ΠΙΤΤΑΣ

Χρειάζεται να έχεις γνωρίσει κάποιον για να τον ξέρεις; Πρέπει να του έχεις πει καλημέρα ή να του μιλάς στο τηλέφωνο; Αστεία πράματα. Μικροαστικά. Μερικές φορές μάλιστα, αισθάνομαι και πιο χαρούμενος όταν ανακαλύπτω αξιόλογους ανθρώπους από το έργο τους, που δεν βρίσκονται στην καθημερινότητα μου. Και, διότι υπάρχει ίσως στο μέλλον η ευκαιρία της γνωριμίας αλλά και, διότι δεν έχουν χαθεί και τα πάντα σε αυτόν τον τόπο.

Αυτήν την άποψη έχω για τον Γιώργο Πίττα. Τον πρωτοσυνάντησα μέσα από ένα βιβλίο του, που κοσμεί περίποπτη θέση της βιβλιοθήκης μου. Μια συλλογή, χαμένων μέσα στον νεοπλουτισμό, κάποιων παλιών αθηναϊκών ταβερνών και κουτουκιών. Αυθεντικών σημείων συμποσίων που άντεξαν μέσα στον πανδαμάτορα χρόνο που έκανε την γεύση, απλά ντεκόρ. Πλέον μετράει μόνο η διακόσμηση και η αλόγιστη σπατάλη για μια σπιτική φάβα που μοστράρεται σαν έδεσμα ίσης αξίας με κάποιο μνημείο της Ακρόπολης. Τυχαία βέβαια δεν έγινε τίποτα. Και ο καταστηματάρχης αλλά και ο πελάτης ήρθαν σε μυστική άτυπη συμφωνία για τα σημερινά εξαμβλώματα. Κάτι σαν τον ελληνικό τουρισμό σε κοσμικό νησί.

Το βιβλίο του Πίττα ήταν η πρώτη γεύση. Το ορεκτικό. Μετά όμως διάβασα το βιογραφικό του και την προσπάθεια που κάνει σαν ξενοδόχος κάπου στην Πάρο: Να αναδείξει πρώτιστα, και δευτερευόντως να αναπτύξει, τον ελληνικό παλιό αγνό τουρισμό. Τότε που ερχόντουσαν εδώ οι Ούννοι για να βρουν αυθεντική Ελλάδα. Αυτήν που γνωρίσαμε εμείς, τότε παλιά σαν φοιτητές, που όντες άφραγκοι διαλέγαμε τα νησιά της άγονης γραμμής. Συνήθεια βέβαια που κάποιοι την έχουν κρατήσει και σήμερα μακριά από παπαράτσι, διαγωνισμό επίδειξης φανφαρονισμού, καλλιστείων ρούχων κι αγωνίας ρεζερβαρίσματος ξαπλώστρας και ποιος ξέρει περισσότερους ιδιοκτήτες κοσμικών μπαρ τίγκα στις πουτάνες και στα νεοελληνάκια που ψάχνουν μέλλον πουλώντας τα κάλλη τους.

Και μου έχει κάνει εντύπωση η διαφήμιση που ακούω τώρα τελευταία για τα ξυραφάκια BIC: « Αγοράστε τα διότι το 90% των λεπίδων κατασκευάζονται στην Ελλάδα. Και παίρνοντας τα, εκτός από την ποιότητα και το βαθύ ξύρισμα, προστατεύετε και θέσεις εργασίας.» Φυσικά σκέφτομαι κι άλλα. Γιατί όχι όλη η παραγωγή; Το απομένον 10% βγαίνει σε χώρα που οι κάτοικοι της έχουν σκληρότερα γένια; Μήπως είναι απλά φτηνό μαρκετίνικο κόλπο;

Είναι δεν είναι, πάντως δείχνει και το concept πάνω στο οποίο θα έπρεπε να κινείται και η χώρα μας για κάποια πιθανή ανάκαμψη. Ίδιο με αυτά που λέει ο Πίττας: « Είμαστε στην Ελλάδα. Κι άρα για πρωινό, οι τουρίστες θα τρώνε ό,τι είναι ελληνικό. Εμείς στο ξενοδοχείο μας, σερβίρουμε κοπανιστή, λούτζα και χειροποίητα πιττάκια. Επίσης έχουμε και δικά μας λουκάνικα και δεν μας χρειάζονται Φρανκφούρτης.» Ολόσωστα λέω κι εγώ. Αν ο τουρίστας έρχεται εδώ για να βρει τα δικά του, καλύτερα να τα φέρνει στις βαλίτσες του για να του έρχονται και πιο φθηνά.

Διότι ο τόπος που επιλέγει ο καθένας για τουρισμό έχει και σοβαρούς αξιωματικούς κανόνες. Θα πας στο ψαροχώρι και θα ζητήσεις χοιρινή μπριζόλα; Θα πας στον γιατρό για νομική υποστήριξη; Θα πας στο κρεοπωλείο για λαχανικά; Θα πας στο βουνό και θα ψάχνεις παραλία; Θα πας κάπου και θα ζητάς τις συνήθειες σου που τις έχεις όλη την χρονιά; Θα πας στο Παρίσι και θα ψάχνεις σουβλατζίδικο;

« Και γιατί να μην το κάνω ; », θα ρωτήσει ο χλιμίτζουρας. Κάντο. Κι άσε με εμένα να σε λέω μαλακοτουρίστα με το σακίδιο που κοιμάται πάνω στην εξάτμιση του αυτοκινήτου ή στο φουγάρο του πλοίου που ταξιδεύει στο Αιγαίο. Που από όλη την Ελλάδα έμαθε την χωριάτικη σαλάτα αλλά και για την παγκοσμιοποίηση κατηγορεί την σιωνιστική συνωμοσία.

Χορτάσαμε από αυτά τα λοιμά. Όπως χορτάσαμε κι από τους υπηρέτες του ελληνικού τουρισμού στα νησιά που γαμήσανε τα πάντα. Και τις υπηρεσίες με τις πανάκριβες τιμές, και τον Έλληνα τουρίστα που αυτός κυρίως άφηνε τα λεφτά, και το προφίλ της χώρας με την αρπακολλατζίδικη διάθεση του και την τεμπελιά να βγάλει μια χρονιά με μόνο ένα τρίμηνο εργασία. Αντί να βάλει τον κώλο του κάτω και να δημιουργήσει, εκμεταλλευόμενος τον σχεδόν μόνιμο καλό καιρό, διαρκή ετήσιο τουρισμό.

Και να κουράσει ένα στοιχειώδες μυαλό να πάρει κάποιες στροφές, που το παίζει και δαιμόνιος Έλληνας ενώ είναι ένας τεμπέλης του κερατά που γουστάρει να κλαίει, ματσωμένος όμως, μέσα στον χειμώνα. Που επιθυμεί την πλούσια λύση της γαμήλιας δεξίωσης στην Μεγάλη Βρεττανία αλλά χορεύοντας τσάμικα ή νησιώτικα του Πάριου για την μανούλα του. Αλητείες ιθαγενών σε απόλυτη συμφωνία με την μαλακία του τουρίστα, που πρακτικά έρχεται εδώ σαν να είναι φωτοβολταϊκό ζώο. Να πάρει ήλιο μπας και φωτοσυνθέσει μεθαύριο που θα γυρίσει στο Νταχάου του.

Κι έρχεται αυτός ο Πίττας και μιλάει για τα ήθη της χώρας μας και για αγκινάρες Τήνου. Και προτάσσει ότι αυτό το ταπεινό και πεντανόστιμο που τρώγαμε τότε παλιά, δεν παραπέμπει στην φτώχεια, όπως έχει πιστέψει πλέον όλος ο ξεδιάντροπος νεοελληνισμός, αλλά με μια άλλη φρέσκια ματιά, θα μπορούσε να ήταν προϊόν ποιότητας και με χαρακτήρα. Με ονομασία προέλευσης και μάλιστα προστατευμένη από την διεθνή κοινότητα. Με τι αποτέλεσμα; Να του τα πάρεις πιο εύκολα του τουρίστα με το παραμύθι και την περιορισμένη κι άρα ποιοτική παραγωγή. Να πληρώσει και τον μύθο της μεσογειακής κουζίνας και του ντόπιου προϊόντος που το πληρώνει χρυσάφι στην χώρα του και βρίσκεται εδώ απλόχερα στα λαγκάδια ή με λίγο κόπο κι επαφή του ξενοδόχου με κάποιον που μπορεί να εκμεταλλευθεί το ξεχασμένο λόγω χρηματιστηρίου χωράφι του.

« Και μάλιστα χωρίς καμία συμμετοχή της επίσημης πολιτείας, που είναι ανύπαρκτη. Τον κάθε πολιτικό τον ενδιαφέρει το κόμμα του κι όχι η Ελλάδα.» Αλλά τώρα σε δουλειές να μπαίνουμε και σε συνεργασίες; Πιάσε μια εισαγωγή τυρί Γκούντα και πάρε φρέσκα ψάρια από την διπλανή ιχθυοκαλλιέργεια.

Και τώρα που όσοι μπορούν θα κάνουν το ξέχυμα στα ελληνικά νησιά και τα βουνά, καλό είναι να κάνουν ένα κάποιο μποϋκοτάζ στα εισαγόμενα και νάρθουν πιο κοντά στα ελληνικά προϊόντα. Να ρωτήσουν τον τόπο παραγωγής αυτών που θα πέσουν στο τραπέζι. Να κόψουν την επίπλαστη ξενοφοβική υποτέλεια κι ότι τα δικά τους είναι ντε φάκτο καλύτερα. Έχοντας στα αυτάκια τους άλλη μια κουβέντα του Γιώργαρου: « Όλες οι γενιές των Ελλήνων είχαν μάθει το ατομικό κι όχι το συλλογικό συμφέρον. Τώρα όμως έχουμε την φάρα του χρηματιστηρίου: του συλλογικού εγώ. Και πάντα η χώρα μας ήταν μια σύγκρουση κοινών και τώρα έχει μια χρυσή ευκαιρία. Να δώσει επιτέλους αυτό για το οποίο την θέλουνε. Μην τους χαλάσουμε το χατίρι.»

Ορθά. Ας μάθουν και λίγο κολύμπι οι νησιώτες κι ας διαβάσουν και κάμποση ιστορία για τον τόπο τους. Είναι αστείο οι ξένοι τουρίστες να γνωρίζουν περισσότερα. Εκτός πάλι αν θέλουν να πάνε μετανάστες στα μεταλλεία του Βελγίου ήσυχοι ότι τους βλάψανε πάλι οι ξένοι δυνάστες.