ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ 2010

     Ω ρε γλέντια. Ο καλύτερος πρωθυπουργός έκανε την κίνηση ματ. Πήρε τα κομματόσκυλα και τα χόρεψε ένα χασαποσέρβικο. Ή ένα τσάμικο, που ο τελευταίος ξαφνικά πετάγεται πρώτος. Απίθανα πράματα, που όμως υποστηρίζονται από σύσσωμα τα δίκτυα ενημέρωσης, αυτά τα ξόμπλια, που το παίζουν υπέρ της ενημέρωσης του λαού, που περιμένει να ξαναψηφίσει για να δείξει τα δόντια του.

     Κι οι μουσικές παίξανε σε τέμπο αμερικάνικο. Σε ρυθμούς Lady Γκαγκά, που σαν γνήσια αγάμητη, είπε να το κάνει με πεθαμένο. Λες και προσβάλει κανέναν άλλον εκτός από την μουσική ιστορία ή την πνευματική πραγματικότητα των ηλίθιων που πληρώνουν για να την δουν. Ενώ θα έπρεπε να επιδοτείται από τις κομμένες συντάξεις ή τις αποζημιώσεις των άνεργων, που μοιραία έχουν καταφύγιο στον μπάφο ή στον μπούφο που είναι νοστιμότατος μαγειρεμένος σαλμί.

      Είναι φοβερό να σου αποδεικνύει η υπερδύναμη την εξουσία της. Να μην κράτιουνται ούτε καν τα προσχήματα. Να περιμένεις μεταμεσονύκτιο, να πέσει το τηλέφωνο τελευταία στιγμή, λόγω διαφοράς ώρας, και να βγαίνεις μετά με το μουστακάκι, και να λες για νέα κυβέρνηση ή για αποφάσεις αιχμής ή για στρατηγικό στόχο. Πρέπει να απευθύνεσαι σε πολύ μαλάκα λαό που θα πληρώνει μια ζωή την καινούργια βασιλική οικογένεια.

     Που ούτε προπονητής ποδοσφαίρου δεν προλαβαίνει να δείξει κάτι σε ένα χρόνο. Κι οι υπουργοί, που ο αρχηγός είχε επιλέξει, κρίθηκαν, δούλεψαν κι απεφασίσθη ότι δεν επήγανε καλά παρά τα θετικά σχόλια της τρόϊκας ή των ΜΜΕ. Τελικά πού είναι το σωστό; Πέτυχαν ή δεν πέτυχαν; Αν πέτυχαν, γιατί αλλάζουν; Αν απέτυχαν, γιατί πάνε σε άλλο υπουργείο; Για να αποτύχουν και αλλού; Της πουτάνας το μαγκάλι, και ποτέ δεν απέτυχε ο αρχηγός που διάλεξε τους αποτυχημένους ή που μετακινεί τους πετυχημένους.

      Κι εδώ δεν μιλάμε για κάποιο άλλο μοντέλο διοίκησης. Μιλάμε για χοντρό δούλεμα του μαλάκα που τώρα θέλει να πάει να εκλέξει και αυτοδιοίκηση τοπική. Μιλάμε για πίτσα και για μπύρα και για αναλύσεις ηλίθιων για την τάση της κοινής γνώμης ή την προηγούμενη διάθεση, ή αν το παριζάκι θα είναι Υφαντής ή Νίκας. Μιλάμε για ζάπινγκ, που ως δια μαγείας , οι ίδιοι καλεσμένοι εμφανίζονται στα ανεξάρτητα κανάλια αλλά τα λένε αλλιώς, ανάλογα με την κούραση τους ή το ποτό που ενδιαμέσως είπαν να καταναλώσουν με τον ψηφοφόρο που τους τρατάρισε στο μακιγιάζ του στούντιο.

      Κι η Ελλάδα να κοροϊδεύει τα αμερικανάκια. Τα χαζά ναυτάκια που τα πιάσανε κότσο οι μπαρόβιοι δίπλα στις παλιές βάσεις και ξαφνικά δίνουν εντολές που τις τηρούμε μέχρι κεραίας. Με όλες τις κυβερνήσεις. Σοσιαλισμό, δεξιά, ή συγκυβέρνηση καπιταλιστική και ΚΚΕ; Βρε ό,τι θέλετε. Τα μαλακισμένα να διοικούν τον πλανήτη και τα ξύπνια μαγκάκια να κινδυνεύουν από το μετανάστη. Πόσα χρόνια τα έχει περάσει αυτά πριν η Αμερική με την νόμιμη αλλά και την παράνομη μετανάστευση. Είναι να απορεί κανείς με το μόνιμο παλιμπαιδισμό του διαδόχου του Περικλή ή του επιστάτη της Ακρόπολης. Αναρωτιέμαι κιόλας, αν δεν υπήρχε κι αυτή, τι θα γινόταν. Διότι ακόμα παίζει κι ένας σεβασμός. Που δεν θα υπάρχει αύριο, ολόσωστα, με τις γενιές του play-station και την απαγόρευση του γαμησιού σαν φυσική εκτόνωση.

     Αλλά εδώ μιλάμε για τον ανασχηματισμό. Κι ο παμπερούχος μπαμπάκας του πρωθυπουργού, έχοντας χάσει δυο στελέχη καταδικασθέντα στο δικαστήριο και το δεξί του χέρι με εγκεφαλικό, δεν του έμαθε τίποτα. Και συνεχίζει την καταβύθιση της χώρας, όχι πια με την αλλαγή ή την αναδόμηση ή την αρχίδια πράσινη εξέλιξη. Εδώ μιλάμε για κανονική οικοδόμηση . Με την δημιουργία 48 αντί 37 υπουργείων κι άρα κατασπατάληση χρημάτων του Έλληνα φορολογούμενου. Κι έλεγε για ευέλικτη κυβέρνηση. Η νέα τάξη όμως το είδε αλλιώς. Δις στα κανάλια ενημέρωσης και κριτικής, και δέσιμο αυτών των πενήντα ασπίδων στον πρωθυπουργό, πριν τον αποσύρουν και τον πάνε στην χρυσή εφεδρεία της σοσιαλιστικούς διεθνούς ή της παγκόσμιας τράπεζας.   Mέχρι να τον ξαναχρειαστούν για μελλοντικό ξαναξεπούλημα της χώρας.

Για να πει τις ίδιες μαλακίες την ώρα που αλλάζει την αλυσίδα του ποδήλατου ή την ώρα που δεν περνάει την πρώτη πίστα του ηλεκτρονικού του. Την ώρα πού θα διοικεί ο άλλος, ο μπλε, που θα είναι ο καλός πια, μια που ποτέ δεν ήθελε το μνημόνιο και την ώρα που οι νέοι υπουργοί θα αποποιούνται την ευθύνη τους αφού για όλα φταίνε οι προηγούμενοι. Κι όλα αυτά για να σώσουν το τομάρι τους τα πολιτικά άνεργα στρουμφάκια. Χωρίς καμιά τσίπα για έναν λαό, που βεβαίως έχει τις ευθύνες του, με κυριότερη ότι χόρευε στα δημοκρατικά τουμπερλέκια και στις κορώνες της μαλακισμένης πολιτικής. Την ώρα που ένα έπρεπε να είναι το σύνθημα: " Νέα μέτρα, πάρτε πέτρα."

     Εγώ λέω άντε. Τούρκικα. Άντε φύγε μαζί με τα τσιράκια σου που θέλανε να σε παρουσιάσουν σαν σπουδαίο πρωθυπουργό. Που ξέρουν ιστορία. Τρώγεται αυτή; Ή βοηθάει οικονομικά το μέλλον των παιδιών μας ή των άνεργων πενηντάρηδων ή των νοικοκυριών που βάζουν αλυσιδωτά λουκέτο ; Κάτι λεπτομέρειες δηλαδή. Σαν τα πνεύματα ή τους τόνους στα αρχαία. Ή σαν κάτι πληρωμένους για την ενημέρωση και την κρίση του λαού, που απλά κάνανε λάθος αλλά θα εξακολουθήσουν να μιλάνε σαν κοραλλιογενή χταπόδια. Που είδαν τον φελλό σαν μπουκάλι ολόκληρο.

Που θα έπρεπε να πάει για εσχάτη προδοσία. Μαζί με κείνον που ήξερε δημόσια ασφάλεια αλλά τρέμει να ξανακάνει αυτό που του συνέβη τυχαία. Κι είπε να το παίξει οικονομολόγος. Ή τον άλλον, που δεν μιλάει καν ελληνικά και πήρε το εξωτερικών. Ή τον άλλον, που πέρασε ό,τι ήταν να περάσει, και πήγε στο υγείας που είχε θέματα συνταγματικά.

      Άλλους δεν πιάνω, διότι έχω και περιορισμένο χώρο. Θέλω όμως να κλείσω με τα καλά νέα. Υπάρχει και μια προοπτική. Το σοσιαλιστικό γαμήσι θα εξακολουθήσει να έχει καλλιτεχνική φλέβα. Πριν είχαμε την γυναίκα του Βοσκόπουλου. Τώρα έχουμε την γυναίκα του Νταλάρα στην κυβέρνηση. Κάτι είναι κι αυτό. Από το λαϊκό πήγαμε στο έντεχνο. Που όπως και να το κάνουμε, έχει πιο βαθύ στίχο και σοβαρότερα μηνύματα. Για έναν λαό που πρέπει να ανεβεί πλέον ποιοτικά. Διότι όσο αναφορά την ποσότητα ανέβηκε, και τώρα που δεν θα υπάρχει αυτή, θα πρέπει να κυκλοφορεί στον δρόμο και να τραγουδάει. Ε, να μην λέει καψουροτράγουδα. Να λέει άριες στον δρόμο προς το κωλόκουτο που κάνει μαγικά. Στον δρόμο προς την κάλπη, που τα αμερικανάκια την έχουν χεσμένη. Διότι ξέρουν ποιος είναι ο κυρίαρχος και δεν ασχολούνται με πολιτικά τζιβιτζιλίκια και νέα συμβόλαια με τον κόσμο που όποτε θέλουν τα κάνουν χαρτοπόλεμο οι ηγέτες με τα μουστακάκια.