OΛΛΑΝΔΟΣ

     Μετά την επαγγελματική συνεργασία, συνήθως ακολουθεί γεύμα. Έτσι λοιπόν την Πέμπτη, τραπέζωσα τον Ολλανδό συνεργάτη μου. Ωραίο κρασί, φιλόξενο περιβάλλον και πεντανόστιμες λιχουδιές. Ιδανικό το περιβάλλον για χαλάρωση και all around κουβεντούλα. Για τις ανθρώπινες σχέσεις, το σεξ και την παγκόσμια οικονομική κατάσταση. Τι άλλο να πουν δυο πτωχοί, πλην τίμιοι βιοπαλεσταί;

      Μιζέριαζα για την Ελλάδα. Ο Willem άκουγε προσεκτικά και ψύχραιμα. Σε κάθε αναφορά μου ότι η χώρα του είναι μπροστά και δεν έχει προβλήματα, κούναγε το κεφάλι του. Νόμιζα ότι συμφωνούσε. Μαλακίες νόμιζα.

     Η γυναίκα του έχει ένα κατάστημα ρούχων στο Ρότερνταμ. Αποφάσισε να αλλάξει όλες τις λάμπες του μαγαζιού με άλλες, οικολογικές, για εξοικονόμηση κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος και για προστασία του πλανήτη. Μετά από κάποιο διάστημα της ήρθε ο λογαριασμός της εκεί ΔΕΗ. Την πληροφορούσε λοιπόν ότι θα πλήρωνε 16% λιγότερα χρήματα. Σημαντική οικονομία. Όμως επειδή σαν καταναλωτής τραβούσε λιγότερο ρεύμα, δεν εδικαιούτο την φθηνότερη τιμή που πλήρωνε πιο παλιά σαν υπερκατανάλωση. Είχε πέσει κατηγορία και η μονάδα του ρεύματος πλέον ήταν ακριβότερη. Τελικά πλήρωσε τα ίδια λεφτά.

      Είπατε τίποτα; Τι να πείτε. Εμείς έχουμε τα δικά μας. Τέλη κυκλοφορίας για παλιά αυτοκίνητα, πάνω από την σύνταξη ή τον βασικό μισθό ενός χαμηλόμισθου. Φορολογικά νομοσχέδια που ακόμα δεν έχουν αποσαφηνισθεί. Αύξηση στα τιμολόγια της ΔΕΗ ενώ αυτή έχει εμπλουτισθεί με εκατομμύρια αποθέματα από τις φυσικές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που έχει η χώρα μας. Δηλαδή τον δωρεάν ήλιο και τον δωρεάν αέρα.

     Η πολιτική πλέον έχει πάει αλλού. Πού; Στο μάζεμα του χρήματος. Όλα, μα όλα τα κράτη της Ευρώπης, θέλουν να εισπράττουν συγκεκριμένα ποσά από τους πολίτες-υπαλλήλους τους. Ρε δεν πάνε οι λαοί να κάνουν οικονομία; Από τη μια μπάντα θα γλυτώνουν κάτι, κι από την άλλη θα πληρώνουν ένα άλλο τερτίπι, ένα άλλο πρόστιμο, τόσο ωραία σχεδιασμένο, που να κρατάει τον κρατικό κουμπαρά στα ίδια επίπεδα. Τα λεφτά μας πλέον δεν θα φεύγουν από την αριστερή τσέπη αλλά από την δεξιά.

      Η μόνη αγωνία πλέον των παγκόσμιων κυβερνήσεων είναι να βρίσκουν ένα μήνυμα ή ένα κίνδυνο, ένα επικοινωνιακό τρικ τέλος πάντων, για να πείθει τον φορολογούμενο να πληρώνει χωρίς να διαμαρτύρεται ιδιαίτερα. Άλλος μιλάει για οικολογική συνείδηση, άλλος για μεγάλα έργα, άλλος για απειλή της εθνικής κυριαρχίας και των συνόρων. Παραμύθια για μεγάλους δηλαδή με μόνο στόχο να αρμέγεται το χρήμα και να φεύγει ο χρόνος με τις λιγότερες κοινωνικές αναταραχές.

     Του είπα όμως του φίλου, ότι η Ολλανδία είναι κράτος δικαίου και πρόνοιας. Πώς δεν μου πέταξε το μπαρμπούνι στο κεφάλι, δεν το κατάλαβα. "Ήταν" μου είπε. "Πια έχουμε πήξει στους μετανάστες που έχουν πιο πολλά δικαιώματα από μας. Πληρώνουμε να φτιάξουμε ένα μετρό κάτω από τα κανάλια που επρόκειτο να στοιχίσει 1,5 δις, έχει ήδη φτάσει τα 5 και σε λίγο θα σταματήσει οριστικά διότι το υπέδαφος δεν αντέχει. Μια χαρά είναι η Ελλάδα. Έχετε θάλασσα, ελιές και καλό καιρό. Θέλω να έρθω εδώ , να πάω σ’ ένα νησάκι και ν’ ανοίξω μια μικρή ταβέρνα."

     Κατάλαβα ότι τα πράματα δεν πάνε καθόλου καλά. Άμα έχει πρόβλημα κι ο Ευρωπαίος με την χώρα του διότι κι εκεί οι πολιτικοί τα παίρνουν από τις μεγάλες εταιρείες και η οικονομία καταλήγει κι εκεί να στηρίζεται στο μαύρο χρήμα ( ό,τι του έλεγα για γιατρούς, εφοριακούς ή για αγορά ρούχων μετρητοίς αλλά χωρίς απόδειξη, τα ίδια με διαβεβαίωνε ότι γίνονται κι εκεί), τότε δεν έχουμε καμιά σωτηρία. Έχουμε ανεβεί όλοι μας σ’ ένα καράβι λουσάτο και τεστάρουμε τις αντοχές του τρακάροντας σε βράχους , σκοπέλους και υφάλους. Με μόνο στόχο μια αξιοπρεπή κάσα.

