NET – ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

     Το αφιέρωμα της κρατικής τηλεόρασης για τον Μίκη Θεοδωράκη, ασφαλώς και το παρακολούθησα. Δεν χάνω τέτοιες μουσικές στιγμές. Μ’ είχε πείσει και η συνεχής διαφήμιση, όπως και διάφορα δημοσιευμένα σχόλια σε τούτη εδώ την εφημερίδα, για τις πολύ ποιοτικές εκπομπές με τίτλο « στην υγειά μας ρε παιδιά ». Και παρά τις χρόνιες αμφιβολίες μου για το δημόσιο κανάλι και για ένα παρουσιαστή, κονφερασιέ , τέως ή ζώντα ηθοποιό, πότη σε μαγνητοσκόπιση ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και έχοντα όνομα, πιθανό σύμπτωμα για επερχόμενη ιλαρά, κάθισα μπροστά στο γυαλί.

     Κι είδα την παραγωγή « εις υγεία του κοροΐδου». Εμού, αλλά κι όσων απαίτησαν κάτι για να περάσουν ένα σαββατόβραδο διαφορετικό από την κοινή κατανάλωση σπαλομπριζόλας μετά τζατζικιού και τηγανιτών αμελέτητων σε κάποια ταβέρνα. Διότι αυτό το οποίο παρουσιάσθηκε οχριά μπροστά στην συνεύρεση ετερώνυμων ανθρώπων μέσα σε μυρωδιές τσίκνας και τσιγαρίλας.

     Στην εκπομπή λοιπόν, και δίπλα στον μεγάλο μουσουργό, τον Κρητίκαρο λεβένταρο, υπήρχαν κάτι απολειφάδια. Δεν μιλάω για κάτι τοσοδούτσικες φωνούλες σε λαϊκωτό μαγαζί που για να γίνουν κάτι θα πρέπει να τις πηδήξει ο λουλουδάς πελάτης στο τραπέζι κέντρο πίστα για να μπανίζει την κιλότα της αοιδού καλύτερα. Δεν με απασχόλησαν αυτές οι γλάστρες, που κατά τεκμήριο ήταν αρσενικές κιόλας.

     Όχι. Δίπλα στην μεγαλύτερη καλλιτεχνική προσωπικότητα της Ελλάδας αυτήν την στιγμή, κείτονταν ο Βενιζέλος, ο Πάγκαλος, ο Λιάνης και κάποιος που εξακολουθεί να λέγεται Πεπονής. Κι είμαι από τους ανθρώπους που μου κινούν την περιέργεια τα επίθετα των ανθρώπων. Δηλαδή, δεν πιστεύω ότι απλά φανερώνουν την παλιά τέχνη του παππού ή το χρώμα του δέρματος κάποιου πρόγονου. Πιστεύω ότι το όνομα, σου προσδίδει κάτι που το κουβαλάς για όλη σου την ζωή. Κι ο μεν Βενιζέλος το πήρε πρέφα γρήγορα και το άλλαξε. Τι καριέρα να έκανε; Αυτός ο Πεπονής , που μου θύμιζε άπορο λαχειοπώλη σε ελληνοκρατούμενη πλατεία της Αιθιοπίας, καθόλου δεν προβληματίστηκε ; Αλλά βέβαια, αφού δεν έγινε μανάβης κι έγινε υπουργός , γιατί να το κάνει;

     Στον Πάγκαλο είμαι πιο μαλακός. Τα ελληνικά τοπωνύμια ως γνωστόν, παίρνουν το όνομα τους από την πληθώρα κάποιου φυσικού γίγνεσθαι ή και από την παντελή απουσία του σαν υπερβολή ( Τίνος Μωραϊτίνης ) . Ας πούμε Αχλαδόκαμπος λόγω πολλών ελαιόδεντρων ή Κυπαρισσώνας λόγω ύπαρξης μόνο ενός τέτοιου δένδρου. Στον Πάγκαλο πείτε ό,τι θέλετε για το όνομα του, δεν με πολυενδιαφέρει αν όλα τα καλά είναι πάνω του ή σχεδόν κανένα.

     Μνεία πρέπει επίσης να γίνει και για τον ξάδερφο της τέως συζύγου του ανθρώπου που άλλαξε όλη την Ελλάδα κι έσπευσε το κακό ΔΝΤ να την επαναφέρει σε κατάσταση προ αλλαγών: Λιάνης και τα μυαλά στα κάγκελα. Με πολύ ενδιαφέρον άκουσα την προσωπική του επιτυχία να δηλώσει στη μάνα του ότι ήταν ο χειρότερος φοιτητής της οδοντιατρικής κι ότι έπρεπε να πετύχει σε άλλο τομέα. Εγώ να δείτε πού θα είχα φτάσει με ξάδερφο πρωθυπουργό. Κι οφείλω να πω ότι αισθάνθηκα το ίδιο με την σεβαστή μητέρα του: Μια αυτοπεποίθηση ρε παιδί μου, που δεν την βρίσκεις εύκολα σε συστηματικούς ανθρώπους. Το ρεμαλιστάν που ζούμε νάναι καλά.

     Παραδίπλα ο όρθιος λύκος με το όνομα Ανδρουλάκης. Δεν ξέρω τον βαθμό του αυχενικού που έχει πάθει και μακάρι να πάει ο άνθρωπος να εγχειριστεί μπας κι απαλλαγούμε από την παρουσία του μέχρι την ανάρρωση του , αλλά με γοήτευσε το πλάγιο βλέμμα που με ατένιζε σαν χαφιές, η μουστακαλίδικη κουτοπονηριά του και το πηγαίο χιούμορ του με το οποίο ακόμα κι αυτός πλέον δεν γελάει. Περιορίζεται σε ανθυπομειδίαμα.

     Κι από κοντά κι ο έγκριτος δικηγόρος Λυκουρέζος. Αυτός που λιποθύμησε όταν δεν πείσθηκε η πρόεδρος του δικαστηρίου Χαλκίδας στην δίκη του Βαγιωνή. Τότε που η δολοφονημένη είχε πέσει πάνω στο ξίφος, που της παρουσίαζε ο συζυγοκτόνος σαν συλλεκτικό κομμάτι αποκτηθέν από την Βραζιλία. Αυτό το οποίο έχει υμνηθεί ακόμα κι από τον Καββαδία. Ο δικηγόρος με το μούσι, που πρέπει να είναι πιο σπουδαίος ακόμα κι από ένα κραμπολάχανο.

     Τώρα θα με ρωτήσετε, γιατί ασχολούμαι με όλους αυτούς. Αφού η εκπομπή ήταν για τον Μίκη. Σωστά το είπατε. ΗΤΑΝ. Τελικά όμως δεν ήταν. Ήταν για τους παρατρεχαμένους. Και να πω και την αμαρτία μου: Ο άνθρωπος Μίκης δεν με ενδιαφέρει. Τον καλλιτέχνη και μουσουργό είχα περιέργεια να δω, και κυριότερα να ακούσω για την έμπνευση του, για το τι τον ιντριγκάρισε για να λαϊκοποιήσει τεράστιες προσωπικότητες της ελληνικής ποίησης και για ανέκδοτα γύρω από τις στιγμές της δημιουργίας του. Ή τουλάχιστον να ακούσω τραγούδια χωρίς σχόλια. Αρχίδια. Αισθάνθηκα σαν κάτοικος εγκαταλελειμμένης βραχονησίδας . Σαν να περίμενα το πλοίο της άγονης γραμμής την ώρα που λυσσομανάνε άνεμοι 35 μποφόρ και το λιμενικό να έχει απαγορέψει τον απόπλου ακόμα και σε τάνκερ.

     Ρε παιδί μου, μουσικό αφιέρωμα χωρίς μουσική δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει. Να έχεις πήξει στην παπαρολογία των προσκεκλημένων που διαγωνίζονταν για το ποιος από όλους ήξερε καλύτερα τον Μίκη. Ή ποιος είχε μεγαλύτερη γλώσσα για να σπατουλάρει τον ζωντανό θρύλο. Για να δείξουν στο κοινό, ότι κι αυτός ήταν εκεί μαζί του κάποτε. Και γι’ αυτό μας τρώγανε.

     Και μετά ανέλαβαν οι μεγάλες φωνές μας να ολοκληρώσουν την παρωδία. Αφού είχαμε βάλει τα παιδιά για ύπνο πια, που απορούσαν κι αυτά τι στο διάολο είναι αυτός ο Θεοδωράκης και τι στην οργή έχει γράψει που του κάνανε μνημόσυνο εν ζωή, πετάχτηκαν μπροστά οι Ρέμμοι, οι Μπάσηδες κι οι Γλυκερίες. Και γαμήθηκε το σύμπαν. Πλέον καταλάβαμε ότι ο Μίκης έχει κατέβει στην παραλία δίπλα στο τσοντάδικο της Τζούλιας και το επαναστατικό τραγούδι έχει καταντήσει ερωτικό του αντιστασιακού, που πάντα γούσταρε να κάνει σοδομαζοχιστικό σεξ με τον βασανιστή του. Πού ήταν βρε η Φαραντούρη, ο Νταλάρας ή ο Παπακωνσταντίνου;

     Η εκπομπή είχε στόχο. Να γελοιοποιηθεί ο Μίκης σαν μόνιμος επαναστάτης και να παρουσιασθεί σαν λούφα και παραλλαγή για το νέο σκηνικό που πρέπει να είναι ελεγχόμενο. Ισοπεδωμένο. Χωρίς να αντιδράει ούτε κι ο ίδιος, αλλά και πόσα να ζητήσεις πια από έναν άνθρωπο που άλλα προφανώς του είπανε, κι άλλα πλέον έζησε εκεί μέσα. Που τον είχαν κάνει σαν παράγωγο του χρηματιστηρίου σημερινό, με όλες τις χώρες να ψάχνουν πού στο διάολο χρωστάνε. Με προφανή στόχο την κίνηση των ανεξάρτητων πολιτών και αυτά που θα ακουστούν μεθαύριο.

     Να μας πουν, « τι ακούτε ωρέ χάπατα έναν που έχει πάθει άνοια; Να βλέπετε εμάς στη ΝΕΤ την παλιά υπηρεσία ενημερώσεως ενόπλων δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ ) εδώ στο στούντιο της ΚΥΠ με παρουσιαστή εκπομπής κάποιον Παπαδόπουλο και διευθύνοντα σύμβουλο ένα Ταγματάρχη Λάμπη.»

Είπαμε, ο καθένας κουβαλάει ένα όνομα κι έτσι πορεύεται. Κι έτσι πράττει. Κι ο Θεοδωράκης δεν παύει να είναι ένα δωράκι του θεού. Στην υγειά μας ρε παιδιά και πληρώστε παραπάνω για την σούπερ ντούπερ μαλακία της κρατικής τηλεόρασης διότι αλλιώς δεν θα έχετε ρεύμα, αλλά Ρέμμα. Δημοκρατικά πράματα χωρίς προσχήματα. Ου να χαθείτε χαραμοφάηδες.