O ΜΗΤΣΟΣ

              Από τους ελάχιστους δίσκους που υπήρχαν στο σπίτι μου, τότε παλιά, ήταν κι εκείνος ο μεγάλος σε μέγεθος του Μητροπάνου με την Χριστιάννα. Παράξενα πράματα. Νάμαι παιδί και να μου αρέσει το " ταξίδι στα Κύθηρα ". Μετά να καταλήξει το Τσιρίγο να γίνει το αγαπημένο μου νησί. Ήταν τότε οι εποχές που ο Μήτσος ήταν παντρεμένος με την κόρη του Σταμάτη, υπουργού της ΝΔ. Παράξενα πράματα για Τρικαλινό αριστερό, που σήμερα τον διεκδίκησαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Τι να κάνουν κι αυτοί προεκλογικά; Άμα δεν έχεις πρόγραμμα, κουτί σου έρχεται κι ένας θάνατος. Βγαίνεις σαν κονφερασιέ και φωνάζεις οτι υπάρχεις.

             Έλαχε να τον γνωρίσω μόλις πέρσι, μέσω ένος κοινού φίλου που του πήγε ένα κείμενο που είχα δημοσιεύσει στον Φ ( αυτό που θα δείτε από κάτω δημοσιευμένο ). Για την ακρίβεια το ζήτησε εκείνος, λόγω του κειμένου,  ρωτώντας αν πηγαίνω στα μπουζούκια. Πού να ήξερε ο άνθρωπος οτι δεν βλέπω κινηματογράφο, δεν πηγαίνω στο θέατρο και δεν πατάω πλέον το πόδι μου στα μπουζούκια, ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΩΣ ΜΕ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟ ΜΙΑ ΕΞΟΔΟ. ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ. Κι ο Μητροπάνος ήταν λόγος να τον βλέπω κάθε χρόνο σαν εγγύηση φωνής, " τα δίνω όλα στην πίστα ", επιλογής τραγουδιών και μακριά από κινούμενες χοντρομπούτες ή γελοίους ελληνάρες που τα τσιφτετέλια τα χορεύουν καλύτερα από πούστηδες.
            Μιλήσαμε κάμποση ώρα στο καμαρίνι. Όσο καταβεβλημένος σου φαινόταν από την περιπέτεια της υγείας του, τόσο θέριεψε μετά στην πίστα. Αυτός ο γνήσιος αριστερός, εγκατεστημένος πλέον στο Ψυχικό δίπλα στην τούρκικη πρεσβεία και προετοιμάζοντας να στείλει τα δισκάκια του στον Γκουαρντιόλα ! Αυτό το σεμνό παιδί , ο γιός του κλητήρα της Ελευθεροτυπίας , ΠΟΥ ΕΜΕΛΛΕ ΝΑ ΣΦΡΑΓΙΣΕΙ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ. Ένας  από τους τέσσερις καλλιτέχνες που ακόμα ακολουθώ και που την Πέμπτη πηγαία θα είμαι εκεί καρτερώντας , όχι να τραγουδήσει ξανά αλλά να μας βγάλει τρελούς και να συνεχίσει να είναι κοντά μας. Διότι χάσαμε έναν μεγάλο άνθρωπο και μια προσωπικότητα που θα μπορούσε να βοηθήσει την ολική ανατροπή, ακόμα και σαν μέλος της ομάδας μου, του Αστέρα 2004, που αμέσως αγκάλιασε.
                   Δεν σας ζαλίζω παραπάνω με διθυράμβους κι απλά ξαναδημοσιεύω το κείμενο. Παρακαλώ την προσοχή σας στο υστερόγραφο.

---

1987. Μήνα δεν θυμάμαι. Πάντως ήταν Παρασκευή, σ’ εκείνο το υπόγειο μπουζουκτζίδικο της Αστόρια της Ν. Υόρκης. Εκεί γνώρισα τον Δημήτρη Μητροπάνο. Εκείνος ούτε καν θα το θυμάται. Εγώ φοιτητής στα μεταπτυχιακά, εκείνος μπαρουτοκαπνισμένος επαγγελματίας. Πήγα να χαιρετήσω και να αποδώσω τα εύσημα. Στην Ελλάδα δεν είχα τολμήσει να το κάνω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκτός έδρας παίζω πιο δυνατά.

Πλησιάζοντας το τραπέζι του , μου έκανε εντύπωση ότι έτρωγε το ίδιο φαγητό μ’ εμένα . Μπριζόλα και ουίσκι . Ήταν μόνος , όπως κι εγώ. Όταν κάθισα μαζί του, με πλημμύρισε η σεμνότητα , η σοβαρότητα και η τιμιότητα ενός γνήσιου μάγκα. Μαγεύτηκα ακόμα πιο πολύ.

