BAPIOΠΟΥΛΑ

     Βαριοπούλα πέφτει και δικαίως. Στα κεφάλια των στρατηγών και των μιλιταριστών της Τουρκίας. « Βαριοπούλα» λεγόταν το σχέδιο των παιδιών με τα ξύλινα σπαθάκια που σκαρφίστηκαν το 2003. Να φουντάρουν το τουρκικό αεροπλάνο οι ίδιοι, και να τα ρίξουν όλα στην Ελλάδα. Να γίνει μια ένταση μεταξύ των δύο χωρών και να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση Ερντογάν. Χεσμένη την έχουν την χώρα μας, τα προνόμια τους σκέφτονται.

     Γίνεται ένα τρομερό χτύπημα μέσα στην Τουρκία. Που πρακτικά είναι τρία κράτη: Το βαθύ, των παλαιών κεμαλιστών, που στηρίζεται κυρίως στους στρατοκράτες και τους δικαστές. Το ελαφρύ πολιτικό Ισλάμ με κύριο μοχλό τις νέες οικονομικές δυνάμεις που γουστάρουν την Ευρώπη κι ονομάζονται τίγρεις της Ανατολίας, διότι εκεί βρίσκεται η έδρα των βιομηχανιών . Και τέλος το Κουρδικό. Μισθοφόροι είναι αυτοί, ότι τους πεις θα κάνουν.

     Κι έρχεται ο συμπαθέστατος Ερντογάν και βουτάει τα γεράκια. Δηλαδή τα αρπακτικά πουλιά που είναι από πάνω του, και τα στέλνει στην ανάκριση. Και πολύ καλά κάνει. Την άλλη ήπειρο γουστάρει και την θεωρεί σωτηρία του και θέλει και να βοηθήσει και τους ψηφοφόρους του που λόγω αυτών βρίσκεται σε αυτήν την θέση. Εκτός του ότι και προσωπικά θα ήθελε να μείνει στην ιστορία σαν ο αναμορφωτής του ξεπερασμένου νεοτουρκικού κράτους του Κεμάλ παραμερίζοντας την θρησκευτική μαλακία και την τεράστια γραφειοκρατία. Να τον ονομάσουν κι αυτόν κάπως. Ας πούμε ο δημοκρατικός εκδικητής.

     Μας βολεύει; Χοντρά. Τι να πω; Για τους χωρίς λόγο εξοπλισμούς; Για την υποχρεωτική επιβολή μιας παγκόσμιας συνείδησης ; Για ανθρώπινα δικαιώματα; Για ξερίζωμα μιας κόντρας που κρατάει από το 1920; Για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική που στηρίζεται στο «διαίρει και βασίλευε»; Σαν Έλληνας με χαροποιεί να απαλλαγώ από έναν βραχνά που η υπερδύναμη έχει φροντίσει να συντηρεί για φτηνό πλουτισμό κάποιας εβραϊκής τσέπης εντελώς άσχετης με την αυθεντική διάθεση των δυο λαουτζίκων.

     Το έργο βέβαια του Ερντογάν δεν είναι καθόλου εύκολο. Διότι πρακτικά συγκρούεται με παγιοποιημένα συμφέροντα πολλών δεκαετιών και κυρίως με μια νοοτροπία σούπερ σοβινιστική συνεπικουρούμενη από την βαριά ισλαμική θρησκεία που ανήκει σε άλλους αιώνες. Και που τα συγκοινωνούντα δοχεία τότε ήταν κοινοί υπόνομοι με συγκεκριμένα αξιώματα: Όταν φτιάχνεις αυτοκρατορία, είναι υποχρεωτικό να κρατάς όλον τον πληθυσμό σε αμορφωσιά, σε φτώχεια, στα μετά ζωήν πιλάφια και στην δημιουργία εχθρών.

     Και οι στρατιωτικοί της Τουρκίας απειλούν τα πάντα. Με νούμερο ένα στην παγκόσμια κορυφή , τον χαβαλέ μας. Το ότι ήρθαμε εδώ να φάμε να πιούμε και να πηδηχτούμε. Όλος ο κόσμος, ο παγκόσμιος λαός, αυτό θέλει κι όλα τα άλλα είναι για τους βαθυστόχαστους αναλυτές του κώλου, δηλαδή της ιστορίας. Που διαβάζουν ένα πάναπλο στρατέγκο, ένα απλούστατο επιτραπέζιο παιχνίδι σαν τους διαιτητές που κάθε Κυριακή βράδυ αναλύουν ένα τάκλιν λες και μιλάνε για το σπουδαιότερο ιατρικό επίτευγμα μιας ερευνητικής πραγματείας. Ενώ ασχολούνται με μαλακίες.

     Και τώρα άνετα κάποιος μπορεί αν με ρωτήσει: Τι σε νοιάζει ρε φίλε η Τουρκία κι ο Ερντογάν; Για να απαντήσω: Με νοιάζει το παρόν, το μέλλον των παιδιών μου και το σπίτι του γείτονα. Δεν μπορεί να παίρνει φωτιά αλλά εγώ να αισθάνομαι ότι με μια μάνικα θα σβήσω και αυτήν και τις πιθανές επεκτάσεις της. Ναι ρε παιδιά, για το δικό μου νοιάζομαι. Χεσμένο έχω τον Τούρκο. Αλλά τα σκάγια μπορεί να πάρουν κι εμένα. Οπότε προσπαθώ τις μαλακίες που θα γίνουν δίπλα, να μην τις λουστώ κι εγώ. Όπως κάνει κι η Ευρώπη και στηρίζει την Ελλάδα με το αζημίωτο αλλά να μην καταρρεύσει και το σύστημα του ευρώ.

     Διότι δίπλα είναι πανεύκολη μια τριχοτόμηση. Εδώ οι Ευρωπαϊστές, εκεί οι σκοταδιστές και παραδίπλα οι Κούρδοι οι καημένοι. Κι αντίστοιχα σπρωξίματα και τζαρτζαρίσματα προς εμάς κι εύκολη απώλεια κανά δυο νησιών ή μιας περιοχής της Θράκης που ούτως ή άλλως βγάζει και δυο Τούρκους στην ελληνική κυβέρνηση και πανεύκολα μια μικρή αγράμματη άρα και φανατική μειονότητα γίνεται τεράστια φωτιά και σου καίει και μια Πάρνηθα. Για πλάκα είναι αυτά και καμία υποστήριξή δεν έχεις σαν ένα από τα γουρούνια του πλανήτη ( PIGS ) ή όταν δεν παράγεις τίποτα και πρακτικά δεν αποδεικνύεις το λόγο ύπαρξης σου σαν κράτος. Δεν αρκεί πλέον μια Ακρόπολη ή ένας Ληκαβυττός που ακόμα ανήκουν στο νομό Αττικής.

Δεν είναι παίξε γέλασε ο Ερντογάν. Έχει μια τεράστια οικονομική υποστήριξη και μια διάθεση αλλαγής των θηρίων της Ανατολής που όμως διαθέτουν την παλιά πείνα: Της αναβίωσης της αυτοκρατορίας αλλά με σημερινά δεδομένα. Διαθέτοντας κι απόλυτη αυτογνωσία. Ούτε Αμερική, ούτε Κίνα θέλει να γίνει. Θέλει να γίνει το ΚΚΕ του πλανήτη. Ο εξισορροπιστής κι ο ρυθμιστής. Και μην γελιέστε. Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι βραχυπρόθεσμο. Στην πορεία, κι όταν ο ίδιος πια δεν θα υπάρχει, με βάση τις διαλεκτικές και ειρηνικές κατακτήσεις, ξέρει ότι βάζει τα θεμέλια για μεγαλύτερη επικράτηση. Τέτοια που αναπολεί η Αγγλία, τέτοια που έχει σήμερα η Γερμανία – με άλλες επιλογές σε σχέση με τον Χίτλερ- κι ακριβώς ίδια με αυτήν που παλεύει να κρατήσει η Αμερική και που πάνε να της την φάνε η Ρωσία και η Ινδία..

     Πόσο βλέπω τον φαύλο κύκλο που κινείται ξανά προς ανατολάς. Δεν είναι εύκολη η αντίδραση. Πόσο μάλλον η αντίσταση. Όμως δεν γράφουμε το μέλλον, αλλά περιοριζόμαστε σε μια καταγραφή και κριτική συγκεκριμένων χρόνων. Κι ο Ερντογάν μας ταιριάζει. Διότι λύνει θέματα κοντινά σαν έδαφος και χρονικά σαν απειλή. Κι είναι προτιμότερο να ασχολείσαι με την γρίπη που σε έχει χτυπήσει παρά να κάνεις όνειρα για την θεραπεία του καρκίνου. Στον καρκίνο απλά εύχεσαι να μην σε συναντήσει. Ή κάνεις προσευχές για το θαύμα.

     Κι ο Ερντογάν πραγματικά πάει να κάνει ένα πολιτικό θαύμα. Σαν να πήγαινε ο Έλληνας πρωθυπουργός να χτυπήσει την φοροδιαφυγή ή να χτυπήσει τα κομματικά λαμόγια του που ξεσκίσαν την χώρα ή να επαναφέρει την συνείδηση του παλιού Έλληνα νοικοκύρη που χάθηκε με το ειδικό δικαστήριο και τις κούτες με τις πάνες που ήταν τίγκα στα πεντοχίλιαρα. Μακάρι να πετύχει ο Ταγίπ. Να ηρεμήσουμε από όλους τους φαύλους κρετίνους. Να γίνει το Αιγαίο κλειστή λίμνη. Να μονιάσουμε εδώ. Να γίνουμε Κεφαλλονιά. Με τις κοντρίτσες του Αργοστολίου και του Ληξουρίου. Κι ας βάζει η κάθε πόλη όπως γουστάρει το άγαλμα της.