Η ΠΕΖΟΓΕΦΥΡΑ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΚΗΦΙΣΙΑΣ

      Από την ομιλία του Αλέξανδρου Σαμαρά : « Κάθε σημαντικό κατασκευαστικό έργο έχει κάποια χαρακτηριστικά – αρχιτεκτονικά, τεχνικά – που το κάνουν να ξεχωρίζει. Το απόλυτα όμως ξεχωριστό γνώρισμα αυτού του έργου, που του δίνει μια ανεκτίμητη προστιθέμενη αξία, είναι ότι πρόκειται για δημιούργημα ψυχής, δημιούργημα αγάπης. Μέσα του κλείνεται η μνήμη και η θλίψη, για τους νέους κυρίως ανθρώπους, που χάθηκαν ακριβώς επειδή δεν υπήρχε η γέφυρα αυτή.»

     Έγινε η γέφυρα; Αυτό πιστέψατε διαβάζοντας τα παραπάνω; Όχι, δεν έγινε. Έγινε όμως μια μακέτα και μια εκδήλωση για την παρουσίαση της. Φανταστείτε λοιπόν, τι αρλούμπες έχουν να ακουστούν όταν ολοκληρωθεί το έργο. Ειδικά την ώρα, που αφού έχεις χάσει κάποιον δικό σου άνθρωπο, θα προσπαθείς να μετρήσεις την αντιδιαστολή του συναισθήματος σου με την «προστιθέμενη αξία».

     Που το μόνο που έχει προστεθεί εδώ κι έναν χρόνο, είναι καμιά εκατοστή τραυματισμένα σχολιαρόπαιδα κι άλλοι τρεις θάνατοι. Και φυσικά μπόλικα «θα» κι εξαγγελίες και υποσχέσεις και κλάματα και δάκρυα και λουλούδια στους στύλους του σημείου εκείνου της λεωφόρου Κηφισιάς. Που συνωστίζονται 3000 άνθρωποι κάθε μέρα κι αισθάνονται πεζοί ακροβάτες σε τεντωμένη άσφαλτο και σε μια νησίδα ανάμεσα στα δυο ρεύματα κυκλοφορίας με τελείως ασυντόνιστα φανάρια για την διάσχιση του δρόμου.

     Ρε ούτε αυτό, δεν φτιάξανε οι υποψήφιοι που τρέχουν και ζητούν την ψήφο του πολίτη ακόμα και σε επαναληπτικές διαδικασίες. Ούτε ένα τηλέφωνο στην τροχαία δεν κάνανε για να ζητήσουν συγχρονισμό των διακοπτών των δυο φαναριών. Για αμέτρητους περαστικούς και για εκατοντάδες παιδιά πέντε σχολείων. Κατά τα άλλα όμως, τρέξανε στα τυπογραφεία για να βγάλουν φυλλάδια με τα γνωστά σλόγκαν: « Χαλάνδρι, ανθρώπινη πόλη», « Ταδόπουλος, στην υπηρεσία του πολίτη». Και στην εκδήλωση της παρουσίασης του «θα» , όλοι παρόντες μην και δεν τους δούμε και τους ξεχάσουμε μια ώρα αρχίτερα.

     «Είναι χρονοβόρες οι διαδικασίες» το μόνιμο μότο κι υπάρχει και το συμβούλιο επικρατείας που μπορεί να προσφύγουν κάποιοι πολίτες και να μπλοκάρουν το έργο. Στ’αρχίδια μου. Εκεί γράφεις όλους τους νόμους και τους θεσμούς της πίπας προκειμένου να σώσεις κόσμο. Και σηκώνεις μια εναέρια πρόχειρη διάβαση μέχρι οι ιθύνοντες να αποφασίσουν για το νόμιμο του έργου ή και το εικαστικό του. Δέκα σίδερα και δέκα αλουμίνια απαιτούνται. Κι αν σου πολυκουνιέται και η πολεοδομία, της ρίχνεις κι ένα φακελάκι που αυτήν την φορά όμως το αυθαίρετο είναι για καλό σκοπό. Δεν κλείνει το ρέμα. Τον χάρο μπαζώνει.

     Αυτό κάνουν οι άνδρες πολιτικοί που θέλουν να εκλεγούν. Πάνε κόντρα στη μπαρουφοειδή νομολογία και κάνουν το απλό για το κοινό καλό. Και φυσικά περπατούν περήφανοι στους δρόμους του χωριού ή της πόλης κι άξια παίρνουν τα ψηφουλάκια του λαμογιάρη κάτοικου που συγκινείται μόνο από κομματικά εμβατήρια κι όχι από την ουσία μιας τοπικής αυτοδιοίκησης. Που υπάρχει για να λύνει θέματα άμεσα κι ακαριαία. Δεν υπάρχει για να βάζει κάγκελα ή να πεζοδρομεί μια χαρά δρόμους ή για να φτιάχνει ποδηλατόδρομους ή για να αλλάζει τις κατευθύνσεις των στενών. Βρε έναν πούστη δεν έχω δει που να πηγαίνει στις ταμπέλες που δείχνουν το απαγορευτικό των δρόμων και να τις καθαρίζει από τα σήματα των ομάδων που κρύβουν το βέλος.

