ΠΑΣΧΑΛΙΑ 2010

     Γρήγορα όλα φέτος. Μέχρι να κάψω το έλατο, νάσου ο καρνάβαλος. Μέχρι να μηρυκάσω τον κουραμπιέ και να ξαρμυρίσω το μπακαλιάρο, να τα λιβάνια του Πάσχα. Μέχρι να βγάλω τη μάσκα του Ροβεσπιέρου και να πετάξω το ειρηνικό δόρυ του Λεωνίδα, να τυλίγω το κοκορέτσι και να σιδερώνω την φορεσιά του πιστού.

     Για τον άδικο χαμό του Εβραίου που τον άκουσε μόνο το 10% του πλανήτη κι αποτύχαμε συμπαντικά. Βέβαια φέτος για μένα τα πράματα είναι καλύτερα. Διότι το πένθος για τον Θεάνθρωπο το συνδυάζω με τον χαμό του πατέρα μου. Ίδια κεριά και ίδιες σκέψεις.

     Ένα δεν περιμένω: Την Ανάσταση. Ούτε για τον δικό μου, ούτε για Τον δικό μας. Και γι ‘άλλη μια φορά καταλαβαίνω την ανυπαρξία του επόμενου, που γιορτάζει το μη αναμενόμενο. Μόνο ο προηγούμενος μπορεί να ελπίζει σε κάτι. Αυτός να ξαναζήσει κι ο άλλος να περιμένει να πεθάνει.

     Μην τα πολυλογούμε. Διότι υπάρχει και το «έτσι» της πίστης. Που είναι και το μεγαλύτερο επιχείρημα της ζωής. Το «γιατί» και το «διότι» δεν υπάρχουν. Εδώ δεν είναι μαθηματικά. Εδώ είναι η φιλοσοφία του μηδενός και η απέραντη χρονική περιπλάνηση των πιστών που περιμένουν την Τελική Κρίση.

     Να γίνουν όλα ένα. Οι παρθένες με τις πουτάνες. Οι επαγγελματίες με τους ερασιτέχνες. Ο άγγελος με τον Σατανά. Ο ικανός με τον ανίκανο. Ο τίμιος με τον αλήτη. Όλοι μαζί στο πάρτυ της ισότητας και στο πούλμαν της οριστικής μετάβασης στον ξενώνα των ψυχών. Τότε που κανείς δεν ξέρει πού θα κατοικήσει η κάθε μια ψυχή, και ποια θα μιλήσει στο φινάλε όταν η γη δεν θα γυρίζει πια μπαζωμένη από τα νεφελίμ ή από τίποτε κατοίκους του Άρη. Με την κρίση των ψυχών, τέλος κι η ζωή.

     Συνέχεια φόβος για το πώς να κινηθείς μεγαλώνοντας. Φόβος για το πού θα πας μετά, αφού έχεις περάσει τον φόβο του πριν. Για εξετάσεις, για επαγγελματική αποτυχία, για χρήματα, περιμένοντας σαν ανταμοιβή την τελική απόλυτη μοναξιά. Με την θρησκεία πάνω από το κεφάλι σου που δεν έχει να σου πει τίποτα για τα ζωντανά παρά μόνο για τα σοφά ραδίκια που θα σε κοιτούν από πάνω σαν μόνιμο λίπασμα τους μια που δεν λιώνεις κιόλας μέσα στην κάσα πλέον.

     Και δεν υπάρχουν ερωτήσεις , μια που οι απαντήσεις είναι ό,τι του κατεβεί του καθενός στο κεφάλι. Και τελικά να επικρατεί μια τρέλα λιβανάτη κι ανθοστολισμένη που κορυφώνεται με το τρέμουλο της παιδικής ψυχής όταν θα βαρέσουν τα βεγγαλικά στο Βροντάδο ή όταν θα χάσει ο βλάκας τα δάχτυλα από τις κροτίδες για τον πανηγυρισμό για κάτι που δεν έγινε. Κάτι που γίνεται κάθε χρόνο, κάτι που δεν το έχει δει κανένας ποτέ, με την απόλυτη αστειότητα σε κάποια χωριά –ελλείψει ιερέα – να γιορτάζεται σε διαφορετικές ώρες ή και καθόλου.

     Ό,τι όμως και να συμβαίνει, ο κανίβαλος την επόμενη μέρα θα ρίξει μέσα του τα εσωτερικά του ζώου, θα ρουφήξει τα μυαλά και τα μάτια του αρνιού και θα χλαπακιάσει την ουρά, την γλώσσα και τ’αρχίδια του κατσικιού χαρούμενος. Την έβγαλε και φέτος με την γιορτή της Αγάπης που όμως δεν συμπεριλαμβάνει μέσα της τα σφάγια που κάποτε είχαν ζεστάνει με τα χνώτα τους τον Σωτήρα.    Μάλλον τιμωρούνται διότι τα προγόνια τους δεν θα είχαν πλύνει τα δόντια τους με Colgate κι ο Θεάνθρωπος θα είχε ορκισθεί , κάθε φορά που ανασταίνεται να τα τιμωρεί και να αθωώνει με τον τρόπο αυτόν τον Ηρώδη, που για πλάκα έσφαζε μωρά. Και μάλλον πρέπει να είχε και δίκιο με βάση τα σημερινά ανθρώπινα επιτεύγματα.

     Και παρακολουθώ κάθε χρόνο τον οργασμό της φύσης σε ένα εκπληκτικό κήπο που διαθέτει το σπίτι της γυναίκας μου στο χωριό. Επίσης θαυμάζω την έλλειψη κατάνυξης των πιστών την ώρα των διασκεδαστικών εκκλησιαστικών εκδηλώσεων. Φοβερά πράματα. Οι γυναίκες στολίζουν τον επιτάφιο φορώντας τα πασχαλινά string τους και μετά πάνε στα μπουζούκια για να ακούσουν το « αι πούτσαι πάσαι» από τους κάνοντες την αρπαχτή μακρόπουλους. Τα ποτά ρέουν όπως κάθε μέρα στα καφενεία αλλά οι μεζέδες έχουν μια νηστίσιμη χοληστερίνη. Τα βρισίδια για τις καθημερινές διαφορές πραγματικά πέφτουν με κατάνυξη. Υπάρχει μια άλλη ατμόσφαιρα που την κοροϊδεύουν οι μέλισσες και τα πουλιά με την γονιμοποίηση τους σαν να γελοιοποιούν εμένα που μια κανονική εβδομάδα, γουστάρω να την λέω Μεγάλη.

     Δεν βαριέσαι όμως. Για τον άνθρωπο γίνανε οι φανταστικές δοξασίες, που αν είχε την ψευτιά του Σαούλ ο Oscar Wilde ή οι αδερφοί Γκριμ , ίσα που θα είχαν περιγράψει το θαύμα της Ανάστασης σαν δουλεμένο σε προπόνηση ανάποδο ψαλίδι του Μαραντόνα. Σαν highlight γκολ στα γκολπόστ της ανθρώπινης αέναης μόδας. Άπιαστο σουτ του MVP Ιούδα, που αν δεν είχαμε κι αυτόν, τώρα δεν θα είχαμε τον τριήμερο χαβαλέ. Θα είχαμε άλλα. Όπως στην Κίνα που προσκυνάνε τον Βούδα και τον ελέφαντα.

     Και τι γίνεται τώρα; Τίποτα, όπως και πριν κι όπως κι αύριο. Είναι Σάββατο κι ο ένας ξεκίνησε την κρεατοφαγία από το πρωί μια που η Ανάσταση έγινε ( « ουκ έστιν ώδε» ) κι ο άλλος συνεχίζει την πείνα περιμένοντας την άδεια από την καμπάνα. Ρε ούτε και χρονικά δεν συμφωνεί το πλήθος των πιστών. Όπως και μετά την συμβολική Ανάσταση, που όλοι προτιμούν τα ψητά και τις σούπες του ξενύχτη από την Λειτουργία της Αγάπης, που είναι εκπληκτική αν υπάρχει παπάς σοβαρός κι όχι τάπα στο μεθύσι. Κάτι γριές μένουν μέσα και λογικά. Πρέπει να μεγαλώσει πολύ ο άνθρωπος, να γεμίσει από αδυναμίες για νάρθει κοντά στην αρχή του τέλους. Στον δημιουργό του.

     Στο τέλος της αρχής. Στο μηδέν και στο τίποτα. Που θα δώσει το όριο του στο άπειρο και στον Ερμή, τον ψυχοφόρο και ψυχοβγάλτη με το κηρύκειο , το παναρμόνιο οκτώ, που το βαράει κατά βούληση και πάντα φεύγει φορτωμένος και πάντα γυρνάει μόνος. Και τόσα χρόνια δεν έχει πάρει ούτε έναν ούτε μια, για παρέα μαζί του στο ταξίδι της επιστροφής .

Και παρ’ όλα αυτά όλοι να ελπίζουν. Δηλαδή να κάνουν πως ελπίζουν. Διότι όλοι ξέρουν, αλλά κρατάνε και μια πισινή. Πόσα χρόνια ρε παιδιά με το παραμύθι αυτό; Πότε σταματάει η προσμονή επιτέλους; Ποτέ. Εκεί να γυρνάει το σύμπαν με τον φόβο και την ελπίδα ότι θα γίνει μια έστω επιστροφή. Κι άντε κι έγινε. Κι άντε κι αναστήθηκες ρε πιστέ κι είσαι πάλι πίσω. Τι θα κάνεις; Αλλάζει η ψυχή μωρέ;

     Εκτός αν θέλεις να αλλάξεις τον προηγούμενο που σε έκανε έτσι. Κι αυτός τον δικό του πρόγονο μια που θα συναντηθούν όλοι ξανά. Και θα αρχίσει μια τρομερή κουβέντα για να φτάσουμε όλοι πολύ πίσω στους γονείς μας : Τον Αδάμ και την Εύα, που εξ αιτίας τους τα περνάμε όλα κι ο Θεός δεν έχει καμιά ευθύνη όπως πάντα. Και να κάνουμε έναν τρικούβερτο καβγά στην Εδέμ.

     Βαριέμαι. Αν βγάλετε άκρη φωνάξτε με. Αρχίστε την επανάσταση, συγνώμη την Ανάσταση, χωρίς εμένα. Α, και κάτι άλλο. Καλό Πάσχα Εβραίοι μου, χριστιανοί καθολικοί ορθόδοξοι, προτεστάντες, βαπτιστές ευαγγελιστές, μασώνοι, Κόπτες, μάρτυρες του Ιαχωβά και συγνώμη αν ξεχνάω κανά τάγμα που κρατάει την αλήθεια. Μέχρι να τα βρείτε σε καμιά εκκλησιαστική των πραγμάτων επιτροπή, σφάχτε ό,τι βρείτε μπροστά σας.