ΣΚΟΤΩΜΑ

     Αλλαγή, νέα αλλαγή, επαναδιαπραγμάτευση, εκσυγχρονισμός, επανίδρυση. Και νάταν μόνο αυτά; Πόσες άλλες μαλακίες δεν έχουν ακουστεί τηλεοπτικά ή μπαλκονάτα για να νομίζει ο παπάρας ο ψηφοφόρος ότι υπερασπίζεται το δικαίωμα του για την ισότητα, την αδερφότητα και την ελευθερία της ψήφου! Πόσες λεκτικές γκόμενες δεν έχει νομίσει ότι κατέκτησε για να βρίσκεται σήμερα σε κατάθλιψη, σε αμηχανία και σε πανικό! Πολλές βιζιτούδες στηρίξανε την δημοκρατία αλλά κυρίως δισεκατομμύρια πελάτες.

      Και σήμερα τα πράματα αλλάζουν. Οι πολιτικές πόρνες, που δεν χρειάζονται πια να δουλέψουν, βγαίνουν από τις βίλες τους και συναλλάσσονται με επιστήμονες. Δικηγόρους και δικαστές κυρίως. Και με άλλα επαγγέλματα που τα εξασκούσαν πολιτικοί που απλά είχαν πάρει ένα ξεροκόμματο από το μηχανισμό της διαφθοράς: Εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές, τζάμπα αυτοκίνητο, ιδιωτική ασφάλεια και γεύματα στην ταβέρνα. Καθημερινή πρόσκληση στην τηλεόραση για να γίνουν ακόμα γνωστότεροι, σύνταξη μετά από οκτώ χρόνια παρουσίας στη βουλή και με πλήρη ασυλία αλλά και περιορισμένη ευθύνη. Ποτέ δεν κατάλαβα, πώς είναι δυνατόν ο υπεύθυνος που διοικεί την χώρα, να έχει την λιγότερη τελικά ευθύνη.

      Στις άλλες χώρες να πέφτει ο πολιτικός στα Τάρταρα μόνο επειδή αγόρασε ένα dvd με κρατικό χρήμα. Ή επειδή είχε μια γκόμενα. Εδώ, στην κοιτίδα του πολιτισμού, το απόλυτο αντίθετο. Ο κλέφτης πρότυπο. Και φέρε κι άλλη αγελάδα να αρμέξουμε. Και φέρε και κανά Βιάγκρα διότι το πουρό ταμίας του κόμματος θέλει να νομίζει ότι η συμβασιούχα γκόμενα πιστεύει ότι του σηκώνεται. Και φέρε και κανά σύμβουλο πολιτισμού, άλλος γαμιάς και αυτός, μόνο σφραγίστε τα μπαλκόνια διότι το παιδί είναι ευαίσθητο όταν έχει στυτική δυσλειτουργία.

      Περασμένα ξεχασμένα λοιπόν και τρόμος πια για τον κάθε βλάκα που τον κάνανε να νομίζει ότι βρίσκεται υπό παρακολούθηση ή στην δαγκάνα της ξεσχισμένης εφορίας και του πιο λεχρίτικου πολιτικού συστήματος του πλανήτη. Με τα παλιά συνθήματα να γίνονται επίκαιρα και πάλι: « Αν το δηλώσεις θα το σώσεις». Ή « αν πληρώσεις θα σωθείς». Αυτό είναι εξέλιξη και πρόοδος και ουσιαστική δικαίωση του μαλάκα, που ενώ δεν έχει να φάει γυρνάει δεξιά κι αριστερά το κεφάλι του και παρηγοριέται ότι δεν είναι μόνος πια: Υπάρχουν κι άλλοι άνεργοι, κι άλλοι στο δημοτικό συσσίτιο. Έχει παρέα. Άρα; Άρα σώθηκε που πιάστηκε ο ένοχος.

      Και παλιότερα γινόταν της πουτάνας με το θέμα τιμιότης- ακεραιότης. Έτσι κι ακουγόταν κιχ, στους απλούς πολίτες έπεφτε μια σφαλιάρα, στους δε πολιτικούς βουρ οι πύρινοι λόγοι και τα σκισίματα των ενδυμάτων περί της λασπολογίας . Και να συμβουλεύει ο μπαμπάς του σημερινού: « Μην ποινικοποιείτε την πολιτική ζωή του τόπου.» Τι άλλο να πει; « Είπαμε να πάρει ένα δωράκι, όχι και τόσα.» Και να μην καταλαβαίνει κανένας. Όχι , σε ξαναθέλουμε για αρχηγό. Ο καπνός ήταν αυτοφυής. Ελλάδα , η χώρα του καπνού χωρίς φωτιά. Έτσι είναι ο ομφαλός του σύμπαντος. Με θαύματα.