     Και η πεζογέφυρα του ηρωομάρτυρα Σόλωνα ΘΑ γίνει. Αφού έγινε ειδική εκδήλωση για το προσχέδιο. Κι αφού « … κλείνονται στο έργο αυτό η ευαισθησία, το πνεύμα του ενεργού εθελοντισμού κάποιων συμπολιτών μας … που θα μετασχηματίσουν τους προβληματισμούς τους για τα κακώς κείμενα σε γόνιμη αντί-δραση και την κοινωνική υπευθυνότητα τους σε κοινωφελές έργο». Που μέχρι να τα σκεφτεί όλα αυτά τα παπάρια ο ομιλών , θα ήταν μάλλον πιο εύκολο να είχε πάρει τρία τούβλα και δυο τσιμεντόλιθους και να τα είχε τοποθετήσει στο σημείο που θεωρητικά θα πάταγε η γέφυρα. Να βλέπαμε κι εμείς κάτι, έστω ακαλαίσθητο, αλλά χειροπιαστό. Διότι με τα λόγια, εντάξει θα δούμε την γέφυρα κάποτε αλλά μπορεί πια να μην υπάρχουν κι εθελοντές να διασχίσουν την λεωφόρο.

     Κι έχει περάσει ήδη ένας χρόνος από τον χαμό του παιδιού. Κι εκτός από συσκέψεις γραφατοφορεμένων, δεν έχει γίνει τίποτα για την ουσία παρά μόνο μια μακέτα που θέλει να πείσει τους πάντες για το εικαστικό αποτέλεσμα της γέφυρας αλλά και την διατήρηση της ομορφιάς της λεωφόρου. Που πραγματικά έχει μια γοητεία με τους δεκάδες υπονοούμενους σταυρούς των νεκρών που είπαν να την διασχίσουν, τα φορεία για τους τυχερούς τραυματίες και τις στριγκλιές των ασθενοφόρων που σπεύδουν στο πεδίο της μάχης. Πραγματικά θα ασχημήνει η κατάσταση έτσι κι υπάρξει διάβαση και ασφαλείς ζωντανοί που θα περπατάνε. Μπορεί να χαλάσει η αρμονία του νεκροταφείου που τόσο πολύ αρέσει στην χώρα μας. Από την ζωή να απαλλαγούμε.

     Κι αρχίζω και συνειδητοποιώ την αλήθεια: Είναι πολύ δύσκολο να γίνει μια πεζογέφυρα. Μιλάμε για τρομακτικό έργο. Πέντε σκαλιά από εδώ και πέντε από εκεί και μια αλουμινένια τάβλα από πάνω. Κι είναι και τριάντα μελετητές ανακατεμένοι. Εθελοντές που προσφέρουν την μελέτη τους δωρεάν. Κι ήθελα νάξερα αν τους παίρνει τόσο πολύ χρόνο για να στήσουν μια σκαλωσιά και στις οικοδομές για τις οποίες πληρώνονται. Αλλά μάλλον εκεί θα βιάζονται πιο πολύ για την ασφάλεια του μετανάστη χτίστη που βάζει το τούβλο παρά για το παιδί τους. Ίσως είναι βέβαια και το δωρεάν του θέματος.

     Είμαι υπερβολικός; Ναι είμαι και καλά κάνω. Και σ’ όποιον αρέσει. Αντί να στερέψει ο αέρας που κουνάει τις φωνητικές χορδές των υποσχόμενων δημοτικών αρχόντων, αυξάνεται διαρκώς. Κι οι υπόλοιποι καθόμαστε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε. Και πατάμε το κουμπί της διάβασης της λεωφόρου για την προτεραιότητα των πεζών. Που νομίζουμε ότι δουλεύει. Ενώ μας δουλεύει όλο το σύστημα. Και αποδεχόμενοι το, προχωράμε με την προστακτική «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω». Που καταντάει ευκτική και υποτακτική. Και γιατί δεν προχωράμε σε ενέργεια εμείς ; Γιατί, μας αφήνουν οι κομματικές κλαδικές να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας; Αλλά άσε τώρα μην ανοίξω άλλο θέμα . Πώς μου θυμίζει το παλιό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο! Για την φανέλα όλοι, αλλά αν δεν πέφτανε τα οδοιπορικά, δεν παίζανε. Νάσαι καλά Σόλωνα. Έτσι όπως πάμε, γρήγορα θα είμαστε παρέα.