25 MAPTIOY 2010

     Mε τον προσήκοντα σεβασμό, οι Έλληνες παρακολούθησαν την εορταστική εκδήλωση για την χαρά του σηκώματος της σημαίας εναντίον του Τούρκου. Και ξεκαύλωτα. Την παραμονή είχαν καυλώσει όλοι στην μαθητιώσα παρέλαση με το σήκωμα του μίνι ή το κατέβασμα του μπούστου, που οπωσδήποτε είναι μια κίνηση προς την ελευθερία του οργάνου που δεν είχε διακρίνει τότε ο Σολωμός και γι αυτό εξ άλλου έγινε και ψάρι. Αν δεν ήταν με το καλημέρα. Όλοι όμως περιμέναμε την επόμενη μέρα. Να δούμε την τσόντα χωρίς πουλί. Light γαμήσι. Τζούλια χωρίς Ian Scot.

     Και την είδαμε. Παρέλασαν τα έφεδρα παιδάκια με τα ξύλινα σπαθιά, τι να κάνουν κι αυτά, και τα υπόλοιπα χάπατα που τα πληρώνουμε για την υπεράσπιση των συνόρων μας. Με βήμα πρόσφορο και σε μια λεωφόρο από φόσφωρο. Λαμπιρίζανε τα γαλόνια, οι μπότες και οι ξιφολόγχες. Φουσκώνανε σαν παγώνια κάτι γριές και κάτι κωλόγεροι γύρω από την αλυσίδα και κρατάγανε τα εγγονάκια που με το ζόρι να μπουν στη μαλακία των προηγούμενων χαμένων.

     Μας θαύμασα πάλι. Είμαστε λαός, δεν είμαστε αστεία. Βέβαια δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω τι σόϊ λαός είμαστε. Επιθετικός ή αμυντικός; Το σκέφθηκα πολύ. Επιθετικός δεν είμαστε διότι μάλλον δεν μπορούμε. Άρα το παίζουμε φιλειρηνικοί. Αμυντικοί πάλι, μάλλον δεν μπορούμε να είμαστε, διότι έχει να κάνει με τον αντίπαλο. Άρα μάλλον είμαστε δυνατοί στον κεντρώο χώρο. Στον έλεγχο της κυκλοφορίας των λαθρομεταναστών, των όπλων και των ναρκωτικών.

Θυμήθηκα την Μικρά Ασία τότε, την Κύπρο μεταγενέστερα, την σημερινή κατάσταση, και μπερδεύτηκα χειρότερα. Τελικά στην τουρκοκρατία επαναστατήσαμε επιθετικά αμυνόμενοι ή αμυντικά επιτιθέμενοι; Πάνω που πήγαν να με καταλάβουν μαύρες σκέψεις, κάθισα παρέα με την ταβανόβουρτσα να δω την νέα κατάσταση.

     Τι ωραία παρέλαση. Τα όπλα ήταν άρτια κατά πως μας βεβαιώνουν τα λεφτά που δώσαμε αντί για δημόσια υγεία. Τέλεια τα όπλα όπως μαρτυρούν και τα προσπέκτους τους . Που τα έχουν συμβουλευθεί οι μόνιμοι ειδικοί. Που τους στέλνουμε και για εκπαίδευση. Για να ξέρουν να τα χειρισθούν. Ενώ ούτε επίθεση πρόκειται να κάνουμε, αλλά ούτε και άμυνα. Δεν διεκδικούμε τίποτα αλλά και κανείς γείτονας δεν διεκδικεί κάτι από εμάς, αφού όλοι είναι σύμμαχοι μας στο ΝΑΤΟ ή στην Ευρώπη.

     Αλλά και να επιτεθεί κάποιος, με την ουσιαστική δύναμη όπλων που έχουμε, τι να κάνουμε; Μια αντίσταση λίγων ημερών και κανά ποίημα για τους επόμενους που θα το τραγουδούν για τους ήρωες που πέσανε ηρωικά μαχόμενοι στα Starbucks, στα Pizza Hut , στο Golden Hall ή στην Shell της γειτονιάς τους. Μαχόμενοι για το κινητό τηλέφωνο της Vodafone ή το μπουκάλι του ουϊσκι που ελεύθερα είχε επιλέξει ο κάθε πεσών.

     Λογικά πράματα. Όπως βλέπει ο καθένας την ελευθερία των αγαθών του. Παλιά ήταν τα χώματα, σήμερα είναι προϊόντα από την Σκωτία ή την Γροιλανδία. Αλλάζουν οι αρχές της ελευθερίας κι εμείς δεν μπορούμε να λέμε τα ίδια κάθε χρόνο σαν τον commentator της τηλεόρασης. Διότι η ελευθερία είναι πνεύμα. Και το πνεύμα είναι άπιαστο το πούστικο και έχει την δυνατότητα να προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Γι ‘αυτό και μερικές φορές λέγεται και άγιο. Και δίνει τον δικό του τόνο.

     Κι ευτυχώς που φέτος η παρέλαση πήρε άλλο τόνο. Ήταν πλουσιότερη σε κορμιά. Φτωχότερη όμως σε άρματα. Κι εμείς άναυδοι. Διότι όλοι συμφωνήσαμε στο συγκεκριμένο σημείο: Τα άρματα τα πληρώνουμε αγοράζοντας τα. Άρα τα έχουμε. Δεν τα χρησιμοποιούμε βέβαια διότι είμαστε με την ειρήνη. Να μην τα βλέπουμε σε χρήση λοιπόν πάει καλά. Να μην τα βλέπουμε ούτε και σε αχρηστία; Δηλαδή ούτε καν σε παρέλαση; Τι επειδή υπάρχει κρίση, μερικές σταγόνες βενζίνης θα μας χάλαγαν;

     Και πάντα θα βρεθεί κι ο πονηρός καχύποπτος, που θα ρωτήσει: Και που ξέρω εγώ ότι τα αγοράσαμε; Και θάχει και δίκιο. Θα νομίσει ότι τα άρματα γίνανε σαν τις μετοχές. : Άυλα. Και βεβαίως αυτού του είδους τα άρματα, είναι σαφέστατα οικολογικά , αλλά δεν είναι εύκολο και να γίνουν και πιστευτά ότι υπάρχουν. Διότι και το χρηματιστήριο άυλα κινείται και κάποιοι βγάζουν ή χάνουν υλικά τελικά. Εδώ με τα αόρατα άρματα, που οδεύει η πατρίς; Και πού οδεύει και η παγκόσμια απάτη; Διότι αν δεν τα βλέπω, πού ξέρω ότι τα παράγουν οι πολυεθνικές; Μπορεί να είναι άυλα τα εργοστάσια τους, να μην κάνουν τίποτε, κι απλώς να απειλούν.

     Και το χρηματιστήριο είναι τζόγος και συγχωρούνται όλοι οι φτωχοπλούσιοι. Εδώ είναι άρματα του φορολογούμενου λαού που κάνει τόσες θυσίες, χάνει επιδόματα και δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων για να βγει από την κρίση αλλά χωρίς να στερείται της εθνικής αμύνης. Δίνει ο σοσιαλιστής τον οβολό του κι ο καπιταλιστής το αυτοκίνητο του. Ο κεντρώος την σύνταξη του κι ο αριστερός τα νιάτα του. Ο ακροδεξιός τα τιμαλφή του, η εκκλησία το χωράφι της κι ο βουλευτής την αποζημίωση του για την συμμετοχή στην εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή. Όλοι στρατευμένοι σε κοινό αγώνα. Μια γροθιά. Να μην βλέπουν και άρματα;

     Ναι, να μην βλέπουν. Και κυρίως να μην τα βλέπω εγώ. Που δεν βλέπω καμία απειλή. Όπως και στην τουρκοκρατία, που πρακτικά επαναστάτησε ο Έλληνας εναντίον του Έλληνα που τον εκμεταλλευόταν. Αλλά και λάθος να κάνω, και τι έγινε; Έχω τυφλή εμπιστοσύνη στην αγέρωχη Μάνη που είναι γερμανική. Στη μισή Πελοπόννησο και στα Επτάνησα που είναι ιταλικά. Και πόσα άλλα. Και γουστάρω κι όλα τα υπόλοιπα να τα πάρουν ξένοι για να είμαι ήσυχος. Τι με νοιάζει αν τα νοσοκομεία γίνουν αγγλικά ή οι δημόσιες υπηρεσίες αμερικάνικες. Αν τα σχολεία γίνουν γαλλικά. Χειρότερα από ότι είμαι αποκλείεται να είμαι. Και να γίνουν και τα καφενεία αυστριακά. Ποιόν πειράζει; Σάμπως πίνει κανείς ελληνικό καφέ; Μόνο σε κηδείες. Όλοι στον καφέ Βιενουά είναι και στο φρεντοτσίνο. Να αναλάβουν οι ξένοι, να γλυτώσουμε από τους εξοπλισμούς, να ανέβει η ποιότητα των προϊόντων και να πέσουν και οι τιμές.

     Και να καταλάβει έστω και τώρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ( αι Νέαι Πάτραι ποιες είναι; ) ότι μια χαρά ήμασταν. Τι να σε διοικεί Γερμανός, τι Τούρκος; Ο νεοέλληνας δεν είναι ρατσιστής σαν τον πρόγονο του. Είναι φιλελεύθερος. Διότι από τότε που γίναμε κράτος ναι μεν όλο δάνεια παίρναμε, αλλά κάτι φτιάχτηκε υπό την ευθύνη των ξένων. Σήμερα όλο δάνεια παίρνουμε αλλά τίποτα δεν καταφέρνουμε υπό την ευθύνη μας. Άρα; Δεν έχει άρα. Άμα δεν μπορείς να διαχειριστείς την ανεξαρτησία σου καλύτερα και με την βούλα προτεκτοράτο για να ησυχάσουμε κι όλοι εμείς που τις σημαίες τις θεωρούμε αφορμή πλουτισμού στρατιωτικών βιομηχανιών. Διότι δεν ζούμε σε χώρες, αλλά στον πλανήτη.

     Βέβαια κάποιος θα μου πει ότι παραβιάζω τον Θούριο του Ρήγα. Σωστά αλλά τι να κάνω; Να ζω ακόμα με αυτά; Τίγκα στους ήρωες και στα μνήματα; Αλλού βρίσκομαι: "Kάθε έθνος ξεφτiλιζει άλλα έθνη, κι όλα πράττουν το σωστό" ( Arthur Schopenhauer). Βέβαια καταλαβαίνω και τον διπλανό μου που θέλει να βλέπει παρελάσεις με άρματα. Γουστάρει το οφθαλμόλουτρο. Δικαίωμα του. Και δικό μου, να θέλω να τις καταργήσω.