Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

EUROVISION

     Πρέπει να σας πω την αμαρτία μου: Δεν είδα τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Ήμουν έξω με καλό φιλικό ζευγάρι σε τρομερή κρεατοταβέρνα στο Μπουρνάζι. Το κανονίσαμε τυχαία, όπως τυχαία, αν είχα μείνει μέσα, θα παρακολουθούσα κάποιο πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης. Ποτέ επίτηδες. Όπως κι όλοι μας υποθέτω με βάση τα νούμερα που αποσπούν τα τρία κρατικά κανάλια. Και να κινδυνεύω να μου κόψουν και το ρεύμα αν μέσω ΔΕΗ δεν τα σκάσω. Αλήθεια το κανάλι της βουλής, από πού πληρώνεται; Από το νερό μας;
     Τέλος πάντων, αν είχα μείνει μέσα, μάλλον θα τον έβλεπα τον διαγωνισμό. Ήταν και στο ΝΕΤ, τι να βλέπεις συναγωνισμό Βησιγότθων, τι να βλέπεις Παπαδόπουλο. Στον ένα συναγωνίζονται Ούνοι και στον άλλο κάτι σαλτιμπάγκοι που πίνουν κρασί την ώρα του καφέ και ξεσχίζονται στην ποιότητα της προσποίησης. Με υποχρεωτικό κέφι την ώρα της μαγνητοσκόπησης. Και καλά οι καλλιτέχνες που πάνε ελπίζοντας να γίνουν γνωστοί με το 2% που πιάνει στο show. Οι καλεσμένοι που καταθέτουν την γνώμη τους; Τι νομίζουν ; Ότι αύριο θα τους καλέσουν να κριτικάρουν και τη Eurovision; Σάββατο βράδυ να μένεις μέσα και να βλέπεις αναμνήσεις! Οποία παρακμή, ειδικά αν είναι και επιλεγμένη.
     Λοιπόν έμαθα ότι η Eurovision δικαίωσε το όνομα της κυρίως στην περιφέρεια των βυζόμπαλων της Αρμένισσας τραγουδίστριας. Που όμως δεν ήταν ικανά να της χαρίσουν βραβείο. Δεν πήγε τόσο καλά, όπως κι ο δικός μας καλλιτέχνης ( ευτυχώς για την τσέπη μας ) και το βραβείο πήγε δίκαια εκεί που παράγονται τα χρήματα. Κι άνετα θα διοργανωθεί και του χρόνου με ασφαλή κονδύλια και γνήσια μεταλαμπάδευση του ελληνικού πνεύματος: Η Ελλάς έδωσε τον πολιτισμό της στην Ευρώπη, λένε οι σοφοί της ιστορίας, κι αυτή δικαίως τον προήγαγε σε Eurovision.
     Λογικά πράματα. Τι να κάνει ο απολίτιστος τον πολιτισμό; Είναι σαν να πηγαίνεις στον παιδεραστή και να του μιλάς για το μέλλον των παιδιών. Σαν να μιλάς στον κλέφτη για το καλό της αποταμίευσης. Τι να κάνει ο εγκληματίας; Ό,τι ήξερε θα ξανακάνει νομοτελειακά και θα φανερώσει την ψυχή του και τα πίτουρα του μυαλού του.
     Σου λέει ο Ευρωπαίος ότι πήρα κάτι από την Ελλάδα που ήξερε αυτή. Να μην το χρησιμοποιήσω για να αποδείξω ότι έχω κάνει γαλλική επανάσταση, αντίστοιχη βιομηχανική και σκότωμα του Μεσαίωνα; Φαίνεται σήμερα ξεκάθαρα σε όλα τα σημεία της ευρωπαϊκής συνένωσης ότι το φως του πολιτισμού πήγε από χέρι σε χέρι.. Οι Έλληνες το δώσανε στους Ρωμαίους, αυτοί πήραν την σκυτάλη και την δώσαν στους Βυζαντινούς και μετά την βουτήξαν οι Σελτζούκοι. Αυτοί όμως ήταν απρόσεκτοι και τους έπεσε από το χέρι, οπότε την κοντρόλαραν με το πόδι οι Οστρογότθοι και την κάνανε Eurovision. Αυτό ξέρανε. Και τελικά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αυτή η έρημη σκυτάλη έχει σχήμα δονητή κι όχι στρουμπουλού βυζιού. Αφού όλοι στα βυζιά είναι προσηλωμένοι κι όχι στο τραγούδι. Και οι λέξεις φανερώνουν την αλήθεια. Eurovision = γιούρο βυζιών ( έτσι προφέρεται κιόλας ).
     Αλλά να απαντήσω κιόλας: Η αλήθεια είναι ένα ψέμα. Απόρροια του ελληνικού πολιτισμού. Αλλά και λάθος να κάνω, θέλω να ρωτήσω γιατί δεν βγήκε το καλύτερο τραγούδι ή το καλύτερο βυζίον, και τελικά επελέγη η Μέρκελ σε πιθανή νεανική ηλικία και κατόπιν κάμποσων πλαστικών εικαστικών χειρουργικών παρεμβάσεων.
     Και να τα έχουμε χαλάσει όλα πια. Διότι ως γνωστόν, vision σημαίνει όραση κι όχι ακοή. Άρα πώς είναι δυνατόν ένα τραγούδι να βλέπεται κι όχι να ακούγεται; Μόνο αν δεν είναι τραγούδι, αλλά ο καλλιτέχνης να συγκεντρώνει τα βλέμματα πάνω του. Κι αυτό ακριβώς είναι το ψέμα. Θέλω να βλέπω κι όχι να ακούω. Άρα η Eurovision είναι διαγωνισμός για τον οφθαλμό κι όχι για το αφτί. Γι αυτό και την πατήσαμε πάλι. Στείλε μια μουνάρα και θα σου πω τι θέση θα πάρουμε.
     Τι να προσφέρει ο Αλκαίος; Ούτε καν τους γκέουλες δεν συγκινεί. Στείλε ένα φρέσκο κρέας να χαρεί ο μπανιστιρτζής ψηφοφόρος που μετά πρέπει να πάει να το κάνει με την φάλαινα που έχει γυναίκα και μια που έμεινε μέσα κι αυτή είπε και να βάλει και τα μπικουτί της. Στείλε ένα Ρουβά να φαντασιωθεί η κυρία και κάτι και μετά να σε αφήσει κι ήσυχο να παπαρολογείς για την ποιότητα του τραγουδιού. Κι εναλλάξ αυτά. Μια φορά ένα ωραίο παλλουκάρι και την άλλη, μια μουνάρα. Για να κρατιέται και η Σαββατιάτικη οικογενειακή γαλήνη εν μέσω του καυλομάη.
     Και το πρόβλημα να συνεχίζεται και μετά το τέλος του διαγωνισμού. Και να μην καταλαβαίνω το εξής: Αν τελικά είναι μια μπούρδα η πανευρωπαϊκή τρίχα, πώς είναι δυνατόν κάποιοι να ασχολούνται κριτικά μαζί της; Το να περάσουν κάποιες ώρες μπροστά στην τηλεόραση, δεν το κατηγορώ. Και οικονομία χρήματος και οικονομία ομιλίας επιτυγχάνεται. Δυο σε ένα. Αλλά όχι μετά και ανάλυση γιατί δεν βγήκε το Αζερμπαϊτζάν ή η γυμνή ή η αδερφάρα ή αν είχαμε το τραγούδι μεταφρασμένο θα είχαμε καλύτερη τύχη. Είπαμε, κανείς δεν ακούει. Όλοι βλέπουν μόνο.
     Τόση μαλακία δεν αντέχεται πια. Με ένα τραγούδι να εξάγονται συμπεράσματα για χαρακτηριστικά λαών, τίγκα πια στις αιμομιξίες. Κι ενώ μιλάμε ότι ο πλανήτης κατοικείται από ένα μόνο λαό που απλά μιλάει διαφορετικές γλώσσες. Ίδια βιολογία παντού και ίδιο κοινωνικό κούνημα του κώλου μπας και γαμηθεί και βρει μια ευκαιρία να βγάλει κανά χαρτζιλίκι. Ή να μεταναστεύσει όταν δεχθεί καμιά πρόσκληση από κανα μπανιστηρτζή κερατά και πιάσει καλή βίζιτα οικογενειακά.
     Δεν σηκώνουν κι όλα τα γεγονότα κριτική. Κάποια θα έπρεπε να περνούν απαρατήρητα. Ειδικά αν είναι φαιδρά. Διότι αν ασχολείσαι με αυτά, τότε ξαφνικά ο πίτουρας αποκτάει και γνώμη ότι καλώς το παρακολούθησε για να μπορεί να έχει άποψη κι αυτός και να κοντράρει ή να συμφωνήσει με τον τάδε έγκριτο που μίλησε. Και πάντα «είδε», ποτέ δεν άκουσε. Τι να καταλάβεις όταν ακούς ένα τραγούδι μια μόνο φορά; Αυτά βέβαια είναι λεπτομέρειες. Σαν τις τελευταίες θέσεις που συνήθως φιλοξενούν τα πιο ποιοτικά ακούσματα. Αλλά είπαμε: Από Βησιγότθους τι να περιμένεις; Μόνο ανάπλαση της εγκεφαλικής και ψυχικής τους πραγματικότητας. Που θα είναι πάντα βαρβαρική. Γι αυτό θέλουν Παπαρί-ζου κάθε χρόνο. Να την βλέπουν, κι εμείς να ξέρουμε ότι τους στείλαμε τα παπάρια μας.
       YΓ. Λέτε να χτυπήσει ο Μπιν σήμερα που παίζει Αγγλία - Αμερική; Έτσι έχει πει στο βίντεο του. Προσωπικά δεν έχω αγωνία. Τα μέτρα της ασφάλειας τα πούλησε η Αμερική για να προστατευθεί απο έναν νεφροπαθή σε μια σπηλιά. Που δεν μπορεί να τον εντοπίσει ο δορυφόρος. Άρα το χτύπημα αναμένεται στο ντέρμπυ Πράσινα πουλιά εναντίον Ανωκάτω Κούλουρης.

