ΣΕΠΤΕΒΡΙΟΣ

     Άντε να τελειώνουμε με τον Αύγουστο και με το καλοκαίρι και με τις δήθεν διακοπές. Που δεν διεκόπη και τίποτα πρακτικά. Ο διαιτητής απλά σταμάτησε τον αγώνα για πέντε λεπτά για να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες στον τραυματία. Κι οι γιατροί, αφού του ρίξανε λίγο καρπούζι στη μάπα κι αφού του βάλανε μια γάζα γραφικότητας νησιού στο μέτωπο, τον χτύπησαν στην πλάτη και του ευχήθηκαν γερά με τσαμπουκά για την συνέχεια.

     Είναι σημαντικό που τελειώνει αυτή η αυγουστιάτικη οσμή νεκροθαλάμου. Αυτή η λεχρίτικη εποχή που ευνοεί κύρια τις μύγες και τους κολιούς. Που χαλαρώνεις και ξεφεύγεις υποτίθεται, ενώ πρακτικά αλυσοδένεσαι περισσότερο στις σκέψεις σου για το μετά. Και τελικά σου φταίνε όλα. Μπορεί να φταίει το κατάλυμα, μπορεί η παρέα μπορεί η ζέστη. Πολλά « μπορεί» υπάρχουν, που ο καθένας τα αξιολογεί ανάλογα με τον τύπο της μπαταρίας που κουβαλάει στον εγκέφαλο του και είπε να την φορτίσει.

     Που σίγουρα ξεφορτίζεται με την επιστροφή πίσω στον τόπο των μη διακοπών. Την πρώτη μέρα, την πρώτη στιγμή. Ακαριαία. Δεν χρειάζεται πολύ. Φεύγεις από τον παράδεισο και ξαναγυρνάς στην κόλαση. Ξανασυναντάς το φανάρι, τον απλήρωτο λογαριασμό, το διαμέρισμα της συνοικίας. Την δουλειά που πρέπει να προσποιείσαι τον ερωτευμένο μαζί της, τα σόγια και τους γείτονες και γενικά ό,τι άφησες ανοικτό νομίζοντας κι ελπίζοντας ότι δεν θα ξαναγυρίσεις.

     Καλά όμως είναι αυτά τελικά. Διότι κάτι μπορείς να κάνεις. Να πολεμήσεις ρε αδερφέ. Να λύσεις κανά θέμα. Ενώ τον Αύγουστο ήταν όλα πίσω. Σε πηδούσε το θερινό τμήμα της βουλής με αδιαφάνεια και σε πλήρη συμμαχία με τα μέσα μεταφοράς που δεν τροφοδοτούν με πληροφόρηση τους τόπους των διακοπών. Μέσα στο καλοκαίρι δούλευε ο ΔοΝηΤής παρέα με την αναφροδίσια τρόικα και τον φελλό στην Πάρο επι δίμηνο κι εσύ νόμιζες ότι η ζωή ξανάρχιζε επειδή έκανες οφθαλμόλουτρα στα στρινγκ και στα τάνγκα. Ή επειδή σε έπειθε ο ταβερνιάρης για το αγνόν του ντόπιου προϊόντος και το φρεσκοψαρεμένο ψάρι της τοπικής ιχθυοκαλλιέργειας.

     Σεπτέμβριος και φθινόπωρο. Φθίνουν οι οπώρες και λογικά πλημμυρίζει η ατμόσφαιρα από την μυρωδιά της σήψης. Της σεπτής οσμής που θα εξαφανισθεί μια και καλή με τον ερχομό του ευλογημένου χειμώνα. Της πιο σοβαρής εποχής. Που μου θυμίζει τον μοναδικό επιζώντα μιας αιματηρής μάχης, που σκόρπισε χιλιάδες πτώματα τριγύρω του κι αυτός περπατάει ανάμεσα τους σαν την δόξα στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη. Και διασωθείς πια, θέλοντας και μη, θα ξαναφτιάξει τα πράματα κατά πως του κατεβάζει η γκλάβα του και η διάσταση της.

     Και πρέπει να τελειώνουμε με αυτήν την παρακμή και την επίπλαστη κρίση. Οι παρατάσεις δεν κάνουν καλό. Μόνο τα πέναλτυ δίνουν τη λύση. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει άμεσα, αυθωρεί και παραχρήμα. Να ξεμπερδεύουν, και αυτοί που μας ποδηγετούν, αλλά και εμείς. Που ελπίζουμε, πήζουμε, διαβάζουμε, την μια χαιρόμαστε και την άλλη απογοητευόμαστε. Να τελειώνει αυτή η διάθεση μας που έχει καταντήσει γραμμή καρδιογραφήματος καλωδιωμένου ετοιμοθάνατου σε μονάδα εντατικής θεραπείας φαλιρισμένου κρατικού νοσοκομείου.

     « Το γοργόν και χάριν έχει» κι « όποιος βιάζεται σκοντάφτει ». Τώρα, είναι η μόνη χρονική στιγμή που δεν βρίσκω καμία αντίφαση στις παροιμίες. Αφού πρόκειται να σκοντάψω, καλύτερα τώρα παρά μετά. Δεν μπορώ να προσπερνάω τις μέρες και τους μήνες, να κάνω τον σταυρό μου και να ξυπνάω την επόμενη φοβούμενος ότι τώρα έρχεται το ατύχημα. Μιλάμε για μια άχρηστη προσμονή που μου δένει χειροπόδαρα την σκέψη και δηλητηριάζει ανεπιστρεπτί την διάθεση δημιουργίας στην ούτως ή άλλως μάταιη πορεία μου. Θέλω να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου ξανά. Αφού η ψυχή είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα. Διότι έχουν αρχίσει και μου την δίνουν οι συμβουλάτορες, οι ληστές της πατρίδας μου και τα μέτρα που θερίζουν κόσμο και δεν πρόκειται να φέρουν κανένα αποτέλεσμα.

     Και βέβαια συμφωνώ ότι ο μονόδρομος δεν είναι και ο καλύτερος των δρόμων. Όμως είναι δρόμος. Που μπορεί να έχει και τεράστιες δυσκολίες. Ναι, αλλά έχει και εχθρό ορατότατο. Ευδιάκριτο. Και ή θα με φάει, ή θα τον φάω. Δεν είναι σαν τώρα που δήθεν έχω χιλιάδες εναλλακτικές λύσεις και πηδιέμαι από το άγχος να βρω ποια είναι η καλύτερη. Και προτιμώ το stress – το οργανωμένο άγχος – από την γενική αβεβαιότητα. Δεν προσπαθώ να κάνω βελτιστοποίηση του αλγόριθμου. Ψάχνω την επιβίωση και προτιμώ την παρωπίδα και το υποχρεωτικό παρά το αόρατο ρίσκο τα «αν» και τα «έστω». Αυτά είναι για τους αμπελοφιλόσοφους και τους τόνους μαλακισμένων βιβλίων που λύσανε τα πάντα θεωρητικά. Ενώ πρακτικά μας φέρανε ένα βήμα πριν την κιβωτό του Νώε.

     Κι αν γίνει τελικά καταστροφή; Ε, ας γίνει. Να τελειώνουμε και με αυτό το σενάριο. Το δένδρο θα ξαναβγάλει φρούτα και το υδρογόνο θα ξαναδημιουργήσει βακτηρίδια για την αναγέννηση της ζωής. Που μπορεί να είναι λιγότερη καταναλωτική ή να ξαναβρεθούμε στις κουφάλες των δένδρων και τις σπηλιές της ζούγκλας. Και λοιπόν; Χειρότερα περνάγανε οι προηγούμενοι από εμάς; Εγώ για πιο γεμάτους τους έχω κόψει. Χωρίς να κουβαλάνε τόσες άχρηστες λεπτομέρειες που είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε και που μας διέλυσαν τις ζωές. Άσε που ήταν και πιο άντρες και πιο γυναίκες σε σχέση με τον σημερινό κατακλυσμό των ομοφυλόφιλων που οδηγήσανε την εποχή στο μοιραίο ανικανοποίητο. Στην εποχή της ψυχής τους.

     Και τώρα που τελειώνει ο Αύγουστος, μπορεί και να έχουμε και τίποτε ευχάριστα θεάματα. Τίποτε κρεμασμένους πολιτικούς ή δημοσιογράφους ή τραπεζίτες ή φοροφυγάδες σε καμιά κεντρική πλατεία. Ωραία είναι αυτά μπας και καθαρίσει η ήρα από το στάρι. Που τώρα μέσα στο καλοκαίρι ήταν όλα μαζί, αχταρμάς, αρμενίζοντας με τα κωλοκότερα τις θάλασσες μας και βρωμίζοντας τις δημόσιες παραλίες με τα σκατά τους ενώ τις βαφτίζανε και ιδιόκτητες. Γι’ αυτό βιάζομαι για τον Σεπτέμβριο τον τρυγητή. Να πάρω μια φαλτσέτα και να αρχίσω να κόβω ρώγες. Μπας κι ανασάνει το δένδρο, που το συμπονώ έτσι όπως το βλέπω κυρτωμένο από το περιττό βάρος.