ΧΙΛΑΡΥ

Νάχω πιει τα ούζα μου. Νάχω απολαύσει την πανσέληνο που έβγαινε πάνω από την Μακρόνησο. Νάχω ξεφύγει από τον καύσωνα με το στάνταρ αεράκι που έχει πάντα στο Σούνιο. Στο φιλικό σπίτι που ήμουν καλεσμένος. Νάχω αισθανθεί γεμάτος και να αδειάζω μονοκομπανιά. « Κάτσε μαλάκα τώρα στα φανάρια κάποιας κάθετης οδού της λεωφόρου Βάρης. Άραξε και πιες τον όλον». Έτσι μου έλεγε το σύστημα.

« Εμείς κλείνουμε όλα τα σοκάκια χωρίς καμία ενημέρωση κι άμα γουστάρεις έβγα από το αυτοκίνητο και διαμαρτυρήσου». Πού; Στο όργανο που εκτελεί εντολές άνωθεν; Στον ακροβολισμένο δολοφόνο που ψάχνει για πιθανές ύποπτες κινήσεις; Δεν μιλάμε για τυχαία πομπή που πέρασε από μπροστά μας. Χίλαρυ Κλίντον αγαπητοί, που κατέβαινε να καταλύσει στην Βουλιαγμένη.

Αυτό συνέβη το προηγούμενο Σαββατόβραδο. Δηλαδή δεν έπαθα και τίποτα πέραν μιας ωριαίας καθυστέρησης κι ενός καβγά, για τα μπινελίκια που κατέβαζα, με την σύζυγο που είναι απόλυτα νομοταγής χωρίς να εξετάζει και τα επισυναπτόμενα δίκαια των νόμων.

Κάθε εμπόδιο για καλό όμως. Άρχισα να σκέφτομαι θετικά. Αισθάνθηκα απόλυτα ασφαλής εκεί στα χωράφια του Κορωπιού. Πού να εμφανισθεί λαθρομετανάστης; Πού να υπάρχει αλκοτέστ αργότερα όταν θα απελευθέρωνα με το πόδι μου περισσότερους ίππους του οχήματος; Θυμήθηκα την κουβέντα του Κουπερτέν ότι μεγαλύτερη αξία έχει η συμμετοχή στον αγώνα παρά η νίκη. Έχανα αλλά ήμουν παρών.

Πλημμύρισα από ωραία συναισθήματα βλέποντας την αυτοκινητοπομπή της υπουργού εξωτερικών της πλανηταρχίας. Υπήρχε κι ένα ασθενοφόρο μάλιστα. Σκέψου να πάθει κάτι η κυρία και να ελπίζει ότι το ΕΚΑΒ κατ’ αρχάς, και μετά κάποιο δικό μας νοσοκομείο ότι θα την σώσει. Είπαμε όμως ότι αξία έχει το να μπεις στο ίδρυμα και να συμμετάσχεις σαν άρρωστος. Το αν θα βγεις δεν πολυενδιαφέρει.

Προχώρησα τον συλλογισμό μου. Δυο τινά μπορούν να συμβούν για την γυναίκα: Ή να πεθάνει, ή να γλυτώσει. Πιστεύω ότι και στα δυο η χώρα μας θα βγει κερδισμένη. Αν ζήσει, θα μας χρωστάει αιώνια ευγνωμοσύνη για το ΕΣΥ που το έχουμε κάνει άρτιο, κύρια για ξένους. Δεν πιστεύω κανάς γιατρός μας να ζητήσει φακελλάκι . Μαγκιές οι ξένοι δεν σηκώνουν. Κι άρα αυτή η αποθεραπεία της κάποιο οικονομικό όφελος θα μας αποφέρει.

Αν όμως τελικά δεν γλυτώσει, υπάρχει και το χαρτί του συζύγου της του Μπιλ. Που κι αυτός, ή θα λυπηθεί που έγειανε η γυναίκα του εδώ κι άρα κατ’ εντολήν της μπορεί να πει καμιά καλή κουβέντα στα σεμινάρια που δίνει ανά τον κόσμο, ή να χαρεί που απαλλάχτηκε από αυτήν εδώ στον ευλογημένο τόπο μας και να μην την βγάλει με ένα απλό thanks αλλά να ρίξει καμιά μπομπίτσα κατά Άδανα μεριά.

Να μην ξεφεύγω όμως. Εγώ, την γυναίκα, παρόλο που με ταλαιπώρησε, θέλω να είναι καλά. Και μάλιστα το λέω αυτό όταν και την επόμενη μέρα, αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν στην Καμπούλ και ανάμενα τρομοκρατικό χτύπημα από άγνωστη φυλή ιθαγενών, που όμως η CIA την είχε ανακαλύψει. Αμερικάνοι δημόσιοι υπάλληλοι. Τι διαφορά με εμάς! Οι δικοί μας δεν μπορούν να βρουν τους εδώ. Πού να τους αναθέταμε και καμιά άλλη χώρα!

Τι έγινε την Κυριακή; Α, τίποτα χονδρικά για μένα. Ήταν η σειρά της συζύγου να ενοχληθεί, που ήθελε να κολυμπήσει. Πού να ξεμυτίσει στην θάλασσα; Ακροβολισμένοι αστυνομικοί στις παραλίες, βατραχάνθρωποι μέσα στο νερό, σκάφη του λιμενικού κι ελικόπτερα στα τρία μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας για τον έλεγχο πιθανών ύποπτων. Μέχρι και την γυναίκα του πρέσβη μας στην Ιταλία σταμάτησαν και της απαγόρεψαν να κάνει κανώ. Μόνο τα ψάρια δεν εθεωρούντο ύποπτα.

Πάντως την Χίλαρυ, την θέλω υγιή κι αρτιμελή. Μου αρέσει να φοβάται γενικώς και αορίστως. Και νοιώθω μια απέραντη ηδονή όταν την βλέπω να μάχεται να διοικήσει λαούς, κράτη και οικονομίες, μια hilarious, που ούτε τον άνδρα της δεν μπόρεσε να κρατήσει.

Απίθανη χώρα η Αμερική . Βουτάει έναν διεθνώς ρεζίλι κερατά, και τον βάζει σε ύπατο αξίωμα. Κι αυτός, αντί να κρυφτεί σε κανά λαγούμι, περιφέρει τον κερατισμό του σε όλον τον πλανήτη και το παίζει σιδηρά κυρία. Μωρή μαλάκω, ο κερατάς είναι κερατάς όσα λεφτά ή δύναμη και νάχει. Και ξέρουμε και τι ψάχνει. Μια αποκατάσταση. Έναν γκόμενο που να του είναι πιστός.

Μα τελικά φταίει η γυναίκα που ο άλλος ήθελε άλλη; Ε, ποιος φταίει ρε παιδιά; Εγώ, ή Σερβία που έτρωγε τις μπόμπες την ώρα που ο νόμιμος ύγραινε τα πούρα του σε άλλο όργανο; Και ποιαν να ρωτήσει; Την Χίλαρυ την αναφροδίσια; Δημοκράτης ήταν κι είχε μια μορφή σοσιαλισμού. Και δεν το παίζω φαλλοκράτης. Είμαι. Η κάβλα πρέπει να ανήκει σε παραπάνω από μια γυναίκες. Να μην κοινωνικοποιήσουμε το πέος μας;

Αλλά τελικά, για την κερατά τι κάναμε; Τι έκανε ο πρωθυπουργός; Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ο υπουργός οικονομικών, που το παίζει και γαμίκος; Της μιλάγανε μόνο για τα προβλήματα μας; Ίσα που καήκαμε. Η γυναίκα ήρθε σαν μια πιο αναβαθμισμένη τουρίστρια που μετά διηγείται στον άνδρα της για το τι ωραίες παραλίες έχουμε και τι νόστιμη σαλάτα. Κι επιμένω. Ανέβηκε κανένας στο δωμάτιο της Χίλαρυ;

Για την χώρα ρε γαμώτο. Διότι δεν θα υπήρχε και κάποια ιδιαίτερη ικανοποίηση από το πήδημα. Ο κερατάς θέλει χρόνο να εμπιστευθεί τον διπλανό του. Δεν είναι εύκολο πράμα να ξαναμπείς στο γήπεδο της εμπιστοσύνης ακόμα και με καινούργιο σύντροφο. Σε τρώει ρε παιδί το να μην την ξαναπατήσεις.

Κατανοητά όλα. Αλλά η γυναίκα ήρθε στην χώρα, που υποτίθεται ότι φημίζεται για τους εραστές της. Τι κάνανε όλοι αυτοί οι εκλεγμένοι δημοκρατικά πολιτικοί μας; Μόνο τρώγανε και δείχνανε το μουσείο της Ακρόπολης; Μόνο της μιλάγανε και το παίζανε παρηγορήτρες; Και μην πεταχτεί κανένας και πει ότι η κερατάς δεν άφησε περιθώρια. Τι λέτε ρε; Δηλαδή πηδιέται μόνο εκείνη που βγάζει το βυζί έξω; Με τέτοια μυαλά καλύτερα να το κόψουμε το όργανο.

Κάθεσαι από δίπλα και δίνεις τον αγώνα σου. Ό,τι και να σου λέει αυτή για όπλα και υδρογονάνθρακες , εσύ την δουλειά σου. « Τι ωραία που είσαι, τι έξυπνη, τι γούστο έχεις στο ντύσιμο , πάντα μου άρεσαν οι σκεπτόμενες και δυναμικές γυναίκες, πώς κατορθώνεις και διατηρείσαι σε τέτοια φόρμα, εσύ τα ξέρεις καλύτερα από μένα» κι άλλα τέτοια. Γαμώ το πια. Οι πολιτικοί μια χαρά είναι στην ομιλία, τι πάθανε τώρα; Κλάσανε μέντες; Θα μου πείτε βέβαια ότι μετά θα έπρεπε να γαμήσουν, δηλαδή να δουλέψουν και δεν είναι καλοί σε αυτό.

Ε, τότε ας φωνάζανε εμένα. Όχι ότι μου αρέσει η γυναίκα αλλά για την χώρα θα έκανα μια θυσία. Κι αν δεν της άρεσε τελικά; Ε τι χειρότερο να πάθει η γη μας; Όλα αποφασισμένα δεν είναι; Πάντως εγώ θάχα να το λέω ότι πήδηξα την Αμερικάνα υπουργό, ενώ τώρα λέω ότι στην πολιτική μας δεν υπάρχουν άνδρες πια. Ρε δίκιο έχουν οι γκόμενες που ψάχνουν με τον φακό.