ΠΑΓΚΑΛΟΣ

      Και μέσα στον γενικό χαμό, νάσου κι ο Πάααγκαλος. Και κοιτώντας την ένδειξη της ζυγαριάς του σωματικού μου βάρους, βουτάω και μια μεζούρα για να μετρήσω την περιφέρεια του βυζιού και του στομαχιού μου. Και με βρίσκω να υστερώ σε σχέση με τον πολιτικό. « Μαζί τα φάγαμε», αλλά εγώ ακόμα στην ζυγαριά κι αυτός στην γεφυροπλάστιγγα με τα τριαξονικά; Τι διάολο έγινε; Είχα πιο ταχύ μεταβολισμό;

       Φυσικά δέχομαι ότι μαζί υπογράψαμε το συμβόλαιο της δημοκρατικής εξουσίας και μαζί καθίσαμε στο τραπέζι των διορισμών στο δημόσιο. Αλλά ο πούστης εγώ, παρόλο που δεν είχα κανένα πρόβλημα υγείας, γιατί διατήρησα τα κιλά μου κι αυτός έγινε σαν μοσχογούρουνο που έτσι και το βάλεις στην ψησταριά θα είσαι ένοχος σπατάλης κάρβουνων; Τι είχαμε στο γαμημένο τραπέζι; Λαχανίδες για μένα και γι’ αυτόν μακαρονάδες με μπεσαμέλ;

      Και δεν πιάνω και τον κώλο του. Εγώ λοιπόν, κάθομαι ακόμα κανονικά στον καμπινέ. Αυτός βολεύεται στην κανονική διάσταση της χέστρας; Ή είναι σε επικοινωνία με κατασκευαστές ειδών υγιεινής μπας και του φτιάξουν θρονόχεστρο; Μήπως επίσης είναι σε επικοινωνία με ειδικούς υδραυλικούς, σαν αυτούς των εξεταστικών επιτροπών, μπας και περάσουν οι κουράδες του από την κανονική διατομή του δικτύου αποχέτευσης και δεν προκληθεί γενικό black out στην ΕΥΔΑΠ; Κι είχα διαβάσει κάπου ότι οι γυναίκες θεωρούν σεξουαλικότατο σημείο στο ανδρικό κορμί τον κώλο. Μάλλον γι’ αυτό τελικά είμαι ακόμα παντρεμένος με την ίδια γυναίκα. Ο κώλος μου παρέμεινε μικρός, δεν διεμορφώθη σε παγκάλιο.

     Αλλά κακά τα ψέματα, αυτός ο παλιός αριστερός, έχεσε κάποιαν αλήθεια. Δηλαδή, « διορισμούς δεν θέλατε; Αυτούς κάναμε.» Δηλαδή, εν γνώσει μας, παίρναμε υπεράριθμους κι ουσιαστικά άχρηστους για να απασχοληθούν σε κάποιες θέσεις εφευρέσεις. Με όλα όμως τα δικαιώματα του μισθού, της σύνταξης και της μονιμότητας. Εντάξει ρε νούμερο. Εγώ ζήταγα κι εσύ προχώραγες διότι είχες ανάγκη τον διορισμό για την ψήφο. Συνυπευθυνότητα και σωστά, λόγω υπερασπισμένης δημοκρατίας.

     Καταλαβαίνω λοιπόν από τα λόγια σου ότι ο ελληνικός λαός είναι ένα γουρούνι και προφανώς εκλέγει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Γι’ αυτό είσαι εκεί. Τι; Δεν το δέχεσαι αυτό; Αφού λοιπόν είσαι καλύτερος κι ήξερες τα σωστά, γιατί δεν έβαζες ένα τέλος εγκαίρως; Γιατί δεν εξηγούσες στο λαό το σωστό; Γιατί δεν μίλαγες στον χαχόλο λαουτζίκο; Γιατί τον ήθελες τόσα χρόνια βλάκα κι αιθεροβάμονα; Και στο φινάλε, δεν εκλεγόσουν μόνο για τα ρουσφέτια αλλά και για να δείξεις, έστω και περιορισμένα, τον σωστό δρόμο. Που πάντα είναι κόντρα στο λαό.

     Όμως γνωρίζοντας τα πάντα, τα συνυπολόγισες κι αποφάσισες να αυξήσεις τις διαστάσεις σου εις υγείαν του μαλάκα. Για όσα χρόνια σε έπαιρνε. Μέχρι να έρθουν οι Βησιγότθοι και να αναγκαστείς να τα βάλεις τελικά με αυτό που μισείς: Τον λαό που σε ψήφιζε. Και να τον θεωρήσεις ίδιου επιπέδου ένοχο με σένα, εσένα το παραφουσκωμένο μπαλόνι, που υποστήριξες σταθερά την οικογένεια Παπανδρέου που γάμησε την χώρα κανονικά σαν παιδεία, σαν υγεία, σαν λαμογιάρικη κοινωνικότητα και πλέον την ξεπουλάει κανονικότατα. Τιμωρώντας τον συνταξιούχο ή τον Έλληνα που θέλει ακόμα να παραμείνει εδώ. Τώρα είπες την αλήθεια σου. Τώρα που δεν χωράει άλλος αέρας μέσα σου. Τώρα που η καμπύλη από το λαιμό μέχρι το τέλος της κοιλιάς σου, είναι ίδια με αυτήν του δημόσιου χρέους..

