ΑΕΚ - ΝΕΑ ΚΑΒΑΛΑ

           Με την συμπαθέσατη πόλη της πατρίδας μου της Μακεδονίας, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Είναι απο τις ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας, τις πιο γραφικές με φοβερά φιλόξενο κόσμο. Και καλό σε συναίσθημα και σπουδαίο σε παρέα. Γι αυτό το λόγο βρέθηκε εκεί απάνω κι αυτός κι έβαλε το νέα μπροστά. Τι να κάνουν κι οι άνθρωποι, καιρό είχαν να δουν σούπερ λίγδα, τον ανέχτηκαν .

           Πολλά τα χρεωστούμενα όμως και δίκαια η νέα-ομάδα κάθισε κι έχασε απο την ΑΕΚ, σχεδόν με κάτω τα χέρια. Κάποιες ευκαιρίες μετά το 3-0, δεν δείχνουν τίποτα.  Ίσως και να ήταν η πιο ακίνδυνη ομάδα που είδα φέτος στο ΟΑΚΑ. Άνευρη, χωρίς φυσική δύναμη και χωρίς κάποιον στοιχειώδη προσανατολισμό. Κι έβλεπα σοβαρά κορμιά στο γήπεδο, που αν θέλανε θα κάνανε πάρτυ.
           Καλά, με τόσα ντράβαλα, πήγα στο γήπεδο; Ναι διότι αυτό με ξεκούραζε κι έτσι θα ξέφευγα για το δίωρο. Εξ άλλου κι ο Ηρακλής αυτό θα ήθελε, όπως το είχε κάνει τότε με τον παπού μου, που τον φωνάζανε από τα μεγάφωνα. Κι ήξερα βαθειά μέσα μου, οτι η ομάδα θα έπαιζε και γι' αυτόν, όπως συγκινητικότατα έγραψε κι ο Σάκης στο blog του.
           Κι έπαιξε πράγματι καλά. Φυσικά έπαιξε ρόλο κι η ανυπαρξία των αντιπάλων, αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα. Διότι η ομάδα σήμερα είχε κινητικότητα, αγωνιστικότητα και σοβαρή διάθεση για να πάει στα μπαράζ. Κι είχε και τέσερα ελληνάκια στην αρχική ενδεκάδα, που δεν διαβάζουν βαθμολογίες, αλλά ξέρουν οτι η Νέα Καβάλα, είναι απο τριάρα και πάνω. Όσο κι αν την προστατεύει ο διαιτητής  στον πειθαρχικό έλεγχο. Κι όσο κι αν ο κόσμος ( καμιά δεκαριά χιλιάδες ) περίμενε ένα μεγάλο διπλό λόγω απουσιών.
          Όμως όλοι διαψεύστηκαν. Η εκτυφλωτική απόδοση του Μανωλά ( ήθελα να ήξερα γιατί δεν είχε χρησιμοποιηθεί μέχρι τώρα κι όλο διάβαζα οτι θέλει δουλειά ) , παρέα με την συνεισφορά του - των πολλών λανθασμένων πασών - Γκέντζογλου, σε γέμιζε κουράγιο και πίστη για την επόμενη σαιζόν. Θεωρώ οτι  βγήκε MVP ο Κωστάκης με το τεράστιο όνομα, λόγω του νεαρού της ηλικίας. Διότι εγώ κορυφαίο είδα τον Γιάχιτς, τον μόνο παίκτη που βλέπει γήπεδο άνετα, και τον Καφέ. Όπως είδα και το Μπλάνκο πολύ φιλότιμο και πιστεύω ακράδαντα οτι σύντομα θα αρχίζει πάλι να σκοράρει, όπως τις δυο προηγούμενες χρονιές. Μη με ρωτάτε γιατί. Αυτήν τη μπάλα ξέρω.
        Φυσικά είδα και το περπάτημα του Σκόκο αλλά και τον μπροστινό Τζιμπούρ που δεν καταλαβαίνω τι διάολο κάνει. Μπορεί να του φταίει η τακτική, δε λέω, αλλά ένας που το παίζει και παικταράς, κάνει κάτι κι εκθέτει τον προπονητή. Διότι βαρέθηκα την γκρίνια χωρίς να βλέπω κάτι σωστό.
          Ιδιαίτερο κέφι δεν υπάρχει, αλλά το χρέος το είδα τι έγινε, όπως και η σταθεροποίηση στην θέση που επιτρέπει πιθανόν προμοτάρισμα του ΠΑΟΚ την επόμενη Κυριακή. Διότι αφού η δαφνοστεφανωμένη τελείωσε, όπως σας είχα πει προ 5 αγωνιστικών, μας νοιάζει να μην ισχυροποιηθεί κι άλλο η αλογοτροφή με εκατομμύρια και να χάσει αυτό το πρωτάθλημα για να σκοτωθούν και μεταξύ τους οι ούτως ή άλλως ευρισκόμενοι στα χαρακώματα " αδιαίρετοι".
        Μαζί μου είχα μόνο το μεγάλο μου τον γιό , διότι ο μικρός είχε μια σοβαρή υποχρέωση. Όπως καθόμασταν με μια κενή καρέκλα ανάμεσα μας, ειλικρινά νόμισα οτι είχα τον πατέρα μου εκεί. Εξ άλλου η ψυχή περιφέρεται για σαράντα ημέρες και μάλλον πρέπει να ανησυχούσε και για την ομάδα, αλλά κι αν θα λυπόμουνα απο το παιχνίδι και δεν θα πέρναγα ένα χαμογελαστό βραδάκι όπως θα ήθελε. Και μου θύμιζε εκείνο το ματς με την απλή Καβάλα, το 7-0, με 3 του Μαύρου, 2 του Μπάγιεβιτς, κι απο ένα του Τάσου και του Νικολούδη. Γαμώτο, έτσι θα πάμε τώρα;
        Ο κόσμος θα ήθελα να είναι περισσότερος, διότι για να γλυτώσεις απο απατεώνες και να πάρεις κάτι πίσω, θέλει συστράτευση και μαζικότητα. Μάλλον όμως δεν ελπίζει σε τίποτα κι αρχίζει να δείχνει την μελλοντική εικόνα. Ο πατέρας μου με ρώτησε αν κάθε φορά τόσοι λίγοι έρχονται και γω τον ρώτησα να συμμετείχαμε στα έξοδα για την αναμόρφωση του χλοοτάπητα, κι αν ναί πού τα χρωστάμε. Φυσικά μείναμε κι οι δυο βουβοί. Όπως σχεδόν πάντα έφτανε μια κουβέντα μας  όταν βάραγε την φιλοσοφία. Δηλαδή την προσπάθεια να βρεις την αλήθεια. Αδιέξοδο και τίποτε άλλο.
      ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΕΝ ΕΒΡΕΞΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΒΡΑΧΗΚΕΣ ΠΑΤΕΡΑ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ. ΜΗ ΜΟΥ ΠΑΘΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΤΡΕΧΩ.
      ΥΓ1. Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω για όλα τα μηνύματα που μου έχουν έρθει. Άνθρωποι που δεν γνωριζόμαστε. Νέοι αδερφοί, blogs που τσακωθήκαμε, δημοσιεύματα που δεν τα είχα καν υπόψη μου. Μέσα στο κενό βρήκα χρυσάφι.
      ΥΓ2. Είμαι σε αρκετή μοναχικότητα που την εκφράζω με τον τρόπο μου. Κι η νύχτα γίνεται πιο άγρια. Ίσως τελικά έτσι πρέπει να συμβαίνει για να δικιολογήσει η ζωή την αδικία της και να αλλάζει χαρακτήρες. Αυτή είναι η εμπειρία και η ωριμότητα; Αν ναι, να την χέσω.
      ΥΓ3. Γιάννη, ευχαριστώ και κουράγιο και σε σένα. Όλα είναι κρίμα. Κι είναι φοβερό το πώς σε πλακώνει ένα σπίτι και το πώς αυτοί κατορθώνουν τώρα να βολεύονται τόσο στενά κάτω απο τη γη.