6 σχόλια:

  1. Προς όλους: Τώρα γύρισα, ωραία ήταν αλλά τα παιδιά δεν είδαν το ματς. Προτίμησαν Play station σε σχέση με την Ουρουγουάη. Είδατε που κάποια στιγμή θα το πάρει και η Ιαπωνία;
    Έμαθα, λόγω τηλεφωνήματος μου, οτι στο 80 ήταν 0-0. Καλά πάμε. Τώρα που γράφω , δεν ξέρω. Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ΣΑΝ ΑΤΟΜΑ. ΠΟΣΟ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΚΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχεις δικιο,ξεχασα να γραψω το σκορ...Ιδια αυτη η ομαδα με το περασμα του χρονου,αμα νιωσει οτι πανε να την αδικησουν,το χαμηλωτερο τακλιν στην καρωτιδα.Ο Ανρι παλι πηγε να την κανει πουστικα,αλλα ο Ιαπωνας δεν μασησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οτι και να λεμε, η Αρμενισα ειναι πυραυλοκινητη μουνα. Και το τραγουδακι της χωρας συμπαθητικο.
    Περα απο ολα, στεναχωρηθηκα που ειδα τον ηλικιωμενο με την "ντουντουκ", το παραδοσιακο Αρμενικο πνευστο οργανο που την συνοδευε του οποιου ειμαι θαυμαστης.Djivan Gasparyan λεγεται.
    (αν μπορουσε να παιξει ο ιδιος σολο, οσοι αγαπησαν πραγματικα,η πονεσαν με καποια απωλεια,η με καποιο τροπο "σημαδευτηκαν", θα δακρυζαν ασταματητα βουλιαγμενοι στους καναπεδες τους και ανυμποροι να κουνηθουν.Ειναι τοσο δυνατο οργανο,που σου ξεριζωνει την ψυχη).
    Και εσυραν μεχρι και αυτον στο σκατοπανιγυρι των βυζιων. Και ο μεγας και διασημος οργανοπαιχτης να στεκεται στην ακρη σιγονταροντας σε τριτο και τεταρτο πλανο,ενω το μουνι με το μικροφωνο μπροστα-μπροστα,μηπως κλεψουμε κανενα βαθμο απο τους ηδονοβλεψιες.Η τελεια διαστρεβλωση και η μεγιστη προσβολη.
    Ρε αντε γαμηθειτε βρυκολακες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κωνσταντίνος12 Ιουνίου, 2010 14:02

    Στήβεν,

    Καλά έκανες και δεν είδες τον διαγωνισμό της Eurovision. Πλέον το όλο στήσιμο προσβάλει βάναυσα κάθε έννοια αισθητικής. Και εμείς οι Έλληνες για να εκδικηθούμε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, στείλαμε φέτος το χαμηλότερου δυνατού επιπέδου τερατούργημα, με βαθυστόχαστο τίτλο το επιφώνημα που δίνει επιχειρήματα στους κακόπιστους (και όχι μόνο σε αυτούς, δυστυχώς) πολίτες της Ευρώπης να μας θεωρήσουν όχι ανθρώπους έξω-καρδιά, αλλά ανεγκέφαλους χαβαλέδες που λες και δεν έχουν καταβάλει τι τους συμβαίνει.

    Η ανάλυσή σου για τη Eurovision είναι σοφή. Ένα δραματικό όμως ερώτημα που απορρέει από το κείμενό σου, είναι όχι μόνο αν αναγνωρίζει ο υπόλοιπος κόσμος τι πήρε από την Ελλάδα, αλλά κυρίως αν θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει κάτι ακόμη να του δώσει (κάτι παραπάνω από προορισμό διακοπών), ή πρέπει να την πετάξει σα στημένη λεμονόκουπα. Μιλώντας με φίλους μου ξένους, διαπιστώνω ότι ενώ οι Ευρωπαίοι μας έχουμε έτοιμους για Καιάδα, οι Αμερικάνοι ωστόσο -όσοι τουλάχιστον από αυτούς έχουν κάποιο επίπεδο- το σκέφτονται ακόμη…

    Κατά τα λοιπά και όσον αφορά εις τον διαγωνισμό της Eurovision, πιστεύω ότι πρέπει σε πείσμα των καιρών η χώρα μας να στέλνει κάθε χρόνο ένα έντεχνο ποιοτικό κομμάτι από έναν καλλιτέχνη με επίπεδο χωρίς κοιλιακούς και πλαστικές (έχουμε πολλούς τέτοιους), που θα παίρνει το 12άρι της Κύπρου και άλλες 10-12 ψήφους και θα βρίσκεται στο τέλος της βαθμολογίας για τα επόμενα 5,10 χρόνια. Αλλά τελικά δε θα ντρεπόμαστε εμείς για το τραγούδι που στείλαμε, αλλά όλοι οι άλλοι για αυτό που ψήφισαν….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προς Κωνσταντίνο: Αδερφέ, ο σώφρων πολίτης κατ' αρχάς δεν έχει ταυτότητα εθνική. Έλληνας μπορεί να γεννηθεί παντού. Επίσης οι Ευρωπαίοι, μηδενός εξαιρουμένου, δεν θα μπορούσαν να έχουν γεννηθεί πουθενά αλλού. Βλέπεις η χώρα μας αλλά και η λατινική Αμερική είναι αγιασμένα χώματα. Και τα ευλογημένα λογικό είναι όλοι να θέλουν να τα ρίξουν στον Καιάδα, δηλαδή κοινώς να τα εξομοιώσουν με τον γκαντέμηκο τρόπο ζωής τους. Φυσικά είναι πανεύκολη η επιστροφή στην εξατομίκευση και στον αναχωριτισμό. Καθώς γνωρίζεις, δουλεύω προς την κατεύθυνση αυτή. Πρώτο βήμα είναι ο χαβαλές που εξουδετερώνει τον φόβο με τον οποίο διοικείται το σύμπαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σχετικά με την γιουρο-βυζιά(έξω)ον οι μόνοι σωστοί είναι οι Ιταλοί που σκέφτηκαν και είπαν αντί να μπούμε στο διαγωνισμό της μαλακίας και να υποβιβάσουμε το επίπεδο της μουσικής μας παράδωσης καλύτερα να απέχουμε.
    Μακριά κι αγαπημένοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή