EΠΕΤΕΙΑΚΕΣ ΚΟΡΩΝΕΣ

      Άλλη μια επέτειος ήρθε, πέρασε και θα ξανάρθει. Γιατί όχι; Ο λαός να είναι καλά και να διαβάζει την ιστορία του. Να πιστεύει άρες μάρες κουκουνάρες και να βλέπει ηδονικά του μπογιατζή τον κόπανο. Να νομίζει ότι γνωρίζει και να τρώει κουτόχορτο από τα δήθεν έγκυρα κι επιστημονικά συγγράμματα . Που γράφτηκαν κι εξακολουθούν να γράφονται μόνο για την κολακία του.

Είναι απίστευτη η ιστορία της Ελλάδας με τις εθνικές γιορτές και επετείους. Να μην γιορτάζεται ποτέ το γεγονός κάποιας λύτρωσης και κάποιας απελευθέρωσης, ουσιαστικής για την χώρα, αλλά να πανηγυρίζεται κάτι άλλο που δήθεν έχει συμμετοχή ο λαός. Ρε με το ζόρι μέσα στο παιχνίδι και το ποίμνιον. Να μην τιμάται το αποτέλεσμα, αλλά η αφετηρία. Και τελικά να μην τιμάται το τέλος μιας τυραννίας, αλλά η αρχή της.

     Χονδρικά στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, έχουμε τρεις μεγάλες εθνικές γιορτές: Την 25^η Μαρτίου, την 28^η Οκτωβρίου και την 17^η Νοέμβρη. Την πρώτη την έχουμε διότι ο λαός σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης εναντίον του Τούρκου, την δεύτερη διότι ο λαός βροντοφώναξε το <<όχι>> στους Γερμανούς εκπολιτιστές και την τρίτη διότι πάλι ο λαός πεθύμησε την δημοκρατία και μπουκάρησε για αντίσταση στο πολυτεχνείο. Καλά δεν τα λέω;

     Και μια χαρά τα λέει η ιστορία, που γράφεται για τον λαό. Τι να γράψει κι αυτή η κακομοίρα; Ότι καμιά σαρανταριά παλικάρια μαζεύτηκαν στην Αγία Λαύρα, ότι του Ιταλού πρέσβη του έδειξε τα αρχίδια του ο Μεταξάς κι ότι στην ανώτατη σχολή είχαν κλειστεί καμιά εκατοστή αγωνιστάδες κι ο λαός πέρναγε απέξω και τους ονόμαζε αλήτες; Ότι ο λαός ήταν χεσμένος και στις τρεις περιπτώσεις; Μακάρια κοιμώμενος κι αρκούντως βολεμένος; Ε, είπαμε να πουλήσουμε βιβλία όχι να μπατιρίσουμε τα τυπογραφεία.

     Και η ιστορία της ιστορίας να συνεχίζεται. Σιγά τώρα που πρέπει και να μπει στην ουσία. Σιγά μην μπει στον κόπο να αναφέρει ότι για να φύγει ο Τούρκος χρειάστηκαν τρεις ξένοι στόλοι, ότι το <<όχι>> έφερε μια πενταετή περίοδο φασισμού που έπεσε κι εδώ όταν κατέρρευσε παγκοσμίως, κι ότι τα γεγονότα στο πολυτεχνείο φέρανε μια καινούργια δεκάμηνη πολύ χειρότερη δικτατορία. Τα λέει βέβαια αλλά σαν ψιλά γράμματα ασφαλιστηρίου συμβολαίου. Σαν πικάντικα σχόλια που δεν απασχολούν τον πολύ κόσμο.

     Διότι συμφωνώ βέβαια με την καταγραφή των ημερομηνιών έναρξης κάποιας διάθεσης κινητοποίησης, αλλά ρε παιδί μου γουστάρω να γιορτάζω την πραγματικότητα: Ότι ο Τούρκος ξεκουμπίστηκε με την υπογραφή της συνθήκης της Ανδριανούπολης το 1829, ότι η Ελλάδα απελευθερώθηκε όταν τα γερμανικά στρατεύματα αποχώρησαν, κι ότι η χούντα έπεσε οριστικά τον Ιούλιο του 1974. Αυτά είναι τα χαρμόσυνα νέα κι αυτή η πραγματική λευθεριά.

     Γιατί δεν τα γιορτάζει αυτά ο Έλληνας; Διότι στα πραγματικά λυτρωτικά γεγονότα, απουσιάζει ο λαός. Ή η όποια συμμετοχή του είναι κάτι κόρνες στα χέρια για το θορυβώδες μπούγιο και κάτι παϊδάκια στις χασαποταβέρνες. Κι επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να λαϊκίζουμε παντού και να χαϊδεύουμε αυτιά, προτιμάμε να γράφουμε ιστορικές φανφάρες και ξαφνικά να τσιμπιέται ο λαός και να νομίζει ότι πράγματι κάπου είχε κι αυτός την συμμετοχή του. Οπότε άνετα μετά, βγαίνουν όλοι με επίδομα εθνικής αντίστασης την περίοδο του 40 και κομουνιστές στην διάρκεια της επταετίας. Ή μετά το 1829 να είναι όλοι Τουρκοφάγοι. Άμα διαβάζεις μαλακίες, γιατί να μην τις πεις κιόλας; Ποιος να σε αμφισβητήσει; Κι ο διπλανός τα ίδια λέει.

     Κι αισθάνεται σαν τη μάνα του Κίτσου. Που η κακομοίρα δεν έκανε τίποτα. Απλώς καθόταν και ρέμβαζε. Και ξαφνικά την κάνανε τραγούδι : << Του Κίτσου η μάνα κάθονταν >>. Και που αν η γυναικούλα πράγματι είχε κάποια δράση για το οτιδήποτε, μιλάμε ότι θα είχε γίνει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της εποχής και για τόνους επίτομα πονήματα για τον ψυχισμό, τον ηρωισμό και το πνεύμα της, χώρια τα πολλαπλά αφιερώματα στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Θα μου πείτε ότι δεν υπήρχαν αυτά τα μέσα τότε. Ευτυχώς λέω κι εγώ που την γλύτωσαν δένδρα κι εμείς σαν κουτάβια που μας πετάνε κάσες με κόκαλα.

     Κι η ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερα αλλά από την ανάποδη. Τι είπε ο λαός στην κατοχή του παγκόσμιου ΔΝΤ και της επαίσχυντης τοκογλυφίας της γερμανικής ευρωπαϊκής ένωσης; Εγώ λέω <<όχι>>. Τι είπε ο πρωθυπουργός ; Ένα χαμογελαστό << ναι >>. Και ξεκίνησε το γαμήσι. Ποιος λοιπόν γράφει την ιστορία μιας χώρας; Ο λαός, ή ο ηγέτης της; Στην απόφαση αυτή, ρώτησε κανείς τον λαό ή απλά τον κορόιδεψαν με την ήπια προσαρμογή, την πράσινη ανάπτυξη, την όχι αύξηση του ΦΠΑ και το περίφημο «λεφτά υπάρχουν»;

     Και δεν τα λέω τυχαία αυτά. Τα λέω διότι ακόμα η ιστορία βασανίζεται με το δυσεπίλυτο θέμα : Ποιος είπε το «όχι» το 1940; Ο κόσμος ή ο Μεταξάς; Κι απαντάνε οι πιο πονηρεμένοι, ότι ναι μεν το είπε ο φιλογερμανός δικτάτορας αλλά όμως κάτω από την πίεση του λαού. Που την μόνη πίεση που ένοιωθε ήταν το βάρος της κουβέρτας που ήταν σκεπασμένος όταν τον ξύπνησε μέσα στα ξημερώματα ο Μοροζίνι. Αλλά εκείνος τα είχε βαριά τα εργαλεία στο παντελόνι. Και φυσικά δεν ήταν ξεπουλημένος ανθέλληνας σαν τον σημερινό που ξεστόμισε το <<γιαβόλ λίμπλιχη Μέρκελ>>.

      Σε όλη όμως την σημερινή πραγματικότητα, υπάρχει και κάτι ευχάριστο, που λέει ο λόγος. Όταν τελειώσει αυτή η τυραννία, είτε με την έξοδο από αυτήν είτε με κρεμάλες στο Σύνταγμα για τους εθνικούς μειοδότες, τότε ο λαός πραγματικά θα μπορεί να πανηγυρίσει την ουσία αυτής της ιστορικής φάσης. Διότι είτε θα έχει πάρει το νόμο στα χέρια του, είτε θα έχει ματώσει για να αποπληρώσει τους κεφαλικούς φόρους. Και θα γιορτάζει το τέλος του βάσανου, που πραγματικά θα το έχει καταφέρει ο ίδιος και μόνον αυτός. Και τότε θα θυμάται πραγματικά την ιστορική μέρα που θα είναι ολοδικιά του. Και θα έχει μάθει επιτέλους να διαβάζει ιστορία και να μην βαυκαλίζεται με λαϊκίστικες κορώνες. Εκτός βέβαια από κάτι κρετίνους, που μπορεί να συγγράψουν για την ημερομηνία έναρξης του σημερινού ζυγού, οπότε η εθνική επέτειος να αποκτήσει τριπλή σημασία: Και λάβαρο φουστανελάτο και κρίνο στην Παναγία και μιγκέ στο λαό. Κι ότι ο πρωθυπουργός συμφώνησε με τους ξένους επιδρομείς « κάτω από την πίεση του λαού, ενώ ο ίδιος δεν ήθελε ». Τίποτα δεν αποκλείω. Μόνο του σπανού τα γένεια δεν γίνονται.