ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

Η μοίρα και η τύχη με πήγαν στην Πορτογαλία. Μοίρα ήταν η δουλειά και η συμμετοχή μου σε μια έκθεση χημείας. Τύχη είναι να ανακαλύπτεις μια χώρα διαμάντι. Κι ειδικά όταν δεν έχεις ξαναπατήσει το πόδι σου εκεί και τραβολογιέσαι με κρύα καρδιά. Πραγματικά δεν είχα καμία διάθεση να πάω στον τόπο των εξερευνητών, χώρια που δεν είχε και κατ’ ευθείαν πτήση. Να ξυπνάς στις τρεις τα χαράματα και να τρέχεις μέσω Ζυρίχης; Αισθανόμουνα ότι ο Μαγγελάνος λιγότερο θα είχε ταλαιπωρηθεί τότε στα ταξίδια του.

Την αρνητικότητα όμως την άφησα καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο μας. Σκέφθηκα σαν την γκόμενα που την βιάζουν: Αφού δεν μπορείτε να το αποφύγετε, τουλάχιστον απολαύστε το. Που βέβαια δεν ξέρω αν εκεί οφείλονται οι ελάχιστες καταγγελίες των βιασμών, αλλά γνωρίζω στάνταρ ότι το ταξίδι αυτό πραγματικά με γέμισε.

Πορτογαλία βέβαια δεν είδα αφού ήμουν περιορισμένος στη Λισαβόνα. Με διαβεβαίωσαν όμως οι πιο έμπειροι ότι η πόλη είναι πραγματικά ενδεικτική της χώρας. Κύρια της κουλτούρας και του χαρακτήρα των ιθαγενών. Δεν είναι σαν την Αθήνα ή τη Νέα Υόρκη, πρωτεύουσες άχρωμες παγκοσμιοποιημένες τίγκα στις φυλές της Βαβέλ και την άναρχη δόμηση.

Και ξαφνικά, πατώντας το πόδι μου στην γη και παίρνοντας το ταξί για το ξενοδοχείο, κατάλαβα ότι βρισκόμουν στην Αθήνα τελικά. Όμως κάποιο αόρατο χέρι την είχε εκτοξεύσει στην άλλη άκρη της Ευρώπης και την είχε γυρίσει καμιά τριανταριά χρόνια πριν. Με κάτι απίστευτα μποτιλιαρίσματα σε στενά καλντεριμίσια σοκάκια, ολοφάνερη φτώχεια και τους οδηγούς των αυτοκινήτων έτοιμους ανά πάσα στιγμή να πλακωθούν . Την γλώσσα δεν την καταλάβαινα βέβαια για να δω την ποσότητα του σεξ που θα έκαναν οι τιμονιέρηδες μεταξύ τους, αλλά σαν Έλληνας μπήκα στην πραγματικότητα και στον χαβαλέ του πάντα φταίει ο άλλος κι αισθάνθηκα τόσο ήρεμα εκεί στις εκβολές του Τάγου, που άρχισα να σκέφτομαι πόσα εμφράγματα θα πάθαινε εδώ ένας πολιτισμένος βορειοευρωπαίος.

Κι αραχτός στο κάστρο του Άγιου Γεώργιου, στο ψηλότερο σημείο της πόλης, χάζευα μια απέραντη Πλάκα. Τα παλιά και τα μοντέρνα κτίρια ωραία παντρεμένα κάτω από απίστευτες ποσότητες κεραμιδιού. Εδώ μάλλον δουλεύει καλά η αρχαιολογική υπηρεσία, σκέφτηκα. Στενά δρομάκια με μπόλικες εκκλησίες και πολύ πράσινο. Μια απέραντη κυψέλη μου θύμιζε, με έντονη ζέστη που την απάλυνε το σταθερό ήρεμο αεράκι του Ατλαντικού. Εκεί που έβλεπες τις άπειρες δεξαμενές καυσίμων. Άλλη μια επτάλοφος πόλη, που σε σκλαβώνει με την πηγαία ευγένεια του φιλόξενου πληθυσμού της , παρότι τον αδικεί η εμφάνιση του. Ρε να ψάχνεις να βρεις μια ωραία γυναίκα επί τριήμερο; Και γενικά δεν κουβαλάω και την φήμη του γκαντέμη.

Με ένα ποτήρι παγωμένο άσπρο κρασί από το Πόρτο στο χέρι, άρχισα να στροφάρω. Βρισκόμουν στην κορυφή της παλιάς πόλης, στην Αλφάμα. Κι έβλεπα μια τεράστια σιδερένια γέφυρα να περνάει πάνω από το ποτάμι. Εκεί, στην απέναντι πλευρά, δέσποζε ένα πελώριο άγαλμα του Χριστού που κοίταζε εμάς. Τα χέρια του τα είχε ανοικτά, να σχηματίζεται σταυρός, σαν να μας προσκαλούσε στην αγκαλιά του. Έτσι νόμισα στην αρχή.

Ρώτησα τον ξεναγό του γκρουπ για τον συμβολισμό του μνημείου. Ντόπιος αυτός, περιορίστηκε να μου πει τα τουριστικά αλλά με πληροφόρησε ότι όλοι αυτοί που μένουν απέναντι, στην Αλμάντα, είναι μίνιμουμ ηλίθιοι. Να πληρώνεις ένα κάρο λεφτά για να χτίσεις σπίτι και να βλέπεις τα κοντέϊνερ του λιμανιού; Δεν είχα κανένα λόγο να διαφωνήσω αφού πλέον το κρασί με βοηθούσε να κατανοήσω ότι ως απέναντι των απέναντι, ήμουν ξεκάθαρα πανέξυπνος. Σκέφτηκα ότι μάλλον πρέπει εκεί να είναι κάποιος τόπος εξορίας και σαφέστατου διαχωρισμού του ντόπιου IQ. Γιατί δεν το έχουμε αυτό στην Αθήνα;

Και πλέον συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν στη Λισαβόνα. Βρισκόμουν ξεκάθαρα στην Κεφαλλονιά. Κάποιος έχει διακτινίσει το νησί του Ιόνιου στην άκρη της ηπείρου μας. Τώρα βέβαια δεν μπορώ να σας πω αν βρισκόμουν στο Αργοστόλι ή στο Ληξούρι αφού κι εκεί διίστανται οι απόψεις. Το μόνο που λέω είναι ότι ο δικός μας, ο Λασκαράτος, έχει γυρισμένη την πλάτη του στην επίσημη πρωτεύουσα του νησιού, ενώ στην Λισαβόνα ο Ιησούς έχει τα χέρια ανοιχτά διότι τελικά παρακαλεί για έλεος. Για την μαλακία που είναι ασύνορη. Δική μου σκέψη βέβαια αυτή. Δεν μου την είπε ο ξεναγός.

Θορυβώδης λαός, πολύ κοντά στην νοοτροπία του Έλληνα. Την επόμενη μέρα μας πήγανε να χαλαρώσουμε στην περιοχή Ντόκας. Σε κάτι παλιές αποβάθρες κάτω από την γέφυρα που αγνάντευα από ψηλά και που συνέδεε τους βλάκες με τους έξυπνους. Γέφυρα διπλή. Από πάνω αυτοκίνητα κι από κάτω τραίνα. Φασαρία; Πιο εύκολα κοιμάσαι σε σκυλάδικο της εθνικής οδού δίπλα στο μεγάφωνο. Όλοι φύγαμε με λαρυγγίτιδα προσπαθώντας να συνεννοηθούμε με τον διπλανό μας. Νόμιζα ότι ο εξαιρετικός βασιλικός μπακαλιάρος που φάγαμε, είχε μέσα του τον σεισμό. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι τα κελύφη των πεντανόστιμων στρειδιών είχαν πάθει παραμόρφωση από τα ντεσιμπέλ. Κι ότι όλοι αυτοί οι θόρυβοι βοηθούσαν την σκορδάτη γαρίδα να γεννάει πιο πολλά αυγά από το κανονικό. Υποσχέθηκα να ανταποδώσω την χαλάρωση στην Αθήνα με αχνιστούς πετροσωλήνες δίπλα σε κομπρεσέρ που κάνει έργα.

Μπάϊρο Άλτο όμως πιο αργά για τραγούδι. Κάτι πηγαίες φωνές που σου σηκωνότανε η τρίχα κάγκελο. Χωρίς μικρόφωνα, κατά βάση λυπητερά τραγούδια και μια ευγένεια κοινού χωρίς οχλαγωγίες ή πίστες προσπάθειας να πέσουν οι κυτταρίτιδες. Εκεί που πια, χωρίς να καταλαβαίνεις γρι, με το παλαμάκι μόνο όπλο γινόσουν κι εσύ Βάσκο Ντε Γκάμα και παλιός φίλος που γύρισες από τα ξένα. Αμέσως μέσα στην παρέα και στα τσουγκρίσματα . Και μέσα στα obligado των ντόπιων ( ευχαριστώ, που βασικά σημαίνει ότι σου είμαι υποχρεωμένος ).

Ωραίος λαός . Μεσογειακοί Ατλαντικοί νησιώτες. Τεμπέληδες σαν εμάς. Τυχαία δεν χρεοκοπεί κανείς. Όπως και τυχαία δεν ενοποιείσαι. Είναι αυτό που λένε « βρήκε ο γύφτος την γενιά του κι αγαλλίασε η καρδιά του.» Ε, αυτό χάρηκα. Αισθάνθηκα ρε παιδί μου ότι δεν είμαι μόνος πια. Βρήκα πατρίδα για μετανάστευση. Πού να πάω; Στη Μέρκελ, ή στον αναφροδίσιο Όλι Ρεν; Ρε pigs και πάλι pigs. Μια χαρά είμαστε και μια χαρά περνάμε. Και φυσικά θα ξαναπάμε. Που να πάμε; Στο Μόναχο να δούμε το Νταχάου; Στην Κεφαλλονιά της Ευρώπης βρε, να κάνουμε πλάκα.