ΑΕΚ - ΑΡΗΣ

          Να πάμε ή να μην πάμε; Ετέθη και τέτοιο θέμα και λογικά. Ξενερωμένοι σχεδόν όλοι οικογενειακά, να φύγουμε από την τζακάδα και να πάμε στο γήπεδο; Μόλις χθες μου είχε περάσει κι ένα γερό κρύωμα, που με ταλαιπώρησε δυό εβδομάδες, να πάω να ξανακυλίσω; Τελικά επεκράτησε η λογική: Πήγαμε στο κρύο ΟΑΚΑ.

        Όχι τόσο πολύ λόγω θερμοκρασίας. Πιο πολύ λόγω απουσίας του κόσμου, που κι αυτός λόγω κρίσης είπε να ξεσκάσει και λίγο το τριήμερο. Να κάνει διάλειμμα στην αγανάκτηση. Οπότε βρεθήκαμε μέσα περί τις 5000 αλλά και με το πέταλο αρκετά πολιτικοποιημένο. Σηκώθηκαν τρία πανό, πέσανε και μερικά συνθήματα για φελλό και βενιζέλο, κι άλλη μια επανάσταση ολοκληρώθηκε. Τώρα αν η μάνα του αντί του πρωθυπουργού γαμιέται σε μπουρδέλο ή σπίτι της, δεν είδα να σοκάρει κανέναν.
       Πάντως συμπληρώθηκε κι άλλο ένα ενενηντάλεπτο, που όμως διήρκεσε μόνο τα πρώτα σαρανταπέντε  λεπτά της κανονικής του διάρκειας. Στο δεύτερο ημιχρόνιο η ΑΕΚ κόπηκε στη μέση με την αλλαγή του Βάργκας ( πολύ σωστά όμως εν όψει της δύσκολης εβδομάδας που έρχεται ), έδωσε το γήπεδο και προσπάθησε την κόντρα. Πώς να την κάνει όμως όταν η εκρηκτικότητα του Λεονάρντο αντικαταστάθηκε από τον παλαίμαχο Λαγό κι όταν ο κορυφαίος του πρώτου ημιχρόνου Λυμπερόπουλος, λογικότατα κατέβασε ταχύτητα; Βοηθούσε και το σκορ...
        Ήταν κάτι το τρομερό το πρώτο ημιχρόνιο; Άγρια ομορφιά δεν υπήρχε, αλλά τέλος πάντων - με εξαίρεση το τρίτο γκολ που δικαιώνει πλήρως την τακτική του Κωστένογλου - όλα γίνανε τότε. Τα δυο γκολ ( για μένα το πρώτο αυτογκόλ και το δεύτερο οφσάϊντ ), τα τέσσερα δοκάρια και η πολύ μέτρια διαιτησία του Κάκου κύρια στον πειθαρχικό έλεγχο. Το ορθολογικό  4-3-3 μας, το συνεχές πρεσάρισμα και η έξοχη εμφάνιση του Αραμπατζή. Απέναντι όμως σε μια πολύ κακή ομάδα, εντυπωσιακά άσχημη για δημιούργημα του Τσιώλη.
          Μην τα πολυλογούμε όμως. Η ΑΕΚ ήταν νοικοκυρεμένη τουλάχιστον. Έβλεπες πλάνο και διάθεση να τελειώνει το παιχνίδι γρήγορα για να πάει σε συντήρηση δυνάμεων. Της έκατσε το ματς, πήρε μια επαγγελματική αλλά και δικαιότατη νίκη, κι αγόρασε την προσωρινή αγωνιστική ηρεμία που όλοι είχαμε ανάγκη. Και στο φινάλε έπαιζε με τον Άρη, που σαν όνομα δεν είναι και καφενείο.
           Δεν είναι παιχνίδι για να θυμόμαστε πολλά. Όμως να μπορούμε να ξεχωρίζουμε και να διακρίνουμε τι σημαίνει κορυφαίος και τι MVP. Καθαρά mvp ήταν ο Λυμπερόπουλος για τα γκολ του και την απόδοση του στην κορυφή της επίθεσης όταν στο δεύτερο μισό άλλαξε το σύστημα της ομάδας. Κορυφαίος ήταν ο Κάλα και πολύ κοντά του ο Κοντοές παρέα με τα χιλιόμετρα που κατάπιε ο Μάκος αλλά κι ο Καφές, κι όπως προείπα και η σιγουριά του Αραμπατζή.
            Κι άρα, τι συμπέρασμα βγαίνει; Απλά πράματα: Μάζεμα κομματιών, αγωνιστικότητα κι άλλοι τρεις βαθμοί. Επιτέλεση του καθήκοντος. Υποστήριξη της φανέλας χωρίς διοίκηση και απλήρωτο όλο το ρόστερ. Δεν είναι και λίγα αυτά. Κι επομένως αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους έχουν απομείνει να προσπαθούν πρακτικά μόνοι τους. Και ωραίες καληνύχτες και στον κόσμο που ΄σήμερα μίνιμουμ δεν θα πλακωθεί στην γκρίνια ακόμα και λόγω ΑΕΚ. Και να  συνεχίζει η αυτοκρατορία να δείχνει την δύναμη της φανέλας.
        Υγ. Το να πολιτικοποιηθεί το γήπεδο, είναι τουλάχιστον χαβαλές. Όπως κοροϊδεύουμε την ποδοσφαιριοποίηση της πολιτικής, την ίδια στάση οφείλουμε να έχουμε αντιλαμβανόμενοι τους χώρους που βρισκόμαστε μαζικά. Δηλαδή, ο διαιτητής αλλά και η κρατικοδίαιτη ΕΠΟ πλέον αποφασίζουν για το νόμιμο ή το μη, κάποιας διαμαρτυρίας; ΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΦΟΒΟΝΤΟΥΣΑΝ  ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ, ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντα για το πόσο καλά ξέρουν μπάλα ή πολιτική, τα πέταλα των γηπέδων. Χαίρετε.