Χθες κλείστηκα στο σαλόνι του σπιτιού μου, παρέα με τα δύο μου παιδιά. Για άλλη μια νύχτα χάζευα τον αγαπημένο μου πίνακα στον απέναντι τοίχο. Μεγάλος καμβάς ρομαντικού ρυθμού. Στο πρώτο επίπεδο νεκρά περιστέρια . Στο δεύτερο, αγωνιστικά περιστέρια μπας και ελευθερωθούν από το δίχτυ. Στο τρίτο , δραπέτες πουλιά, ελεύθερα πλέον, να ξαναμπούν στην καθημερινότητα τους, την φυλακή των πιο μεγάλων διαστάσεων .

Το βλέμμα μου στον πίνακα. Τα χέρια ανοιχτά , αγκαλιάζοντας τους γιούς μου. Αισθάνθηκα χαρούμενος που δεν είμαι πολύτεκνος. Με σειρά προτεραιότητας θα διοχέτευα τη θαλπωρή; Το απόσταγμα του Μπαμπατζίμ στο τραπέζι, κι όλες οι αισθήσεις κορεσμένες. Η ακοή μας γέμιζε με την θεϊκή φωνή του Μητροπάνου. Τραγούδαγα δυνατά. Τα Λαδάδικα, τη Ρόζα, τα Κύθηρα. Τα παιδιά με κοίταζαν σα να ήθελαν κι αυτά να ξέρουν τους στίχους. Καταλάβαιναν ότι κάτι σημαίνουν τα λόγια. Αισθανόμουν μειονεκτικά που η βραδινή μας περιπλάνηση ήταν ελαφρώς μονομερής . Συνέστησα υπομονή.

Το παιχνίδι βέβαια ήταν στημένο. Από μένα. Να δω αν μπορούν να δουν την ποιότητα του στίχου. Αν μπορούν να διακρίνουν το μεγαλείο της φωνής. Έτσι πρέπει να κάνεις με τα παιδιά. Να τα εκθέτεις και να τα αφήνεις να αντιδράσουν. Αν ας πούμε εκείνη την ιερή στιγμή για σένα , πλακώσουν τις ερωτήσεις για αυτοκίνητα, για ποδόσφαιρο , ή για το πάρτυ που έρχεται, ξέρεις με τι έχεις να κάνεις. Τα παιδιά δεν είναι ίδια με σένα. Ευτυχώς. Αν οι απόγονοι γινόντουσαν ίδιοι με τους προηγούμενους, ήθελα να ‘ξερα πόσα 1821 θα ξαναχρειαζόντουσαν .

Σιωπηλά ακούγανε το « για να σ εκδικηθώ» και το « όσοι με το χάρο γίναν φίλοι». Εδώ έριξα και δύο βόλτες. Ξαφνικά μπήκαμε στο γήπεδο.

« Ποιος είναι αυτός;», με ρώτησαν.

Και πήρα μπρος. Ο Δημήτραρος . Ένας από το πάνθεον των φωνών . Γνήσιος λαϊκός και ανεξάντλητα ποιοτικός. Το αηδόνι του ζεϊμπέκικου. Ένα κόσμημα για την νεοελλάδα. Η μύγα μέσα στο γάλα. Στο μουσικό χώρο και στο νυχτερινό μαγαζί, που έχει γίνει ένα μπουρδέλο. Εκεί που είναι ενωμένες οι πουτάνες , οι αδερφές, και κάτι μισοριξιές, κατ’ επίφαση αρσενικοί, που ο Θεοδωράκης τόλμησε να δώσει τραγούδια του.Κάτι τύποι, που ο Άκης Πάνου θα τους είχε καθημερινούς στόχους σαν ανθρωποειδή καρτούν.

Μεγάλη η περιπέτεια του Δημήτρη. Δύο χρόνια γύρναγε στην κόλαση . Η φαρμακευτική αγωγή που του χορηγήσανε οι Έλληνες γιατροί, του κατέστρεψε τα νεφρά. Μπήκε στην αιμοκάθαρση μαζί με την εντολή ότι δεν θα ξανατραγουδήσει πια. Η αδερφή του, του έδωσε το νεφρό της που ήταν συμβατό με τον οργανισμό του. Οι Έλληνες γιατροί δεν κάνανε τη μεταμόσχευση διότι υπήρχαν ασβεστώματα στο κυκλοφορικό του σύστημα! Πήγε στο Παρίσι. Ξενιτεύτηκε. Ξεμπέρδεψε κι είναι πάλι κοντά μας. Υγιέστατος.

Ευτυχώς, γι ‘αυτόν κύρια, κι ευτυχώς και για μας. Διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε πολλούς, με τέτοια θωρακική δύναμη, τέτοια ανάπλαση ψυχής , τέτοιο καθαρό ύφος και χροιά φωνής. Τέτοιας επιλογής ποιοτικών λαϊκών τραγουδιών, που προτείνουν λεβέντικες στάσεις και ανατάσεις απέναντι στη μίζερη καθημερινότητα. Διότι ο Μητροπάνος, στο τραγούδι που εκλέγει να ερμηνεύσει, ή ο τρόπος με τον οποίο το δίνει, πρακτικά το απογειώνει.

