ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ - Α Ε Κ

           Έχω ένα χόμπυ. Φτιάχνω ξύδι στο σπίτι κάθε χρόνο. Μην φανταστείτε τίποτε ποσότητες. Ένα εικοσάκιλο. Δηλαδή προκαλώ οξειδωτική ζύμωση στον μούστο και μετά, αφού αυτός έχει ξυνίσει, ρίχνω μέσα στο βαρέλι ο,τι κρασί δεν μου αρέσει για να κατεβάσω την οξύτητα γύρω στο 14%. Χτες λοιπόν, έπρεπε να μεταγγίσω το ξυνισμένο υγρό σε καθαρό βαρέλι για να αρχίσω τις εγχύσεις. Και παθαίνω ένα λουμπάγκο αλά Βάργκας.

          Να μην βρίσκω στάση που να με ανακουφίζει. Νάχω και την εφημερίδα παραμάσχαλα και να διαβάζω για την ασθένεια που έχει χτυπήσει αυτήν την εποχή την Ελλάδα: Την κούραση την εξωτερική και την κούραση την εσωτερική. Εξωτερική είναι οτι δεν πιστεύουν οι ξένοι τους πολιτικούς μας, όπως δεν πιστεύει ο κόσμος την ΑΕΚ. Εσωτερική είναι οτι κι εδώ μέσα ο πολίτης δεν έχει διάθεση να προσπαθήσει κι απλά περιμένει το μοιραίο. Θα μπορούσαν λοιπόν οι παίκτες μας να αντιτάξουν κάτι απέναντι στην ομάδα με τα σουβλάκια;
           Μπα, όχι ιδιαίτερα πράματα. Ο Λεονάρντο κι ο Μπέλεκ, να σκέφτονται επόμενους προορισμούς. Μιλάω πάντα για το πρώτο ημιχρόνιο, αφού καταλαβαίνετε οτι είναι ζωντανή η κριτική. Ο Κάρλος να τσαλαβουτάει σαν την πάπια στα ρηχά κι ο Γεωργέας να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Και να μένει ο καλύτερος από όλους Κάλα μαζί με τον Σιαλμά στην δραστηριότητα και στην διάθεση προσφοράς. Που τον στιγματίζει ( και κυριολεκτώ με το ρήμα ) η γκολάρα που πέτυχε και προφανώς ξεπέρασε σήμερα το θέμα που τον απασχόλησε στο ματς με την Δράμα. Έτσι είναι. Τα έχουμε πει. Ο έρωτας είναι απλά μια ασθένεια κι ας μην σε πάει και τόσο ο διαιτητής.
        Κακή όμως ήταν η ΑΕΚ και ασύνδετη. Με ευάλωτο κέντρο, που λόγω αυτού άφησε τα σουβλάκια να απειλήσουν δυο, τρεις φορές. Απέναντι σε κλασσική Παράσχειο ομάδα, που φορτώνει το κέντρο, γεμίζει την άμυνα και παίζει την μικρή πάσα στην υποτιθέμενη κόντρα απέναντι σε βαρειά φανέλλα.
       Και τι να πεις για το δεύτερο μέρος; Ένα εικοσάλεπτο ροντέο, που νόμιζες οτι έβλεπες ανάποδα την βαθμολογία. Οπότε λογικά να έχεις κορυφαίο παίκτη τον τερματοφύλακα. Μέχρι να πέσουν λίγο οι εντάσεις με το δεύτερο τυχαίο μας γκολ. Και λέω τυχαίο, διότι η εικόνα όχι μόνο δεν άλλαξε αλλά έγινε χειρότερη. Αφού οι τρεις αλλαγές ήταν σαν μην μπήκαν. Που σωστές ήταν, αλλά σε αυτό το κλίμα, ποιός ο λόγος να προσπαθήσουν; Εδώ το μισθό δεν παίρνουν, θα πάρουν κανά πριμ;
         Δυστυχώς εδώ φτάσαμε. Να βλέπουμε την φανέλα μας να προχωράει, έστω και κωλόφαρδα. Να μην την σέβεται ούτε κι αυτός ο ανύπαρκτος διαιτητής και να την παίζει 80-20. Χίλια άτομα να έχουν μια περιέργεια κι υποθέτω τηλεθέαση σε ποσοστό σαν θερμοκρασία πόλου. Τα λοιπά είναι λεπτομέρειες, όπως το σουτ του Μάκου στο τέλος που άνετα του χαρίζει θέση παίκτη του Χιμένεθ. Αυτά αδέρφια για σήμερα. Μένουμε στα γνωστά :
                                                        ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.