ΝΑ ΠΑΤΑΜΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ

           Υστερικός λαός ο Έλληνας. Εύκολα ενθουσιάζεται και πετάει στα σύννεφα. Εξ ίσου πανεύκολα απογοητεύεται, παρατάει τα πάντα και βουτάει στο έρεβος. Κι ήταν πολύ σωστή η κίνηση του Δέλλα, αμέσως μετά το παιχνίδι στα Πηγάδια, να μιλήσει στους παίκτες που συμπεριφέρονταν λες κι είχαν κερδίσει κάποιο μεγαθήριο.

          Και ορθότατα πρέπει να μπαίνει ένα μέτρο. Φυσικά να πανηγυρίσουμε κι εμείς και οι αθλητές για μια σπουδαία νίκη που μάλιστα περιελάμβανε και ανατροπή του σκορ, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, οτι φάγαμε τρία γκολ ( το τρίτο βέβαια από χέρι καθώς ξαναείδα τις φάσεις ) τα οποία προήλθαν από καθαρά ατομικά λάθη. Και δεν θα είναι συνέχεια η τύχη με το μέρος μας.
         Σε αυτό μάλιστα το σημείο, να σταθώ σε ένα σχόλιο που διάβασα χθες : " ...μπράβο Αβραμίδη για την κωλοτούμπα που έκανες..." Όταν κάνεις κριτική - το γνωρίζουν όλοι οι παλιοί του χώρου - κάνεις αυτό ακριβώς. Κριτική και τίποτε άλλο. Κι είναι κρίμα να υπάρχει τάση να διαχωρίζονται οι Αεκτζήδες σε νέους ή παλιούς. Original ή μη. Κι άρα, τα σωστά τα επικροτείς και τα προβάλεις, και τα λάθη ή τα στραβά τα χτυπάς μέχρι να πονέσουν αυτιά. Όσο οπαδικό και να είναι το μυαλό, είναι πολύ εύκολο να τα διαχωρίσεις τα συναισθήματα και να τα αντιμετωπίσεις ψύχραιμα. Δεν είναι όλοι οι οπαδοί τυφλωμένοι. Ειδικά και κάποιοι πρεσβύτεροι που δεν είναι επαγγελματίες δημοσιογράφοι.
         Κι αν η κριτική η χθεσινή διαβαζόταν πιο προσεκτικά από κάποιους, θα διαπιστώνανε οτι δίπλα στα ειλικρινή μπράβο μου, υπήρχε και το "... αλλοπρόσαλλο σχήμα..." και "... οι λαθος χρονικά αλλαγές με το διόρθωμα και το ξαναδιόρθωμα του κέντρου...", αλλά και "... η μπόλικη τύχη με το να σκοράρουν αμέσως οι νεοεισελθόντες ( μπαγκέτες και μυστριά )..." Καμία λοιπόν κωλοτούμπα όσο αναφορά την άποψη μου για τον Μανόλο, για το κακοσχεδιασμένο ρόστερ, την έλλειψη αυτοματισμών, την κάκιστη αμυντική λειτουργία, το αχρήστεμα στα καλά καθούμενα κάποιων παικτών και φυσικά τα σούπερ προβλήματα με τα χρήματα αλλά και τις κάκιστες σχέσεις με την διαιτησία αλλά και τον Μαρινάκη.
         Και δεν περιμένω σε καμία γωνία. Έγραψα σε σχόλιο οτι "... προκειμένου να φύγει κάποιος δεν είναι ανάγκη να διασυρθεί η ΑΕΚ, αλλά να κριθεί με ανάλυση μπάλας..." Κι αν δεν θέλετε τα δικά μου τότε πάρτε τις δηλώσεις του Λυμπερόπουλου  ( " ...δεν έχουμε ταυτότητα σαν ομάδα..." ) αλλά και τα λόγια του Δέλλα μετά το ματς ( "... αν δεν είχαμε και την τύχη, δεν θα κάναμε τίποτα σήμερα Κωστάκη..." ).
        Τι σημαίνουν αυτά; Απλούστατα τις κάκιστες σχέσεις στα αποδυτήρια, την παντελή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τεχνικού διευθυντή ( όποιος είναι ) και προπονητή αλλά κι οτι ο Μανόλο σαφέστατα ψάχνει την αποζημίωση και να την κάνει. Τώρα τι έγινε προχθές; Ο προπονητής εκτέθηκε από τους παίκτες. Που βέβαια αυτοί είναι το παν, όπως όλοι γνωρίζετε. Όπως είναι ο τραγουδιστής για το τραγούδι με επόμενο τον συνθέτη και τελευταίο και καταϊδρωμένο τον στιχουργό ( άσχετον;) .
