ΓΟΥΝΑΡΗΣ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ Φ ΤΟΥ 2008. ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΠΑΜΕ. ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΡΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ή μήπως αυτό δεν το ακούσατε;

---

     Μου αρέσει να ξεμασκαρεύω το τραγούδι που ακούω. Να απομονώνω τη μουσική, και να μελετώ το πεζό τμήμα. Γιατί το έγραψε ο στιχουργός, σε τι κατάσταση ήταν, τι κρύβεται πίσω από τις γραμμές. Το κάνω, διότι πάντα η μουσική, ωραιοποιεί το τραγούδι. Γι’ αυτό άλλωστε και ο συνθέτης αμείβεται περισσότερο από τον στιχουργό.

     Ψάχνω λοιπόν, τι κρύβεται πίσω από τη στολή. Πώς είναι η μεταμφιεσμένη γκόμενα; Είναι Σάρον Στόουν, ή είναι μια μπορούχα, που καταλαβαίνει ότι είναι χοντρή, όταν την ώρα που κάνει ηλιοθεραπεία στην παραλία, άνδρες της GreenPeace αρχίζουν να την σπρώχνουν προς τη θάλασσα.
     Σήμερα λοιπόν, που τελειώνουν οι απόκριες –πράγματι ο εθιμοτυπικός Έλλην μόνο την τσικνοπέμπτη έφαγε κρέας – θα αναλύσουμε έναν παιάνα, που σμίλεψε την κουλτούρα των προγόνων μας. Κι είναι λογικό αυτό, διότι όπως λένε και οι πρεσβύτεροι, τότε υπήρχε τέχνη και ποιότητα. Το περίφημο κάθε πέρσι και καλύτερα.
     « Μια κότα στρουμπουλή , μια κάτασπρη πουλάδα, εβγήκε στην εξοχή μια βόλτα στη λιακάδα. Κι ένα μαύρο κοκώ, πετεινάρι, κοκώ, την φλερτάρει κοκώ, κικιρίκου, κοκώ….». Χωρίς να θέλω να μακρυγορήσω, θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, που ονομάζεται Νίκος Γούναρης, έχει γράψει κι άλλον έναν παιάνα που πάει ως εξής: « Σε είδα να κλαδεύεις (δις) μια τριανταφυλλιά. Κι από τότε, κοπελιά μου, τίκι τακ κάνει η καρδιά μου».
     Ο δεύτερος είναι βοηθητικός για την ανάλυση. Μας κάνει να κατανοήσουμε , ότι ο καλλιτέχνης έγραφε με τα βιβλία της ζωολογίας και της φυτολογίας ανοιχτά. Χρησιμοποιούσε ήχους, και κραυγές ζώων, πρώτον διότι δεν πολυεμπιστευόταν τα ηχητικά εφέ της εποχής, και δεύτερον για να κάνει τον παιάνα πιο εύκολα τραγουδίσιμο από το διψασμένο κοινό.
     Πράγματι, εκατομμύρια Ελλήνων σιγοτραγούδησαν τον παιάνα καθώς βάδιζαν και καθώς δούλευαν. Και βροντοφώναξαν τον παιάνα στους χώρους πολιτιστικής συνεύρεσης όπου εξεφράσθη ο Γούναρης. Πάμε εκεί, τότε. Να φανταστούμε τη σκηνή. Πλήθος κόσμου, αριστοκράτες, βλάχοι, στρατιωτικοί με στολή, νοικοκύρηδες εν γένει, όπως ήταν ο πληθυσμός παλιά. Οι γραβάτες επικρατούσαν στους άνδρες, και το χτένισμα-καφάσι σε απόχρωση κομοδινί τύπου Louis Quinze στις γυναίκες. Όλοι λοιπόν η αίθουσα, αλάλαζε το κικιρίκου κοκώ, ή το τικιτικιτακ, και κοιτάζανε δεξιά αριστερά να αναγνωρίσουν κάποια παρασυρμένη απ’ τη φωνή των πουλερικών.
     Πάμε στην ανάλυση του παιάνα. Οι ήρωες ήταν μασκαρεμένοι. Καλύτερα θα έλεγα, τα ήθη. Είπαμε ότι η Ελλάδα, την σεξουαλική επανάσταση έχασε, και την ικανότητα να λέει αλήθεια μεταξύ της. Άρα είναι πιο εύκολο να γελοιοποιήσεις μια κότα κι ένα πετεινάρι, παρά έναν αγάμητο.
     Ο παιάν προσδιορίζει τόπο και καιρό. Είμαστε στην εξοχή κι έχει λιακάδα. Όσον αφορά τον τόπο δεν μαθαίνουμε τίποτα. Πράγματι στο κέντρο της πόλης , όσο μικρή κι να ήταν τότε, δεν έχει αναφερθεί ότι κυκλοφορούσαν κάποτε όρνιθες. Όμως όσον αφορά τον καιρό, έχουμε τον πρώτο προβληματισμό. Μόνο στη λιακάδα βγαίνει η κότα κι ο πετεινός ταυτόχρονα; Αν δηλαδή βρέχει, βγαίνει μόνο το ένα είδος, ή και τα δύο πάλι, αλλά δεν φλερτάρουν; Είναι μια απορία. Ο ήλιος ανεβάζει τη λίμπιντο; Δηλαδή, καταργούμε το κρύο καιρός για δύο;
     Βγαίνει λοιπόν, μια γυναίκα, επειδή έχει καλό καιρό. Να κάνει μια βόλτα στη λιακάδα. Η γυναίκα από τον παιάνα χαρακτηρίζεται κότα. Έτσι τις βλέπανε τότε, οι παλιοί άνδρες. Που όμως, κι αυτοί αποκαλούνται πετεινοί. Ο παιάν άρα, είναι αποκριάτικος. Η κότα ήταν στρουμπουλή. Δηλαδή τα είχε τα πιασίματα της. Για να χαρακτηρίσεις όμως κάποιαν στρουμπουλή, σημαίνει ότι δουλεύει η σύγκριση. Άρα κάποιες άλλες, ήσαν αδύνατες. Επομένως κατανοούμε, ότι του Γούναρη, του άρεσαν οι πιο γεμάτες. Όταν μετά η κότα τρώει κι άλλον χαρακτηρισμό, « μια κάτασπρη πουλάδα» ,καταλαβαίνουμε κι άλλα. Πουλάδα είναι η μικρή κότα , άρα η κοπέλα ήταν νεαρής ηλικίας κι είχε αναιμία λόγω του κάτασπρου της επιδερμίδας. Ο Γούναρης λοιπόν, αρήσκετο σε παχουλή, νεαρά και άσπρη. Αν επίσης συνυπολογίσω και τον παιάνα της τριανταφυλλιάς, θα προσθέσω ότι την ήθελε και εργαζόμενη , έστω στο σπίτι. Να κάνει κάτι ρε παιδί μου. Όχι μόνο σύζυγο, στρουμπουλή, νεαρά. Να μπορεί έστω, να κλαδέψει την τριανταφυλλιά .
     Μετά έχω το πετεινάρι. Δηλαδή το πιο καβλωμένο πουλί της φύσης. Γιατί είναι μαύρο; Αν το τραγούδι το είχε γράψει ο Barry White, δεν θα υπήρχε απορία. Όμως ο Γούναρης ήταν λευκός. Άρα το μαύρο, παραπέμπει σε κάτι επιθετικό, ή σε κάτι μαυρισμένο από την αγαμία. Ή για να τονισθεί μια αντίθεση. Μαύρες κότες έχεις, σαν μαύρος. Άσπρες δεν έχεις. Άρα θέλεις τα άλλα, που δεν έχεις. Έτσι είναι και η επιτυχία της χώρας. Όλοι θα ήσαν πολύ καλύτεροι , αν κάνανε κάτι άλλο.
     Κι έρχομαι στο ζουμί. Το πετεινάρι θέλει να πηδήξει. Ο σκοπός όμως αυτός, δεν αμολιέται φόρα μόστρα. Γι’ αυτό πρώτα, έρχεται το φλέρτ. Το οποίο όμως δεν είναι διακριτικό, διότι το πετεινάρι ουρλιάζει κοκώ.
     Και εκτίθενται όλοι που υπηρετούν το κακό. Οι άνδρες να τον χώσουν και οι γυναίκες να τον πάρουν. Η πιο απλή φυσική αλήθεια που μασκαρεύεται κοινωνικά. Κι όλοι τις απόκριες να δικαιούνται να παρασυρθούν χωρίς παρεξήγηση. Να τρέχουν όλοι, μπας και χαλαρώσουν, και ξαναγίνουν ό,τι προστάζει το ένστικτο, αλλά για να γίνει αυτό η μεν γυναίκα να ντυθεί κολομπίνα, ο δε άνδρας να ντυθεί σάτυρος. Οι απόκριες, οι πάντα αφιερωμένες στην αθάνατη ελληνική πεοκρουστική μαλακία.
     Κι όλα αυτά, από ένα τραγουδάκι του Γούναρη; Αμέ. Έχω κι άλλα. Περί τιμής, υπόληψης και λοιπά κοινωνικά ιδεώδη. Και έπαρσης εθνικής και κατάστασης ποσοτικής ποιότητας. Όσο αναλύεις το στίχο, τόσο βρίσκεις. Το πώς περνάγανε, το πώς διασκεδάζανε, το πώς προβληματίζονταν και το πώς αντιμετώπιζαν το μέλλον. Μασκαρεύανε το παρελθόν, και όταν το μέλλον αποκαλυπτόταν, βρίσκανε κοκώ και κικιρίκου. Η Ελλάδα φοράει μπούργκα πάντα. Τις απόκριες τις έχει 365 ημέρες του έτους. Κι εγώ, το τραγούδι το ξεμασκαρεύω, πρώτον για να καταλάβω τι στο διάλο μου παραδίνανε, και τι στο διάολο λέει η αποκριάτικη ελληνική ιστορία μου. Μπας και καταλάβω τις σημερινές δηλώσεις των αρχηγών, που ναι μεν δεν είναι τεράστιοι, όμως την ιστορία την γράφουν αυτοί. Μ’ αρέσει ν’ αναλύω τους παιάνας. Δοκιμάστε το και κυρίως μεθαύριο, κάφτε τον Καρνάβαλο, τον μόνιμο ελληνικό! Προσοχή στον αετό, τον γιαπωνέζικο. Την επόμενη Κυριακή πετάει, που πέφτουν κι οι τιμές.