EMΠ

    ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ Φ ΤΟΥ 2007. ΓΙΑΤΙ; ΔΙΟΤΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΙΟ "ΠΑΙΔΙΚΟ" ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ. ΤΟ ΣΚ ΘΑΝΑΙ ΠΙΟ ΑΓΡΙΟ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

---

     Ήμουν μόλις 11 χρόνων, εκείνο το βράδυ της Παρασκευής του 1973. Θα έπρεπε να κοιμάμαι, αν ζούσα σε νορμάλ χώρα Όμως είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Που τα σκατά στα πετάει στο πρόσωπο αμέσως. Για να σε μάθει το περιβάλλον στο οποίο θα ζήσεις - θα υπάρξεις καλύτερα-, μέχρι να γίνεις κασάτο λίπασμα.

     Ένα τυχαίο γεγονός με ξύπνησε. Έτρεχε το καζανάκι του μπάνιου, που συνόρευε με το δωμάτιό μου, σ’ εκείνο το διαμέρισμα της παρόδου της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Πάντα το έφτιαχνα εγώ, μ’ ένα παιδικό κόλπο. Σηκώθηκα λοιπόν.
     Το σπίτι ήταν κατάφωτο. Το δωμάτιο των γονιών μου άδειο. Κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι. Βρήκα τους γονείς μου, και τα σκατά της χώρας. Κατέβαιναν τα τεθωρακισμένα από το Γουδί προς το ΕΜΠ. Σκουπιδοτενεκέδες καιγόντουσαν, τρόλεϊ ήσαν γυρισμένα κάθετα στη λεωφόρο και κάποιοι μακρινοί μακρόσυρτοι θόρυβοι ακουγόντουσαν. Ριπές όπλων, μου εξήγησαν, φυσικά.
     Κοίταξα κάτω. Να δω το δικό μου δρόμο. Γι’ αυτόν ανησύχησα. Η λεωφόρος ανήκε σε πολλούς. Το δικό μου σοκάκι μ’ ένοιαζε . Ήμουν μικρός, το είπαμε. Μπροστά τρέχανε κάτι μαλλιάδες και πίσω κάτι αστυνομικοί που τους έφευγαν τα καπέλα. Τζόκεϊ δεν υπήρχαν τότε. Γέλασα, καθώς η τούρτα τους έφευγε από το κεφάλι. Σταμάταγαν την καταδίωξη να μαζέψουν το καπέλο. Τότε κατάλαβα ότι η αστυνομία κινδυνεύει. Να συλλάβει κακούς, χωρίς καπέλο;
     Το παιδικό χαμόγελο κόπηκε. Η νοικοκυρά απέναντι φώναξε ότι ήταν ώρα κοινής ησυχίας. Κατάλαβα ότι η παρατήρηση απευθυνόταν στους καταδιωκόμενους. Λογικό. Αυτοί θα άκουγαν. Οι ερπύστριες τι να ακούσουν; Η απάντηση από το δρόμο ήρθε πολύ άγρια. Ήταν και αντηχείο μεταξύ των πολυκατοικιών." Μωρή πουτάνα, σκοτώνουν το παιδί σου και συ κοιμάσαι;"
     Η κυρία δεν ξαναμίλησε. Εγώ στα 11 μου κατανόησα, ότι αν απομάκρυνα τους 2 άσσους του αριθμού, θα ήξερα και τα δοκάρια της μαλακίας που θα ζούσα μετά.
     Σήμερα μεγάλωσα. Όμως, πάντα τέτοια μέρα, οι εικόνες και οι ήχοι εκείνης της βραδιάς με στοιχειώνουν. Γιατί έπρεπε να τα κουβαλώ από τότε; Άλλη μια άχρηστη εμπειρία σ’ αυτή τη χώρα, που το περιττό μοιάζει απαραίτητο και καλοπληρωμένο."Για να ξέρω τα χειρότερα", θα λέγανε οι πιο ώριμοι. «Το μη χείρον, βέλτιστον», θα λέγανε οι αρχαίοι. Βρε άει στο διάολο.
Έγινε κουβέντα μετά. Σ’ αυτό το πολιτικοποιημένο πλήρους αντίθεσης σπίτι. Συντηρητισμός, προοδευτισμός. Δεξιά, αριστερά. Τα 4 καρφιά της Ελλάδας , με τους χιλιάδες ξυλουργούς και σιδεράδες από πίσω, που προκειμένου να αποκτήσουν την εργολαβία και τη βραδινή μπύρα με τη βίζιτα, απολαμβάνουν την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία." Έχει ο Θεός" κάτι αλήτες είναι, "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" και χιλιάδες άλλα γνωμικά έμπειρων.
     Πριν πάω σ’ αυτό το σπίτι εμένα έμενα πιο κοντά στο ΕΜΠ. Όταν κάποιος ήθελε να με αποφύγει σαν διάλογο, ή σαν αταξία, με πήγαινε σε ένα λούνα –παρκ προς Ομόνοια μεριά. Περπατώντας περνάγαμε μπροστά από το ΕΜΠ. Μου είχαν κάνει εντύπωση τα κάγκελα. Σε εκείνο το λούνα-παρκ, που δεν υπάρχει πια, οι ήχοι των συγκρουόμενων και των όπλων με τις στραβωμένες κάνες, δεν μοιάζαν με τους ήχους εκείνης της Παρασκευής.
