ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ ( TWILIGHT ZONE )

          Και ξεκινάει η ομάδα με ένα πολύ χαμηλό budget και με κάποια παικτάκια που δεν υπόσχονται τίποτα. Με την κερκίδα διχασμένη και χωρίς πολλά έσοδα αφού ο κόσμος έχει απομακρυνθεί λόγω απογοήτευσης και κακής οικονομικής κατάστασης. Στόχοι δεν υπάρχουν και μόνο από τύχη μπορεί κάτι να βγει. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε , που λένε, μαύρη σαν καλιακούδα.

        Όμως η προετοιμασία πήγε καλά, η ντόπα έπεσε στο σωστό χρονικό σημείο και η πείνα βασιλεύει στα αποδυτήρια. Πείνα χρηματική αλλά και πείνα διάκρισης κι ανόδου.Κι ο προπονητής με πολύ πείσμα αλλά και με υπόγεια ασφάλεια. Άλλωστε είναι γνωστό οτι στην Ελλάδα, δεν το παίρνεις το πρωτάθλημα μόνος σου. Ή διαλύεται ο κύριος ανραγωνιστής σου ή στο φέρνει η διαιτησία. Ή και τα δυο.
     Και κάποιος ασχολείται πολύ με το παρασκήνιο. Και φορτώνει καράβια με χρήμα ή με μπράβους. Δουλεύει ένας Καρτραίτ στα πολύ μουλωχτά, μακριά απο τα φώτα των δημοσιογράφων και στήνει ένα παρακράτος που είναι αδύνατον να το ξέρει ο μπούλης. Ας πούμε κάτι σαν την ποτοαπαγόρευση στην Αμερική ή τα κοντεϊνερ των ναρκωτικών. Ρε να μην βγαίνει άκρη. Η διαιτησία να εφαρμόζει τους κανονισμούς κι όλοι να μιλάνε για τη νομοτέλεια και την δύναμη της φανέλας.
      Όλοι να κοιτάνε με μισό μάτι, να αναρωτιούνται, αλλά και σιγά σιγά να συσπειρώνονται γύρω απο τους μπέμπηδες-θαύματα. Κουφά πράματα για μια ομάδα μοντέλο. Που καθάρισε την διοικητική ανυπαρξία της , έκανε τον έλεγχο και δείχνει το πώς δημιουργείται κάτι απο το μηδέν. Νέα πνοή στον χώρο του ποδοσφαίρου. Καλοκουρδισμένη μηχανή, προϊόν σκληρής δουλειάς κι επιστημονικού σχεδιασμού. Ό,τι άλλη παπαριά θέλετε να βάλετε, προσθέστε την. Γλυκό θα βγει.
       Και στο τέλος γίνεται η αποθέωση του προπονητή. Το γήπεδο γεμάτο κι όσοι εξακολουθούν να είναι αμφισβητίες, απλά κάθονται έξω απο το γήπεδο σαν τον γλύκα μας που θέλει κομουνιστική εταιρεία. Κάποιος χαμογελάει, δηλώνοντας οτι δεν ασχολούμαι διότι πρέπει τώρα να δώσουμε την δύναμη μας στην καταστροφή του κομήτη που απειλεί την γη το 2036. Όμως με τους φίλους μου πάντα θα έχω τον χρόνο να τσουγκρίζω ένα ποτηράκι κρασί. Κι είναι άξιος ο άτιμος. Κόντρα στο ρεύμα τα κατάφερε.
       Κι η ομάδα πια μύρίζει τριαντάφυλλο, όχι βόθρο. Κι είναι και νοικοκυρεμένη στα πάντα. Ο κόσμος νορμάλ, οι περίεργοι διαλύθηκαν μόνοι τους κι έχουν πάει στο σκοπευτήριο να κάψουν κανά δένδρο στο τοπικό ντέρμπυ κι ο πρόσφυγας την καλύβα την έκανε σπιτάκι με κήπο κι ανθισμένες λεμονιές. Που βγάζουν κι ωραία καρπίσματα αλλά δεν υπάρχει κι ένας εμπορικός διαχειρηστής να τα προωθήσει. Θα καούν πάνω στα κλαδιά. Και πλέον στο τζάκι μου δεν καίω κούτσουρα ελιάς αλλά τυλιγμένο κληρονομικό ξύλο που καίγεται ομοιόμορφα. Μάλλον χρειάζεται την δύναμη μου για κάτι παραπάνω το αχουράκι. Λέω να ασχοληθώ τώρα που καθάρισαν την μπουγάδα οι μπρος και οι πίσω μου.
        ΥΓ1. Μια ιστορία απο την γνωστή αμερικάνικη σειρά είπα ( του αγγλικού τίτλου της ανάρτησης), που μου είχε κάνει εντύπωση. Κι οποιαδήποτε παρερμηνεία θα χρεωθεί σε αιθεροβάμονες, διότι όσα ονόματα ΔΕΝ αναφέρθηκαν είναι απο καθαρή σύμπτωση. Ακριβώς όπως Χόλλυγουντ. Διότι η ομάδα με τον Πατ Ράιλι στην πόλη των αγγέλων, έτσι έγινε. Κίτρινη ομάδα κι αυτή. Χιλιοπαιγμένη η ταινία Θρύλος με τους δαίμονες να έχουν μασκαρευτεί κι ένας ένας οι δυνάστες να χάνονται μόνοι τους με κίνητρο την αυτοκτονία.
      ΥΓ2. Κάποια άλλη φορά θα σας πω μια άλλη αγαπημένη μου ταινία με την οικογένεια. Και με την ομερτά του Πύργου. Του δικού μας εννοώ, της Πελοποννήσου. Ο μεγάλος αδερφός που πήδαγε το μικρό κι όλοι μετά το παίζανε άνδρες. Για παλιά μιλάω. Σήμερα πιστεύω βλέπουν τηλεόραση και το κάνουν αλλοιώς. ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ( ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ).
     ΥΓ3. Σήμερα έχει γενέθλια ο Κόκαλης.