ONEIPO

     Ρε τι μου συνέβη προχθές; Πέφτω να κοιμηθώ αργά, μετά τα ποτά και την ενασχόληση μου με τον υπολογιστή. Αμέσως βρίσκομαι στην αγκαλιά του Μορφέα, και ξαφνικά αρχίζει ταινία του Κάρπεντερ του ξυλουργού. Θρίλερ κανονικό. Σκατά ύπνος. Όνειρο ξαφνικό .

     Στο δωμάτιο λέει, καθόμουν με τη μάνα και τη θεία μου, την αδερφή της, και το μικρό μου του τον γιό, που του έχει κι ιδιαίτερη αδυναμία η γιαγιά. Έτσι και την πεις γιαγιά μπορεί και να σε σκοτώσει βέβαια, αλλά αυτό είναι απόσπασμα από άλλο κεφάλαιο του βιβλίου.

     Μιλάγαμε μεταξύ μας, πλάκα σπάγαμε, το σόι μου δεν είναι να μένει στα ίδια θανατικά ,τα σαρανταήμερα και τα λοιπά κουραφέξαλα της δαιμονικής πίστης με τα κόλλυβα και τα σπασμένα πιάτα, κι εξιστορούσαμε τα πράματα που μας διαχώρισαν τόσα χρονιά σαν γονείς, σαν συγγενείς και σαν παιδιά, κι ακριβώς τα ίδια μας ενώνουν σήμερα σαν υπάρξεις. Αυτά τα τόσο διαφορετικά και τα τόσο ίδια. Αυτά τα ανύπαρκτα που κάνουν τις τότε παρατηρήσεις να είναι ανέκδοτα κι ασήμαντα σήμερα, κι ήταν τόσο σπουδαία τότε.

     Και το παιδικό μυαλό να θριαμβεύει, να φοβάται ή να υπολογίζει, και η πουτάνα η ζωή να τα φέρνει τόσο κοντά, σε τόσο ταιριαστή ισορροπία. Και ν’ αλλάζει τους τρόπους συσχετισμού και τον τρόπο της παρατήρησης ή της απλής επιτήρησης. Πόσο όλοι τελικά γουστάρουνε να είχαν μείνει παιδιά κι ας ήταν καταπιεσμένα. Δεν καταλάβαινε κανένα τίποτα. Πόσο όλοι τελικά δεν γουστάρουν να είναι γονείς ή μεγαλύτεροι, με τον τρόπο τους δυνάστες, για να νοιώθουν με την αποφυγή ή με την αντιμετώπιση, την παρακμή; Μόνο οι ηλίθιοι. Κάποιοι άλλοι όμως, δεν γουστάρουν τίποτα. Ούτε καν συζήτηση. Οι πάντα νέοι. Οι παραβάτες της ημερολογιακής ζωής. Οι σωστοί. Τα «παιδιά», που όσο πιο πολύ κρατήσουν, τόσο πιο καλά θα πάνε. Σε σχέση με τους ηλίθιους που το παίζουν ώριμοι.

     Mην το κουράζουμε όμως. Στο δωμάτιο μπήκε ο πατέρας μου. Απροσδιόριστης ηλικίας. Με το κουστούμι της κάσας. Και με εκείνο το βλέμμα της αποστροφής προς την παρέα των νεότερων. Πάντα ήθελε να κάνει διοίκηση ιδανικά κι ανάξια. Και πάντα ήταν πειστικός ξερόλας, ενώ ήταν κοινός Παπανδρέου στο διαλεγμένο μπαλκόνι του.

     Κλείσανε τα στόματα. Το όνειρο δικό μου ήταν. Οι άλλες δυο γυναίκες είχαν ήδη πάρει το ρόλο της γλάστρας ή της κουρτίνας. Μπήκε δυνατά, φοβισμένα αποφασιστικά, έτσι κάνουν όλοι της παλιάς σχολής γενναίοι, και με ρώτησε με στοργικότητα, αν ταλαιπωριέμαι. Για πατέρας δεν έκανε, παρόλο που το ήθελε. Για φίλος ήταν ιδανικός. Αυτό που λέμε η μεν σαρξ πρόθυμη, το δε πνεύμα ασθενές. Συγνώμη για τους κλασσικούς που άλλαξα την παροιμία.

"Καλά", του λέω, "δεν πέθανες;"

Μου απάντησε ότι είχε πάθει νεκροφάνεια και την είχαν πατήσει όλοι. Γιατροί, νεκροθάφτες, παπάδες. Και τον ρώτησα πώς κατόρθωσε και βγήκε από τον φέρετρο. Άμεση η απάντηση του: " Δεν ξέρεις εσύ, διότι δεν έχεις θάψει πολλούς. Εκεί αριστερά στο ξύλινο κρεβάτι, υπάρχει ένα κλιπάκι, ένα κουμπάκι, που το βάζουν πάντα για ίδιες με την δική μου περιπτώσεις. Εγώ που είμαι παλιός, το ήξερα, το πάτησα και βγήκα."

