ΜΑΛΙΑΚΟΣ

Εχω νέα. Καλά και κακά. Κι ενώ τα καλά πρέπει πάντα να προηγούνται, θα ξεκινήσω με τα κακά. Μ’ αρέσει να πιάνω πάτο και να ανεβαίνω. Το αντίστροφο, με εκνευρίζει σαν διαδικασία, και δίνει και τον ορισμό της στέρησης κατά την ψυχιατρική. Αν δεν έχεις γευθεί κάτι, τότε δεν σου λείπει. Στέρηση αισθάνεσαι, όταν έχασες κάτι που είχες.




Στην εκδρομή, που έκανα το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, δεν ήμουν ο μόνος μαλάκας. Η έξοδος προς βορά, προς το εξοχικό σπίτι της γυναίκας μου, που βρίσκεται στην Πελασγία, δηλαδή στο 250χλμ Αθήνας –Θεσσαλονίκης, μετά το πέταλο του Μαλιακού, δεν ήρθε μόνο σε μένα σαν ιδέα. Η έξοδος ήταν υπερπαραγωγή. Χιλιάδες μαλάκες παίξαμε στην ταινία.


Μια ταινία για 35 Oscar. Χιλιάδες ηλίθιοι αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο για να ξεφύγουμε από την Αθήνα. Και πήραμε την εθνική οδό. Δηλαδή το διεθνές ελληνικό σοκάκι, κατά μια απλή ευρωπαϊκή σύγκριση. Μέχρι τα Καμένα Βούρλα, δηλαδή τα πρώτα 180χλμ τα κάναμε σε 1,5 ώρα. Από το 180χλμ και μέχρι το 215χλμ, κάναμε 4 ώρες χωρίς καμιά υπερβολή. Να γιατί μιλάω για 35 Oscar. Κάθε χιλιόμετρο παίρναμε όλοι, κι από ένα βραβείο μαλακίας. Τελικά, κατέληξα να κάνω τα 250 χιλιόμετρα σε έξι ώρες. Έφυγα στις έξι το απόγευμα και έφτασα στις 12.


Δεν μου είχε τύχει ποτέ. Και πάντα οι έξοδοί μου από την Αθήνα είναι σε ώρα μποτιλιαρίσματος. Αρα η υπομονή περισσεύει. Αυτό όμως, με έπιασε σαν τον τερματοφύλακα μπροστά από το ανύπαρκτο πέναλτι, που το χτυπάει ο ίδιος ο διαιτητής και δεν αφήνει πια τον Τζώρτζεβιτς. Κι εγώ σαν ήρωας. Να ανοίξω μια παρένθεση. Το πέναλτι είναι σαν τη γριά που πέφτει στη θάλασσα. Αν την σώσεις είσαι ήρωας, αν δεν τη σώσεις, ε, δεν τρέχει και τίποτα.


Και τα νέα συνεχίζονται. Χιλιάδες οδηγοί και επιβάτες, stars του TV Μαλιακός Channel ή της στάσης 81 στο σεξ. Ξέρετε πώς γίνεται το 81; Κάνεις ένα κανονικό 69, και μετά καρφώνεις στον κώλο του συντρόφου σου μια μπουκάλα ούζο 12. Η ταινία είχε χορηγό: Το ΥΠΕΧΩΔΕ. Που διαφημιζόταν στο δρόμο με ταμπέλες , για το τι θα γίνει στο μέλλον, αν εξακολουθήσουμε να είμαστε φυσιολογικοί εκδρομείς, μετά τη στάση ΥΠΕΧΩΣΕ, κι αν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ για ποιότητα ζωής , δηλαδή εκμετάλλευση του ελεύθερου χρόνου.


Να ακούς από το ραδιόφωνο ότι τα αυτοκίνητα στο πέταλο του Μαλιακού, κινούνται με χαμηλές ταχύτητες , ενώ είμασταν ακίνητοι. Να ακούς το γιό σου, για το τι αυτοκίνητο έπρεπε να είχαμε αγοράσει. Έβλεπε τα ασθενοφόρα να πηγαίνουν στο άλλο ρεύμα παρακάμπτοντας όλους εμάς, και ζήλευε. Λίγο πριν, εύρισκε τις νταλίκες τυχερές που έχουν κρεβάτι μέσα, ή τα τροχόσπιτα, που έχουν και κουζίνα και τουαλέτα.


Δεν θέλαμε πολύ. Καταλήξαμε στο τύπο αυτοκινήτου που μας χρειάζεται. Νταλίκα, διαμορφωμένη εσωτερικά σαν τροχόσπιτο, με λάμπα και σειρήνα στην οροφή, και την λέξη Αmbulance στο καπώ, ειδικευμένη σε ομαδικά ατυχήματα, για να πάρουμε και την άδεια. Διότι κύριοι, δεν γίνεται πριν τα έργα, τα ίδια χιλιόμετρα να τα κάνεις σε 3 ώρες, και μετά από κάποια έργα, να βαράς ένα εξάωρο. Και ταυτόχρονα να τρυπανίζεσαι από τη σκέψη, ότι άντε κι έφυγα, πώς θα γυρίσω;


Γιατί γίνεται το έργο στο πέταλο του Μαλιακού; Μα για μην σκοτώνονται άνθρωποι. Και για να μην σκοτώνεται κανείς, αντί να βάλεις μια μπάρα ανάμεσα στα δύο ρεύματα, ή να αστυνομεύσεις περισσότερο την περιοχή, δημιουργείς ακινησία; Είναι μια λύση βέβαια, αλλά έχω να προτείνω και τη δική μου. Θα μπορούσε το πέταλο να γίνει πεζόδρομος, ή έστω ηλεκτρικός διάδρομος μεταφοράς πεζών τύπου αεροδρομίου. Όμως, πριν τη λύση μου, οφείλω να πω, ότι ούτε μπάρα πάμφθηνη συνάντησα, ούτε έναν αστυνομικό. Έστω για παρηγοριά. Και μου θύμισε τον νεόπλουτο, που λεφτά έχει, αλλά τα παπούτσια είναι του μακαρίτη. Η διαχείριση των χρημάτων θέλει νοικοκυριό. Πρώτα σώζεις ζωές βελτιώνοντας τις άθλιες συνθήκες με φθηνά μέτρα, και μετά κοιτάς τις γέφυρες, τα ανισόπεδα και τα τούνελ. Πρώτα μαθαίνεις τρόπους, και μετά κάνεις δεξιώσεις. Πρώτα αγοράζεις καλά παπούτσια, και μετά χτυπάς τη λουσάτη γκόμενα.


Όταν είσαι σε φυσική οχηματική ακινησία σκέφτεσαι πολλά. Κι όταν έχεις δίπλα και τη γυναίκα σου, σου ‘ρχονται κι άλλα. Εκεί που είσαι έτοιμος να αυτοκτονήσεις, ή να σκοτώσεις το διπλανό σου με το SUV και την υβριδική τεχνολογία των 400 δεμένων ίππων, εκείνη να σου δείχνει τα βεγγαλικά απέναντι. Δεν ξέρω γιατί οι γυναίκες προσέχουν πάντα, κάτι άσχετο με την παρούσα στιγμή. Ίσως γιατί θα ήθελαν να είναι κάπου αλλού. Λες κι εμείς, εκεί θέλαμε να είμαστε. Όλα, σωστά και λάθος, παντρεμένα σε μια οικογενειακή τριήμερη εκδρομή.


Είδε λοιπόν, τα βεγγαλικά απέναντι. Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, σαν το τραγούδι της Μοσχολιού, που κι εκείνη είχε κατορθώσει να δει το Δομάζο. Χαμός γινόταν απέναντι. Πέταγε ο κόσμος τη φωτισμένη μαλακία του. Γιόρταζε. Ποιος; Η αυτός που κατάλαβε ότι δεν πρέπει να περάσει το πέταλο του Μαλιακού, ή ο άλλος που μόλις το πέρασε. Κι όπως τότε παλιά, οι μύριοι είχαν ανακράξει το<< θάλαττα, θάλαττα>>, έτσι κι εγώ έσκουζα το Λαμία Λαμία. Έχοντας υπερπηδήσει όχι το πέταλο, αλλά την ψυχραιμία, την υπομονή και την ελπίδα. Το σλόγκαν της γιαγιάς, που υπομονετικά και ψύχραιμα ήλπισε να πεθάνει.


Και το κατάφερε. Όπως και κάποιοι άλλοι, που αποφάσισαν να πάρουν το τρένο για να αποφύγουν την εθνική οδό. Μόλις έφτασα σπίτι, το άκουσα σε έκτακτη είδηση. Τρένο εκτροχιάσθηκε στη Λάρισα. Ε, πώς να το κάνουμε! Εχουμε κράτος δικαίου. Είσαι πονηρός; Η ταλαιπωρία θα είναι κοινή. Βρε, όπως και να φύγεις, θα σε βρω και θα σε πιάσω. Εκδρομή θες; Είσαι κοροΐδο που νομίζεις οτι θα μου ξεφύγεις . Τι, πίστεψες την ταμπέλα, ότι τα έργα είναι προσωρινά αλλά η ποιότητα μόνιμη; Ρε μαλάκα, η ποιότητα είναι προσωρινή και η ταλαιπωρία μόνιμη. Οι ταμπέλες στην Ελλάδα είναι αναγραμματισμένες. Θυμήσου τη λεωφόρο Κηφισίας με τις γέφυρες. Αντί να είσαι ακίνητος από πάνω, τώρα είσαι από κάτω. Δεν έφτιαξαν γέφυρες οι άνθρωποι. Σκίαστρα για τον ήλιο έκαναν.


Πού είναι τα καλά νέα; Ότι, όταν ολοκληρωθεί το έργο, θα είμαστε τέλεια. Ότι, την Καθαρά Δευτέρα, έφυγα πρωί-πρωί, μπας και γυρίσω στην Αθήνα. Ότι γύρισα. Ότι αποφάσισα, να μην ξαναπάω στο εξοχικό μου σε κανονικές αργίες. Ότι θα το πουλήσω. Θέλετε κι άλλα καλά νέα; Αμάν, ρε αχόρταγοι.