     Γιατί το ΕΜΠ είχε κάγκελα; Το κατάλαβα όταν έγινα 11. Για να παράσχουν μια μορφή προστασίας σ’ εκείνους τους μάγκες αγωνιστές που είχαν κλεισθεί μέσα. Ο λαός περπατούσε απ’ έξω και πηγαινοερχόταν στη δουλειά του. Στα παλιά του τα παπούτσια. Είχε συμβιβασθεί μ’ αυτό που ζούσε , όπως και οι πολιτικοί του όλοι, που είχαν υπογράψει για την αναγκαιότητα της δικτατορίας του ’67.
     Εκείνη την Παρασκευή το τανκ έπεσε στην πύλη. Και κάποιοι ήταν εκεί. Πάνω, πίσω, δίπλα. Ήθελα να ήξερα τι κάνει σήμερα ο οδηγός του. Απολαμβάνει την ελευθερία του ή περιμένει ξανά την ευκαιρία; Μα εκτελούσε διαταγές. Στην Ελλάδα κύριοι δεν υπάρχουν αυτά. Μόνο υποταγές υπάρχουν, πληρωμένα πρακτοριλίκια και κομματικά εξαργυρώματα. Και γι αυτό, οι "γνωστοί αγωνιστές" του ΕΜΠ δεν ήταν μέσα πια. Την είχαν κάνει.
     Το ΕΜΠ σαν κίνηση δεν πέτυχε τίποτα. Η δικτατορία του ’73 έδωσε τη θέση της σε μια ακόμα σκληρότερη μέχρι τον Ιούνιο. Το ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εξελίχθηκαν με την πρόθεση "παρά" μπροστά τους. Δεν έχει σημασία. Καμμιά επανάσταση δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Πάντα η λαϊκή θέληση θα επικρατήσει. Κι όταν μιλάς για ελληνικό λαό… Κοίτα τι είναι σήμερα.
     Μια εμποροπανήγυρις, ένα καπέλωμα από την αριστερά, ένα CD στα ΝΕΑ, ένα αφιερωματάκι σε κάποια καναλάκια. Ένα στεφάνι από κάποιον πολιτικό και μια ηλίθια πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Μερικά αναρχικά χασισομαχαιρώματα με την αστυνομία, και κύρια κάποια κοπλιμέντα για το λαό, που αντέδρασε στην τυραννία!
     Υπάρχει κάτι. Μνήμη για τους γενναίους. Που ήταν μια γνήσια μειοψηφία. Στην κυριολεξία 8.Μετά μπήκαν οι απεσταλμένοι των κομμάτων. Μνήμη για τους νεκρούς του , σαν απευθείας ή παράπλευρες έστω απώλειες. Τιμούμε αυτούς. Και τους γονείς τους, που ποτέ δεν βγήκαν υστερικά στις κάμερες να ζητήσουν αποκατάσταση και αποζημιώσεις. Όπως απόκτησαν κάποιοι από τους τότε, δήθεν αγωνιστές. Που το μόνο που κάνουν σήμερα, είναι να κυκλοφορούν με τζιπ ή να βρίζουν τις φιιππινέζες τους. Η να γλύφουν το λαό που συντηρεί τον κομματικό μισθό τους.
     Το ΕΜΠ ήταν μια στάση αντίδρασης, υπερκομματική και κύρια υπερλαϊκή. Που δείχνει τη δυνατότητα κάποιων αποφασισμένων. Και που σαν ιστορία, γνήσια ελληνική, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία αντί για την επαναλαμβανόμενη άχρηστη ανάλυση, του πως πήδαγε ο Τιβέριος, ή το πώς ο Κωνστάντιος ο χλωρός ασπάσθηκε το χριστιανισμό. Για να μαθαίνουν τα 11-χρονα. Την ιστορία που πάντα γράφεται από μια χούφτα γενναίων, και που ποτέ δεν γίνονται γνωστοί.
     Το ΕΜΠ ανήκει σ’ όλους αυτούς που ταλαιπωρήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της επταετίας, για να ξυπνήσουν το βολεψάκια λαό. Είναι μνήμη κοντινή και θα ΄πρεπε να απαγορευθεί κάθε ομιλία. Το καζανάκι του σπιτιού όμως να τρέχει. Να το χαλάτε κάθε τέτοια μέρα. Διότι αν δεν ξυπνήσουν τα παιδιά…, ο βουλευτής θα κάνει κατάθεση στεφάνου εις μνήμη της χώρας πια.
*****************************************************************************
         ΥΓ. ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΟΣ, ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