MONSANTO

Κατεβαίνει ο γεωπόνος- ειδικός στον Ινδό αγρότη, που καλλιεργούσε σόγια κάπου έξω από το Δελχί, και τον ρωτάει:
-Πόσα κιλά καρπού βγάζει το χωράφι σου;
-Περίπου εκατό, απαντά ο άλλος.
-Θα ήθελες να σου δώσω κάτι σπόρους δωρεάν και να βγάλεις τρεις χιλιάδες κιλά;
-Πλάκα μου κάνεις; Φέρτους τώρα.

Η συμφωνία ήταν καλή. Και η χρονιά για τον Ινδό θα γινόταν καλύτερη. Η σοδειά θα ήταν μεγαλύτερη και θα μπορούσε και η Μπουργκάνα, η γυναίκα του, να αγοράσει κι άλλες χρωματιστές χαλκομανίες για το μέτωπο της.

Κι έτσι έγιναν όλα. Χώρια που αυτός αγόρασε και τζιπ και πήδηξε και μερικές ξανθιές εισαγωγής από τη Νορβηγία. Ανέβηκε αγροτική τάξη και το έπαιζε κάποιος, την ώρα που ξεπάτωνε τους διπλανούς καλλιεργητές πουλώντας πολλαπλάσια ποσότητα κι εισπράττοντας πενταπλάσια χρήματα. Αλλού βγήκε το πρόβλημα. Στο χωράφι του.

Κάθε χρόνο, μετά τον θερισμό, κράταγε καμιά δεκαριά κιλά σπόρους για να ξανασπείρει. Η καινούργια όμως σόγια, που είχε μοσχοπουλήσει, δεν είχε γεννήσει νέους σπόρους. Ήταν στείρα. Τι θα καλλιεργούσε του χρόνου; Και την ώρα που σήκωσε να τηλεφωνήσει στον γεωπόνο- πωλητή, κατάλαβε ότι είχε μπει στο τσεπάκι του ξένου. Αυτός πια είχε τους σπόρους για τη νέα καλλιέργεια του βιοτεχνολογικού προϊόντος, κι αυτός θα καθόριζε και την τιμή τους. Τι να κάνει κι ο αγρότης; Αγόρασε.

Κι ένα χρόνο μετά, απέκτησε κι άλλο πρόβλημα. Όλοι οι αγρότες, εκεί λίγο έξω από το Δελχί, είχαν αγοράσει τον ίδιο σπόρο, είχαν την ίδια παραγωγή με τον δικό του και σε ποιότητα και σε ποσότητα, κι ήταν όλοι μαζί πια στο τσεπάκι του γεωπόνου. Όλοι περίμεναν να κονομήσουν αλλά λόγω υπερπαραγωγής του προϊόντος, δεν υπήρχε η αντίστοιχη ζήτηση και οι τιμές πέφτανε. Κι άλλα χρήματα θα ξόδευαν οι αγρότες στις χωματερές για τον ενταφιασμό της περίσσειας σόγιας. Καταχρεωμένοι όλοι τους. Στον γεωπόνο για τους σπόρους, και στις τράπεζες για τα δάνεια που πήραν για καινούργια λούσα. Και χωρίς κανένας να έχει κρατήσει τους σπόρους της παλιάς φυσικής και αγνής σόγιας.

Όταν λοιπόν βασίλεψε η εξαθλίωση, ξαναήρθε ο γεωπόνος:
-Θέλεις να αυξήσεις την παραγωγή σου;

-Όχι βέβαια. Δεν πιάνω τιμή. Θέλω να μην έχω φθορά λόγω ζιζανίων. Έχουν αυξηθεί λόγω παραγωγής κι η κυβέρνηση δεν μας δίνει παραπάνω φυτοφάρμακα για προστασία.

-Σου έχω το προϊόν. Σπόροι σόγιας μπολιασμένοι με γονίδιο βατράχου που αντέχει το φυτοφάρμακο ΜΟΥ. Μπορείς να ρίξεις όσο δηλητήριο θέλεις. Δεν παθαίνει τίποτα. Όχι σαν πριν, που το απορροφούσε η σόγια και κιτρίνιζε. Νέο προϊόν, αποτέλεσμα έρευνας με σίγουρη τιμή φιξαρισμένη, και για σένα και για μένα. Τώρα, και τον σπόρο από μένα και το φυτοφάρμακο. Στην αγορά θα το παρουσιάσεις σαν εμπλουτισμένο.

Η συμφωνία έγινε κι ήταν όλα καλά τον πρώτο χρόνο. Μετά βέβαια, όλοι οι αγρότες κάνανε τα ίδια και ξαναβρέθηκαν όλοι καταχρεωμένοι στον ίδιο φορέα που έλεγχε τα πάντα παγκόσμια. Αυτήν την φορά πούλησαν τα χτήματα τους. Πού; Στην περίφημη εταιρεία Μοσάντο. Τον διαπλανητικό κολοσσό που κατέχει χιλιάδες βιοτεχνολογικούς κλώνους για χιλιάδες προϊόντα. Και που ανάγκασε τη νορβηγική κυβέρνηση, να φτιάξει το πρώτο καταφύγιο φυσικών σπόρων, μια είδηση που πέρασε στα ψιλά. Μπας και σωθούν τα είδη του Νώε ή του Δευκαλίωνα, ανάλογα με την πίστη του καθενός.

Αλλά η πίστη είναι πιο καλή, όταν στηρίζεται σε πρωτόγονες ερωτήσεις: Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει; Δύο πράματα, άντε τρία βάσει σημερινών συνθηκών: Πόσιμο νερό, σπόρους κι ενέργεια. Και μια παγκόσμια εξουσία, ποτέ δεν ξεκινάει από το νούμερο ένα. Ξεκινάει από το τρίτο κι ανεβαίνει για το παγκόσμιο σάλωμα.

Πρώτα η ενέργεια στην οποία εξισώνει τις τιμές του πετρέλαιου και της πράσινης εναλλακτικής. Μετά η βιοτεχνολογία για τον έλεγχο των σπόρων, και τέλος τα νερά. Και χωρίς καμιά διάθεση από μέρους μου συνωμοσιολογίας ή καταστροφολογίας, να καταθέσω τα δυο σοβαρά λάθη του μαλάκα που κατοικοεδρεύει στον γλόμπο: Του αγρότη που θέλει να πλουτίσει ευκολότερα και γρηγορότερα, και του «σκεπτόμενου» που δέχεται τα πάντα για το καλό του και το καλό όλων μας.

Κι αυτό είναι το καινούργιο μότο: Το καλό μας, που όμως δεν το ξέρουμε. Το βρήκαν άλλοι. Σαν τις δέκα εντολές. Τις οδηγίες της ΕΟΚ για το πώς πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Το τσιγάρο με βαρόμετρο την υγεία του παθητικού καπνιστή. Την ελεγχόμενη χρήση πυρηνικής ενέργειας. Τα εμβόλια για την υποτιθέμενη γρίπη. Τα κοτέτσια που πρέπει όμως να δηλωθούν σαν ημιυπαίθριοι χώροι. Τον αθλητισμό με το ελεγχόμενο σύστημα αντιντόπινγκ. Την εναλλακτική ενέργεια αλλά με χρήση LPG. Τα πανεπιστήμια που εξοπλίζουν τον κόσμο με άχρηστη πληροφορία για ένα καλύτερο αύριο με θέα στην απόλυτη θεά: Την θεά της πουστιάς.

Η θεά του μαλάκα για το κοινό καλό. Που αυτά πια ταυτίζονται. Σαν την δημοκρατία με την ελεύθερη σκέψη αλλά χωρίς ομιλία. Σαν το ηλεγμένο ψάρι της ιχθυοκαλλιέργειας το τίγκα στην φορμόλη και το παράνομο αντιβιοτικό. Και πόσα άλλα. Με γνώμονα μόνο την εξαθλίωση την τελική. Να παρακαλάνε όλοι να έρθει ο οποιοσδήποτε στρατηγικός επενδυτής μπας και βρεθεί δουλειά. Να παρακαλάει ο μαλάκας, κι ο έξυπνος να περιμένει πληρώνοντας μόνο έναν μηχανισμό-έμβολο: Τα ΜΜΕ. Τίποτε άλλο δεν έχει ανάγκη. Ο έξυπνος είναι σαν το νερό. Περιμένει γνωρίζοντας ότι τελικά η διάβρωση θα γίνει πραγματικότητα.

Και στην αρχή το κοινό θα είναι χαρούμενο. Κάποιοι θα φύγουν ευτυχισμένοι. Μέχρι το νάμα να είναι πια εμφιαλωμένο. Τότε, όλοι ζωντανοί νεκροί. Σαν τον Ινδό αγρότη και τον τεχνοκράτη γεωπόνο εκατομμυριούχο. Αλλά πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες σαν αυτές της πολιτείας Γιουνάν στην Κίνα ή της πίσω πόρτας. Τι, νομίζετε ότι η Μοσάντο δεν την βρήκε; Ναι μεν η Ευρώπη δεν επέτρεψε τις μεταλλαγμένες καλλιέργειες, θέμα που έρχεται κάθε χρόνο στην συνδιάσκεψη των υπουργών γεωργίας, αλλά ταΐζει τα ζώα της με βιοτεχνολογικές τροφές. Κοτόπουλα και βόδια που είναι πια μια μάζα κρέας κι απλά έχουν ένα στόμα για να τρώνε. Χωρίς μάτια και χωρίς αυτιά.

Πάντα θα υπάρχει ο εφιάλτης, που φυσικά δεν υπήρξε ποτέ σαν ιστορία. Άλλα θέλανε να πουν στα παιδάκια. Σήμερα που υπάρχει με τη Μοσάντο στην διατροφική αλυσίδα, πάλι άλλα λένε. Τι; Για το καλό μας. Ηλεγμένο προϊόν έρευνας και δηλητήριο στο σώμα μας κι ίσως και στην σκέψη. Σκέψη; Πού να ξέρω τι άλλο κάνει η βιοτεχνολογία;