ΦΩΤΑ 2011

     Επληροφορήθην ότι πέρασαν τα Φώτα. Όντας στο εξωτερικό όμως, δεν ηδυνήθην να γίνω κοινωνός του αγιασμού των υδάτων δια ζώσης τηλεόρασης ούτε και του γκόμενου του τοπικού παπά που έριξε τα στήθη του σε κάτι βρωμόνερα για να περισυλλέξει τον σταυρό , να τον δώσει πίσω, και νάναι ο ευλογημένος της χρονιάς, δεύτερος βέβαια, πίσω από τον άλλον παπάρα που του έτυχε το φλουρί στην βασιλόπιττα.

     Τα λαμπιόνια όμως πέρασαν, κι άρα λογικά συμπεραίνω ότι τέλειωσε το πανηγύρι που ο διαπλανητικός λαός το ονομάζει « Χριστούγεννα». Αυτός ο κρίνος τελικά δεν ήταν φυτό. Δεκαπενθήμερο οργασμό προκαλεί κάθε χρόνο στα αγάμητα πλήθη. Βιάγκρα βραδείας απελευθέρωσης πρέπει να ήταν για να έχει τέτοια αποτελέσματα στα αλαλάζοντα στίφη του πολιτισμένου δυτικού κόσμου, που στην πλειοψηφία του έχει πάρει τον πολιτισμό από την Ελλάδα ( sic ) κι έχει ασπασθεί αυτό το super market.

     Κάποιοι βέβαια είναι δυσαρεστημένοι. Ραντίζοντας το σύμπαν ο παπάς με τον αγιασμό, αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα έγκατα της γης οι συμπαθέστατοι καλικάντζαροι. Τέρμα τα ζαχαρωτά κι οι λιχουδιές και ξανά πίσω στο αέναο έργο τους : Με τα πριονάκια να προσπαθούν να κόψουν τον κορμό που στηρίζεται το φρούτο, ο πλανήτης μας, και να δημιουργήσουν ασταθές χάος. Για Έλληνες τελικά τα έχω κόψει τα άμορφα τερατάκια. Τόσα χρόνια δουλεύουν τόσο σκληρά και τελικά δεν καταφέρνουν τίποτα. Φυσικά τους αδικεί ο ετήσιος αγιασμός και ο παπάς που τον ρίχνει – άλλος φταίει πάλι - κι άρα θα συνεχίσουν για άλλη μια χρονιά, που σίγουρα θα είναι καλύτερη, το έργο τους.

     Αλλά περιφέρομαι κι εγώ πια στην πόλη. Και γιατί μου φαίνεται ότι βλέπω τα ίδια; Ενώ έχει γιορταστεί ή γέννηση του θεάνθρωπου, κι ενώ ξανάρθαν τα ελάφια με τον Βασίλη ή το Νίκο ή τον Σπύρο ( μην κολλάτε σε ονόματα ) κι ενώ αγιάσθηκαν και τα ύδατα. Κι ενώ γέμισε η πλάση αγάπη , αγαλλίαση, ευγνωμοσύνη, φιλανθρωπία κι έλεος κι όλοι βαδίζουμε στο καθαγιασμένο αθώο κι αναμάρτητο νέο έτος, διαπιστώνω ότι δεν φύγανε κι όλα τα τέρατα. Τι διάολο, υπεργεννητικότητα έχουν εκεί κάτω σαν αντίθετοι με εμάς εδώ πάνω, και κάποιοι παραμένουν εδώ λόγω έλλειψης ζωτικού χώρου; Σαν κατσαρίδες που επέζησαν από την ραδιενέργεια; Ή σαν υπέρβαρα μεταλλαγμένα ανθρωποειδή ποντίκια που είπαν να μεταναστεύσουν;

     Και τα λέω αυτά διότι εξακολουθώ να βλέπω τον ίδιο πρωθυπουργό, το ίδιο κόμμα, τον ίδιο υπουργό, τον ίδιο γραμματέα του υπουργείου, τον ίδιο δικαστή, τον ίδιο μεγαλοαπατεώνα φοροφυγά να παίρνει τις δουλειές και τον ίδιο δημοσιογράφο που με πληροφορεί ότι τον ελέγχει. Για τον ίδιο δημόσιο υπάλληλο που βλέπω στην θεσούλα του έτοιμο να με εξυπηρετήσει, δεν έχω θέμα. Έχω συνηθίσει στην κεκτημένη μονιμότητα. Για τους άλλους έχω πρόβλημα που θα έπρεπε να είχαν αλλάξει.

     Και καλά τα πρόσωπα που αντικρίζω. Ίδια είναι και τα γεγονότα δίπλα μου. Τα διόδια των μεταναστών και των μαφιόζων ανάπηρων στα φανάρια των δρόμων , τον καιρό που δεν λέει να κατανοήσει την αλλαγή της εποχής, τα ίδια λεφτά που χρωστάω στις εφορίες και στις τράπεζες για την σωτηρία μου, και τα ίδια μπουρδέλα σχολεία και νοσοκομεία.

Έπεσε , δεν έπεσε ο αγιασμός , το έργο είναι σταθερό. Η κόντρα των μαλακισμένων κρατών που αλληλλοαπειλούνται με τα πυρηνικά τους όπλα, οι ασκήσεις τους επί βουνών και νερών για πολεμική ετοιμότητα, η μάχη μεταξύ δολαρίου και ευρώ, τα αντιγόνα και τα αντισώματα, τα χρέη και η ανάγκη για την πολυπόθητη ανάπτυξη, η υπό έλεγχο ανεργία , το φαλιμέντο του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και η ανύπαρκτη αριστερά. Οι ίδιες πρωταγωνίστριες στην τσόντα που πλέον χρησιμοποιεί ο βαριεστημένος μπας και πετύχει ολίγην στύση.

     Αυτά δεν ήταν Φώτα αλλαγής ή απαλλαγής. Ήταν παραλλαγής τελικά. Λάμπες για να τονίσουν ότι δεν αλλάζει τίποτα. Μια μέρα είχες για τον μύθο κάποιας αποτοξίνωσης και μετά, που σβήσανε, ξανά στην μέγγενη, στην πλάνη και στον τόρνο. Που ίσως και τα σκοτάδια αυτά να μην είναι και τόσο άσχημα όσο ακούγονται, αφού δεν φαίνονται τελικά. Σε κρατούν σε κάποια εγρήγορση για αντίδραση στην θανατερή καθημερινότητα. Καλύτερα στα αφώτιστα μονοπάτια παρά στις ελπίδες , τις υπομονές και τις ψυχραιμίες που σκορπάνε τα ευχολόγια. Ποιόν κοροϊδεύουν αυτά, δεν έχω καταλάβει. Αφού όλοι μας είμαστε άπιστοι πιστοί που απλά βλέπουν τον χρόνο να περνάει, σαν πρωταγωνιστές σε εκείνη την ταινία που ο ήρωας έβλεπε τα τραίνα να περνούν.

     Και το φοβερότερο από όλα είναι ότι δεν μπορείς να βουτήξεις μέσα στις ράγες και να κάνεις κάτι. Να βάλεις μια βόμβα, ένα κούτσουρο, να λυγίσεις τα σίδερα και να στείλεις το όχημα σε άλλη κατεύθυνση. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι, αλλά να , να ζεις κάποια πράματα όχι τόσο σίγουρα όσο σου παραδόθηκαν. Ρε παιδί μου να γιορτάσεις το Πάσχα τον Δεκέμβριο, τα Χριστούγεννα τον Αύγουστο και τα Φώτα τον Νοέμβριο. Να γίνεις Αυστραλός και να υποδέχεσαι τον Άγιο Βασίλη στην παραλία με 40 βαθμούς και κάνοντας θαλάσσιο σκι την ώρα που σε κυνηγάνε 30 καρχαρίες που ξέσκισαν τα δίχτυα προστασίας του όρμου που είπες να εμβαπτισθείς.

     Μα τι λέω τώρα; Μάλλον με τύφλωσε η τελευταία γιορτή με τους προβολείς της. Και, ή το χάνω προσωπικά, ή το έχουμε χάσει όλοι διαπλανητικά. Η γιορτή πρέπει να έχει μια ημερομηνιακή σταθερότητα , μια νεκρική προσμονή για να βοηθήσει και τους οίκους του εμπορίου. Που έχουν έθιμο που υποσκελίζει το ήθος. Μην λέμε λοιπόν τώρα, ό,τι μας κατεβάσει η κούτρα μας. Εξ άλλου είναι γνωστό και το << no news, good news». Άρα τι προσπαθούμε να αλλάξουμε , όντες δήθεν πλέον πεφωτισμένοι; Βρε κράτα το όπως ήρθε, κι έχει ο θεός.

     Που τον βλέπω να τρέχει πανικόβλητος δεξιά κι αριστερά πάνω στον οίκο του ουρανού. Του ξέφυγε η κατάσταση και δεν ελέγχει πια τα αποδυτήρια της γης. Έχει κι αυτός θέματα. Πώς να αντιμετωπίσει τα εξωγήϊνα που δεν γίνανε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν; Με τι συμπαγή ομάδα; Πώς να πάει να παίξει στο GL ( galacticos league ) όταν εδώ κάτω σκοτώνονται οι παίκτες; Αυτά είναι θέματα, και μάλλον ο θεός έχει το σπουδαιότερο. Που τα Φώτα τα έστρεψε εδώ κι ενώ όλοι μας φωτισθήκαμε , τελικά δεν φωτίσθηκε ο ίδιος. Και τώρα κοπανιέται από τοίχο σε τοίχο.

     Και δεν ξέρει αν πρέπει να παίξει αμυντικά ή επιθετικά. Να σώσει κάπως τα προσχήματα για το ρόστερ που δημιούργησε . Εμείς εδώ κάτω, τι πρόβλημα να έχουμε; Και αμαρτωλοί είμαστε, και ανίκανοι, και ατελείς, και θνητοί, και συνέχεια αποτυγχάνουμε να φέρουμε εις πέρας τας ανατεθείσας διακονίας δια την ψυχήν μας.

     Επληροφορήθην ότι πέρασαν τα Φώτα. Και φωτίσθηκα. Κι ας ήμουν στο εξωτερικό. Άλλαξα όλες της παλαιάς τεχνολογίας λάμπες του σπιτιού με οικολογικές. Πράσινης ανάπτυξης και σεβασμού προς το περιβάλλον. Έκανα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα βήμα ίνα εναποθέσω την έδρα μου εξ αριστερών του Πατρός κατά την κρίσιν της Δευτέρας Παρουσίας. Εκ δεξιών, τι να το κάνω; Όλοι εκεί θα είναι. Βρε από την άλλη μεριά εγώ και οι καλικάντζαροι. Με τα ζαχαρωτά μας και σκασμένοι στα γέλια. Υμείς εφωτίσθητε, ή μήτσοι μπήκατε στην γιορτή και μήτσοι βγήκατε;