ΤΣΜΕΔΕ

     Τέλειωσα το ΕΜΠ. Μετά πήγα με υποτροφία στην Αμερική. Απολάμβανα το κατόρθωμά μου και τα προνόμια που είχα κατακτήσει. Ένα από αυτά, ήταν η πλήρης ιατροφαρμακευτική κάλυψη μου. Ήμουν Έλληνας, αλλά ζούσα σαν αμερικανός πολίτης. Δούλευα στο πανεπιστήμιο για να δικαιολογηθούν τα χρήματα της υποτροφίας. Τα χρόνια της εργασίας μου, καταγράφονταν για πιθανή μελλοντική σύνταξη, αν έμενα εκεί.

     Πήγαινα για διδακτορικό. Υποτροφία αλλιώς δεν έπαιρνες. Μόλις πήρα το masters μου σηκώθηκα κι έφυγα. Βαρέθηκα. Γύρισα πίσω στη χώρα της διαπλανητικής απατεωνιάς. Στη χώρα, που αν ήταν εταιρεία, θα είχε κλείσει προ πολλού, αν υπήρχε παγκόσμιο ΣΔΟΕ. Δεν κατηγορώ κανέναν. Εγώ φταίω. Δεν μπορείς να μπαίνεις σ’ έναν υπόνομο και μετά να πιστεύεις ότι θα μυρίζεις ροδόνερο. Πήγα στον πρώτο βόθρο. Το κόλπο που κρατάει χαμηλούς τους δείκτες ανεργίας, και λέγεται στρατός. Αυξομειώνεται με βάση τους οικονομικούς συντελεστές. Και μετά μπήκα στη δουλειά. Έκανα εταιρεία. Χρώσταγα όμως. Πού;

     Στο ΤΣΜΕΔΕ, το ταμείο ασφάλισης των μηχανικών. Στη διάρκεια της μετεκπαίδευσης, που δεν έβγαζα χρήματα, και ήμουν και ασφαλισμένος, αυτοί καταγράφανε χρέη. Είχαν μια ανασφάλεια μην πάθω κάτι. Πως θα είναι ασφαλισμένο το παιδί; Ήταν σε πανικό το ΤΣΜΕΔΕ. Αν του έλεγα ότι δεν χρειαζόμουν προς τα παρόν την κάλυψή του, θα ηρεμούσε; Αποκλείεται. Το ταμείο, η πολιτική και η κρατική πλάτη, ανησυχούσαν μήπως δεν εισπράξουν. Στα αρχίδια τους η κάλυψή μου. Το ταμείο δεν είναι για την ασφάλεια μου. Είναι, με τα λεφτά μου, να έχει περίθαλψη το ίδιο. Κι είναι κι από τα καλά. Είναι ταμείο εράνου για τον εαυτό του. Κάτι σαν το παγκάρι της εκκλησίας, που συνέχεια ζητάει ενίσχυση για την αγιογράφηση, που δεν τελειώνει ποτέ. Ούτε η Σαγκράδα Φαμίλια να ήταν ο άγιος Ποτάπιος της οδού Μπουλκουμέδογλου.

     Ρε παιδιά έλειπα στην Αμερική. Αν αρρώσταινα εκεί, θα στέλνατε μια Ντακότα να με φέρετε πίσω; Και να με πάτε στο διανυκτερεύον νοσοκομείο την ώρα της άφιξης μου; Όχι. Η Αμερική θα με έκανε καλά, αλλά τα χρέη μου θα τρέχανε. Είχα σοβαρά επιχειρήματα, την ώρα που μπήκα στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Κολοκοτρώνη, που στεγάζεται το ΤΣΜΕΔΕ. Πάντα η αδικία στεγάζεται σε διατηρητέα. Για να μην χάνεται.

     Οι μπροστινοί μου, παλαιότεροι μηχανικοί, διαμαρτυρόντουσαν για διάφορα θέματα. Κατάλαβα. Ο υπάλληλος του ταμείου, που είχε κατορθώσει να τελειώσει το λύκειο, αντιμετώπιζε τους μηχανικούς σαν απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου.

     Κατάλαβα ότι το ταμείο ανήκε αλλού. Όχι στους μηχανικούς. Κατάλαβα ότι το αίτημα του ΕΜΠ το 1973, έπρεπε να έχει και τέταρτη λέξη. Ψωμί, παιδεία, ελευθερία και ταμείο. Ίσως πρέπει να ξαναγίνει μια στάση. Των ασφαλισμένων απέναντι στα ταμεία τους.

     Κύρια για να φύγουν όλοι αυτοί, οι διορισμένοι άνεργοι, και να αποκτήσει ο ασφαλισμένος τα δίκαια του. Να μην έχει την εποπτεία του δεσμοφύλακα προς κάποιον, που δεν θα την γλυτώσει ποτέ. Όταν ήρθε η σειρά μου, χάθηκαν τα επιχειρήματα. Δέχθηκα το διακανονισμό των χρεών. Το ταμείο, σαν συνέχεια του κράτους, είναι πάντα δίκαιο. Συγχωρεί τον ασφαλισμένο απατεώνα της Αμερικής ,και περιμένει να εισπράξει τα λεφτά του πατέρα του. Ο πατέρας μου πλήρωσε. Εγώ δεν είχα δουλέψει ακόμα!

     Τώρα όμως μεγάλωσα. Και είμαι πάντα με το γιατί. Πήρες το πτυχίο σου και όφειλες να είσαι ασφαλισμένος. Μάλιστα. Γιατί δεν έχω δικαίωμα επιλογής; Aν είχα, θα επέλεγα το ελληνικό σύστημα υγείας, και μάλιστα το 1986, δηλαδή επί ΠΑΣΟΚ; Που είχε φέρει το ΕΣΥ; Εγώ πάντως όχι.

     Εγώ να φεύγω στην Αμερική κι αυτοί να με καταγράφουνε σαν χρέος. Δηλαδή, αν είχα μείνει στην Αμερική, κι είχα αλλάξει και υπηκοότητα, και γύρναγα για να κάνω διακοπές στην Κάρπαθο, θα τις έκανα, ή θα με συνελάμβαναν στο αεροδρόμιο για χρέη προς το δημόσιο; Ή σαν αμερικανό πολίτη θα με περνάγανε μια δίκη αθώωσης, μόνο και μόνο για να εισπράξουν μεγαρόσημα και θεωρήσεις του γνήσιου των φωτοτυπιών ; Το δεύτερο σίγουρα. Η Ελλάδα δεν είναι αυθεντικό κράτος. Μια αθεώρητη φωτοτυπία κράτους είναι. Κι έτσι συντηρείται. Δηλαδή μπαίνει μέσα.

     Απλά πράγματα. Μην έχεις άγχος για μένα, κράτος. Πλήρωσα; Όχι. Άρα δεν δικαιούμαι τίποτα από σένα. Πλήρωσα; Ναι. Άρα από εκείνη τη στιγμή δικαιούμαι την περίθαλψή σου, δίνοντας βέβαια το φακελάκι σ’ αυτό που μου παρέχεις. Ρε με μια πουτάνα στο μπουρδέλο, μεγαλύτερη τύχη έχω να γίνω καλά. Πού να πάω; Στο Ιπποκράτειο που χειρουργούν χωρίς άδεια;

     Πληρώνω; Δικαιούμαι. Δεν πληρώνω ; Δεν θέλω τίποτα. Και σήμερα που μπορώ να πληρώνω , δεν ξέρω γιατί πληρώνω. Έχω τίποτα; Έχω καμιά περίθαλψη; Σίγουρα…Tην φροντίζει ο δήμαρχος, που μετά τον τουρισμό, ξέρει και υγεία!

     Ζητώ κάτι απλό. Τίμια συναλλαγή Δεν σας δίνω και δεν μου δίνετε τίποτα. Όσοι σας πιστεύουν, ας σας τα δώσουν. Δεν γουστάρω δημόσια περίθαλψη. Εσείς γιατί μ’ έχετε με το ζόρι στο σύστημα αυτό; Για να παίρνετε τα λεφτά, να ξέρετε ότι δεν θα τα ζητήσω πίσω, και να κατορθώνετε να βγάζετε προβληματικά τα ταμεία, διότι παίζετε δομημένα ομόλογα με τα συνεταιράκια σας .

     Να παίζετε μπιρίμπα με τους επιχειρηματίες που θέλουν το δημόσιο έτσι, για να το συγκρίνουν με το ιδιωτικό νοσοκομείο τους. Και να μην φτιάχνεται ποτέ το δημόσιο. Δουλειά είναι και αυτή που σας φέρνει κέρδος.

     Κέρδος μου λοιπόν είναι να αποφασίζω εγώ. Να πληρώνω Ελλάς ή ING; Με τα μισά λεφτά στην ING ξέρετε τι παροχές έχω; Και κανέναν κίνδυνο. Πιο γρήγορα θα κλείσει το ΕΛΛΑΣ παρά η ING. Δεν το πιστεύετε; Πηγαίνετε στο ΤΑΕ, στο ΤΕΒΕ, το ΙΚΑ και τα λοιπά αρχικά, αν θέλετε. Εγώ θέλω όλα τα λεφτά που πλήρωσα, πίσω και με το νόμιμο τραπεζικό τόκο. Γιατί δεν μου τα δίνετε ρε απατεώνες;
     ΥΓ. ΞΑΝΑΛΕΩ. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ Φ ΤΟ 2007.