Α Ε Κ - ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ

            Ταλαιπωρία αδερφάκι μου στα νοσοκομεία σε ημέρες γενικής εφημερίας. Και πραγματικά οι γιατροί αγωνίζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες. Σ' αυτές που βρέθηκα κι εγώ για την βρογχίτιδα μου στο Φλέμινγκ. Και που ήθελα κιόλας να προλάβω και το ματς από την τηλεόραση. Πιο χρήσιμος θα ήμουν στο νοσοκομείο τελικά. Θα μπορούσα να βοηθήσω και κάναν άνθρωπο. Τι να βοηθούσα από την πολυθρόνα;

             Που την ίδια ταλαιπωρία μάλλον θα πρέπει να πέρασαν κι αυτοί οι πέντε χιλιάδες που εθνικοεπετειακά στάθηκαν δίπλα στον δικέφαλο. Εκείνος δεν τους στάθηκε. Κάτι δεν θα πρέπει να πήγε σωστά στο ξαλμύρισμα του μπακαλιάρου. Θα πρέπει τα παιδιά να τον ρίξανε στο κουρκούτι και μετά στο τηγάνι έτσι όπως ήταν με τα αλάτια και να τους έπεσε βαρύς.
             Μιλάω για το πρώτο ημιχρόνιο που το replay σε slow motion δεν θα είχε καμία διαφορά από την ζωντανή φάση. Μια ΑΕΚ αργή, νωχελική, άναρχη κι επιρρεπής στο λάθος. Σαν νάχανε πιεί καμιά δεκαριά κιλά νερό ο καθένας. Με αρχηγό της ταλαιπωρίας αυτόν τον Γκερέϊρο που πραγματικά είναι για πολλές σφαλιάρες. Την ώρα που βλέπει τον Λυμπερόπουλο να προσπαθεί όσο μπορεί αλλά και τον Λεονάρντο να μας χαρίζει δυό καλές στιγμές στηριζόμενος στην εκρηκτικότητα του. Ένα ημιχρόνιο που άξιζε μόνο για το ωραίο τυχαίο γκολ μας, το τακουνάκι του Λυμπερόπουλου και το ψαλίδι του Καφέ. Όλα τα άλλα ήταν μηδενικά στα οποία βοήθησε και η συμπαθής ομάδα του Αγρίνιου που έψαχνε να βρει μια ταυτότητα: Να κλειστεί ή να μην κλειστεί; Τρέχα γύρευε για τον Λεμονή. Αλλά και για μας. Αν με τέτοια ΑΕΚ δεν κάνεις τίποτα αλλά κι αν η ΑΕΚ με τέτοιο αντίπαλο είναι για τα μπάζα, τότε βράστα Βαγγέλα μου και χρόνια σου πολλά.
              Δεν τα είχαμε δει όλα όμως. Καθότι το δεύτερο ημιχρόνιο επεφύλαξε την άγρια ομορφιά της νεκρής φύσης. Να μην γίνεται τίποτα και να παίρνεις για πλάκα τέσσερις κάρτες. Να έχεις αγχωθεί με την πιο ακίνδυνη ομάδα που πέρασε φέτος από το ΟΑΚΑ. Να έχουν βγει τα Ευαγγέλια και οι Σολομωνικές μπας και κρατηθεί το σκορ. Με το έναν χειρότερο από τον άλλον. Που έψαχνα να βρω από τι κουράστηκαν; Ειδικά οι αλλαγές, που ο μεν Κλωναρίδης την έχει δει κιόλας κάπως, ο δε Μπέλεκ απλά δεν βλέπει το τέρμα. Όχι οτι θα άλλαζε και κάτι για τον αγώνα και τις εντυπώσεις του αφού το Αγρίνιο μάλλον διαφωνεί με τα γκολ σαν μέτρηση κάποιου ποδοσφαιρικού ματς, αλλά για να είχαμε κάτι να λέγαμε. Διότι όπως και να το κάνεις, σούπα με όχι ξαλμυρισμένο μπακαλιάρο είναι κάτι που προωθεί την μεσογειακή γεύση και χαρίζει προοπτικές ανάπτυξης. Δεν είναι άσχημη ιδέα να σερβιριστεί σε Γερμανό τουρίστα σαν κάποια τοπική σπεσιαλιτέ. Κι άστον μετά να λέει οτι δεν του άρεσε. Σάμπως εμένα μου αρέσει το ξινό λάχανο που λατρεύει εκείνος;
            Προχωράμε; Τι προχωράμε και για ποιό λόγο; Μια φανέλα έχει μείνει που σπρώχνει. Που πόσο να σπρώξει κι αυτή; Ειδικά του χρόνου που θα βρούμε κι αστέρια στο κέντρο κάτω των 22 ετών που νάναι κι ελεύθερα ελληνάκια. Δεν μιλάω για τα υπόλοιπα παιχνίδια που θα λείπουν οι μισοί σημερινοί και οι υπόλοιποι θα πρέπει να καλύψουν την τιμωρία της Εΰρώπης. Τι άλλο πρόκειται να δούμε; Ξέρω κι εγώ; Άντε τις αποφάσεις της διαιτησίας του τελευταίου πεντάλεπτου, που είπε κι ο Δασκαλόπουλος να κάνει κάτι. Όχι να περνάει κι απαρατήρητος σε τέτοιον αγώνα που με το ζόρι να τραβάς και να βγάζεις καλύτερο τον Λυμπερόπουλο αλλά και να τονίζεις οτι χωρίς καμία απειλή, ήταν αξιοπρόσεκτη η σταθερότητα του Κωσταντόπουλου που θα χρειασθεί μπόλικο του χρόνου.
                                                      ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ.