ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΑΜΟΥ

      Διακόπτω σήμερα τη ροή των κειμένων όπως την είχα στο μυαλό μου, διότι η μάνα μου, θυμήθηκε μια δική μου ροή. Ροή ζωής. Σαν σήμερα, το 1992, παντρεύτηκα. Είχα φροντίσει να έχουν τελειώσει οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ΑΕΚ για να είμαι απερίσπαστος να παίξω το δικό μου ντέρμπυ: Στήβεν-Χριστίνα. Αμφίρροπο το δίνανε όλοι παρά το πιάσιμο του διαιτητή – παπά.

      Χωρίστηκαν οι κοινοί γνωστοί και φίλοι. Δεν υπήρχε και στοίχημα τότε, υποχρεωτικά κατέφυγαν στο κοινωνικό κουτσομπολίστικο Προπό. Και το παίζανε οι περισσότεροι στάνταρ άσσο.: Θα το κάνω, και μετά, μια χαρά θα την κάνω πανηγυρίζοντας τα γκολάκια μου. Κάτι συμμαθήτριες της, βάζανε διπλό - πότε έμαθε η γυναίκα ποδόσφαιρο;- και τελικά δικαιώθηκαν εκείνοι οι ξενέρωτοι που βάλανε το Χ. Μιλάω για το ελληνικό γράμμα όχι το σύμβολο της ακατάλληλης ταινίας για ανηλίκους που βγαίνει στο δεξί γάμα της οθόνης όταν κάτι φυσιολογικό γίνεται έργο για τον αγάμητο μπανιστηρτζή.

       Και δεν μιλάω για ισοπαλία, αν θέλω να είμαι τίμιος. Μιλάω για τρομερό διπλό και μάλιστα με 1-3 αν συνυπολογίσω και τα παιδιά μας. Δικαιότατο βάσει απόδοσης και βάσει διαιτησίας ζωής. Μου πήρε τα σώβρακα η κυρία και πολύ καλά έκανε. Φυσικά αφού τα έπλυνε, μου τα έδωσε πίσω να τα ξαναφορέσω, αλλά αυτό είναι μια πολύ μικρή λεπτομέρεια.

      Το 1992 ήταν δίσεκτο. Σεβόμενος λοιπόν – όπως πάντα - τις παραδόσεις του λαού μας για ατυχείς γάμους, αποφάσισα την χρονολογία αυτή έχοντας έτοιμα τα καταφύγια των δικαιολογιών. Για όλα θα έφταιγε η χρονιά και το timing μια που ο γάμος θα ανήκε στον αστερισμό των διδύμων. Δηλαδή στην πιο σταθερή αστάθεια ή στην πιο ασταθή σταθερότητα. Με κυβερνήτη τον Ερμή και το παναρμόνιο 8.

      Που χρειάζεται για να βγει το μπουρδέλο που λέγεται ύπαρξη. Βρίσκοντας την ελευθερία μέσα στη σχέση. Με την εμπιστοσύνη, την χαλαρότητα και την ανοχή μέχρι να μπορέσω να ανδρωθώ κι εγώ. Να πατήσω στα πόδια μου με όποια τρελή σκέψη ή διάθεση μου πέρασε από το μυαλό αυτά τα 18 χρόνια γάμου, που μου θυμίζουν έντονα μπακλαβά ελληνικό, σέρβικο ή τουρκικό ή με την γνώμη της γιαγιάς. Όπως γουστάρει τον φτιάχνει ο καθένας και στο τέλος όλοι οι καλεσμένοι είναι υποχρεωμένοι να πουν μαλακίες μπροστά σου και μαλακίες πίσω σου, αλλά όλοι τελικά να πιστεύουν ότι μπακλαβά φάγανε. Κι άρα μάλλον το θέμα είναι αστείο αφού όλοι μιλάνε για ένα απλό γλυκό.

     Με τα πάνω και τα κάτω του. Με λίγα ή πολλά καρύδια σαν γέμιση, που εξαρτάται από την διάθεση σου να γλυκάνεις τον καλεσμένο. Και στο πάρτυ αυτό, βασικά, δύο είναι οι καλεσμένοι. Και μάλιστα εκούσιοι και με διάθεση να κρατάνε τα νόστιμα και να μην θυμούνται τα πικρά καρύδια που κόψανε πρώιμα. Τι να κάνουμε; Ρετσέτες δεν υπάρχουν ούτε και συμβουλές παλιότερων για ομαλή πορεία. Γάμος: Το αληθινό γεγονός που πραγματικά ακυρώνει την εμπειρία και την ιστορία.

     Κι η επέτειος πλέον είναι ένα γεγονός. Χαίρεσαι που μεγαλώνεις, που έβγαλες άλλον ένα χρόνο κι είσαι πιο κοντά στο κασάτο μέλλον σου. Πρακτικά γιορτάζεις όλα εκείνα τα χρόνια που πέρασες με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Τον εαυτό σου τιμάς βασικά και μέσω αυτού και τον διπλανό σου, που μπήκε στην περιπέτεια να σε κρατάει. Επίσης γιορτάζεις διότι « υπάρχει ταχύτερος τρόπος μεταφοράς χρημάτων από τις ηλεκτρονικές συναλλαγές. Ονομάζεται γάμος .» ( James Holt Mc Gravan ). Και δεν διαφωνώ με την κουβέντα αυτή, απλά ταιριάζει στην επέτειο του μικροαστικού διαζυγίου ( τόσο μικρός είναι ο χωρισμένος που ούτε αυτήν την επέτειο γιορτάζει ).

     Όμως τώρα μιλάω για μένα. Που « ερωτεύθηκα δυο πράσινα μάτια αλλά έκανα το λάθος και πήρα ολόκληρο το κορίτσι.» ( Joey Adams ). Αλλά τελικά δεν έκανα λάθος. Διότι και τα πράσινα μάτια εξακολουθώ να βλέπω – έστω και με φακούς επαφής, σ’ ευχαριστώ τεχνολογία – αλλά έζησα την κουβέντα του Oscar Levant : « Γάμος είναι ο θρίαμβος της ελπίδας επί του μίσους .» Φυσικά τη λέξη ελπίδα την μισώ, αλλά ο γάμος την κάνει χειροπιαστή. Κι οφείλω να ομολογήσω με κάθε τιμιότητα, ότι εγώ, σαν ακραίος άνθρωπος, γύρισα προς την λογική ανθρώπινη πραγματικότητα. Έζησα την χημική αντίδραση και γεύτηκα και το γλυκό ίζημα της: τα παιδιά μου. Κι ευτυχώς που το DNA μου αναμείχτηκε με διαφορετικού τύπου σε σχέση με το δικό μου και δεν προκύψανε τίποτε ακόμα πιο θεόμουρλα τέρατα.

     Και μια κουβέντα που μου έχει μείνει στο μυαλό εδώ και χρόνια είναι εκείνης της αγάμητης σιδηράς κυρίας. Της Μάργκαρετ Θάτσερ: « Στην πολιτική, αν θες να ειπωθεί κάτι, ρώτα έναν άνδρα. Αν θες να γίνει κάτι, ρώτα μια γυναίκα.». Ο γάμος είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο, άρα μια βαθύτατα πολιτική κίνηση. Και σωστά λοιπόν όταν τελειώνει εκείνη η αρρώστια που λέγεται έρωτας και ψυχιατρικά αλλά και καθημερινά, και δώσει την θέση του στη ρουτίνα, ναι μεν μιλάς σαν άνδρας αλλά σπεύδεις και ρωτάς την σύζυγο. Φυσικά να μην κουβαλάει κανά ψυχιατριακό χαρτί κι αυτή ή καμιά ιδέα ότι αδικήθηκε από την πουτάνα την κοινωνία που την ανάγκασε να πέσει σε σένα ενώ την διεκδικούσαν σαν τον Όμηρο επτά τουλάχιστον πόλεις.

      Κι η σοβαρή γυναίκα ξέρει ενστικτωδώς και λογικά τι πρέπει να κάνει. Ξέρει, και το ποσοστό της κυρίας αλλά και το ποσοστό της πουτανιάς. Ξέρει, και την ανάγκη του άνδρα για το παιζογλάντησμα αλλά και τον παραλογισμό της μητριαρχικής οικογένειας που όμως είναι το κύτταρο σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία που διοικείται από αδερφές. Την ξέρει, ή οφείλει να ξέρει την τρίχα της πραγματικότητας. Όπως ξέρει ενστικτωδώς να προστατεύει τα παιδιά της. Κι όπως οφείλει να ξέρει ότι ανήκει κάπου και σε αυτό το κάπου οφείλει και το ότι έγινε γυναίκα. Αλλιώς παραμένει αιώνια γκόμενα που περιμένει να της ξανατύχει ο χαμένος παιδικός έρωτας με τον πενηντάρη που όμως δεν ήταν όπως παλιά, ή με τον ζιγκολό που όμως δεν κάνει για σπίτι. Και τελικά «δεν υπάρχουν άνδρες πια».

     Αξίζει η σημερινή μέρα. Για το πάσο ή το ντούκου της κοινής καθημερινής ζωής. Για τον τρόπο που ο καθένας βοήθησε το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταλλαγμένης αγάπης, τύπου αδερφούλας ή κολλητού φίλου. Και δεν παρατάς ποτέ χρόνια που θυσιάστηκαν, για μια καινούργια αμφίβολη περιπέτεια που θα ξανακαταλήξει στα ίδια νομοτελειακά. Διότι όπως είπε κι ο αγαπημένος μου Oscar Wilde « Μια γυναίκα ξαναπαντρεύεται διότι απεχθανόταν τον προηγούμενο άνδρα της. Ένας άνδρας διότι λάτρευε την πρώην σύζυγο του. Οι γυναίκες δοκιμάζουν την τύχη τους., οι άνδρες διακινδυνεύουν την δική τους.» Κι εγώ δεν είμαι σε ηλικία ρίσκου πια. Ναι, βρε . Για μένα το κάνω. Για μένα μιλάω τόση ώρα. Για μένα γιορτάζω την επέτειο. Στη ζωή μου, μόνο εγώ μετράω. Όλα τα άλλα είναι παιχνίδια χρονικά. Όπως και οι επέτειοι οι οικογενειακές ή οι εθνικές. Και στις εθνικές έχουμε αργίες. Στις άλλες φροντίζεις να μην παίζει η ΑΕΚ για να μη μανουριάσει και η σύζυγος.