ΔΥΝΑΜΗ

           Ένα πράμα που ΔΕΝ υιοθέτησα στη ζωή μου, ήταν η αδικία. Στην αρχή το έλεγα στη μπάλα που έπαιζα στην φτωχογειτονιά των Άνω Ιλισίων και μετά στην πλατεία της λεωφόρου Αλεξάνδρας που είδα πολλά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η ΄τιμιότητα ενός απλού κοινού αγώνα δρόμου: Δύο κύκλοι της πλατείας κι όποιος έρθει πρώτος. Και το παρατηρούσα πολύ μικρό αλητάκι. Ο καλύτερος δρομέας, ο Μάνθος, τελικά θα έχανε το ονόρε της γειτονιάς, οπότε καμιά εκατοστή μέτρα πριν το τέρμα ΤΡΑΒΗΞΕ τον πρώτο , τον πεινασμένο να νικήσει τον αδιαφιλονίκητο, και τον πέρασε. Ο αγώνας ακυρώθηκε και ξαναέγινε. Η γειτονιά απένειμε δικαιοσύνη. Αθώωσε τον ήρωα της. Στον επόμενο αγώνα , ο  Μάνθος κέρδισε διότι την προηγούμενη νύχτα δεν είχε ξενυχτίσει.  Έπρεπε να δείξει οτι κερδίζει τους πάντες. Κι η γειτονιά οτι έχει τον ήρωα της.  Το παιδί που έχασε στον πρώτο αγώνα, δεν καταλάβαινε την στήριξη στο Μάνθο. Δεν καταλάβαινε γιατί υπήρχε επανάληψη του αγώνα, ενώ στον κλασσικό αθλητισμό δεν υπάρχουν τραβήγματα. Κούνησα το κεφάλι.

            1971. Παο - ΑΕΚ. Ξεκινώ απο την ίδια πλατεία με τα πόδια να πάμε να δουμε τον αγώνα. Μια παρέα μεγάλων, όλοι παναθηναϊκοί με εξαίρεση τον πατέρα μου κι εμένα στα 9, ανηφορίζουμε τον δρόμο. Τρελή αλογοτροφή η μάνα μου, που χρόνια αποκαλούσε τον πατέρα μου Τούρκο και σχεδόν μου ξόρκιζε την ιδέα της ΑΕΚ. Εγώ το πάλευα. Στον δρόμο λοιπόν, βλέποντας τον πατέρα μου μόνο του σαν μέλος της παρέας, του ζήτησα να μου πάρει ένα κασκώλ της ΑΕΚ. Να το παίξω δικός του.. Αυτό έγινε σε ένα κιόσκι κάτω απο το σπίτι της γιαγιάς μου ( Λ. Αλεξάνδρας 122 ) που είχαν απλωμένες τις πράσινες τσόχες του Κουμκαν. Δύο δραχμές έκανε το κασκώλ, ΔΕΝ ΕΘΕΩΡΕΙΤΟ ΚΑΤΙ, είχε ένα δεκάρικο ο πατέρας μου, ζήτησε πιο ψιλά απο τον Γιάννη τον Χρυσοχόου ( Παο) για να μου το πάρει. Ο "φ'ίλος" του απάντησε: ΡΕ ΗΡΑΚΛΗ ( πατέρας μου) , για την ΑΕΚ να σου δώσω τα λεφτά;
            Θίχτηκα, κυρίως για τον πατέρα μου. Που ήταν, ακόμα μόνος. Τις φιλίες τις ξέρω αλλοιώς. Και πιστεύω οτι θα πάρω οτιδήποτε μου ζητήσει το παιδί που το έχω υπο την επίβλεψη μου για να χαρεί. Πιστεύω οτι ο πατέρας μου αισθάνθηκε κάπως. Δεν μίλησα. Καθίσαμε στην θύρα 6-7, που οι θέσεις ήταν μοιρασμένες μεταξύ των οπαδών των δυο ομάδων. Ζήλευα αυτούς που φοράγανε κασκώλ. Κάτι μου έλειπε τελικά, που δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.
