ΚΕΒΙΝ

           Από τις πιο ωραίες εκδρομές που έχω κάνει ήταν αυτό το Σαββατοκύριακο. Και στο σωστό timing. Νάχω κατοχυρώσει μια μεγάλη επαγγελματική επιτυχία και με συμβόλαιο πλέον απέναντι σ' αυτόν που θεωρητικά διώκεται και να φεύγεις με την Παρασκευή off για τον ωραιότερο νομό της Ελλάδας μετά την Αττική: Την βασιλική Αργολίδα. Με γαμάτη παρέα σε σούπερ φιλόξενα σπίτια στην Πετροθάλασσα δίπλα στο Πόρτο Χέλι.

        Όλη μέρα με το μαγιώ, πάνω στη θάλασσα είτε πεζός είτε με σκάφη. Με τα αμπελοφάσουλα, την φάβα, τα ντόπια ζαρζαβατικά και τα καταπλητικά κρέατα. Ταβλομαχίες, ούζα, ποδόσφαιρο, οικονομική και πολιτική ανάλυση. Αν εξαιρέσω τον δρόμο που όσο πάει γίνεται και χειρότερος, όλα καταπληκτικά προεόρτια του φετεινού καλοκαιριού. Ναι. Αυτό δεν έχει αρχίσει ακόμα. Άλλη μια εβδομάδα μένει.
         Γεγονός όμως ήταν κι η Επίδαυρος. Και αποκάλυψη του πρόεδρου του Old Vics ιδρύματος. Γιαλαντζί τα περίμενα τα πράματα κι αχταρμά με τα σαιξπηρικά αγγλικά στον χώρο του αρχαίου θεάτρου. Μπα. Τα μόνα λεχρίτικα ήταν αυτή η μείξη των δήθεν τεχνόφιλων, των σίγουρα νεόπλουτων φανφαρόνων και των βιζιτούδων που ήταν ακροβολισμένες στον χώρο μπας και γυαλίσουν σε κανά αγάμητο. Γιατί τα λέω έτσι; Η παρουσία του Ψινάκη αυτό μαρτυράει. Φοβερό πράμα κάποια μορφή τέχνης να " ανήκει " σε τηλεοπτικούς κριτές κάποιων νούμερων. Είναι να μην εξεγερθεί ο αυθεντικός άνθρωπος του θέατρου; Σου θυμίζει τον τίτλο του φασίστα που κολλάει το σημερινό σύστημα σε εκείνον που γνωρίζει τα έργα των αρχαίων Ελλήνων.
           Και δεν το παίζω γνώστης και ειδικός για τις παραστάσεις αυτές. Το ανάποδο μάλιστα. Είμαι εντελώς άσχετος. Κι άρα δεν επιχειρώ να κάνω κριτική επί των τεχνικών θεμάτων. Αλλά μια παράσταση που έχω δει το 1997 με τον ΘΕΟ Αλ Πατσίνο, με ιντριγκάρισε να την ξαναδώ. Με τον ίδιο σκηνοθέτη ( Μέντες ) αλλά με διαφορετική δραματική ερμηνεία. Σε πολύ δύσκολο ρόλο αφού ο Ριχάρδος ο Γ' και μόνο σαν υπόθεση, είναι αντιπαθέστατη ιστορία. Και όπως και να το κάνουμε, το κοινό ( μετά την πέμπτη σειρά μιλάω που ασχολείται ) επηρεάζεται.
          Χοντρικά λέω οτι όσο περισσότερο αδαής είσαι, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να γεμίσεις συναισθηματικά . Κάτι να σου πει το όλο σκηνικό. Που πέφτεις παρθένος στα χέρια των συντελεστών. Άμα έχεις δει και 500 παραστάσεις πιθανώς να αρχίσει και κάποια σύγχυση ή κάποια σύγκριση. Δεν είσαι δηλαδή και τόσο αυθόρμητος.
         Τέλος πάντων, μην συνεχίζω την φλυαρία. Η παράσταση ήταν μια απόλαυση , πολύ μοντέρνα δοσμένη για έργο του 1600 ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΛΟΥΣΙΑ ΛΙΤΗ ΠΟΥ ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΤΟΛΙΔΙ ΜΑΣ. Με κορυφαίο τον φιλέλληνα Σπέϊσι ( χρόνια έρχεται στον " Αργοναύτη " ) στον ρόλο του κακομούτσουνου, κομπλεξικού, μοχθηρού και ανάπηρου βασιλιά. Όχι οτι υστερούσαν οι υπόλοιποι του καστ.  Μοιραία η προσοχή μου έπεφτε πάνω του. Κι απόλυτα λογικά μπήκε στην καρδιά μου και στο δικό μου ανθολόγιο: Μάρλον Μπράντο, Αλ Πατσίνο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Σων Πεν και Τζόνυ Ντεπ. Αγόγγυστα, αβίαστα και θεαματικά. Ηθοποιός, που οφείλω να πω, οτι δεν μου γέμιζε το μάτι. Φυσικά εγώ έφταιγα και μόνο και μου αρέσει όταν συμβαίνει κάτι και με αλλάζει.
            Ερμηνεία, συναίσθημα, κατάθεση ψυχής, στόμφος κι εναλλαγή φωνής και συσπάσεων μυών του πρόσωπου αλλά και του σώματος! Σαν να είχε έρθει από εκείνο τον αιώνα, σαν να ήταν αυτός που τα είχε κάνει όλα μέχρι και την τελική σκηνή που ήταν τρία λεπτά κρεμασμένος. Μέσα στον ιδρώτα, ταλαιπωρημένος και σωματικό ράκος. Που να φύγουν τα μάτια σου από πάνω του και να προλάβουν τους υπότιτλους που παίρναγαν από πάνω. Μιλάμε για την τρίχα κάγκελο και για διθύραμβο. Τρεις ώρες χωρίς διάλειμμα με κομμένη την ανάσα. Εμείς, το κοινό, όχι ο Στάθης Ψάλτης που είπε να το παίξει παρεπιπτόντως και ηθοποιός. Άντε μην βουτήξω κανέναν άλλο σαν τον Λυκουρέζο που το παίζει και φιλοθέαμον κοινό.
         Κι από κοντά στην μίνι δεξίωση μετά, συμπαθέστατος. Σεμνότατος, ταπεινός αλλά και ουράνιος. Υπήρχαν στιγμές που τα κοπλιμέντα ήταν τόσο λίγα και τόσο μικρά που ούτε ακόμα και τα ελληνικά δεν θα βοηθούσαν, αν τα καταλάβαινε.
       Άξιζε τον κόπο όλη αυτή η εκδρομή που ανανέωσε φιλίες κι επιβεβαίωσε σχέσεις σταθερές πολλών χρόνων. Αλλά έφτειαξε και την καινούργια στοά των Σπετσών που είχε φαγωθεί να δει έναν περίεργο από κοντά. Έγινε κι αυτό αλλά με το πέρασμα τους απέναντι. Πού να τρέχεις μεσημεριάτικα για τσίπουρα στη ντάπια που πάντα φλέγεται; Στην Κορακιά μάλλον ήταν καλύτερα κι ειδικά όταν στο κιτρινόμαυρο σκάφος το έδεσμα ήταν γάβρος μαρινάτος.
        ΥΓ1. Θα μπούμε σε καλοκαιρινή κατάσταση σιγά σιγά. Επιφανειακής κάθαρσης κι εποχιακής ευτυχίας. Άρα θα πλακωθούμε και σ' άλλα θέματα. Κι επομένως καθώς βλέπω τον κόσμο να αρχίζει να φεύγει από τις οθόνες μπροστά, εύχομαι ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ σε όλους. Όλη η εβδομάδα αυτή θα είναι πλήρης και την Κυριακή θα έχουμε την Χετάφε.
         ΥΓ2. Εντάξει με τον Μίτσελ τελικά αλλά έρχονται κι άλλοι δύο. Με τι λεφτά; Μην τα ρωτάτε αυτά. Μπορεί και κάποιος ανεπιθύμητος ( 4 είναι ) να φύγει. Άρα, έχει ο θεός. Εξ άλλου κι ο παππούς κράτησε το λογισμικό, κι ο νέος βρέθηκε στον συνεταιρισμό κι ο Βενιζέλος μια χαρά τα πάει για την καρέκλα.Την βρήκε την προίκα για τη νύφη.