ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ - Α Ε Κ

           "... όλος ο κόσμος της ΑΕΚ περιμένει από εσάς μια χαρά. Περνά δύσκολα, βλέπετε τι γίνεται γύρω σας. Ο Αεκτζής από εσάς περιμένει να χαρεί έστω και λίγο. Με μια νίκη ξεχνιέται και χαμογελά...." Από την ομιλία του προπονητή μας εν όψει του πολύ δύσκολου αγώνα στο Περιστέρι, κόντρα στην πλαστογραφία της Χαλκηδόνας που βαφτίστηκε Ατρόμητος κι άρα λογικά ξανακούσαμε στο γήπεδο το σύνθημα για την Τουρκία από τους γνήσιους Έλληνες που δεν τους ακούμπησε τουρκικός ζυγός. Ναι, είχε εξαιρεθεί ο συμπαθής δήμος.

            Και στο πρώτο ημιχρόνιο, το παιχνίδι ήταν ιδιαίτερα δυνατό με την ΑΕΚ να βρίσκει τα πατήματα της μετά το δεκάλεπτο. Πατήματα που είχαν να κάνουν πιο πολύ με την αμυντική λειτουργία παρά με την δημιουργία. Και πώς άλλωστε, όταν ο Κάρλος ήταν λίγος, ο Μπέλεκ στον κόσμο του και ο Κλωναρίδης είχε το μυαλό του στην αντικατάσταση του. Μείνανε οι υπόλοιποι λοιπόν που δώσανε μάχες, ψιλοφτιάξανε κάτι υποψίες ευκαιριών αλλά και δεν κινδύνεψαν πίσω καθόλου. Μάλλον φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Σ΄' αυτόν τον φόβο, κορυφαίο έβλεπα τον Καράμπελα και τον Κάλα.
            Απουσίες όμως πολλές και σημαντική η έξοδος του Λυμπερόπουλου, που του πήγαιναν τα βαριά σέντερ μπακ του αντίπαλου. Τι εναλλακτικές λύσεις να εύρισκε ο πάστορας μας; Που το ήθελε το παιχνίδι όσο τίποτα. Και το είχε μια χαρά μελετήσει στο στήσιμο και στην διαχείρηση του ρόστερ.
              Όμως την ώρα που μας χάρισε το πέναλτυ ο Σπάθας κι ο φελλός που λέγεται Δημητριάδης φρόντισε να αποβληθεί ( δεν έχω ξαναδεί αποβολή όταν σε ευνοούν ),  χάθηκε η ψυχραιμία , το όποιο καθαρό μυαλό θα μπορούσε να υπάρχει και το παιχνίδι πήγε στην πρωσοπική δύναμη και στις λάθος επιλογές ακόμα κι από τον πάγκο. Μα δεν υπήρχαν θα πείτε. Εντάξει αλλά δεν είναι δυνατόν να βγαίνει ο Μάκος για να παίξει κάποιος τυχαίος Μπερνς και μάλιστα και με ανάποδο πόδι.
            Και δεν μπορείς να πας και πολύ μακριά, όταν έχεις φάει κι ένα γκολ ( μου φάνηκε άκυρο ) και πλέον έχεις κορυφαίο τον Γεωργέα και δυό τεχνίτες σαν τον Κάρλος και τον Γκερέϊρο που πιο πολύ αχολούνταν με την μουσική δωματίου και στην επίθεση τον Σιαλμά που πραγματικά ψάχνω να βρω πού στο διάολο την θέλει την μπάλα για να την σπρώξει στα δίχτυα. Τρεις κλασσικές ευκαιρίες, δεν είναι και λίγες σε ματς που θα πάει στο γκολ.
            Και σε ματς που η διαιτησία σε πάει πρίμα, παρά τους υστερισμούς του Αδαμίδη και των λοιπών παρατρεχάμενων. Σε ματς που το δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν η ισοπαλία, εκτός αν μετρήσουμε σε σχέση με το τυχαίο γκολ που φάγαμε την εκπληκτική ευκαιρία που έχασε ο Μήτρογλου.
            Συνοψίζοντας όμως, είμαι ευχαριστημένος; Η απάντηση είναι αρνητική, διότι η ΑΕΚ φοβήθηκε πιο πολύ από όσο θα έπρεπε. Το σύστημα ήταν εντάξει, αλλά στο γήπεδο δεν είδα πολεμιστές - κι ειδικά όταν άρχισε και να βρέχει - αλλά ανθρωπάκια που δεν πίστευαν. Κι απλά θέλανε να δείξουν στον κόσμο οτι θα συμμετάσχουμε αλλά μην μας πολυαπασχολείτε. ΑΥΤΑ ΦΑΝΗΚΑΝ ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΤΟ ΣΤΟΥ ΣΙΑΛΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ. Κι ο προπονητής δεν μπορεί να κάνει πολλά όταν αντί για ποδοσφαιριστές βλέπει μπαλαρίνες.
              Αλλά και η ήττα είναι στο πρόγραμμα και δεν μας πτοεί. Και συνεχίζουμε με ψηλά το κεφάλι και με ό,τι μας έχει απομείνει. Αν έχουμε δει κάποια βελτίωση, τότε ενισχύουμε με όλη την καρδιά μας. Αν όχι, παραμένουμε στον καναπέ και βρίζουμε τον Κωστένογλου που δεν μπόρεσε να συνεχίσει το έργο του Χιμένεθ, που ακόμα μελετάει προτάσεις από το πολύ δυνατό πρωτάθλημα του Τζατζικιστάν ή του Γιουνανιστάν ( είναι ο μόνος προπονητής που ούτε από την Ελλάδα δεν είχε πρόταση ). Εγώ όμως θα κλείσω με το γνωστό:
                                                  ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