Ο ΤΖΙΓΓΕΡ

         Τον γνώρισα στο σχολείο όντας ένα χρόνο μεγαλύτερος. Επομένως, κυρίως συναντιόμασταν στα αθλητικά και στα εσωτερικά τουρνουά, και ειδικά του ποδοσφαίρου. Καλός χαρακτήρας, μέτριος μαθητής, ακόμα χειρότερος ποδοσφαιριστής και καθόλου καβαλημένος. Φυσικά φόλα αλογοτροφή.

         Κάθε Σάββατο μαζευόμασταν καμιά εικοσπενταριά παιδιά και τραβάγαμε για λεωφόρο Αλεξάνδρας. Καθιερωμένα παιχνίδια μεταξύ μας. Ήταν καταπληκτικά. Φαντασιωνόσουνα οτι το γήπεδο ήταν τίγκα, ενώ καταλάβαινες και πώς είναι το να παίζεις μπάλα σε εκείνο το απίστευτο γήπεδο. Το πόσο σκληρό ήταν το χόρτο, το πώς σε πνίγανε οι κερκίδες, το πόσο πανεύκολα μπορούσες να γκρεμοτσακιστείς στα κάγκελα αλλά και πόσο άβολα ήταν τα αποδυτήρια ειδικά της φιλοξενούμενης ομάδας.
           Πάντα σε αυτά άλλαζα, αφού ήταν επιλογή μου να παίζω στην αντίπαλη ομάδα του Γιάννη. Βλέπετε έπαιζε δεκάρι εκείνος και δεν σήκωνε και ιδιαίτερη κριτική. Κι εγώ ήμουν πάντα φωνακλάς. Όχι και να χαλάσουμε τις σχέσεις μας για τον χομπίστικο αθλητισμό.
           Η οικογένεια Βαρδινογιάννη προσέφερε πάρα πολλά στο σωματείο της, το οποίο ήρθε στην κατοχή της, εκτός φυσικά από κάποια λεφτά, λόγω μιάς παρτίδας τάβλυ. Όλα αυτά τα χρόνια, οι ισολογισμοί ήταν κερδοφόροι ή ισοσκελισμένοι και ΟΥΔΕΙΣ ΣΟΒΑΡΟΣ ΟΠΑΔΟΣ ΕΙΧΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Η μπλέμπα είχε πάντα πρόβλημα διότι ήταν στην απ' έξω.
           Στην οποία απ' έξω, ήταν και η διατησία και τα παρασκήνια κι όλα τα λαμόγια που λυμαίνονται τον χώρο του ποδοσφαίρου. Φυσικά αναφέρομαι στην εποχή Τζίγγερ, δηλαδή μετά τον καπετάνιο και μέχρι το περίφημο συλλαλητήριο που οργάνωσε ο mister Mig. Όλες τις λεπτομέρειες τις γνωρίζω τέλεια αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτήν την στιγμή. Το θέμα είναι η αποχώρηση.
          Που πρακτικά δείχνει σε όποιον θέλει να καταλαβαίνει και δέκα πράματα από αυτό το ρημάδι που βλέπει κι οτι δεν είναι μόνο το σουτ ή το τάκλιν, οτι ο Γιάννης συνέχισε τα παιδικά του χρόνια. Ένα καλό παιδί και μέτριος μαθητής. Και δεν εξετάζω το αν ήθελε ή το αν μπορούσε να τα βάλει με τα παρασκήνια και τα τοιαύτα. Αυτά είναι για κουτοπόνηρους. Άλλο λέω.
          Οτι απέτυχε. Παταγωδώς. Διότι ήρθαν κάτι κατσαπλιάδες ( ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ) ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΊΑ ΤΟΥ ΔΙΈΛΥΣΑΝ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑΓΑΖΙ. ΤΟ ΥΓΙΕΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ. Και το αποτέλεσμα ήταν να χαλάσει το κορεάτικο deal κι εκείνος να λέει οτι αδρανοποιεί τις μετοχές του κι οτι παρά την παραίτηση και αποστασιοποιήση του, εν τούτοις να εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στην πιθανή μεταβίβαση της ιδιοκτησίας. Κλασσική ομηρία δηλαδή, που οφείλεται στο οτι ούτε και με το προσκήνιο μπόρεσε ή θέλησε να τα βάλει.
         Τι μας ενδιαφέρουν τώρα εμάς όλα αυτά; Όσο ενδιαφέρει τον απλό φίλαθλο της αλογοτροφής ( δεν αναφέρομαι στους οργανωμένους στον φορέα ) η κουβέντα του Τζίγγερ: " Να μην περάσουμε ό,τι άλλες ομάδες με θείους από την Αμερική και με κάποιον τυχάρπαστο επικεφαλής που θέλει να κάνει το όνομα του μέσω Παναθηναϊκού".  Για ποιόν μιλάει;
           Κι εδώ αποδεικνύεται η αγάπη του για το σωματείο αλλά και η σοβαρότητα που είχε η οικογένεια αυτή για το περιουσιακό της στοιχείο. Ακόμα και τώρα. Και κρίνετε τα δικά μας πρόσωπα μετά το άρθρο 44, καθώς και την σημερινή τραγική κατάσταση ( ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα δηλαδή ) της ΑΕΚ που έχει μείνει ένας Τζίγγερ με το όνομα Νοτιάς σαν περίπου κορόϊδο. Και λέω "περίπου' διότι αν δεν υπήρχε το προπονητήριο, θα είμασταν ήδη στο πρωτοδικείο.
           ΥΓ1. Η ομηρία έγκειται επίσης και στην άδεια για τα φρουτάκια.
           ΥΓ2. Η Τσαντίλα του " ανέμου " ΔΕΝ ήταν μόνο για τον Μακρή. Ήταν και για κάποιον γνωστό και μη εξαιρετέο που δεν υπέγραψε για τα Σπάτα ( ολόσωστα ) κι οπότε τα μελλοντικά έσοδα του μετόχου, είναι υπό αμφισβητήση. Βλέπετε κι αυτός ο "άνεμος", δεν είναι μόνο οτι δεν ξέρει μπάλα ή από ποδόσφαιρο γενικώς, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ.
           ΥΓ3. Λύσεις υπάρχουν; Ναι. Πού; Στις κάλτσες. Σε νέες ρυθμίσεις όταν βέβαια δοθεί το φως για την επινοικίαση των εδαφών ( ελπίζω να μην το έκανα τόσο δύκολο ).