. Βέβαια ο υπερπληθυσμός δεν μας βολεύει τελικά, αλλά τι να κάνουμε αυτήν τη νύχτα που την μαλακία την έχουμε κάνει εξωστομικό πεοθηλασμό; Θα πούμε και κανένα ανέκδοτο να περάσει η βραδιά μέχρι να γυρίσουμε πίσω και να πάρουμε τα φτιάρια για την εκδήλωση που γουστάραμε να ήμασταν καλεσμένοι , δεν γουστάραμε να πάμε αλλά πήγαμε και τελικά του χρόνου θα είμαστε πιο ελεύθεροι κοινωνικά και θα κάνουμε άλλα. Δηλαδή θα πάμε, αλλά σε άλλα σπίτι.

     Πάντως για όλα φταίει το 2009. Το γέρικο πια. Το 2010 , το μωρό, μπαίνει αλλιώς. Με ελπίδα, ψυχραιμία κι υπομονή. Οι τρεις χειρότερες λέξεις κάνουν την εμφάνιση τους ταυτόχρονα στην ουτοπία του παραμυθιού που δεν χρειάζεται και δράκο. Και όλοι λένε τα ίδια κουνώντας και το κεφάλι. Που αν ήθελε κάποιος να είναι πραγματικά ευτυχισμένος θα άνοιγε κάποιο λεξικό και θα έψαχνε να βρει τα αντίθετα των λέξεων αυτών, θα τα έκανε εικόνισμα πάνω από το κρεβάτι του και καθημερινή πρακτική.

     Ρε Αβραμίδη, είπαμε , ο χρόνος αλλάζει, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Σωστό, αλλά δεν μιλάω για μας. Για το νεογέννητο μιλάω. Τη νέα χρονιά μπας και πεισθεί οτι δεν είναι άνθρωπος και γλυτώσει. Από πού ; Από τους γονείς που το περιμένουν με τόση ανυπομονησία να του πουν κάποια λογάκια.

     Σιγά να μην κάνουμε πραγματική ευχή." Μακάριοι όσοι δεν περιμένουν τίποτα, διότι ποτέ δεν θα απογοητευτούν" Jonathan Swift. Άρα τι ευχή να κάνουμε; Άλλη. Πραγματική. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Έτσι και το πεις αυτό στο κάλεσμα, ρε δεν παν να συμφωνούν όλοι, σαν ζόμπυ θα σε κοιτάξουν. Σαν να απάγγειλες Καβαδία μέσα σε σκυλάδικο της Ιεράς Οδού. Σαν μέσα στην κακομοιριά της ησυχίας της δημόσιας δανειστικής βιβλιοθήκης, σου την δώσει και πάρεις το μικρόφωνο κι αρχίζεις να καλείς τους πάντες σε παρέα διαλόγου. Μπορεί και να σε δέσουν αφού είπες την αλήθεια.

     Στο ρεβεγιόν με την δυνατή μουσική, αφού αποφύγεις τον σκόπελο ( "είσαι καλά; Καιρό είχα να σε δω", με την δική σου την σκέψη, "ρε μαλάκα, αν δεν ήμουν καλά, εδώ θα ήμουν;"), κι αφού ντριπλάρεις τον ύφαλο ( "πώς ομόρφηνες έτσι;", με τη σκέψη σου," καλά γιατί δεν μου κάθεται απόψε κανείς/καμία;"), ό,τι και να πεις στα αρχίδια των πάντων και στα αρχίδια και μας , Κωστής Παλαμάς. Ρε αφού τα ρεβεγιόν φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, γιατί δεν γίνονται κάθε τέλος του μήνα μια που ο επόμενος θα είναι καλύτερος; Πρέπει να το καταθέσω στην Αρχιεπισκοπή αυτό.

     Πολλά όμως λέμε και λίγα κάνουμε. Τάπα στο μεθύσι θα παίξουμε χαρτιά για το καλό του νέου. Σκέφτομαι να βάλω τραπέζια με τσόχες στα μαιευτήρια. Κι εκεί το νέο έρχεται. Και τα καλά νέα μάλλον είναι τζογαδόρικα. Κι έχει ο θεός. Πολλές μέρες ακόμα για τα κακά νέα. Άλλες 364 μέχρι να φύγει το πούστικο το 2010. Που θα πάει, θα φύγει και θα έρθει το 2011 που θα είναι σίγουρα καλύτερο και δεν τολμώ να σκεφτώ και το 2015 μια που έχω και πενταετές business plan. Πάντως αφού το μέλλον προβλέπεται ευοίωνο, έστω και το πιο μακρινό, έρχομαι στην θέση της βολής της ευχής. Σηκώνω το ποτήρι με το ξύδι και λέω: Υπομονή παιδιά. Ψυχραιμία κι ελπίδα για το 20.. το κασάτο. Εκεί θα λυθούν όλα. Και το 2010 θα είναι ήδη τελειωμένο. Καλή χρονιά.