ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2010

     Από παιδάκι, οι γιορτές μου προκαλούσαν θλίψη. Μπορεί να τέλειωνε το σχολείο και να μην υπήρχαν τα καθημερινά διαβάσματα, αλλά μπαίνανε πολλές ώρες ανίας. Ατέλειωτες, που δεν μου χρειαζόντουσαν. Δεν είχα γνώση τι να τις κάνω. Και χωρίς την συγκεκριμένη πληροφόρηση, μου έπεφτε βαρύς ο εαυτός μου παρέα με τα περιορισμένα παιχνίδια μου. Φτώχεια, μιλάμε.

Κι υπήρχε και η κριτική του πατέρα μου: « Ο τεμπέλης, κύρια φαίνεται σε εποχή διακοπών. Όταν δεν μπορεί να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του ». Φυσικά με το αντίστοιχο αντίβαρο της μάνας μου: « Άσε το παιδί ήσυχο. Να ξεκουραστεί και νάχω κι εγώ παρέα. Όλη την ημέρα μόνη είμαι και δεν έχω να πω μια κουβέντα ».

     Χριστούγεννα , κι όπως όλες οι αργίες, είναι ανίες του διαβόλου. Και σαν παιδί σιχτήριζα που έπρεπε να δείξω στον πατέρα μου την εξωσχολική εργασιακή μανία μου, που την έβγαζα με την εξισορρόπηση της μοναξιάς της μάνας μου για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Φοβερή μπαλάντζα της οικογένειας τα παιδιά.

     Αξέχαστα πράματα. Να πλάσουμε κουλουράκια, κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Να κάψουμε την γαλοπούλα – τότε είχε τρίχες –, να προετοιμάσουμε την γέμιση και να κάνουμε και μια σούπα με το πουλί, pour commencer. Τα Χριστούγεννα πάντα μπαίνανε και γλώσσες Βησιγότθων εντός του οίκου.

     Κι όλα αυτά τα ωραία γινόντουσαν, αφού είχα συνοδεύσει τη μάνα μου στο μπακάλικο, στο μανάβικο και στον φούρνο. Και στο μαγαζί που πούλαγε μπάλες, σερπαντίντες κι άλλα σχετικά για τον εποχιακό καρνάβαλο: Το έλατο.

     Μια αηδία τύλιγε το πρόσωπο μου. Μου βρώμαγε το σπίτι από τα καμένα βούτυρα, την βραστή γαλοπουλίλα με τα εξατμιζόμενα λίπη, και τον αχταρμά από τα αρώματα των καλεσμένων που παρέλαυναν στο σπίτι. Χνώτα με ποτό, κολόνιες και ρέψιμο προηγούμενων τραπεζιών. Τα Χριστούγεννα όλα μου μυρίζανε.

     Αλλά μου φέρνανε δώρα. Πολύ χρήσιμα. Σαν τον χρυσό, το λιβάνι και την σμύρνα που κουβάλησαν τότε οι μάγοι στον Χριστό και που Τον είχαν όλοι οι παρατρεχάμενοι δεμένο χειροπόδαρα, για να μην ορμήξει και χαλάσει τα δώρα πριν την ώρα τους. Τέτοια μανία εκείνο το παιδί και τέτοια μανία κι ο σημερινός προσφέρων, που τραβάει και μια κορώνα για την προσωπική του ικανοποίηση, ειδικά αν δεν αντιλήφθηκε το παιδί για ποιόν λόγο πήρε αυτό το δώρο. Δώρο με εξήγηση. Πόσο μαλάκας μπορείς να αποδειχτείς ότι είσαι, ειδικά την ώρα που έχεις ξοδέψει και λεφτά.

     Μα ήταν όλα τόσο αρνητικά; Όχι βέβαια. Υπήρχε το δένδρο στο σπίτι. Μια απόλαυση τις πρώτες ημέρες. Μύριζες βουνό, φρέσκο φύλλο και υγεία. Πήγαινα και του μίλαγα. Παιδιά και τα δυο ήμασταν. Φρεσκοκομμένα και τα δυο μας. « Υπομονή αγόρι μου. Κάποια στιγμή θα γλυτώσεις κι εσύ από όλη αυτήν την παράτα. Θα σε πάρει ο δήμος . Όπως και μένα. Κάποια στιγμή θα μεγαλώσω και θα ξεφύγω από την υποχρεωτική συναυλία της οικογενειακής αγάπης του Χριστού. Εγώ στο σπίτι μου αύριο κι εσύ στο βουνό σου.»

     Με κοίταζε το δένδρο φορμολιασμένο από τις τόσες μυρωδιές του σπιτιού, όρθιος καρνάβαλος με τα λαμπιόνια και τις γιρλάντες και με ένα αστέρι στο κεφάλι, διαφορετικός Χριστός, με τον σταυρό από κάτω. Έτσι είναι. Άλλο γέννηση κι άλλο θάνατος. Τι αλλάζει; Η θέση της σταύρωσης. Και μου άρεσε σαν παιδί να κάθομαι κάτω από την τελευταία στρώση των φύλλων του. Δίπλα από την φάτνη μπας και καταλάβαινε κι ο θεάνθρωπος, τι διάολο γινόταν με την γέννηση του.