        Αλλά μπαίνοντας στην ουσία κι άλλο, σίγουρα θα έχετε διαβάσει πια από την γνωστή προπαγάνδα οτι ο Βάργκας ήταν επιλογή του Μανόλο. Εγώ όμως δεν διαβάζω, αλλά ακούω τους πρωταγωνιστές. Που έχουν πει τα εξής : " Ο Γκούντγιονσεν είναι καλός παίκτης αλλά είχα παίκτη για την θέση του. Πάντως αν είναι όπως παλιά θα βοηθήσει". Και " τον Βάργκας δεν τον ξέρω, δεν είναι δική μου επιλογή αλλά ας έρθει".  Δεν συνεχίζω άλλο για την συνένετυξη τύπου αμέσως μετά τις διακοπές που ελέχθη οτι "... οι επιλογές δεν είναι δικές μου αλλά της διοίκησης..." και αμέσως μετά είχαν κλειστεί στα Σπάτα Μανόλο κι Αδαμίδης για κανά δίωρο και τα λέγανε. Εγώ το μόνο που έχω τώρα να πω είναι οτι οι δύο παίκτες που έφερε ο Μανόλο είναι παγκίτες, είναι σαν κοριτσάκια που θέλουν να πηδηχτούν αλλά ακόμα το όργανο το έχουν για κατούρημα κι οτι ο προπονητής την ΑΕΚ την βλέπει σαν προσωρινή εργασιακή εφεδρεία από την Ισπανία.
        Δεν κατηγορώ τίποτα. Λέω ό,τι βλέπω. Και θεωρώ οτι τα γράφω εγκαίρως για να μην μας πιάσει καμία υστερία αργότερα καθότι Έλληνες κι εμείς οι Αεκτζήδες. Σαν δηλαδή αυτά που γράφανε οι πράσινες φυλλάδες μετά το 2χ2 της αλογοτροφής ( "...πάμε για πρωτάθλημα..." ) που φάγανε το αγγούρι από κάποιον Δώνη στο πρώτο σοβαρό τεστ με τον Ατρόμητο που φυσικά αυτομόλησε και δεν δίνει παιχνίδια όπως επί Πατέρα. Ή την δαφνοστεφανωμένη που επειδή μάζεψε μια καραβιά παίκτες θα κέρδιζε γαλλική ομάδα. Ας κρατήσουμε την στάση του Δέλλα κι ας δούμε τα δυό επόμενα παιχνίδια σαν βαρόμετρο της φετινής πορείας. Χωρίς να αποκλείω την στραβή που σίγουρα θα έρθει κι αυτή κάποια στιγμή. Πάντα έχει σημασία το πώς.
        Σαν Αεκτζής όμως δεν μπορώ να φοβάμαι μια ομάδα από την Σαλονίκη ή μια άλλη από κάποια γειτονιά. Το οτι μπορεί και να χάσω δεν μου λέει τίποτα. Αλλά δεν είναι του επιπέδου μου μια φοβία. Εγώ είμαι σε άλλη σφαίρα και με άλλους αντιπάλους. Εγώ βλέπω τίτλο ενώ αυτοί βλέπουν το πώς να μην τιμωρηθεί κάποια Τούμπα ή καποια παραμονή στην λίγκα. Διότι αγαπητοί κι αγαπητές, " τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα " ( τι ωραίο πανώ ). Και το μεγαλείο μας, ακόμα κι αν εξαφανισθούμε, δύσκολα μπορούν να το φτάσουν. Την μπάλα μας λοιπόν και την φανέλα μας. Μέχρι κι ο Μανόλο το είπε : " ...Είναι βαρειά η φανέλα της ΑΕΚ..." Γιατί το είπε; Διότι δεν πίστευε σε νίκη την ώρα που παραδεχόταν οτι "..το 4-4-2 μας πάει περισσότερο και την ώρα που προσπαθούμε να καταλάβουμε το ρόστερ..."  Την ώρα που η Ξάνθη οπισθοχωρούσε και πολύ λογικά. ΝΑΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΤΙΠΟΤΑΣ. ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕΤΑ; ΜΑ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΠΙΣΩ. ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΚΟΛ; ΤΑ ΕΙΔΑΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΗΓΑΝΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ. ΤΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Προηγήθηκαμε κατά λάθος; Όλοι πίσω κι ό,τι βγει. Ψιλά γράμματα βέβαια αλλά αυτά δεν έχουν την μεγαλύτερη σημασία στα συμβόλαια;
         Υγ1. Κάποιος πρέπει να τραβήξει το αυτί του Μανωλά. Στις προπονήσεις γίνεται τουρλουμπούκι μ' αυτόν.
        Υγ2. Τα πάντα έχουν αλλάξει και φυσικά οι μεγάλοι παίκτες έχουν ψιλοεξαφανισθεί. Κύρια σαν ψυχές. Άρα, το να συγκρίνουμε την σημερινή ΑΕΚ με την παλιά, δεν έχει νόημα. Όπως δεν μπορείς να συγκρίνεις τον Πελέ με τον Ντιέγκο. Κι ειδικά εν μέσω αφραγκίας, το ρόστερ θα πρέπει να έχει και κάποια κατανόηση. Αν πρέπει να γίνεται κάτι στην κριτική είναι στα λεφτά που ξοδεύονται κι αν οι πρωταγωνιστές τα δικαιολογούν. Τελείωσε η Ελλάδα όπως την μάθαμε. Γυρνάει στο 50. Το να ζητάς τα παλιά είναι σαν να πέφτει πάνω σου ο Νιαγάρας κι εσύ να είσαι έτοιμος να ανοίξεις μια ομπρέλα.