"Και καλά, από τον τάφο πώς βγήκες;", ξαναρώτησα.

"Ρε συ, δεν θυμάσαι που δεν έχεις βάλει ακόμα μάρμαρα; Στα σαράντα πρέπει να τα έχεις έτοιμα, αλλά μετά την παρέλευση εικοσαήμερου. Ακόμα δεν έχεις μάθει τίποτα για την ζωή; Λοιπόν αφού άνοιξα το κουτί, κακόγουστο διάλεξες οφείλω να πω, άρχισα την ανάδυση στο χώμα κι αναστήθηκα. Τι είναι ο Λάζαρος μπροστά μου; Όμως έχω νεύρα. Κοίτα πόση λάσπη έχει το κουστούμι που έδωσες να με ντύσουν. Που λεφτά για καθαριστήριο. Σπάταλος μια ζωή παραμένεις."

     "Καλώς τον . Να σου πω. Τώρα θα αναλάβεις όλες τις μαλακίες για τις οποίες τρέχω; Τα ταμεία για την σύνταξη, τις τράπεζες, το αυτοκίνητο, τη μάνα μου και τους λοιπούς συγγενείς που με έχουν πηδήξει; Έχω κουρασθεί αρκετά με όλες αυτές τις τρίχες που, εγώ ο άσκεφτος, έχω ήδη φροντίσει για τους επόμενους, ενώ εσύ ο γνωστικός, με έχεις κάνει μέχρι τώρα να μην μπορώ να βγάλει άκρη."

     "Ναι αγόρι μου, τώρα που γύρισα, τα παίρνω όλα πάνω μου. Φύγε τώρα, γουστάρω να κάτσω με τη μάνα σου. Που είναι δικιά μου τελικά, απλά στην δάνεισα για κάποια χρόνια μπας και γίνεις κάτι κι εσύ, κι αν δεν γίνεις φταίει αυτή, αλλά αν γίνεις, τα πάντα οφείλονται σε μένα τον κατασκευαστή."

Ξύπνησα ξαφνικά, σαν το Μπιθικώτση που του είχε έρθει η επίσημη αγαπημένη. Όνειρο ήταν και τελείωσε. Ευτυχώς που ήταν μόνο μια απλή ιστορία διατάραξης της μνήμης ή του να ζω και να ασχολούμαι με τα επιθυμητικά κι όχι με τα λογιστικά του νου. Που πέφτουν πάντα νύχτα όταν το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα δουλεύει εις βάρος του συμπαθητικού και το ασυνείδητο χαμηλώνει τις ασπίδες και πηδάει το συνειδητό. Όταν το συναίσθημα διαλύει τα πάντα και η λογική φαίνεται παρθένα κόρη μπροστά στον τύπο που θα την πάρει για πρώτη φορά, που πάντα θα μένει στη μνήμη αλλά να μην επαναληφθεί ποτέ.

     Κι όσο πιο δυνατός θέλεις να φαίνεσαι στην στιγμή, τόσο πιο πολύ καρουδότσουφλο να είσαι στη μοναχικότητα του εαυτού σου. Του θεού που μπορεί να σε διαλύσει ακόμα και στον ύπνο. Δεν την βγάζεις εύκολα όταν ο τάφος είναι υποχρέωση και οι σκέψεις σχοινιά που πρέπει να κάνεις προσπάθεια για να τα σπάσεις. Και δεν σε βοηθάει τίποτα. Οι κουβέντες των συγγενών και το δράμα της καθημερινότητας που πρέπει να την τρέξεις για να την βγάλει και η μάνα η εξαρτώμενη. Κι από σκάφος, πόσο εύκολα να γίνεσαι βαρκάκι στο ναυάγιο κρουαζιερόπλοιου.

     Είπα να μην ξανακοιμηθώ. Να μην ξαναδώ όνειρα. Που να ξέρω τι θα ερχόταν στο σινεμά του εγκέφαλου; Πάντως αν αντιληφθώ ότι τα ίδια θα περάσουν τα παιδιά μου όταν πεθάνω, τότε θα γίνει χαμός. Τι θα πει ότι όλοι τα περνάνε; Τρίχες ανθρώπων. Θα μου πει κάποιος, ότι σαν άνθρωπος , άνθρωπους γεννάς. Σωστό, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα ήθελα να έχω γεννήσει γάτες. Και να είμαι ξένος με την ψυχολογία τους κι αυτές με την δική μου. Κι ανεξάρτητοι όλοι μας. Τι χρωστάνε τα παιδιά μου ενώ κοιμούνται, να τα ξυπνάω ερχόμενος στον ύπνο τους; Δουλειές δεν έχουν την επομένη;