ΠΡΑΣΙΝΟ

Ήδη από της επαυρίου των εκλογών, μύρισα το πράσινο. Άλλος αήρ εισήλθε εντός των οπών της ρινός μου. Κάτι σαν αποφρακτικό, κάτι σαν αποσυμφορητικό. Πώς μύρισε τότε παλιά η Παναγία τον κρίνο και συνέλαβε; Έτσι κι εγώ μύρισα την πράσινη πραγματικότητα. Βέβαια εγώ δεν μπορώ να τεκνοποιήσω τοιουτοτρόπως, αλλά και μόνο η μυρωδιά κάτι μου προσέφερε.

Ξύπνησα λοιπόν την Δευτέρα και συνειδητοποίησα ότι είχα κοιμηθεί σε πράσινα σεντόνια. Η σύζυγος είναι πάντα προσεκτική να μου θυμίζει τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας όταν λόγω ποτού δεν έχω πάρει χαμπάρι τι έχει γίνει τελικώς. Είχα και την αγωνία τι θα κάνει κι ο διαιτητής στην ΑΕΚ την επόμενη μέρα, πώς να καταλάβω τι έγινε; Άνθρωπος είμαι. Δεν είμαι πολιτικός να τα ξέρω όλα. Προσπαθούσα διανοητικώς να στείλω τηλεπαθητικά μηνύματα στον Ντούσαν. Τι με νοιάζει εμένα πώς ψήφισε ο Ολυμπιακός που είναι η πλειοψηφία της Ελλάδας;

Πάτησα ΝΕΤ. Ίδιοι εκεί. Ο ένας ΠΑΣΟΚ κι ο άλλος ΝΔ. Ο φαλακρός αγωνιστής κι ο με μαλλιά συντηρητικός. Καλά είμαστε. Σηκώθηκα από το πράσινο κρεβάτι με άλλη διάθεση. Κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Τα πλακάκια εξακολουθούσαν να είναι άσπρα. Λογικό ήταν. Τι να πρωτοπρολάβει να κάνει το πράσινο της πολιτικής ζωής μας; Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Δεν ξέρω γιατί το κάνω μηχανικά κάθε πρωί. Λες και μέσα στη νύχτα θα ήταν δυνατόν κάτι κακό να με έχει βρει και να μην έχω πλέον το ίδιο πρόσωπο.

Και είδα την διαφορά. Δεν με είδα ίδιο. Ήμουν σαν τον ΗΤ, τον εξωγήινο του Σπήλμπεργκ. Πράσινα μαλλιά, πράσινα γένια και πράσινο δέρμα. Μάλλον θα ξέβαψε το σεντόνι σκέφτηκα, αλλά την ώρα που άνοιξα το παράθυρο για να δω τι καιρό έχει έξω, πραγματικά σοκαρίστηκα. Η Πεντέλη μαύρη λόγω καμένων κι ο ήλιος κίτρινος. Εκνευρίστηκα.

Το νέο ΠΑΣΟΚ βγάλαμε με τον πράσινο ήλιο, ή το παλιό με τον κίτρινο; Γνήσιος εριστικός κι ενταγμένος επαναστάτης του συστήματος, μ’ έπιασε διάθεση διαφωνίας. Πλημμύρισα από το ελληνικό DNA μου. Μαλακίες κάναμε. Πρέπει να ξαναγίνουν εκλογές. Δεν γίνεται να περιμένουμε. Τι είναι ο Γιωργάκης; Αργεντίνος που θέλει χρόνο προσαρμογής στη νέα του ομάδα; Τι είναι ο Βενιζέλος; Άνθρωπος που κι αυτός πρέπει να μάθει ότι είναι δεύτερος; Όχι.

Υπάρχουν σοβαρότατες διαφωνίες και πρέπει να γίνει άμεση παραβίαση του συντάγματος. Ξανά εκλογές για το καλό μας. Γιατί να διαφωνήσει το σύνταγμα; Απέκτησαν γνώμη κι οι πλατείες τώρα; Όπως λέει κι ο Φίλαθλος, για να είσαι μεγάλη ομάδα πρέπει να έχεις μια διάρκεια. Όχι απλώς να κάνεις μια νίκη. Και μάλιστα όταν ο αντίπαλος έχει και τόσες απουσίες. Άρα λοιπόν θα δεχτούμε το νέο κόμμα, μόνο αν ξανακερδίσει. Γιατί έχω μια σιγουριά ότι δεν θα ξαναδούμε τα ίδια ποσοστά;

Απλώνω τον πράσινο αφρό ξυρίσματος. Θυμάμαι στιγμιαία ότι το προωθητικό χημικό του, καταστρέφει το όζον. Υπόσχομαι ότι κεντρικό αίτημα και πορεία μου στους δρόμους θα είναι ένα: Το ξύρισμα να γυρίσει στο πινέλο και στην σαπουνάδα που έφτιαχνε μόνος του ο ξυριζόμενος. Και πλέον έχω πρωθυπουργό που θα με καταλάβει. Οικολόγο. Όπου έχει τρίχα την αφήνει. Γι’ αυτό έχει μουστάκι. Για να μην καταστρέφει την ατμόσφαιρα.

Κοιτάω καχύποπτα το ξυράφι της Gillete. Πολυεθνική πρέπει να είναι, σκέφτομαι. Κι ενώ δεν είναι ηλεκτρική μηχανή, άρα δεν θα αυξηθεί η μόλυνση της Πτολεμαίδας μέσω της κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος για το ξύρισμα μου, τσαντίζομαι χειρότερα διότι ξεπλένω το ξυράφι σπαταλώντας νερό. Τόσα παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα λόγω ξηρασίας κι εγώ χρησιμοποιώ νερό για ξύρισμα; Πού θα με πάει αυτός ο φιλελευθερισμός; Βουτάω χαρτί να σκουπίσω το ξυράφι. Μούρχονται τα δένδρα στο μυαλό. Να τα κόβω για να έχω χαρτί για ξύρισμα; Και για σκούπισμα της έδρας μου και για φύσημα της μύτης μου;

Αίσχος. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Στην φύση. Αξύριστοι, άπλυτοι χωρίς κανένα βιομηχανικό προϊόν. Τη λελογισμένη χρήση τους δεν την παραδέχομαι. Πώς θα την ελέγξω στην σπηλιά του καθενός; Δεν μπορώ. Θέλω κι ελευθερία, άρα τι να κάνω τώρα; Να βάλω ελεγκτικούς μηχανισμούς να επιβλέπουν αυτούς που εκτός του οίκου τους το παίζουν οικολόγοι , αλλά εντός κάνουν ό,τι γουστάρουν; Εδώ δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη με κανονικά υλικά εισοδήματα, θα κοντρολάρουμε συνειδήσεις; Βέβαια ο ξυπνιός θα πει, να διαμορφώσουμε συνειδήσεις. Μπα; Θέλουμε την χειραγώγηση διότι πάντα θα είναι καλή;

Τελειώνω το ξύρισμα ράκος. Ντύνομαι. Άλλη ντροπή κι αυτή. Πόσα ζώα και πόσα φυτά δεν πεθαίνουν για να μην φαίνεται το όργανο του ανθρώπου; Βγαίνω έξω και βλέπω με μίσος το αυτοκίνητο μου που θα οδηγήσω για να πάω στην δουλειά. Στο κεφάλι μου έρχονται οι ρύποι που εκπέμπει. Ανακουφίζομαι όταν θυμάμαι τις κρατικές συγκοινωνίες που δεν περνάνε ποτέ ΚΤΕΟ. Λιγότερο θα επιβαρύνω το περιβάλλον, σκέφτομαι. Με ξαναπιάνει νεύρο που θυμάμαι ότι είτε χρησιμοποιούσα τα ΜΜΜ είτε όχι, αυτά υποχρεωτικά θα κινηθούν. Αν υπήρχε απαγόρευση χρήσης ιδιωτικού αυτοκινήτου δικτατορικά, ποιο κόμμα θα εκλεγόταν, πόσο θα ξέφευγε ο Έλληνας από την ματαιοδοξία του να επιδεικνύει το όχημα του και πόσα χρήματα θα έχανε το κράτος από τα τέλη κυκλοφορίας; Ησυχάζω.

Πρέπει να πάω στην δουλειά. Δεν μπορώ άλλο να σκέφτομαι πολιτικά. Πρέπει να δράσω βιοποριστικά για μένα αλλά και για τους ανθρώπους που δουλεύουν για μένα και που θα τα κάνανε όλα καλύτερα χωρίς εμένα αλλά η πουτάνα η κοινωνία…

Ναι αυτή η πουτάνα, που ενώ δεν με προίκισε με κάποια οικονομική κληρονομιά, με έφερε μπροστά σε αποφάσεις. Πρώτα να πατήσω τον εαυτό μου και μετά, όταν άρχισε να μπαίνει φως στα αμπάρια, να επιλέξω συνεργάτες και υπαλλήλους- υπήρχαν δεν τους έκανα εγώ- για να αναπτύξω την ευημερία μου κατ’ αρχάς, και να ευημερήσουν κι αυτοί μέσω της εξαρτημένης εργασίας που αυτοί οι ίδιοι επέλεξαν και δεν τους έζεψε κανείς.

Πράσινο πια. Με την μια οικογένεια τελειώσαμε. Όμως επειδή ο Έλληνας δεν καταλαβαίνει από το συμφέρον του- το θεωρεί κακιά λέξη ισοδύναμη του κέρδους και της εργασίας-, θα ξαναπληρώσουμε τα τέλη μέχρι να φύγει και το τελευταίο κατάλοιπο της δυναστείας που πρακτικά διέλυσε κάθε ιερό και όσιο υπήρχε σε έναν λαό που την κλεψιά την είχε ιστορία και την ήθελε να την ζει και σαν παρόν. Κι ο ένας να τρώει το άλλον. Που αν το ήθελε έτσι η Ευρώπη, ναι αυτοί οι βάρβαροι, ακόμα θα πετάγανε σκατά από τα παράθυρα οι Γάλλοι, ακόμα θα κάνανε όργια οι Ιταλοί κι ακόμα οι Σκανδιναβοί θα το παίζανε Βίκινγκς. Ο νεοέλληνας έδωσε μια ευκαιρία μπας και γίνει κανά θαύμα και την βγάλει αραχτός για λίγο ακόμα. Και μην διαβάζετε δημοσιεύματα που ο νέος θα είναι σίγουρα ο καταλληλότερος. Πρασινοφρουροί τα γράφουνε μπας και ξαναπάρουν καμιά αργομισθία σε κανά υπουργείο. Οι γνωριμίες δεν αλλάζουν ποτέ. Περιμένετε.