ΣΟΛΩΝ ΚΑΡΥΔΑΚΗΣ

     2000. Η χρονιά, που ο μεγάλος μου ο γιος, πήγε στο σχολείο που είχα τελειώσει κι εγώ. Στα μέσα της, γνώρισα τον Καρυδάκη τον Φαίδωνα. Μεγαλύτερος μου κατά δέκα χρόνια, απόφοιτος του ίδιου σχολείου, αρχιτέκτονας μηχανικός. Και την γυναίκα του την Σίσυ, ιστορικό αρχαιολόγο. Μεγάλη ποιότητα σαν οικογένεια και πέραν του στυγνού κοινωνικού στάτους. Τα κρασιά τους , τα βιβλία τους και τα οράματα τους , κυρίως για τα παιδιά.

     Λόγω αυτών γνωριστήκαμε. Τα δυο αγόρια τους, έλαχε να είναι συμμαθητές του δικού μου, του Ιάσωνα. Τα δίδυμα τους, ο Αρμάνδος και ο Σόλων, ολόιδια. Δυο ξανθά ζουμπουρλούδικα παιδάκια, που τα μπέρδευα πάντα. Πήγαινα στο ψιλικατζίδικο και δεν ήξερα ποιος είναι ποιος. Τα Καρυδάκια μένανε από το σπίτι μου διακόσια μέτρα και πολλές φορές που είχαμε χάσει το σχολικό, ο Φαίδων τα μάζευε όλα και τα πέταγε στο σχολείο.

     Γινόταν μια ωραία κοινωνική παρέα στα σπίτια. Τα παιδιά παίζανε κι οι μεγάλοι πίναν τα ποτά τους, συζητώντας για το μέλλον και τις σχολικές αναμνήσεις που είχαν ενδιαφέρον μια που απείχαν χρονικά.

     Μια φορά παίζαμε μπάλα. Προσπαθώντας να μαρκάρω τον Σόλωνα ,ξεκίνησα μια γλίστρα κι έπαθα ένα διάστρεμμα από τα γερά. Ο Σόλων ήρθε από πάνω μου και μου ζήτησε συγνώμη. Χωρίς να φταίει σε τίποτα. Τον κοίταξα, χαμογέλασα, και πήγα να βάλω τους απαραίτητους πάγους. Ευγενικά παιδιά και τα δυο.

     Η ιστορία όμως τελείωσε ή θα γραφτεί με άλλα λόγια. Ο Φαίδων κοιτούσε έξω από το παράθυρο και δεν μιλούσε σε κανέναν. Η Σίσυ έκλαιγε συνεχώς. Δεν ήταν εύκολη η επίσκεψη μου στο νοσοκομείο την Δευτέρα. Πού να βρεις λόγια; Κάποια πράματα δηλώνονται με την σιωπή και μόνο μ’ αυτή.

     Ο Σόλων ήταν ακόμα στα χέρια της ιατρικής. Κουρεμένος εντελώς και μπλαβιασμένος, εγκεφαλικά και κλινικά νεκρός, περίμενε την λύτρωση. Πιστεύω ότι δεν πονούσε. Πονάγαν όλοι οι άλλοι και οι δυο συμμαθητές του που ζήσαν την στιγμή, και που δεν θα την ξεχάσουν ποτέ.

     Τα παιδιά, την περασμένη Παρασκευή, διασχίζανε την διάβαση της λεωφόρου Κηφισιάς στο ύψος της Φιλοθέης. Ο Σόλων κοντοστάθηκε να φτιάξει το μπουφάν του. Το αυτοκίνητο, που το οδηγούσε ένας εικοσιτριάρης, είχε ήδη παραβιάσει δυο κόκκινα φανάρια και πήγαινε για το τρίτο. Και το πέτυχε. Ο Σόλων έκανε προσπάθεια να το αποφύγει και το ίδιο έκανε κι ο οδηγός. Τριάντα μέτρα μακριά προσγειώθηκε το παιδί. Τριάντα μέτρα που ένωσαν το μηδέν και το άπειρο. Το αυτοκίνητο δεν σταμάτησε. Όχι ότι αυτό θα έφερνε πίσω το παιδί.

     Ο οδηγός γλύτωσε το αυτόφωρο και την κατ’ ευθείαν φυλάκιση του. Την Τρίτη παραδόθηκε στην αστυνομία και κατέθεσε ότι ήταν μεθυσμένος. Είναι έξω με εγγύηση και περιμένει το δικαστήριο. Την ίδια μέρα, ο Σόλων άφησε την τελευταία του πνοή.

     Στην κηδεία της Πέμπτης, δεν μπορώ να βρω λόγια για να περιγράψω τον πόνο και την οδύνη. Των συγγενών, του Αρμάνδου, του Φαίδωνα και της Σίσυς, κι όλων των παιδιών του λυκείου. Δυο χιλιάδες άτομα κι ούτε ένα κιχ. Στον δρόμο για τον τάφο, η χορωδία του σχολείου τραγούδησε « το γελαστό παιδί» του Μίκη. Τεράστια αρμονία. Ο θόρυβος έγινε από τα δάκρυα του πλήθους. Τόσο φασαρία κάνανε οι σταγόνες καθώς πέφτανε στα πλακάκια. Αυτή τη φορά, τον Αρμάνδο, τον αναγνώρισα αμέσως. Ήταν και μόνος, δεν είχα περιθώριο να μπερδευτώ.

     Χτες, μια άλλη Παρασκευή, έγινε καθιστική διαμαρτυρία στην διάβαση της λεωφόρου. Η διάβαση που εξυπηρετεί έξι σχολεία και περίπου επτά χιλιάδες παιδιά καθημερινά. Εδώ και είκοσι χρόνια. Η διάβαση, που μέχρι και τα φανάρια της είναι ασυντόνιστα. Μόλις περάσεις το ένα ρεύμα, είσαι υποχρεωμένος να περιμένεις στη νησίδα για να ανάψει το πράσινο του πεζού για να διασχίσεις και το άλλο ρεύμα. Και βλέπεις εκατοντάδες παιδιά να συνωστίζονται πάνω σε ένα πεζοδρομιάκι ανάμεσα σε χιλιάδες βιαστικά αυτοκίνητα. Θέλει πολύ να γίνει ένα λάθος;

     Πόση καθημερινή αγωνία πρέπει να κατατίθεται σαν ψυχική φθορά και πόσοι Σόλωνες πρέπει να χαθούν για να γίνει το αυτονόητο; Μια απλή σιδερένια αερογέφυρα που είναι αίτημα εδώ και μια δεκαετία. Με ταυτόχρονη κατάργηση των φαναριών από κάτω, ΚΑΙ για να μην τολμάει κάποιος να διασχίσει τη λεωφόρο αλλά ΚΑΙ για να γίνει αποσυμφόρηση της κίνησης των αυτοκινήτων. Που είναι πολλά όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας.

     Θα μου πεις, ρε Αβραμίδη, πλάκα μας κάνεις; Το αυτονόητο ζητάς στην Ελλάδα; Στη χώρα της μπαρούφας και της επίπλαστης σοβαροφάνειας ; Στην χώρα που ζούμε όλοι κατά τύχη; Στην χώρα του κόψε το λαιμό σου και φτάσε σε ό,τι ηλικία θέλεις όπως μπορείς; ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΕΡΟΓΕΦΥΡΑ, ΔΙΟΤΙ ΕΊΝΑΙ ΦΘΗΝΗ. ΟΙ ΜΙΖΕΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΒΓΟΥΝ;.

     Φίλε Σόλωνα, θυμάσαι που σας έλεγα μαζί με τα παιδιά μου, να μην διασχίζετε την διάβαση αυτή απλά και μόνο επειδή άναψε το φανάρι των πεζών. Να περιμένετε να σταματήσουν και τα πρώτα αυτοκίνητα των λωρίδων. Και το τηρήσατε, δεν μπορώ να πω. Δεν σας είχα πει τίποτα όμως για να αντιμετωπίσετε ένα αποφασισμένο κι οπλισμένο δολοφόνο, που βέβαια καταστράφηκε κι αυτός, όσο κι αν μπερδέψουν τα στοιχεία οι δικηγόροι. Πρέπει λοιπόν, εκτός από τις τετριμμένες ευχές, να σου ζητήσω ΣΥΓΝΩΜΗ. Διότι φταίω που δεν έχω σπάσει μερικά μούτρα καρεκλοκένταυρων, όχι παρακαλώντας, αλλά απαιτώντας μια ασφαλή διάβαση με φάτσα τα σχολεία.

Θα μου πεις και δίκαια, «τώρα το σκέφτηκες μωρέ; Εγώ έφυγα, χωρίς να έχω προλάβει να ζήσω κάτι. Και δεν ήθελα να στενοχωρήσω ούτε τους γονείς μου, ούτε τους φίλους μου. Ούτε τον αδερφό μου, ούτε και τον παππού μου. Τους σκεφτόμουν όλους κι ήθελα να με χαίρονται και να τους βοηθήσω αύριο. Δεν ήθελα να ζουν για να με θυμούνται».

     Αγόρι μου έχεις δίκιο, και γι’ αυτό σου ζητάω συγνώμη. Ας γίνεις όμως το τελευταίο θύμα αυτής της ελεεινής διάβασης, ας γίνει η αερογέφυρα με το όνομα σου. (Γαμώ το, τα σιχαίνομαι τα «ας». Πώς με φέρνει η πραγματικότητα στις μπούρδες;) Να ξέρεις ότι είσαι ο ήρωας για όλα τα παιδιά που θα γλυτώσουν στο μέλλον, και κάθε φορά που θα διασχίζουν τη λεωφόρο θα μνημονεύουν το όνομα σου. Κι εσύ από ψηλά θα είσαι περήφανος για την άδικη θυσία σου. Το ξέρω ότι δεν σου φθάνει διότι ακόμα παιδικά σκέφτεσαι- πώς να το κάνεις αλλιώς στα δεκαπέντε σου;- και δεν μπορώ να σου απαλύνω τον πόνο. Όπως ούτε κι αυτών που μείνανε εδώ. Σου είπα, ότι δεν βρίσκω λόγια πια. Υπομονή, σε λίγο θα είμαστε πάλι η παλιά παρέα επάνω και θα θαυμάζουμε την αερογέφυρα σου. Καλό ταξίδι Σόλων.