ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

     Από το 1886, πόσα χρόνια πέρασαν; Τότε δηλαδή που η αστυνομία χτύπησε εργαζόμενους στο Σικάγο. Κι από την ανακήρυξη της πρωτομαγιάς σαν απεργία κι όχι αργία ( 1889 ), πόσα λιγότερα; Κάποια. Έχει καμία σημασία; Μια εργατική θύμιση καπελώθηκε από την αριστερά, χρόνια τώρα, με τα σημερινά αποτελέσματα. Το δίκαιο του τεμπέλη καρεκλοκένταυρου συνδικαλιστή εναντίον κάποιου που κάνει επενδύσεις και θέλει χέρια. Και τα χέρια θέλουν εργοδότη. 124 χρόνια, άσκεφτα.

     Κι από την χούντα πόσα χρόνια πέρασαν; Τι σχέση έχει αυτό; Μα ανήμερα την 21 Απριλίου, ανακοίνωσε η κυβέρνηση τον δονητή του ΔΝΤ. Και με το δημοκρατικό πολίτευμα, που πάντα είναι ο καθρέφτης του λαού ενώ κανένα άλλο δεν τον φανερώνει, τι έχει γίνει σήμερα; Ό, χειρότερο με την προσπάθεια του τεμπέλη να παραμείνει τέτοιος.

     Πόσο θαυμαστά τα σημερινά έργα. Να κάθομαι και να τα ξύνω, να μην κάνω τίποτα και μαγικά να αυξάνει ο τραπεζικός μου λογαριασμός. Να αποκτώ κινητό τηλέφωνο, αυτοκίνητα πιο μεγάλου κυβισμού, και σπίτια και ρούχα, και ξαφνικά το κινέζικο φαγητό να πληρώνεται πιο ακριβά από απλή μπριζόλα χαλασμένου κροατικού βοδιού. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι χωρίς να κάνεις τίποτα, η φούσκα θα μεγαλώνει κι ότι οι κουτόφραγκοι θα σε πληρώνουν μια ζωή διότι κι αυτοί είχαν πιστέψει στην υπευθυνότητα του Έλληνα.

     Και πόσο δικαιώθηκε η ελληνική παροιμία: « ο ψεύτης και ο κλέφτης τα πρώτα χρόνια δικαιώνεται». Ε, κάποια στιγμή κι ο βλάκας που βαρέθηκε να τον χλευάζεις οικονομικά και να του πηδάς και την γυναίκα που την έστελνε διακοπές εδώ στον μπουρδελοπαράδεισο, θα πηδήσει εσένα. Σε ένα καπιταλιστικό κράτος που όμως όλοι φοβούνται τα αριστερά σταγονίδια με τα συνθήματα για το δικαίωμα στην απεργία και τις εργασιακές σχέσεις και ποτέ στην υποχρέωση. Και που το δικαίωμα είχε γίνει υποχρέωση για τον μαλάκα τον εργοδότη, και που δια της νομολογίας δεν είχε κανένα δικαίωμα ο ίδιος. Μόνο υποχρεώσεις απέναντι σε ένα σύστημα που τελικά έτρωγε τους πάντες αλλά οι πάντες είχαν την δημοκρατική ψήφο να απειλούν τον κάθε έναν που εκλεγόταν πρωθυπουργός αλλά πάντα ήταν φοβισμένος απέναντι στα απομεινάρια του Τσαουσέσκου.

     Και τώρα; Τώρα γουστάρω τους απεργούς. Εναντίον ποιού θα απεργήσουν; Διότι τώρα καταργείται η κομματοκρατία και η ελληνική διαχείριση. Μήπως εναντίον των εργοδοτών που φεύγουν μαζικά από την χώρα; Μήπως σκοτωθούν μεταξύ τους; Ή με τους εργατοπατέρες που χρόνια τώρα τους έπειθαν να κρατάνε την χώρα χωρίς παραγωγή;

     Και τώρα, υπέρ των εργαζομένων, έρχεται το πριμ παραγωγικότητας και να δω τι θα κάνουν στο Ριζοσπάστη. Τώρα το ΔΝΤ κηρύσσει ελεύθερες απολύσεις, κατάργηση δυο μισθών και κάψιμο των συλλογικών συμβάσεων μπας και γίνει πιο ανταγωνιστικό το ελληνικό προϊόν. Τώρα που δεν υπάρχουν πια πολιτικές – ποτέ δεν υπήρχαν βέβαια- αλλά μόνο παγκόσμια εποπτεία. Και θέλω να ξέρω πού θα πάνε οι καπελλωτές και τι θα φωνάξουν: Για το Δέλτα, το Νι ή το Ταυ; Ή μήπως θα βάλουν βόμβες στον εργαζόμενο που θα αποφασίσει να σκύψει το κεφάλι και να δουλέψει; Γουστάρω την σημερινή απεργία ή αργία ή γιορτή ή πώληση γαρυφάλλων από τον Πακιστανό που τελικά αυτός θα φάει το ξύλο διότι δουλεύει τέτοια μέρα.

     Κάπου θα βγάλει θα μου πεις το σημερινό. Φωνάζεις, άρα κάποιος σε ακούει. Ρε πούστη μου δεν καταλαβαίνω γιατί στην Ελβετία κανείς δεν φωνάζει αλλά όλοι τους ακούν. Κι ήξερα ότι η Ελβετία είναι η χώρα της αγελάδας όχι της ακοής. Στην Ελλάδα που είναι φημισμένη για την ακοή, γιατί έχουν γίνει όλοι αγελάδες όταν μιλάνε για εργασία; Την Ελλάδα που μια ζωή δεν πεθαίνει και μια ζωή ξαποσταίνει και μετά…,ζητά δανεικά. Για να πληρώσει άλλα δανεικά.  Διότι ο περιούσιος λαός δεν πρέπει να κάνει τίποτα παρά μόνο πρωινάδικα και κριτική κι όποτε έρχεται ένα μέτρο να πέφτει από τα σύννεφα. Και να κομπάζει για την Ακρόπολη για την οποίαν δεν είχε καμία συμμετοχή στην δημιουργία της . Χωρίς να καταλαβαίνει ότι το μόνο επίτευγμα σήμερα δια της δημοκρατικής οδού είναι μια Τζούλια και κάποιες άλλες, που προκειμένου να την ξεπεράσουν θα γυρίσουν ταινία με περιεχόμενο γαμήσι με τρεις ελέφαντες.

Και φυσικά θα επέμβει η αριστερά για δυο λόγους: Για το δίκαιο του μουνιού που υποφέρει δεχόμενο τεράστιο όργανο για να κονομήσει ο παραγωγός, αλλά και για το δίκαιο του πούτσου ( τμηματάρχης που τον εκμεταλλεύεται το αφεντικό) που ασφυκτιά λόγω μεγέθους εντός του κόλπου της κοπέλας ( εργάτης) , χάριν πάντα του παραγωγού ( δεξιού). Και τρελαίνεται και η κοπέλα διότι έχει υπογράψει μια σύμβαση που δεν της επιτρέπει να μπει αμέσως στην βουλή κι αφού καταθέσει την αριστερή θέση της , να πηδήξει και τους 300 ζωντανά στο κανάλι της βουλής, μπας και σταματήσουν να γαμάνε εμάς με την δημοκρατία του κώλου.

     «Ένας στο χώμα και χιλιάδες στον αγώνα», λέγανε παλιά. Σήμερα στο πεδίον του Άρεως μήπως πουν άλλα: Χιλιάδες στο χώμα κι ένας στον αγώνα. Διότι επιτέλους έρχεται η εποχή της ατομικότητας, του ικανού, του εργαζόμενου και τελειώνουν τα προνόμια του κοινωνικού απατεώνα, του βιαστή της υγείας. Που ο ίδιος είχε φτιάξει μια χώρα κι ένα πολιτικό σύστημα ταυτισμένο με αντίστοιχα οικονομικά και νομικά φασιστικά τερτίπια για να πείσει ο ανίκανος για μια υποχρεωτική ισότητα και πτώση του λιονταριού στο επίπεδο της αντιλόπης.

     Μιλάμε για την οργάνωση του τεμπελχανά, δηλαδή τον συνδικαλισμό με αιχμή του δόρατος αλήτες ηγέτες που φτιάξαν μια εικονική οικονομία χιλιόμετρα μακριά από την πραγματική με δικαιολογία μια ψεύτικη ευημερία για να μην βλέπουν οι ψηφοφόροι τα χάλια τους.

     Και κοινώς; Άλλο Ελλάδα κι άλλο ‘Ελληνας. Χωρίς τίποτα. Χωρίς παιδεία, υγεία, οικονομία, δημόσια ασφάλεια. Να πληρώνεις και πρακτικά να κλέβεις τον διπλανό σου . Χωρίς εθνική συνείδηση. Χωρίς ταυτότητα ομάδας και υποχρεωτική πλέον στέρηση ελευθερίας. Αφού δεν μπορείς να την διαχειριστείς; Και το εξαναγκασμένο να είναι πάντα χειρότερο από το πιθανώς επιλεγόμενο: ΔΝΤ : Δημευμένο Νοητικό Τσιμπούκι. Ηλίθιοι φωνάχτε σήμερα. Κάποια στιγμή θα σκούζετε για το δικαίωμα σας απέναντι στην υποχρέωση. Σήμερα πείτε για την υπερχρέωση που κατορθώσατε και που βέβαια φταίνε οι άλλοι. Όπως πάντα, φυσικά. Ποτέ εσείς. Ζήτω ο αγών. Μαζί σας. Και τα γαρύφαλλα από τα πέτα ρίχτε τα στην κάσα της χώρας κι όλων των υπόλοιπων που θα πάρετε στον γκρεμό μαζί σας.