ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ

Βρου, βρου, βρου. Ταπ, ταπ, ταπ. Δεν είναι κι εύκολο να αποτυπώσεις στο χαρτί έναν ήχο. Το βουητό ενός ελικόπτερου που πλησιάζει κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Κι ειδικά τώρα που οι κυβερνήσεις προωθούν την πράσινη ανάπτυξη και κάνουν τα πετούμενα να κατασκευάζονται με σιγαστήρα. Για να μην ενοχλούνται οι πολίτες από περιττά ντεσιμπέλ κατά την διάρκεια της εργασίας τους ή στον περίπατο τους. Δικαιούνται και κάποια χαλάρωση.

Ίδια με αυτήν που φέρνουν πάντα εδώ και τριάντα χρόνια οι κοινοβουλευτικές εκλογές της χώρας μας. Που συνήθως έχουν ένα αποτέλεσμα: Ότι για να περαστούν τα μέτρα του πρακτορισμού και του ξεπουλήματος , θα πρέπει με βάση τα κατοχυρωμένα συνταγματικά δικαιώματα του πολίτη, να κυβερνάει μόνο σοσιαλιστικό κόμμα. Καπιταλιστικό, ούτε καν θα τολμούσε να τα σκεφθεί.

Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Εδώ είναι Ελλάδα που διαθέτει και τράχηλο που ζυγό δεν υπομένει. Εδώ διώξαμε τους Τούρκους μόνοι μας. Εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία κι ο πολιτισμός. Βέβαια μόνο για δυο χιλιάδες μάγκες και περίπου τρεις αιώνες μετά την Κίνα, αλλά ας μην ασχολούμαστε με λεπτομέρειες.

Το κεντρικό θέμα είναι να έχουμε κάτι να δουλευόμαστε μεταξύ μας και να έχουμε μια καλή ευκαιρία κάθε τετραετία να κάνουμε χαβαλέ και να τρώμε ακόμη περισσότερη πίτσα το βράδυ των αποτελεσμάτων της κάλπης. Που αποφάσισαν τα

« τιμημένα γηρατειά », και που πάντα η δεξιά « έμπαινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας » από τα προοδευτικά κόμματα. Κι όποιος διαφωνούσε, ήταν απλά

« δύναμη της αντίδρασης.»

Κι η πλανηταρχία έσκυψε και το μελέτησε το θέμα. Τόση τεχνογνωσία, για πλάκα την έχει φτιάξει; Να ξανακάνει λάθη δικτατορικά του παρελθόντος; Γιατί να μην σεβαστεί την ιδιαιτερότητα του κάθε προτεκτοράτου; Του κάθε πελάτη για τα όπλα της.

Και το παγκόσμιο εργοστάσιο είναι πλούσιο. Και γυναίκα έχουμε πια για την Γερμανία, και αράπη για τα αμερικανάκια, και δικτάτορα εκεί που μας παίρνει ακόμα, και σοσιαλιστή για την Ελλάδα, και ισλαμιστή για παρά πέρα. Ό,τι θέλει ο μαλάκας για να αισθάνεται ότι δικαιώθηκε ο αγώνας του, κατασκευάζεται.

Και τι ωραία που ήρθαν τα πράματα εδώ μέσα; Ένας μέθυσος τα πήρε μέσα σε κάτι κούτες για κατουρόπανα κι ο λαός τον επιβράβευσε για την πράξη του. Κι αυτός έδωσε την σκυτάλη σε αυτήν που απάτησε για μια μπουρούχα πιπώσα, με την εντολή, αφού αποζημιωθεί για την μοιχεία του με δημόσιο χρήμα, να κάνει τον γιο τους πρωθυπουργό. Κι έγινε το παιντί που δεν μιλάει και καλά την γλώσσα και δεν γνωρίζει τι σημαίνει κλεπταποδόχος στο κοινό ποινικό δίκαιο.

Μιλάμε για αλυσίδα ελληνικής λαϊκής παρακμής. Ήρθε ο μπαμπάκας και διέλυσε όποια νοικοκυροσύνη είχε ο Έλληνας, προϊόν σκληρότατης στέρησης, με το « Τσοβόλα δώστα όλα .» Με δόρυ ένα τραμπούκο Κουτσόγιωργα, που ευτυχώς τον πληρώσαμε μέχρι το ειδικό δικαστήριο. Με κάποιον Λαλιώτη, που ούτε πτυχίο οδοντιατρικής δεν μπόρεσε να πάρει. Με κάποιον Χαραλαμπόπουλο, που ούτε αγγλικά δεν μίλαγε κι ήταν υπουργός εξωτερικών. Με κάποιον Τσοχατζόπουλο διαχρονικό μιζαδόρο. Με κάποιον ηθοποιό Κουλούρη και κάποιον ρεμπεσκέ Λιάνη, που πήδηξε το ποντίκι από την βάρκα πλέον, που διορίζανε στα υπουργεία κάτι αργόμισθα λαμόγια για να αναπνέουν την αύρα της τέχνης. Βέβαια όλοι αυτοί δημοκρατικά εκλεγμένοι από τον μαλάκα που νοιώθει αφεντικό.

Δεν συνεχίζω με ονόματα, διότι θα χάσω τον μπούσουλα. Τον χαμένο δηλαδή, αλλά τέλος πάντων. Είναι τρομερό πράμα σαν ψηφοφόρος να θέλεις επί κεφαλής σου τις κουράδες σου. Να σουλατσάρουν στην βουλή, στα κέντρα των υπουργείων, στο προεδρικό μέγαρο και στα διεθνή διαπραγματευτικά κέντρα. Είναι ανήκουστο να είσαι πλήρες μέλος της Ευρώπης και να αισθάνεσαι περήφανος που παραποίησες τα οικονομικά στοιχεία. Είναι άξιο θαυμασμού ότι θέλεις ορτανσίες στον κήπο σου αλλά να γουστάρεις κάποιον λαθρομετανάστη να τις περιποιείται επειδή εσύ βαριέσαι και μετά να αναρωτιέσαι ποιος έφερε τον ξένο εδώ, γιατί τον πληρώνω χωρίς απόδειξη και γιατί υπάρχει ανεργία.

Και ξαφνικά υπάρχει η λέσχη Bildelberg και η παγκόσμια συνωμοσία. Λογικά πράματα, όπως από την στιγμή και μετά που έχασε η Μπακογιάννη την αρχηγία του άλλου κόμματος, διαπίστωσε ότι ο δικομματισμός έχει πεθάνει. Όπως η Νέα Δημοκρατία έχει για αρχηγό εκείνον που την γκρέμισε από την εξουσία κι αφού άνοιξε σαν υπουργός τις πύλες για ό,τι πιο βρώμικο εξήχθη από την Αλβανία προς τα εδώ, τώρα σκύβει κι ασχολείται με το πρόβλημα των γειτονιών. Το μόνο θετικό είναι ότι μετακόμισε τα γραφεία του κόμματος στην λεωφόρο Συγγρού και τα φυλάνε τα τραβεστί. Άσε δε την αριστερά, που όποτε υπάρχουν τα δύσκολα ούτε καν συμμετέχει στην συζήτηση σαν γνήσια αγωνίστρια με μια χαρά τα εργοστάσια της και μη δεχόμενη κανέναν έλεγχο στα οικονομικά βιβλία του κόμματος .

Τώρα δηλαδή τι κάνω; Επιγραμματικά γράφω ό,τι θυμάμαι; Όχι ρε παιδιά. Την αγανάκτηση μου εκφράζω κι εγώ. Για το πολιτικό σύστημα. Για την αναγκαστική εξίσωση της ψήφου μιλάω. Άντε όλοι βουρ κι ίσια κι όμοια μπροστά στην κάλπη; Ίσα ο όμορφος με τον άσχημο; Ίσα η μόρφωση με το αστοιχείωτο; Ίσα ο τεμπέλης με τον δουλευταρά; Ίσα ο Μέσι με κάποιον άλλον που μπορεί και κλωτσάει; Ίσα το κομματόσκυλο το διορισμένο με κάποιον που αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις; Ίσα ο αγανακτισμένος με τις μαλακίες που έκανε , με τον αγανακτισμένο που απείχε από το παραμύθι της πολιτικής και της ιδεολογίας, που όμως καλείται να πληρώσει;

Βέβαια τελικά, λόγω αγανάκτησης, στο ίδιο σημείο φτάνουμε. Οπότε μαζικοποιούμε το κίνημα και πάμε για την επανάσταση; Όχι αγαπητοί. Πρώτα θα συμφωνήσουμε τι θα γίνει μετά από αυτήν. Διότι « το πρώτο καθήκον κάθε επαναστάτη είναι να την βγάλει καθαρή. » ( Abbie Hoffman ). Και « οι επαναστάσεις ποτέ δεν ξαλάφρωσαν το βάρος της τυραννίας. Απλά το έριξαν σε άλλους ώμους.»

( George Bernard Shaw ). Και τα μέχρι τώρα, έχω τυραννηθεί από τα ρουσφέτια, τους χαριστικούς διορισμούς, τα άχρηστα δημόσια λειτουργήματα, τις μόνιμα αποτυχημένες εκλογικές επιλογές της κάλπης και την δικτατορία του τεμπελχανά που βασιλεύει σε αυτήν χώρα λόγω σοσιαλισμού και προοδευτισμού.

Και τι θέλω τελικά; Απλά πράματα. Αγχόνες για τον φοροφυγά. Σχεδόν καθόλου κράτος. Μέτρα για ανάπτυξη και μέτρηση της παραγωγικότητας με επιδότηση κιόλας. Υγιή ανταγωνισμό μακριά από κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες υποστηριζόμενους από συνδικαλιστές που αμείβονται από αυτούς. Κι εξωκομματική δημοκρατία. Δικαιοσύνη που να δουλεύει και να μην προκαλεί. Τους άξιους και ικανούς κι όχι τους γνωστούς στην βουλή και στα διεθνή φόρα.

Αγανάκτησα με τα δημοκρατικά δικαιώματα και με την μαλακία ότι « η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. » Και τώρα τι γίνεται τελικά που όλοι αισθάνονται μπροστά στο τραίνο μέσα σε ακινητοποιημένο αυτοκίνητο πάνω σε αφύλακτη διάβαση; Ε, τώρα πάμε στην βουλή και με όρθια τα χέρια ας ρίξουμε μούτζες. Το ίδιο κάνει κι ο οδηγός του ακινητοποιημένου οχήματος. Μουτζώνει το τραίνο. Εκείνο φταίει πάντα. Άμα την βγάλουμε καθαρή, θα σκεφτούμε αύριο αν θα συνεχίσει να υπάρχει το όχημα.