      Και ως εκ θαύματος σήμερα, αρχίζει κι εμφανίζεται ο ανδρισμός: « Ναι, τα πήρα. Αλλά δεν θα φορτωθώ και τα πάντα. Ψάχτε αλλού να βρείτε ποιοι πήραν τα πολλά.» Ο ένας δίνει τον άλλον και προσπαθεί να σώσει τον κώλο του. Αυτή είναι η πρόοδος πλέον στην χώρα της Ακρόπολης ή του ακρόπουτσου. Και μην παρεξηγείστε. Διότι εγώ ξεκινάω από τις κεφαλές πάντα. Σε αντίθεση με την ελληνική δικαιοσύνη που ασχολείται πάντα με τους μικρομπινέδες. Και το ξέρουμε όλοι: Αν χρωστάει κάποιος μερικά εκατομμύρια, δεν τρέχει κάστανο. Αν χρωστάει κάποιος το πρόστιμο από μια απλή τροχαία παράβαση, το σύστημα δουλεύει τέλεια και γρήγορα. Και πείθεσαι κι εσύ σαν φοβιτσιάρης ότι υπάρχει ευνομία.

      Βέβαια το βράδυ στην τηλεδίκη, τα πράματα αλλάζουν ελαφρώς. Κι όλοι ξέρουν αλλά δεν μιλάνε για το καλό του τόπου που είναι άρρηκτα δεμένος με το καλό του κόμματος. Ή με το πόσο η ταρίφα της χορηγίας αλλάζει το τιμιόμετρο. Αυτό είναι η τελευταία ανακάλυψη της Ελλάδας. Ένα όργανο ύψιστης τεχνολογίας, προϊόν τεράστιας ερευνητικής δουλειάς στα έγκατα της βουλής, πατέντα κατοχυρωμένη στους 300 άοκνους αλλά και στα λοιπά καθαρματοειδή κομματόσκυλα.

      Και τι πιάνει το όργανο αυτό. Προσέχτε: Αν ο υπηρέτης και δούλος του λαού πήρε ένα ποσό ας πούμε μέχρι 200000, φυσικά θα διαπομπευθεί. Ο λαός κρίνει με βάση την δική του παρανομία. Αν τα χρήματα για λάδωμα είναι παραπάνω , ο εκνευρισμός είναι έντονος αλλά θέλει και λίγο ψάξιμο το θέμα. Τέλος, αν τα νούμερα απογειωθούν, τότε θέλει πολύ προσεκτική προσέγγιση το θέμα. Διότι μπλέκονται κι άλλοι τίμιοι στην κοινοπραξία. Και να μην διαλυθεί και το πολιτικό σύστημα. Μην γίνει και της αριστερής πουτάνας. Δηλαδή αυτηνής που παρότι κουκλάρα, ο παγκόσμιος καπιταλισμός του πούτσου δεν την προώθησε κι έμεινε να πηδιέται με το μετανάστη.

       Και μετά το τιμιόμετρο, η Ελλάδα σε λίγο καιρό θα βγάλει και την μετοχή της τιμιότητας. Που θα κάνει το limit up της μόνο αν πέφτει κάτω από ένα ποσό. Και τελικά `όλοι να βλέπουν το δένδρο και να χάνουν το δάσος : Είτε το κάνεις για 5 ευρώ είτε για δέκα χιλιάδες, είσαι πουτάνα. Είτε αγόρασες οπλικά συστήματα, είτε έφτιαξες υπόγειες γέφυρες στη λεωφόρο, εμένα με ενδιαφέρει γιατί έγινε η υπερκοστολόγηση του έργου. Διότι μέσω αυτής θα πάρεις τη μίζα σου πολιτικέ για την ανάθεση και που είναι τα χρήματα που πλήρωσε ο λαός μπας και καλυτερέψει την ζωή του. Διότι στην υπερκοστολόγηση φαγώθηκαν τα λεφτά κι έγινε το χρέος.

      Φυσικά τα λεφτά δεν θα ξαναέρθουν ποτέ πίσω. Διότι οι απατεώνες έχουν υπολογίσει ακόμα και τα πιθανά χρόνια της φυλακής τους. Κι έχουν οργανώσει και μηχανισμό αλληλοϋποστήριξης για τα ψηλά ποσά. Κάτι κοροΐδα θα δώσουν, μικροπαίκτες, για να νομίσει ο λαός ότι θριάμβευσε κάποιο αίσθημα δικαίου. Τρίχες κατσαρές δηλαδή.

      Η ουσία είναι άλλη. Η λέξη «τίμιος» είναι ελληνικότατη και δεν παίρνει κανένα νερό στον ορισμό της. Ή είσαι ή δεν είσαι. Σκόντο δεν υπάρχει. Το μόνο σκόντο που δέχομαι είναι στο ύψος της κρεμάλας που πρέπει να στηθεί στο Σύνταγμα ή στην τοπική πλατεία της πόλης που μου έστελνε το μπουμπούκι σαν βουλευτή ή υπουργό. Δεν με νοιάζει αν το ικρίωμα θα έχει πέντε ή τρία μέτρα ύψος. Να κρεμαστεί ο πούστης ολόγυμνος. Με ένα μπουκάλι σαμπάνια στον κώλο του και με ένα πούρο καρφωμένο στο πουλί του. Και αυτά που διαβάζω, ότι δεν ξέρανε ποτέ οι προηγούμενοι αρχηγοί κι «ότι θλίβονται κιόλας» , να πάνε να τα διδάξουν σε κανά νηπιαγωγείο. Εδώ σε θέλω αμερικανάκι: θα φτάσεις μέχρι το μπαμπά σου ή θα μας μπαρουφιάσεις με τις φιλιππινέζες του κόμματος που τρώγανε τα αποφάγια; Τώρα μπορείς να γράψεις ιστορία. Ή προτιμάς μια κομματική καρεκλίτσα;