Και τα είπες. Σε ποιόν; Στον λαό βέβαια, μια που τώρα είσαι ασπίδα για τον επικεφαλής σου πράκτορα και καταλαβαίνεις ότι είσαι πια αναλώσιμος. Και ρωτάω: Άλλαξε ο λαός; Έχει πλέον διαπαιδαγωγηθεί και καταλαβαίνει πιο καλά τις μαλακίες που λες; Ρε ούτε τώρα, δεν μπορείς να κάνεις το σωστό; Να αυτοτιμωρηθείς με μια παραίτηση δηλαδή. Τι κάθεσαι εκεί στην θεσούλα σαν μπούλης και καλύπτεις τον φελλό που κάνει ταξίδια; Γιατί εκτελείς εντολές εναντίον της χώρας και του λαού; Κι ο λαός, θα πληρώσει την ευθύνη του. Εσύ, που δεν παραιτείσαι, πώς ακριβώς θα πληρώσεις; Μέσω των εκλογών;   Ρε άει στο διάολο. Φύγε μπας και καταλάβουμε την συνυπευθυνότητα σου.

     Θεωρητικά μιλάω βέβαια. Διότι πρακτικά κι εσύ, είσαι ένα φοβισμένο μοσχάρι που μιλάει ξένες γλώσσες. Με ανθρώπινη φωνή. Και γουστάρω που λόγω πάχους και βάρους θα μείνεις εδώ. Πώς να κουνηθείς άλλωστε; Για την συνέχεια του αγώνα, που όποιος κι αν ήταν αρχηγός σου, συμφωνούσες πάντα. Αλλά, που και που, τράβαγες και καμιά κορώνα για τα μάτια του κόσμου για να σε νομίζουμε άνθρωπο κι όχι παχύδερμο με κρυμμένους χαυλιόδοντες μέσα στο στόμα. Αυτή είναι η διαφορά σου με το μαμούθ. Εκείνο πάντα προειδοποιούσε. Εσύ με τα αόρατα κοφτερά σου δόντια, αφού παραγέμισες την σαπιοκοιλιά σου με τους ψηφοφόρους του Ασπρόπυργου, βγαίνεις κι έχεις γνώμη ακόμα και για μένα; Που ποτέ δεν σε ψήφισα.

     Πού βρε όρνιο, τα φάγαμε μαζί; Ποιο είναι το έργο που έχεις προσφέρει σε κάθε υπουργείο που σε διορίζανε τα λαμόγια οι αρχηγοί σου και στα οποία προσέφερες την δύναμη σου παρασύροντας τους αδαείς που σε ψήφιζαν; Μιλάς για να πεις κάτι απλά; Βγες έξω στον δρόμο αν τολμάς, αδηφάγο τέρας. Που αντί να το βουλώσεις, ήρθες να μας κάνεις και μάθημα για το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα. Ό,τι ζήταγες, δεν στο πλήρωνα κι εγώ και οι άλλοι; Μπας και γίνουμε καλύτεροι. Εσύ τι έκανες; Έκανες τον λαό καλύτερο για μην σε έχει ανάγκη, ή τον κράτησες σαν την φάτσα σου για να εκβιάζεις κομματικά για την θεσούλα σου;

     Φυσικά δεν περιμένω απαντήσεις. Διότι ακόμα και για το πάχος σου, θα έχεις θεσμική άποψη. Και καλά κάνεις από την μεριά σου. Κι όσο ζεις να μιλάς. Μπας και σταματήσεις να τρως μόνο. Άλλο ψάχνω να βρω. Τι στο διάολο υπάρχει στην γαμημένη την Ελλάδα. Υπάρχει διάθεση αντίστασης ; Υπάρχει κάτι σαν φως ή όλοι είμαστε Πάγκαλοι; Υπάρχει κανείς που έχει την διάθεση να κόψει παντσέτες από το γουρούνι που μιλάει ακόμα; Υπάρχει κανείς που μπορεί να βγει μπροστά και να διαλύσει τις ασπίδες των κοτσαμπάσηδων επιχειρηματιών που διαλύσανε την χώρα;

     Και σκέφτομαι θετικά. Όλο και κάτι θα υπάρχει. Όλο και κάτι θα γεννηθεί. Όχι τόσο πολύ για τους χρηματοδότες των πολιτικών. Αυτοί εξ άλλου μπορεί και να έχουν ήδη μεταναστεύσει. Τις ασπίδες τους όμως, τους πολιτικούς, να μην τις κατάσχουμε; Κάτι Πάγκαλους, να μην τους έχουμε στην πασχαλινή σούβλα; Ένας άντρας δεν υπάρχει στην βουλή; Άντε μια γυναίκα ή έστω ένα τραβεστί. Κάτι που να προτάξει θάρρος για να χτυπήσει τουλάχιστον το θράσος. Που από το 1981, με εξαίρεση μια πενταετία, είναι κάτι θρασύτατα γουρούνια επάνω και με την μάσκα του σοσιαλισμού και της φιλολαϊκής πολιτικής, σήμερα μιλάνε για συνυπευθυνότητα με το λαό. Ρε άντε να πάνε να γαμηθούν. Θα πληρώσω βεβαίως αλλά θέλω και τα γουρούνια σε πασχαλινά γλέντια στην Αλαμάνα να προσφέρονται σαν έδεσμα στον λαό. Εγώ περνώντας, σίγουρα θα σταματήσω να πάρω ένα κοψίδι.