ΠΡΟΣ ΝΙΚΟ

Ο αδερφός μου, ο Νίκος Καραγιαννίδης, έγραψε στην στήλη του ότι οι Έλληνες γουστάρουν διοργανώσεις σαν τον τελικό του προηγούμενου Σαββάτου. Δηλαδή, τρούμπα και φασαρίες. Σεβαστή άποψη, με την οποία και θα ασχοληθώ σήμερα.

Γουστάρουμε λοιπόν να μην βλέπουμε ποδοσφαιριστές πρωταγωνιστές αλλά χαπακωμένες ντουλάπες να περιφέρονται στους αγωνιστικούς χώρους. Κι αφού αυτά θέλουμε, γιατί τα ελληνικά γήπεδα είναι άδεια και συνολικά ανακυκλώνονται 40000 μαλάκες ( μέσα κι εγώ ) κάθε Κυριακή; Η πλειοψηφία των ποδοσφαιρόφιλων, από ότι γνωρίζω, ανέρχεται στα τέσσερα εκατομμύρια και παρακολουθεί από την τηλεόραση ξένους αγώνες έχοντας γυρίσει την πλάτη στις ελληνικές διοργανώσεις.

Πάω όμως και λίγο παραπέρα. Αφού όλοι οι Έλληνες θέλουν χαμαιτυπείο και στο ποδόσφαιρο, η πολιτεία γιατί φτιάχνει νόμους κατά της βίας; Θέλει να καταπολεμήσει αυτό που μας αρέσει; Νομίζω ότι στην δημοκρατία οι πολιτικοί είναι υπηρέτες του λαού. Δεν έχουμε δικτατορία που οι πολίτες εξυπηρετούν τον υπέρτατο άρχοντα. Αν λοιπόν εμείς έτσι γουστάρουμε να ζούμε και να διασκεδάζουμε, και οι εκλεγμένοι « κατ’εικόνα και καθ’ ομοιωσιν >> μας, κάνουν τα δικά τους, τότε έχουμε πρόβλημα πολιτειακό. Τι έγινε; Σηκώθηκαν τα αγγούρια να χτυπήσουν τον μανάβη;

Νίκο μου, μερικές φορές μπερδεύεσαι. Λες να θέλω να πάω σε έναν αγώνα και να αισθάνομαι ότι κινδυνεύουν τα μάτια μου ή σωματική ακεραιότητα των παιδιών μου; Λες να επικροτώ τα επεισόδια και τους τραμπούκους που βάζουν ολόκληρα οπλοστάσια μέσα στα γήπεδα; Λες να μην θέλω να πηγαίνω στους αγώνες με «αλλόθρησκους» φίλους μου και να κάνω πλάκα και καζούρα αλλά να έχω νεκρές ζώνες και ματατζήδες δίπλα μου;

Αδερφέ, μου φαίνεται ότι αντί να βαράς το γαϊδούρι, βαράς το σαμάρι. Διότι σαμάρι είναι ο λαός κι άμα θέλεις τον εκπαιδεύεις πανεύκολα . Και εσύ σαν δημοσιογράφος, αλλά και ο επιχειρηματίας που κυβερνάει την χώρα κι έχει τους πολιτικούς στο μπλοκάκι της μισθοδοσίας του. Διότι το γαϊδούρι είναι ο επιχειρηματίας, και τα λουριά που δένουν το σαμάρι οι πολιτικοί. Νίκο μου, ο λαός είναι σαν τον σκύλο σου. Γουστάρει να τρώει και να χέζει όπου του καβλώσει, ειδικά όταν είναι χύμα. Άμα είναι εκπαιδευμένος, τότε είναι στην τσίτα και στον σεβασμό του χώρου αλλά κι αν ακόμα ξεφύγει, τότε εσύ, σαν ιδιοκτήτης, είσαι πλέον υπεύθυνος.

Κι ευθύνη δεν μπορώ να ζητήσω από τους πολιτικούς. Διότι αυτοί σκέφτονται μόνο μια καρέκλα. Ευθύνη θα ζητήσω από τους επιχειρηματίες, που γνωρίζεις πολύ καλά ότι αυτοί ειδικά που έχουν προσκηνιακή ή παρασκηνιακή δράση στους αθλητικούς χώρους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά σούπερ τραμπούκοι. Κι όσοι δεν είναι και πήγαν να επενδύσουν, απλά τους έφαγε η μαρμάγκα και η δημοσιογραφική πέννα που τους χαρακτήρισε ανίκανους ή φλώρους. Τι είναι βρε Νικόλα το ποδόσφαιρο; Πυρηνική φυσική; Αλήθεια, πού σπουδάζεται;

Μια απλή αγορά είναι που θα έπρεπε να διέπεται από πέντε κανόνες. Και να έχει και μια στοιχειώδη δικαιοσύνη για τον ταραξία που πάντα θα υπάρχει όσο πολιτισμένο κράτος και να είσαι. Που βέβαια συμφωνώ ότι η Ελλάδα δεν έχει καν σχέση με τη λέξη κράτος. Και τα ίδια που γίνονταν επί Τουρκοκρατίας γίνονται και σήμερα. Τότε που οι συμμορίες των ληστών προσπαθούσαν να γίνουν προεστοί κι αρεστοί στην μεγάλη πύλη. Αλλά και τότε ο λαός δεν είχε ερωτηθεί για τίποτα.

Όπως και σήμερα, που οι κορυφαίοι επιχειρηματίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά λεχρίτες νεόπλουτοι κι ανθρωπόμορφα θηρία της ζούγκλας. Κατά τεκμήριο χωρίς κανένα στοιχείο ηθικής ή λογικής και χωρίς να αισθάνονται υπεύθυνοι αρχηγοί για το πόπολο που τους κοιτάει σαν πρόβατα τον τσοπάνη τους. Με το πρώτο που φροντίζουν να κάνουν είναι να αλώνουν οι ίδιοι τους νόμους και μια πιθανή απόδοση δικαιοσύνης, πρώτα για τους εαυτούς τους και μετά για τους οργανωμένους στρατούς που οι ίδιοι φτιάξανε για την προστασία της «επένδυσης >> τους. Μια επένδυση που κυρίως εξυπηρετεί όχι τον ίδιο τον αθλητισμό, αλλά τις παράπλευρες διαπλοκές κύρια με το κρατικό χρήμα ή με το μαύρο που πρόκειται να ξεπλυθεί.

Κι είναι γνωστό ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Και το παρασκήνιο της ατιμωρησίας ή της παραγραφής των αδικημάτων, κάνει μια χαψιά το νόμο που θα έριχνε έστω μια ψιλοποινή. Κι όταν η δικαιοσύνη αθωώνει τους αυθεντικούς καταχραστές της ηρεμίας κι εξαντλεί την αυστηρότητα της σε ένα βλαμμένο πρεζάκια που τρέχει μέσα στο γήπεδο δήθεν για το μεγαλείο της ομάδας του, τότε δεν έχουμε κοινωνία αλλά το γνωστό μπουρδέλο.

Που έτρεξε κι ο εισαγγελέας να εγκαλέσει κάποιον Δώνη. Ενώ για κάποιον Μαρινάκη, τρεις εισαγγελείς δηλώσανε αναρμόδιοι και διεκήρυξαν την αθωότητα του. Ειδικά με τον αρμόδιο της σούπερ λίγδας, που τυγχάνει και προσληφθείς από τον διωκόμενο πρόεδρο της. Δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοιο βαθμό εξάρτησης που ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν κρύβεται.

Κι αν λοιπόν το πρώτο πρόβατο του κοπαδιού πάει και πέσει σε κάποιον γκρεμό, δεν θα πέσουν κι όλα τα υπόλοιπα; Κι αν λοιπόν οι οργανωμένοι οπαδοί παίρνουν χαρτζηλίκι από τον ιδιοκτήτη της ομάδας και με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία, δεν θα τα κάψουν όλα; Κι αν οι οπαδικές εφημερίδες τα βρίσκουν όλα φυσιολογικά στην λογική του «οδόντος αντί οδόντα», εγώ, για τους βασικούς υπεύθυνους του μπουρδέλου των γηπέδων, θα κατηγορήσω το μπαρμπουνάκι κι όχι τον καρχαρία; Ε, τότε για την φοροδιαφυγή και το έλλειμμα της χώρας, να κατηγορήσω τον συνταξιούχο λοιπόν.

Θα μου πεις ότι θα έπρεπε να υπάρχει το «αυθυπεύθυνον» κατά Πυθαγόρα. Ναι, θα έπρεπε. Και να ξεκινάει από την κεφαλή του ψαριού. Αλλά πώς να ξεκινήσει από εκεί; Αφού στην Ελλάδα όλοι οι θεσμικοί παράγοντες είναι χέστες, άβουλοι και προσωρινοί. Κι αφού τον τόνο σε οποιοδήποτε χώρο τον δίνει ο αρχηγός του, ψάχνω εγώ τώρα αν έγινε πρώτο το αυγό ή η κότα; Κι είναι πράματα που τα ξέρει και η τέταρτη εξουσία, η δημοσιογραφία, αλλά γιατί να ασχοληθεί με το κανονικό της επάγγελμα, αφού είναι πιο εύκολο να τα πάρει από τον καρχαρία και να φουσκώσει την τσέπη της. Με τρίχες και καλύτερες κοινωνίες να ασχολείται τώρα; Και τι να γράψει αύριο; Βολεύει το μπουρδέλο όπως και να το κάνεις.

Γυρνώντας λοιπόν ξανά στον φετινό τελικό, έχω να πω ότι η πλειοψηφία των 45000 Αεκτζήδων που ήταν στο γήπεδο, απεδοκίμασε αυτούς τους χίλιους υπάνθρωπους. Παίρνοντας συγχαρητήρια από την αντίπαλη ομάδα, τον δήμαρχο Περιστερίου και τον ΠΣΑΠ. Δείγμα ενδεικτικό για το τι γουστάρει ο Έλληνας και δεν του το δίνει η πολιτεία και η διοργανώτρια αρχή αλλά και η αστυνομία που δεν έπιασε ούτε έναν.

Τι να κάνω Νικόλα μου; Φταίω που ακόμα πηγαίνω στο γήπεδο, που παίρνω τα παιδιά μου διαπαιδαγωγώντας τα για κόσμια δημόσια συμπεριφορά και που είμαι φανατικότατος οπαδός αλλά δεν τραμπουκίζω; Φταίω που δεν μπήκα μέσα στο γήπεδο να πλακωθώ με τους εισβολείς; Φταίω που δεν ήμουν σε κάθε θύρα να κάνω σωματικούς ελέγχους στους επίδοξους πολεμιστές του γηπέδου; Φταίω για τους συνδέσμους που έχουν γίνει φωλιές δολοφόνων; Φταίω που ακόμα είμαι στην Ελλάδα; Φταίω για τους επιχειρηματίες του χώρου;

Νικόλα μου κι εσύ τον τελικό τον είδες. Άρα κι εσύ σαν Έλληνας, αυτά γουστάρεις; Όχι βέβαια. Τι να κάνεις όμως; Αυτόν τον δρόμο έχεις κι εκεί θα κυκλοφορήσεις. Όμως με την πέννα σου, πιάσε επιτέλους τον ηθικό αυτουργό των φασαριών. Βάρα το γαϊδούρι κι άσε τα σαμάρια. Τους αρχηγούς κάνε καλύτερους μπας και φτιάξουν καλύτερα σαμάρια.