Και αναπλάθει το χαρακτήρα του. Δεν είναι κλάψας , ούτε μόνιμα αδικημένος από την πουτάνα την κοινωνία. Δεν είναι ζογκλέρ με τα μικρόφωνα, ούτε και καίει τα σπίτια διότι μια γκόμενα τον άφησε, ή δεν του κάθισε . Κι επίσης δεν πηγαίνει να ζητιανέψει τραγούδια μπας και βγει κάπου, και μετά να προσποιηθεί τον ποιοτικό. Τα τραγούδια, από μόνα τους τον ζητάνε. Και πάντα δείχνει το μεγαλείο του και την συστηματική δουλειά του. Το τραγούδι είναι βέβαια καλό, απλώς μεταμορφώνεται σε πολύχρωμο πολυαρωτισμένο τριαντάφυλλο.

Κύρια παλικαρίσιο. Το ξανακατάλαβα χθες με τα παιδιά, όταν στο τριπλό CD με τις ζωντανές ηχογραφήσεις του, άκουσα την «Πιρόγα» , το τσιγάρο του Μάλαμα και τα στενά του Θεοδωράκη. Τραγούδια όχι πρωτογενώς δικά του. Ακούστε τα. Θαυμάστε ξανά την πάντα αντρίκια παρουσία του, μακριά από τα τσιφτετέλια και την βιαστική ερμηνεία που επιλέγουν οι άφωνοι. Ακούστε την κρυστάλλινη φωνή σε τραγούδια του Μαχαιρίτσα , του Πλέσσα, του Σπανού, του Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ.

Ωραία τελείωσε η νύχτα . Γεμίσαμε όλοι και οπλίσθηκε το μέταλλο. Με γνησιότητα. Με βιολί και με δοξάρι. Τα παιδιά πήγαν για ύπνο και είπαν αύριο να κάνουν μια εκκαθάριση σε κάτι βλακείες που τους είχε πείσει το σύστημα ότι πρέπει να ακούν. Ονόματα δεν αναφέρω , διότι θα ήταν σαν να συγκρίνω την Παλαιά με την Καινή Διαθήκη. Σαν να συγκρίνω επαγγελματίες με χομπίστες. Διότι όλοι τραγουδιστές είναι, αλλά, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας .

Ευτυχώς ο Δημήτρης είναι καλά και θα τραγουδήσει ξανά. Παλιά, καινούρια, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μην χάνουμε την αξία. Και την κρίση μας. Και τη σεμνότητα και τη σοβαρότητα στην μουσική της Ελλάδας. Δηλαδή στο μοναδικό τομέα που μπορεί ακόμα να είναι ενεργή.

Δημήτρη μου, δεν σε ξέρω , όμως εκεί θα είμαι . Χωρίς να σε συναντήσω. Όταν όμως πάρεις το μικρόφωνο, θα σιωπήσω . Τη φωνή σου θέλω ν’ ακούω . Όχι να σε σκεπάζω , όπως κάνω με… Ασε να μην πω ονόματα. Κρίμα πια που δεν μπορώ να χορέψω. Σκίστους τους κι άσε το Θεοδωράκη να ψάχνει τον λαϊκωτό τζαμπατζή. 

---

           ΥΓ1. Ο Μήτσος ήταν στο νοσοκομείο από το πρωί. Το πνευμονικό οίδημα το έπαθε μέσα στο ίδρυμα και κατά την γνώμη μου οφείλεται σε παύση λειτουργίας του νεφρού που είχε πάρει από την αδερφή του. Για γαστρεντερίτιδα πήγε κι όταν άρχισε η δύσπνοια, ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΑ ΑΝΑΤΑΞΙΜΗ. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ. Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ " ΥΓΕΙΑ " ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΛΥΠΤΕΙ. ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΝΕΦΡΙΚΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ, ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΜΙΑ ΖΩΗ. Οποιαδήποτε, κι όχι μόνο του Μητσάρα. Εδώ συμβαίνουν δύο τινά: Ή το ίδρυμα είναι άχρηστο και δουλεύει μόνο με φοιτηταριό, ή σε άλλη κατάσταση μεταφέρθηκε ο Μητσάρας εκεί. Ένα ιατρικό ανακοινωθέν περί ανακοπής καρδιάς, θα ήταν πιο λογικό. Ούτε αυτό δεν μπορούν να σκεφτούν οι εμπορευάμενοι την υγεία; Αν δεν φταίει κάτι άλλο, τότε καλό είναι να σκέφτεστε ακόμα την δημόσια υγεία που μεθοδικά γαμεί ο Λοβέρδος.
                                ΑΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΜΗΤΣΟΣ κι όσοι βρεθούμε στο Α' μεθαύριο, καλό είναι να πιούμε κι ένα ποτήρι παρέα.
        ΥΓ2. Πνευμονικό οίδημα, σημαίνει ασφυξία. Έλεος δηλαδή, αν είχε τις αισθήσεις του. Τα ηλεκροχημικά, ΔΕΝ με καλύπτουν. Αυτά είναι αποτέλεσμα της ανεπάρκειας του να βγει μια στοιχειώδης διάγνωση. Ούτε κι οι γιατροί με καλύπτουν. Ειδικά αυτοί που έχουν βγει μετά Αρσένη.