            Ο Παο προηγήθηκε περίπου στο 10 με μια μπάλα που κόλλησε στη λάσπη και την αντιλήφθηκε ο Δομάζος εις βάρος του δικού μας Κωνσταντινίδη. Στο πέταλο μας, στα μάτια μου μπροστά. Σκατά. Κάποια λεπτά αργότερα ισοφαρίσαμε και πετάχτηκα στον αέρα χωρίς να έχω προκλαέσει πριν. Τι να κάνει ένα χάπατο; Ο διπλανός μου , μου δίνει μια καραμούζα κίτρινη με μια κρεμασμένη κίτρινη παλαστική σημαία. Αρχίζω να σφυράω σε άσχετες στιγμές στο 1-1 και μια αλογοτροφή μου βουτάει την πίπιζα , μου την κοπανάει στο κεφάλι δυνατά και μου λέει: ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΥΝΙΕΣΑΙ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙ. Η καραμούζα έσπασε . Ο πατέρας μου, που του έστρεψα το κεφάλι, δεν μίλησε. Έμεινα με την απορία του τι είχα κάνει τελικά. Γιατί δεν με προστάτευσε και χάζευα την σπασμένη σάλπιγγα. Τελικά τίποτα δεν θα είχα απο το γήπεδο για να κοιμάμαι μαζί του.
             Η ΑΕΚ κέρδισε 1-2 και στον δρόμο της επιστροφής, η γιαγιά είχε μαζεμένες τις τσόχες κι η μάνα μου απειλούσε θεούς και δαίμονες για την προσφυγιά , τα χανούμια και τα τσογλάνια. Ηταν κι ωραία γυναίκα, όλοι πήγαιναν πάσο. Πάσο πήγαινε κι ο πατέρας μου Πάσο πηγε κι όταν πήρανε το διαζύγιο, πιστεύω ασχέτως ΑΕΚ. Λίγο πριν το σπίτι, ακριβώς κοντά στο σημερινό δωματιάκι, στη μέση καβγά δικού μου και της μάνας μου- καταλαβαίνετε την αστειότητα αφού κατέγραφα ρατσισμό κι όχι ποδοσφαιρική πραγματικότητα αφού ήταν άσχετη- σταματάει ένα αυτοκίνητο που ανέβαινε τη λεωφόρο. Σίγουρα καμακωτά για τη μάνα μου, μου λέει ο συνοδηγός: ΕΛΑ ΕΔΩ ΓΙΕ ΜΟΥ ΝΑ ΣΕ ΦΙΛΗΣΩ. ΕΙΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ.
          Για να γλυτώσω απο τη μάνα μου, κοιτάζω τον πατέρα μου. Και μου λέει : ΠΗΓΑΙΝΕ.
    Και τρέχω στον άγνωστο, με φιλάει και μου περνάει γύρω απο το λαιμό μου το κασκώλ του που έμελλε να είναι το πρώτο μου και το τελευταίο μου. Και ποτέ δεν αγόρασα στα παιδιά μου ίδιο προϊόν. Όλα τα άλλα ναι.Φανέλες, μπουφάν, κάλτσες. ΔΙΟΤΙ  ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΔΕΡΦΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ. ΕΓΙΝΑ ΑΕΚ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ. ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΗΝ ΠΟΥΣΤΙΑ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ.
          Όποιος έρθει στο γραφείο μου σήμερα, θα δει το κασκώλ αυτό σε κάδρο. Είναι το προσωπικό μου μουσείο που βέβαια έχει και κάτι φανέλες που δεν τις πέταξα αλλά τις έκανα τιμημένα λάβαρα προσκύνησης.
       ΚΑΙ ΘΑ ΠΩ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ:
              ΑΕΚΑΡΑ ΟΜΑΔΑΡΑ ΚΙΤΡΙΝΟΜΑΥΡΗ ΘΕΑ
              ΠΟΥ ΔΟΞΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΙΜΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
              ΑΕΚΑΡΑ ΟΜΑΔΑΡΑ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΑΚΟΛΟΥΘΩ
               ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΕΚΤΖΗΣ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΩ.
      Αγαπητοί MIKE και ΕΡΝΕΣΤΟ , ΣΑΣ ΤΙΜΩ ΚΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΔΙΚΟΣ, ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Η ΑΕΚ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ.  
       ΚΙ ΑΕΚΤΖΗΣ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΑΙ. ΑΣΧΕΤΑ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ.