ΤΟ MUNDIAL ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ

           Κάθε εκδήλωση έχει και έναν απόηχο. Καθαρό, τωρινό σαν την φύση της εκδήλωσης ( κινηματογράφος, θέατρο, μουσική, χορός, ποδόσσφαιρο κλπ ), ή μελλοντικό, πιο πολύ κοινωνικό, για νέα ρεύματα και τάσεις που υποχρεωτικά θέλει να περιμένει ο μαλάκας που λέγεται διαπλανητικός λάος. Που νομίζει οτι είδε κάτι κι όλα τελείωσαν σε αυτήν την αίσθηση. Ενώ στην ουσία συμμετείχε σε ενα πείραμα που τεστάρει αντιδράσεις κύρια συναισθηματικές και φυσικά το επόμενο πιάτο θα σερβιρισθεί με σκοπό να αυξηθεί η πελατειακή χρηματική απόσπαση. Αλλά με αυτό θα ασχοληθώ σε άλλη ανάρτηση. Τώρα μόνο για τις ομάδες.

         Οι οποίες δεν είναι ομάδες. Κάτι σκόρπιοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα είναι, που μαζεύονται αραιά και που καταταλαιπωρημένοι απο τα αεροπορικά ταξίδια για να παίξουν προκριματικά και στο τέλος στα τελικά είναι και τελείως ξεζουμισμένοι. Κυρίως αλλοιωμένοι και αποκομμένοι απο την μπάλα που μάθανε στην πατρίδα τους και στιχισμένοι σε ένα σύστημα που τους το υποδεικνύει ο προπονητής της ομάδας που αγωνίζονται και που δεν έχει καμία σχέση με την "σχολή" απο την οποία προέρχονται. Στην οποία δεν είναι δυνατόν να επανέλθουν με μια δεκαήμερη προετοιμασία. ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΥΠΟΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ, ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. Και η παρατήρηση αυτή είναι πιο εύκολα αντιληπτή στις λατινικές ομάδες. Οι ευρωπαϊκές, ΚΑΙ λιγότεερη ταλαιπωρία έχουν, αλλά ΚΑΙ παραμένουν άμπαλλες μιας και είναι γρανάζια μιας μηχανής που κιμαδοποιεί το άτομο.
        Μην ξεφεύγω όμως κι άλλο, που δεν θέλω και πολύ. Η πιο χαζή ομάδα του τουρνουά ήταν η Σερβία. Με το πίστευτο ταλέντο και την κάκιστη νοοτροπία του παραδόπιστου νταβατζή. Χαρακτηριστικό του λαού είναι αυτό. Μιλάω για χαζούς σε πρακτική κι όχι για την άμυαλη Αργεντινή. Άλλο χαζός ή έξυπνος ( εξ-ύπνος= αυτός που εξήλθε απο τον ύπνο ) κι άλλο δεν έχω τίποτα στο κεφάλι μου. Που πολύ κοντά είναι και η Ακτή Ελαφαντοστούν παρέα με την Πορτογαλλία. Που μπορούσαν να δώσουν κάτι αλλά περιορίσθηκαν στην μοίρα τους.
         Την Βραζιλία δεν την κρίνω διότι είναι πλέον τμήμα του παγκόσμιου κατεστημένου, άρα πολύ μέσα στα στησίματα με την σιγουριά του επόμενου τουρνουά. Η Γαλλία θα έχει την ευκαιρία στο επερχόμενο ευρωπαϊκό - το ταλέντο περισσεύει- και η Ιταλία στο επόμενο σκάανδαλο του πρωταθλήματος της που χρονικά έχει μια διαφορά κατά μια δεκαετία περιπου. Άρα δεν κρίνονται  αυτές οι ομάδες.
         Εντύπωση μου έκανε η Αμερική, που είναι θέμα χρόνου να μπει στις αγορές και να αφανήσει τον κόσμο. Προσπαθούν ακόμα να βρουν πώς να βολέψουν τους διαφημιστές, ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΟ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΦΑΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥΣ. Στην ίδια καλή εντύπωση παραμένω για την Παραγουάη και το Μεξικό. Μιλάμε για καντάρια μπάλα σαν αυτά που εμφάνισε η πάντα λιγόψυχη Ισπανία, που πραγματικά έκανε την υπέρβαση. Κι ήταν ομάδες πραγματικές. Το ακριβώς αντίθετο της Ουρουγουάης με το αστείρευτο ταλέντο που ποτέ δεν θα γίνει ομάδα. Γι αυτό και την υποστηρίζω. Διότι γουστάρω το άτομο να καπελλώνει την κοινωνία κι όχι το ανάποδο. Θα μου πείτε οτι δεν θα υπάρχει κοινωνία. Και λοιπόν; Κι επίσης όλοι είδατε τους παιχταράδες που δεν γίνεται να ενοποιηθούν. Διότι με τέτοια φτώχεια και τέτοιο μέγεθος, ο καθένας αναπτύσσει τα προσόντα του για να την βγάλει. ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΔΩ, ΚΑΤΑΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ.
         Η Γερμανία φάνηκε φρέσκια κι έχει μέλλον ξανά για ημιτελικό. Δεν είναι εύκολο να σηκωθεί το βάρος της νοοτροπίας και του πάντσερ απο κάτι λοιμά, που τα έχει πατήσει στο παρελθόν η ίδια. Τα ίδια και η Ολλανδία, το αδερφάκι της, που έχασε την ευκαιρία το 1974, που παραμίλαγε ο πλανήτης. Οι υπόλοιπες ομάδες που δεν ανέφερα, ήταν οι κομπάρσοι για να γίνει το τουρνουά. Ομάδες χωρίς ταυτότητα. Θα σταθώ μόνο στους Αφρικάνους, που αν δεν αναδείξουν την φυσική ζουγκλοειδή φύση τους και επιλέγουν προπονητές Ευρωπαίους, πάντα θα είναι σκλάβοι ( συγνώμη για την βαρειά έκφραση). Θα σταθώ  και στην Αγγλία που πλήρωσε το πιο σκληρό πρωτάθλημα του κόσμου κι οι αθλητές της πια είναι σφαιριστές χωρίς ποδο μπροστά, ακριβώς σαν τα λεμονια που εξακολουθούν να μοιρίζουν και να είναι συμπαθητικά σκουπίδια ακόμα και σαν λεμονόκουπες. Ελπίζω να μην σας κούρασα.