     Αρνητικό παιδί με λέγανε. Και μάλλον είχαν δίκιο. Να υπολογίζω ένα φυτό και να μην μου αρέσουν όλες αυτές οι ημέρες, με τα στολίσματα στους δρόμους που βέβαια ήταν ίδια με το Πάσχα. Να μην μου αρέσουν τα κουστούμια και τα ξώβυζα , τα ψεύτικα χαμόγελα κι οι κλισέ ευχές – ατάκες ; Τελικά τα Χριστούγεννα με κοντράραν οι μεγάλοι ή κόντραρα εγώ αυτούς;

Γιατί να το ψάχνω; Τα χρόνια πέρασαν και οι απόψεις μου πια είναι σίγουρες. Και λάθος να είναι, τι με νοιάζει; Λογοδοτώ πουθενά; Αυτή είναι η εκκλησία, αυτό είναι το ρεβεγιόν κι αυτός είναι ο έμπορος που περιμένει τον πελάτη σαν νεκροθάφτης. Όλοι περιμένουν τον τζίρο με προεξάρχοντα τον επέτη των φαναριών, που περιμένει κάπως να εξαργυρωθεί αυτή η αγαλλίαση αφού και η κίνηση στους δρόμους είναι αφύσικα αυξημένη λόγω ανίας. Έξω όλοι. Να δούμε πώς έχει φωτιστεί το δράμα του απέναντι σπιτιού και πόσο κάλυψαν τα καθημερινά σκατά οι διπλανοί μου. Μεγάλη γιορτή. Γιορτή της εταιρείας ηλεκτρισμού, της κατανάλωσης και των οίκων του εμπορίου που καταργήθηκαν τότε παλιά από τον Χριστό στην Ιερουσαλήμ.

     Φέτος όμως είναι καλύτερα τα πάντα. Η γιορτή της πλάσης είναι ένα απλό σαββατοκύριακο. Τίποτα δεν είναι η γιορτή. Ένα μπαμ μπουμ και τέλειωσε. Ένα τσιγάρο δρόμος που λέγανε κι οι παλιοί κάτοικοι-τοπογράφοι. Και μετά πάλι πίσω στην αγία ρουτίνα. Στην καθημερινότητα και στο πάρε την μπάλα κι όπου σε βγάλει η κατηφόρα. Μεγάλη ιστορία φέτος. Γλυτώνουμε από μακρόσυρτα Χριστούγεννα που θα βγαίναμε από το σπίτι με το ζόρι για διασκέδαση και τελικά θα βγαίναμε από τον εαυτό μας. Σαν τηλεκατευθυνόμενα ρομπότ, να ζήσουμε κάτι λες και δεν το είχαμε και χθες.

     Τα άχρηστα ελληνικά Χριστούγεννα. Ο εβραϊσμός, αλλά δεν βαριέσαι στο φινάλε; Αυτά θα ψάχνουμε τώρα; Ακριβώς κι άρα λοιπόν στο μπέρδεμα, ο απόλυτος βαρβαρισμός. Περιφερόμενος κιόλας, Ένα παϊδάκι παραπάνω στην χασαποταβέρνα ή ένα γουρουνόπουλο στην σούβλα με μια αστραφτερή μπάλα στον κώλο. Ή κι ένα ψάρι αφού στην ψαροταβέρνα μπορέσαμε να βρούμε τραπέζι. Τι να κάνουμε; Κάπως να πανηγυρίσουμε κι εμείς οι πιστοί.

     Και καλά έκανα τελικά που ήμουν αρνητικός με την γιορτή αυτή. Θετικότατος σήμερα με τα παιδιά μου. Που σταματάει το σχολείο και χαίρομαι που θα κάνουν ό,τι θέλουν. Κι οι ατέλειωτες ώρες είναι για την πάρτη τους. Χωρίς οικογενειακές νουθεσίες που ακούγαμε εμείς . Υπάρχει μια υγεία σήμερα. Μακριά από εμβόλια Χριστουγέννων και τεχνητές ευφορίες.

     Και επίπλαστους πιστούς. Όπως είναι σήμερα οι μουσουλμάνοι, που Αλλάχ και μπιραλλάχ, αλλά και τα λεφτά καλά είναι. Έτσι δεν είναι Χριστέ μου; Αγαπημένε μου Εβραίε, όταν διώχνεις από κάπου τον οίκο του εμπορίου, τον παίρνουν κι άλλοι γκιαούρηδες και κονομάνε. Όχι μόνο οι δικοί μας. Κι αλλού υπάρχει ανάγκη για εκμετάλλευση της αγάπης.

     Και δικαίωμα μου να τραβάω τα μάτια μου μακριά από τα λαμπιόνια της πόλης ή του οικογενειάρχη . Πιο πολύ μου πάει φέτος να κοιτάζω τις ταμπέλλες «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» ή «ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ» στα κτίσματα που με περιβάλλουν. Αυτό είναι φέτος το πανηγύρι της γέννησης. Αφού γουστάρεις να κάνεις τις ίδιες μαλακίες κάθε χρόνο, κάποιοι θα έρθουν να σε γαμήσουν τελικά. Δηλαδή να σε ξαναγεννήσουν. Κι έλα εδώ να μου πεις αύριο αν είσαι χαρούμενος με την παράδοση ή με την καινούργια κατάσταση. Που μπορεί να φέρουν τα κανονικά Χριστούγεννα. Τα φυσιολογικά. Με την ανάγκη να ικανοποιείς μια επιθυμία αλλά και την επιθυμία να λύνεις μια ανάγκη. Όχι με την υποχρέωση για μια γιορτούλα, που δεν λέει τίποτα παρά μόνο σε αυτούς που ακόμα γιορτάζουν το ναυάγιο του Τιτανικού. Ναι, για το πλοίο μιλάω, που κάποιοι το στολίζουν εδώ στην ξεχασμένη ναυτική χώρα.. Και δικαίωμα μου να μην νοιώθω θλίψη πλέον, παρά μόνο αδιαφορία.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΥΣ ΚΑΤΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ.
       ΥΓ. ΧΡΗΣΤΑΡΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΟΣΩΝ ΑΓΑΠΑΣ. ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ.