ΜΗΛΟΣ 2011

Να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Στα παιδικά καλοκαίρια. Πραγματικά μικρός όμως. Όχι σ’ εκείνη την ηλικία που υπήρχε άτυπος διαγωνισμός για το ποιος θα πηδήξει περισσότερες τουρίστριες. Ωραίο κι αυτό βέβαια, αλλά το άλλο ήταν καλύτερο. Τότε που ήσουν στην πλήρη κηδεμονία της μαμάς ή της γιαγιάς. Τότε που έπεφτες νεκρός από την κούραση μετά από το ολήμερο κολύμπι, την μπάλα και το ποδήλατο.

Χωρίς να σε νοιάζει τίποτα. Ένα μαγιώ κι ένα πονηρό βλέμμα ήταν το ντύσιμο. Τότε που γινόσουνα μασκώτ μεγαλύτερων, πρόθυμος να κολυμπήσεις χιλιόμετρα για να πας να μαζέψεις την μπάλα που τους είχε ξεφύγει στο αυτοσχέδιο θαλασσινό ποδόσφαιρο τους. « Πού θα πάει;» , σκεφτόμουνα. « Δεν θα μεγαλώσω κάποια στιγμή;» Φιλοδοξίες μικρών για στρογγυλά όνειρα, αφού δεν σε έπαιζαν με πρόσχημα μήπως χτυπήσεις.

Την γλύκα του είχε κι αυτό. Όπως όταν έμπαινες τρέχοντας στην θάλασσα αδιαφορώντας για την θερμοκρασία του νερού. Σαν να είχες χαλασμένο θερμοστάτη. Βέβαια κανά κλάμα έπεφτε όταν έβρισκε το ποδαράκι κανέναν καλοκρυμμένο αχινό ή καμιά κοφτερή πέτρα. Πόσο κράταγε όμως; Η γιαγιά ήταν απ’ έξω, ετοιμότατος τραυματιοφορέας, που πιο πολύ την ενοχλούσε λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό ότι τα δάχτυλα μου ήταν παπαριασμένα από το νερό κι ότι ποτέ δεν πείναγα.

Τα δάχτυλα όμως τα προσέχω σήμερα. Είναι σύμπτωμα που δείχνει πτώση της θερμοκρασίας του σώματος και δεν είμαστε για περιπέτειες εκεί στα νησιά που εξακολουθεί να μας οδηγεί η νεανική τρέλα. Βέβαια βαθειά δεν πάω πια. Έχω και μια έννοια τα ψάρια όσο φιλικά κι αν αποδειχθούν στην πορεία των γεγονότων. Ειλικρινά σας λέω, ότι αν ήμουν ξανοιγμένος στα άπατα και δίπλα μου έβλεπα κάποιον σκούρο όγκο, δελφινιού μιλάω, ίσα που το έμφραγμα δεν θα το γλύτωνα.

Και δεν το λέω τυχαία αυτό. Το έχει πάθει η πεθερά μου παλιότερα, όταν αποφάσισε μια θαλάσσια χελώνα να παίξει μαζί της σε ένα κολπάκι στην Βουλιαγμένη. Μην νομίζετε ότι η γυναίκα είχε πάει στον Ινδικό ωκεανό. Χάσαμε την μαμά; Όχι ρε παιδιά. Μην πηγαίνει το μυαλό σας στο καλό. Η παιχνιδιάρα χελώνα πάντως, πρέπει να πείστηκε ότι το νερό δεν είναι για κοινωνικές συναναστροφές με άλλα περίεργα θηλαστικά που πλέουν. Διότι έτσι όπως κουνούσε τα πόδια της η πεθερά μου, σχεδόν πεισμένη ότι είδε λευκό καρχαρία που ήθελε να την βιάσει και συνυπολογίζοντας ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί μοιχός ως προς τον μακαρίτη σύζυγο της, σίγουρα το καυκαλοφόρο δεν πρέπει να το εξέλαβε σαν κίνηση φιλική.

Και σας διαβεβαιώνω ότι η μαμά δεν σκέφτηκε ποτέ ότι ο

« καρχαρίας» ήθελε να την φάει. Πράγμα που το βρήκα λογικό. Διότι η πεθερά μου όταν κολυμπάει, έχει παρέα και μια κολλητή της που στο σπίτι της έχει γεφυροπλάστιγκα κι όχι απλή ζυγαριά για την παρακολούθηση του βάρους της. Γιατί λοιπόν ο καρχαρίας να διάλεγε την δικιά μου; Μόνο αν ήταν σε πρόγραμμα δίαιτας. Το οποίο και το ανέφερα όταν άκουγα την διήγηση της Κουστώ-μαμάς , αλλά εκείνη δεν εξέλαβε και τόσο θετικά το σχόλιο μου.

Αλλά τέτοια αγωνία εγώ δεν περνάω. Λαμβάνω τα μέτρα μου. Δεν είμαι πλέον παιδί. Κι άρα υποχρεωτικά μαζί μου, υπάρχει ομπρέλα, καρέκλα, βιβλίο, εφημερίδες, ψυγείο για την πιθανή αφυδάτωση , δυο μαγιώ και δυο μπλουζάκια για ελλοχεύοντα κοιλόπονο και φαρμακείο για να είμαστε σίγουροι. Έτοιμοι για την θάλασσα. Σαν να κάνω μετακόμιση είναι βέβαια αλλά και γιατί παίρνουμε αυτοκίνητο στο νησί; Εμείς θα τα κουβαλάμε; Το πορτ μπαγκάζ νάναι καλά. Φυσικά πάντα υπάρχουν και μπάλες και ρακέτες, αλλά πιο πολύ με ντεκόρ μοιάζουν αφού το παιχνίδι της παραλίας είναι το τάβλι και το οφθαλμόλουτρο σε κανά ξέκωλο που πλήρωσε τον σκατοκόφτη σε τιμή αγγλικού κασμίρ. Και η σκέψη είναι πάντα μία: Εγώ αν ήμουν μαζί της, ακόμα και τώρα σε αυτήν την ηλικία, πιο καλά θα το έκανα από τον μαλάκα που έχει μαζί της.

Ε, κάποια στιγμή ξεκολλάω από την καρέκλα και την συζήτηση με την παρέα για τα σοβαρά θέματα από τα οποία ήρθα στο νησί για να διακόψω. Αποφασιστικά προχωρώ προς την θάλασσα. Με παπούτσια βέβαια μια που η γιαγιά μου είναι πλέον εκ δεξιών του μεγαλοδύναμου. Ναι, θα εισέλθω στο υδατόλουτρο. Σιγά σιγά όμως. Κάθε τρία εκατοστά που εμβαπτίζεται το λαχταριστό κορμί μου, που δεν το είδε ακόμα το ξέκωλο, στο ιώδιο και στο αλάτι αισθανόμενος ίσος με την παραπλέουσα τσιπούρα, περιμένω καχύποπτος τα μηνύματα του εγκεφάλου μου. Όσο νάναι το μυαλό δεν το έχουμε για διακόσμηση. Και το έμφραγμα το θέλουμε στεριανό. Όχι να μπερδευτεί η ιατρική από το τι πήγαμε. Καρδιά ή πνιγμό.

Κι εκεί μου συμβαίνει κάτι παράδοξο. Ρε και σαράντα βαθμούς να είχε εκεί που καθόμουνα κάτω από την ομπρέλα, με το που έχω βραχεί μέχρι το γόνατο, έχω δροσισθεί και δεν μου είναι απαραίτητο να βρέξω κι άλλο μέρος του ατέλειωτου κορμιού μου. Κοιτάω δεξιά κι αριστερά και δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι έχουν μπει μέχρι το κεφάλι. Τι παραπάνω απολαμβάνουν όλοι αυτοί; Ή μήπως ξεβγάζουν τα αντιηλιακά τους;

Γιατί να βραχώ κι άλλο; Κι ειδικά κι αν βρίσκομαι και σε καμιά παραλία που δεν έχει ντους και θα μου μείνει το αλάτι στους ώμους κι όταν ξαναβάλω το μπλουζάκι θα με πιάσει και φαγούρα. Αυτό βέβαια το έχω από παιδάκι. Τέλος πάντων. Μπαίνω ή δεν μπαίνω; Φυσικά και μπαίνω. Γιατί το κάνω; Διότι έχω παντρευτεί την κόρη της πεθεράς μου. Που θέλει να με βλέπει αθλητικό κι ότι δήθεν απολαμβάνω το νερό.

Που κι αυτή βέβαια δεν ξανοίγεται πια, αλλά κολυμπάει τον κόλπο κατά μήκος του. Σαν να βλέπεις το λιμενικό να κάνει περιπολίες ψάχνοντας Πακιστανούς λαθρομετανάστες είναι. Ενώ πρακτικά επιθεωρεί εμένα μήπως λουφάρω. Καλά κάνει όμως διότι σε ενδεχόμενη επίθεση ψαριών, υποθέτω ότι εκείνη θα τρώγανε πρώτη καθότι εγώ είμαι στα πιο ρηχά. Γυναίκα: Η ασπίδα του άνδρα.

Πάντως οι αγαπημένες μου παραλίες είναι εκεί στην Φλώριδα. Τίγκα στους καρχαρίες. Έχω επιχειρήματα για την σύζυγο. « Γαμώτο, τόσο ωραία θάλασσα και να είμαι υποχρεωμένος να κάθομαι έξω στο καφενείο; Κι εσύ αγάπη μου , τι χάνεις! Θα έκανες και κρόουλ και ύπτιο και πρόσθιο, αν δεν υπήρχαν τα γαμημένα τα ζώα. Κι εγώ χάνω το αγαπημένο μου στυλ , την πεταλούδα, που τόσο αποτελεσματικά σε βρέχω μέχρι να μπεις ολόκληρη στο νερό».

Ναι, η πεταλούδα είναι το στυλ μου δίπλα σε λουόμενο που μπαίνει σιγά στο νερό. Και τελικά πού είναι η διαφορά με τα παλιά; Πουθενά. Τώρα κάνουμε την σκανταλιά υπεύθυνα. Ακόμα μωρέ μικροί είμαστε. Και με καλή παρέα βγαίνει πιο καλά. Έχουμε και τα παιδιά να μας μαζεύουν τις μπάλες. Πού να τρέχεις τώρα;

Αρκεί που θα τρέχουμε φέτος να δούμε την Μήλο. Που σίγουρα θα την κάνουμε να μας φανεί πιο ωραία από ό,τι είναι. Άσχετα αν θα μου λείπει εμένα η γιαγιά και η λουλουδάτη σκούφια της. Πόσα καλοκαίρια θα αντάλλασσα να την είχα ξανά μαζί μου. Αλλά τώρα, έχω εγώ παιδιά. Που με φωνάζουν να παίξω βόλεϊ μαζί τους. Ρε να μην μπορούν να παίξουν χωρίς εμένα; Τελικά μόνο οι μικροί αναγνωρίζουν τις αξίες.