ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ

$$$$$$$$$$$$$$$ ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΝΕΡΩΜΑ$$$$$$$$$$$$$$
   ******** Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ **********

     Γκρι σκηνικό παντού. Ουρανός και θάλασσα, αγκαλιασμένοι στο ίδιο χρώμα. Κρυμμένος ο ήλιος επιτέλους, πίσω από τα ευλογημένα σύννεφα. Θεϊκή μουσική να παίζει από ψηλά. Να γαληνεύεις ακούγοντας τις βροντές. Το καρότσι του ασπρομάλλη ξεδοντιάρη αχθοφόρου βοηθού των θεών, που το σπρώχνει από τον ένα τοίχο στον άλλο. Στο σπίτι του ουρανού. Και στην διαδρομή να βρίσκει κάποια εξογκώματα, κι ο αναλογικός ρυθμός να γίνεται ψηφιακός κρότος. Φαίνεται ότι κι εκεί επάνω, τα έργα δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα ή τα έχουν αναλάβει Έλληνες εργολάβοι.

     Ένα αεράκι στο πρόσωπο. Να μυρίζεις το χώμα και το διασπώμενο όζον. Γλυκιά προσμονή για το κλάμα της φύσης και για το πρωτοβρόχι στην τσιμεντούπολη. Τον ορθολογικό καιρό της εποχής μπας και συνέρθουν οι μόνιμοι τζίτζικες του πλανήτη. Που πλέον κρύφθηκαν στα σπίτια τους λες και πρόκειται να βρέξει μετεωρίτες. Ηρεμία στον περίγυρο. Χρεοκοπία συναισθημάτων ή απλά μέτρο του μνημόνιου για απόσυρση ηλίθιων; Πού να ξέρω;

     Τα πρώτα φλας άρχισαν να εμφανίζονται. Οι αστραπές με δικαιώνουν. Σωστά προγραμμάτισα την μοναχικότητα μου για να τονώσω όλες τις αισθήσεις μου. Που είχαν πέσει σε θερινή νάρκη. Είχε διασταλεί ο εγκέφαλος και βάραγε στα κρανιακά κόκαλα. Δεν μπορούσε να συλλάβει τίποτα. Σαν αρκούδα που μπέρδεψε τις εποχές και κοιμήθηκε τον Αύγουστο. Σαν σε μποτιλιάρισμα. Τι να καταλάβεις μέσα σε τέτοιο; Το μόνο που βάζεις σαν στόχο είναι να ξεφύγεις από αυτό. Για τον άνθρωπο μιλάω. Η αρκούδα μπορεί και να μην θέλει να δει κι άλλα.

     Κι είπα μοναχικότητα. Ψέματα. Δίπλα κάθεται ραχάτης, ο Roger, ο μπάσταρδος σκύλος μου. Καλό έκανα τότε που τον μάζεψα από τον δρόμο και δεν είχα πάει να πληρώσω για να αγοράσω ελεγμένο είδος που όμως ρουφάει πιο εύκολα τα κελεύσματα μου. Αν ήταν, αγόραζα ένα ρομπότ με ψυχή. Που θα πάει, η Sony, θα βγάλει και τέτοιο ή έστω τα πειράματα της βιοτεχνολογίας. Πάντως εγώ προτιμώ τον ανυπάκουο και γεμίζει η ψυχή μου κάθε φορά που μαστιγώνει τον καναπέ με την ουρά του, όταν του απευθύνω ένα βλέμμα.

     Όταν κάνω ένα διάλειμμα όρασης ανάμεσα στο χαρτί που γράφω και στον ζωγραφικό πίνακα που βλέπω από το παράθυρο. Επιτέλους σηκώθηκαν όλες οι κουρτίνες. Δεν έχω ανάγκη να προστατευθώ από τον ήλιο. Που τόσα χρόνια μου έκανε καλό για την φωτοσύνθεση, αφού τι είμαι; Ένα φυτό της παγκόσμιας κοινωνίας. Δεν έχω ανάγκη να ανάψω κλιματιστικά ή να βάλω το στέρεο για μουσική στο σπίτι για να περάσει η ώρα. Η βροχή, που πέφτει πια συστηματικά, μου καλύπτει την όραση, την ακοή και την όσφρηση. Είμαι πια, πιο κοντά στο οικολογικό κίνημα.

     Κι είναι ορχήστρα με χάλκινα της Φλώρινας, της πατρίδας μου. Που βεβαίως δεν είμαι από εκεί βάσει χαρτιών. Η πατρίδα όμως δεν ορίζεται από την νομαρχιακή αυτοδιοίκηση. Ορίζεται από την ψυχή. Και την πανδαισία της φύσης, που όμως ακόμα δεν συμμετέχω. Είμαι φίλαθλος και πρέπει να γίνω οπαδός. Παρατάω το στυλό και γνέφω στον Roger. Με κοιτάει καχύποπτα, αυτήν την φορά χτυπάει δυο φορές τον καναπέ με την ουρά του, και σηκώνεται: « Το αφεντικό μάλλον τρελάθηκε αλλά προκειμένου να βγω βόλτα, ας είναι και με βροχή» , μάλλον θα σκέφθηκε.

     Και βγαίνουμε έξω. Λουρί δεν πήρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει περαστικός έξω και νάχουμε περιπέτειες. Τα ανθρωποειδή έχουν μπει όλα μέσα λες και θα ξέβαφαν ή θα ξίνιζαν σαν τραχανάς. Εγώ όμως έξω με τον σύντροφο μου για να γεμίσω και τις Επικούρειες φυσικές και αναγκαίες ανάγκες μου. Να με πιάσει και να πιάσω την βροχή. Η μόνη γυναίκα που δεν διαμαρτύρεται. Να γίνω λούτσα και καθώς θα κυλάει πάνω στο πρόσωπο μου, να αρχίσω και να την τρώω. Και να μπει μέσα μου και να με καθαρίσει όσο μπορεί. Αφορολόγητα.

Κι άλλη λάμπα έσβησε. Κι άλλα μαύρα σύννεφα προσγειώθηκαν από πάνω μας. Πλέον οι σταρ ξεχωρίζουν: Μια κατακίτρινη βοκαμβίλια και κάποια πορτοκαλιά παιδιά της ροδιάς του κοινόχρηστου κήπου. Μου θυμίζουν φωτάκια ασφαλείας που ενεργοποιήθηκαν για την ομαλή εγκατάλειψη του σκάφους. Εκεί που ο άνθρωπος θα εφαρμόσει τους κανόνες ασφαλείας πιο καλά σε σχέση με την καθημερινότητα. Στο διάολο όμως η σκέψη αυτή. Που με έκανε να δω την βροχάρα τεχνολογικά. Σαν εκείνους τους μαλάκες που μας την παρουσίαζαν σαν ακραίο καιρικό φαινόμενο.

     Βρεγμένοι πια μέχρι το κόκαλο, κι εγώ κι ο σκύλος. « Άντε να δούμε τι άλλο θα κάνει σήμερα. Ήθελα νάξερα γιατί έφτιαχνε σπίτι», πρέπει να συλλογίστηκε. Εγώ είχα αποφασίσει. Θα έπαιρνα κάτι μαρούλια από το ψυγείο και θα τάϊζα τις κοινές χελώνες. Πού να ξέρω τι μπορεί να γίνει; Άμα πλημμυρήσει το σύμπαν, καθώς στην Ελλάδα προφανώς δεν έχουν καθαριστεί τα μπαζωμένα ρέματα, οι χελώνες που δεν είναι θαλάσσιες, να πάνε νηστικές; Ας πάνε τουλάχιστον χορτασμένες; Όλα τα σκέφτομαι.

     Και πλέον, καταιγίδα. Σοβάρεψε η έκφραση. Τα ρούχα γίνανε βαριά σαν τα δάκρυα για τα χαμένα νιάτα καλά μπερδεμένα με τις χοντροστάλες. Πολύ καλά όμως καλυμμένα. Ξέσπασε η φύση. Δεν υπάρχει πλέον λόγος για περεταίρω παραμονή έξω. Κανείς δεν μας είδε και μπορούμε να συνεχίσουμε το ανθρωπάρεστο έργο μας. Να αλλάξουμε ρούχα, να σκουπίσουμε τον Roger, και να δούμε και ειδήσεις για το κακό που πάλι έκανε η βροχόπτωση. Νάχουμε και κάτι να πούμε το βράδυ στην ταβέρνα μια που οι γυναίκες θα βαριούνται να ακούν πάλι για δουλειές.

Εισέρχομαι στο σπίτι

• 
  
  Πάλι βγήκες έξω με βροχή; Τίποτα δεν υπολογίζεις πια; Να πάθεις καμιά πνευμονία και να τρέχουμε; Και καλά εσύ. Ο σκύλος τι χρωστάει, ρώτησε η σύζυγος.
• 
  
  Κοιμήθηκες και ξύπνησες φορτισμένη; Ανταπάντησα. Πάντα θεωρούσα ότι ο μεσημεριανός ύπνος είναι προσομοίωση θανάτου ή φυγή από τον ελεύθερο χρόνο.
• 
  
  Καλά, σοβαρολογείς; Μπορεί κανείς να κοιμηθεί με τόσο θόρυβο; Τις βροντές, το νερό που χτύπαγε τα τζάμια ή τους συναγερμούς που βαράγανε αφού είχε πέσει το ρεύμα;

Δεν τα είχα πάρει χαμπάρι όλα αυτά. Αλλά η σύζυγος είναι μια συμπληρωματική κατάσταση του δελτίου ειδήσεων. Ό, τι δεν άκουσες, στο λέει. Για το καλό σου. Είναι ας πούμε κάτι σαν καλοκαίρι στην μόνιμη χειμωνιά σου. Κάτι σαν μνημόνιο. Μπας και καταργηθεί η βροχή ή η ομπρέλα. Ή μήπως την επόμενη φορά καταλάβω, ότι αφού έβαλα το κεφάλι κάτω από ένα κεραμίδι, πρέπει να κάνω απόσβεση.

Δεν μίλησα. Τα είχα πει όλα πριν. Σιωπηλά. Η βροχή είχε σταματήσει και δεν μας έσωζε τίποτα πια. Γύρισα τον χρόνο μπροστά. Κι ευχήθηκα να βρέχει αύριο στο γήπεδο. Η ΑΕΚ πάντα παίζει καλά με λάσπη και βροχή. Άντε να βρούμε καταφύγιο στην κερκίδα.

- Τι καιρό θα έχει αύριο; Ρώτησα.

- Ίδιον. Τι, σκοπεύεις να πάρεις και τα παιδιά μαζί σου στο ποδόσφαιρο;

Ρε πούστη μου, σκέφτηκα. Αφού δεν φοράνε μακιγιάζ, τι θα πάθουνε. Το έχετε προσέξει αυτό; Είτε κλαίει η γυναίκα, είτε βρέχει, το ίδιο αποτέλεσμα έχει σαν αποτέλεσμα στη μάπα της. Για το μαλλί δεν συζητώ. Γυναίκα, ο άνθρωπος που δεν γουστάρει τα νερά.