ΕΜΠ 2008

EINAI KEIMENO MOY TOY 2008. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΑ ΕΦΕΤΟΣ; ΑΠΛΑ. ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΕΦΙ. ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μαυρομματαίων 6. Κέντρο Αθήνας. 22 Απριλίου 1967. Κοίταζα από τις γρίλιες των κλειστών πατζουριών, την στρατιωτική πορεία. Τότε πρωτοείδα στρατιώτη. Αχρηστη πληροφορία για παιδί 5 χρονών. Όμως χάρηκα πολύ. Τα θλιμμένα πρόσωπα των γονιών μου δεν με απασχόλησαν. Εγώ έβλεπα πανηγύρι. Κάτι διαφορετικό στην παιδική ανία, που κάθε μέρα έπρεπε να είμαι περιορισμένος στο δωμάτιο μου, ή που έπρεπε να βγαίνω στο πεζοδρόμιο με κύριο παιχνίδι το σκαρφάλωμα στις ταμπέλες της οδικής σήμανσης.

Λασκαρέως 47. Ημίκεντρο Αθήνας. Νύχτα Παρασκευής 16 προς 17 Νοεμβρίου 1973. Κοίταζα από το μπαλκόνι τον στρατό που κατέβαινε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τότε πρωτοείδα ζωντανά τεθωρακισμένο. Άχρηστη πληροφορία για παιδί 11 χρονών. Οι γονείς μου πάλι με τα ίδια θλιμμένα πρόσωπα. <<Πάλι δε χαίρονται;>>, σκέφτηκα. <<Τι στο διάολο θέλουν;>>. Εγώ πάλι πανηγύρι έβλεπα. Χωρίς να ξέρω τίποτα, ήμουν σίγουρος ότι κάτι θα γίνει.

Είδα κι άλλα άχρηστα. Φλεγόμενους κάδους για να αντιμετωπισθούν τα δακρυγόνα. Λεωφορεία τοποθετημένα κάθετα στη λεωφόρο. Ανθρώπους να τρέχουν κυνηγημένοι από αστυνομικούς, που πάσχιζαν να μην τους φύγουν τα καπέλα. Χαμογέλασα. Ήμουν σίγουρος ότι την επόμενη μέρα δεν θα είχαμε σχολείο. Πού να μαζευτεί όλος αυτός ο χαμός; Η παιδική διαίσθηση, η αφέλεια, αγκαλιά με το πρόσκαιρο συμφέρον. Ξαναχάρηκα. Παιδί ήμουν. Δεν ήμουν και υποχρεωμένος να στενοχωριέμαι με τις μαλακίες των έμπειρων. Διότι ήμουν σίγουρος ότι ο στρατός κατέβαινε από διαταγή τέτοιου. Τότε πρωτοάκουσα και τον πυροβολισμό.

Δεν ήταν σαν του Πάσχα, που παίζουν οι πιστοί με τα ντουφεκάκια, κάθε χρόνο επετειακά φαύλοι. Ούτε σαν του λούνα-πάρκ. Αυτός ο πυροβολισμός ήταν διαφορετικός. Ξανά άχρηστη πληροφορία αλλά προκάλεσε την απορία μου. Ποιόν πυροβόλησαν οι χωροφυλάκοι; Κάποιον καπελωμένο από τη δύναμη του συμφέροντος, από το συμφέρον της δύναμης, ή κάποιον που χαλάει κάποια μανέστρα;

Και το κριθαράκι ήταν καλά λασπωμένο. Για την αναγκαιότητα της δικτατορίας είχαν συμφωνήσει όλοι οι πολιτικοί. Αυτοί είχαν εκλεγεί. Άρα είχε συμφωνήσει και η πλειοψηφία του λαού. Έστω σιωπηλά . Σίγουρα χωρίς αντίσταση. Έκανε τίποτα η μάζα στην διάρκεια της επταετίας, εκτός από το να χαζεύει τα τσάμικα των στρατοκρατών και να ονοματίζει αλήτες αυτούς που πήγανε στη Γυάρο; Εντάξει, να μην είμαι και τελείως άδικος. Κάποιοι υπέγραψαν τα συγχωροχάρτια και γίνανε κόκκινοι καπιταλιστές. Και πολλά χρόνια μετά , προσελάμβαναν τους παλιούς συντρόφους τους για ξεκάρφωμα.

Χέστους όμως αυτούς. Αλλού πάμε. Στην ουσία. Σ’ αυτούς που μπήκαν στο Πολυτεχνείο τότε. Τους γνήσιους μάγκες. Με όλη τη σημασία της λέξης. Κάγκελα είχαν μπροστά. Δεν είχαν αλεξίσφαιρα τζάμια. Και δεν παίζανε τις πιτσικουλιές με τίποτα ματατζήδες. Που βαράνε τις ασπίδες για να φοβηθεί ο κανένας. Ούτε ανταλλάσσανε λογάκια μ’ όλους αυτούς που περνάγανε απ’ έξω κουνώντας το κεφάλι τους αδιάφορα. Αυτούς που βλέπανε στην ΥΕΝΕΔ την σπασμένη Mercedes, που δεν την μετακινούσανε οι της τάξεως, για να φοβηθεί ο κάτοχος του Fiat.

Οι άντρακλες στο ΕΜΠ είχαν στήσει πρόχειρα ιατρεία. Διότι ξέρανε τι θα γινόταν. Γνήσιοι αγωνιστές, αυθεντικοί επαναστάτες. Όχι επιπόλαιοι ή απερίσκεπτοι που ρίχνονται σε μια μάχη έχοντας άγνοια κινδύνου. ΘΑΡΡΑΛΕΟΙ, διότι με πλήρη επίγνωση του κινδύνου μπήκαν στο ίδρυμα. Κι έπαιζε Θεοδωράκης γνήσιος, απαγορευμένος, με τις γνωστές φωνές, κι όχι σημερινός, που τραγουδιέται στα έναστρα χαμαιτυπεία από τους πασίγνωστους άφωνους.

Οι μάγκες του ΕΜΠ ήταν στην κυριολεξία 8. Δεν θα βρείτε τα ονόματα τους πουθενά. Καπελώθηκαν , για να μην πω καλύτερα ότι προδόθηκαν. Από ποιους; Από αυτούς, που είτε είναι σήμερα γυρολόγοι πολιτικοί, είτε εξαργύρωσαν πολιτικές θέσεις και μια επισκεψούλα τουριστική, τότε στο ΕΜΠ, διορισμένοι σαν μεγαλοστελέχη σε οικονομικούς κολοσσούς. Όταν το τεθωρακισμένο έπεσε στην πύλη αυτοί είχαν φύγει. Μέσα είχε μείνει η αρχική παρέα κι όσοι άλλοι είχαν πειστεί και είχαν σπεύσει για αντίδραση. Όλοι αυτοί που σήμερα είναι διαγραφέντες από παντού.

Πέτυχε όμως τίποτε τελικά το Πολυτεχνείο;

<< Αφού η δικτατορία δεν έπεσε. Ισα, ίσα που έδωσε την θέση της σε μια χειρότερη. Είχε νεκρούς μέσα, ή γύρω γύρω στα στενά;>>. Ετσι δεν ρωτάνε οι τότε καναπεδάτοι, κύρια δεξιοί; Τουλάχιστον η αριστερά, που κακώς έχει καπελώσει την στάση των γενναίων, είναι πιο λογική. Ναι , κατόρθωσε. Αφύπνιση από τον λήθαργο, και ψευδαίσθηση ότι ο ελληνικός λαός ήταν αντιχουντικός κι ενωμένος. Τα πιο νέα παιδιά αυτό θα προσλαμβάνουν όταν διαβάζουν την ιστορία. Τα ίδια θα νομίζουν και οι ξένοι όταν διαβάζουν Ελλάδα. Κάτι είναι κι αυτό, σ’ αυτή τη χώρα που η μοντέρνα ιστορία της είναι βουτηγμένη στο βόθρο, ψεύτικη από άκρου εις άκρον.

<<Μα η δικτατορία θα έπεφτε έτσι κι αλλιώς. Ήταν ευρωπαϊκή επιταγή.>>. Κι άντε κι είναι έτσι. Και λοιπόν; Στην Αγία Λαύρα δεν ήσαν κάποιοι μέσα; Αυτοί διώξανε τον Τούρκο; Κάποιοι δεν κάνανε σαμποτάζ το 1940; Αυτοί κερδίσανε τον Γερμανό; Κομμένες οι λοιπές μπαρούφες.

Το ΕΜΠ είναι η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης ή αντίδρασης, στο σύστημα που επέβαλαν όλοι οι μεγαλύτεροι από εμένα ηλικιακά, με την τεμπελιά και την παθητικότητα τους. Με άοπλους αγωνιστές που απέναντι τους είχαν σκληρότατη αστυνομία, λαϊκή αδιαφορία και τανκς . Η καρδιά μου χτυπάει με τους μάγκες. Τους δοξάζω γνήσια. Μακριά από την εμποροπανήγυρη που θα στηθεί ξανά. Κυρίως τους τιμώ διότι δεν ζήτησαν τίποτα. Ούτε είδα και κάποιον γονιό τους να ζητάει δικαίωση ή σύνταξη.

Θα ήθελα να τους ξαναφέρω στα αμφιθέατρα της Πατησίων. Και κάτι να μου πουν για το σήμερα. Τι θα έπρεπε να κάνω για αντιμετωπίσω, έστω και ειρηνικά, την εκμετάλλευση που μου γίνεται στον βωμό της δημοκρατίας. Δεν γυρνάει όμως πίσω η ζωή. Προχωράει προς την καπήλευση των γνήσιων, με τις λέξεις πρόοδο και εξέλιξη υπέρ των τιποτένιων. Θέλω να μου μιλήσει το κεφαλόσκαλο, όχι η αλουμινένια σκάλα του υπόγειου. Ότι όλα τα έκανε ο Εθνάρχης από το Καρτιέ Latin. Ή ότι η αντίσταση κόχλαζε μέσα στο λαό. Γιορτάστε και τιμήστε. Μην ακούτε την ιστορία. Μια μπαρούφα είναι, κυρίως για αποσυρμένους συνταξιούχους, που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Και γι’ αυτό ακόμη θλιμμένα πρόσωπα έχουν, όμως με παρέα και τα δικά μας, που δεν είχαμε την τύχη να γεννηθούμε νωρίτερα και να ξέραμε αν κι εμείς θα ήμασταν μάγκες, ή αντιστασιακοί μετά, στα σίγουρα.