     Εμείς κοιτάμε αυτούς μπας και πάρουμε θάρρος κι αυτοί κοιτάνε εμάς για να σηκωθούν να φύγουν. Ο καθένας βλέπει τη λύτρωση στην απέναντι όχθη του ποταμού μέχρι να φτάσει εκεί κολυμπώντας ή πετώντας, και να συνειδητοποιήσει ότι στα ίδια σκατά βρίσκεται. Σκατά που βρωμάνε το ίδιο κι ας υπάρχουν πιο ανθρώπινες πόλεις με πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους. Οι φόροι είναι δυσβάσταχτοι κι ό,τι καλύτερο θελήσεις για παιδεία και υγεία τελικά, πρέπει να ξηλωθείς κανονικά.

     Σκεφθήκαμε στο τραπέζι να κάνουμε μια επανάσταση. Να μην οδηγήσουμε ξανά αυτοκίνητο, να σταματήσουμε το κάπνισμα και τα ποτά και να κάνουμε κανονική συσκότιση στα σπίτια μας από τις δέκα το βράδυ. Θα υποφέρουμε βέβαια λιγάκι αλλά κάπως πρέπει να αντιδράσουμε. Συμφωνήσαμε ότι με αυτά τα μέτρα θα χρεοκοπήσει το σύστημα κι όλοι οι προϋπολογισμοί θα πέσουν έξω. Αφού τελικά κανένα σύστημα δεν θέλει να πιάσει την κανονική φοροδιαφυγή κι ενώ όλοι την ξέρουμε και μόνο οι κυβερνώντες δεν την βλέπουν, ας προστατευτούμε.

     Χαρούμενα όμως ξανακαταλάβαμε ότι αν το κάνουμε αυτό, θα αυξηθούν τα εισιτήρια των δημόσιων συγκοινωνιών, οι φόροι για τα σπίτια και τα τέλη για τους δήμους. Ότι θα μπει έκτακτη εισφορά στους γάμους , στα διαζύγια και στο πήδημα. Ότι θα φορολογηθεί ο αέρας που αναπνέουμε διότι εκπνέουμε διοξείδιο του άνθρακα κι αυξάνουμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου ( ο ρυπαίνων πληρώνει ). Ότι θα μπει χαράτσι στην δημοκρατία και στην ελευθερία.

     Αποφασίσαμε λοιπόν να πληρώνουμε παραπάνω και να μην κόψουμε τίποτα. Όχι και να προκαλέσουμε τέτοια πολιτική αναταραχή χωρίς να το ξέρει ο ξενέρωτος ή ο άλλος που έχει κόψει το τσιγάρο διότι το έριξε στην υγεία, από μια απλή αντίδραση μετά από ένα επαγγελματικό ραντεβού. Επίσης είπαμε να συνεχίσουμε να κοιταζόμαστε σα μουλάρια σ’ ένα λιβάδι με τριφύλλια. Πάντα οι αλλαγές φέρνουν καινούργια που δεν τα ξέρουμε και που κατά τεκμήριο είναι χειρότερα, διότι απλούστατα τα ψήφισε ο κόσμος που δεν ξέρει τι του γίνεται.

     Είμαστε μέτοχοι στην παγκόσμια εταιρεία. Δεν είναι δυνατόν να φύγουμε.     Πρέπει να παραμείνουμε διότι δεν υπάρχει αγοραστής. Ακόμα δεν έχουν φτάσει οι εξωγήϊνοι που θα ενδιαφερθούν να επενδύσουν αγοράζοντας χρέη και πουλώντας τα σαν φιλέτα οικόπεδα στους απομακρυσμένους υπηκόους τους. Τους περιμένουμε βέβαια με καρτερία. Πόσο μας έμεινε; Τρία χρονάκια. Μετά; Άνεση, ηρεμία και χαλαρότητα. Θα καθόμαστε σαν δεινόσαυροι εκ δεξιών και θα βλέπουμε το έργο σαν αθάνατες ψυχές. Με άλλους μαλάκες κάτω να ξαναχτίζουν μέχρι να φτάσουν κι εκείνοι στο μηδέν της δημιουργίας. Στο ψηλό κτίριο του Ντουμπάϊ ή στο νησάκι του Μπέκαμ που κάθε χρόνο βυθίζεται.

     Μας είχε πιάσει και το κρασί, είπαμε να πάμε μπουρδελότσαρκα μια που ακόμα η βόλτα στο κέντρο της πόλης δεν έχει φορολογηθεί. Επιτρέπεται συμπολίτες που πιστεύετε τους ηγέτες κι αγωνιάτε για μαλακίες. Μάθατε και ξένες λέξεις. Τα spreads, μην χέσω. Εντάξει ρε, να μην μας δανείζουνε και να πάρουν τα λεφτά πίσω. Για να τα κάνουν τι; Τι αξία έχει το χρήμα αν δεν αυξάνεται; Καλημέρα σας και μη μασάτε. Τα συνθήματα προσέχτε. Είναι πιο ξύπνιοι οι πολιτικοί από όσο νομίζετε.