SEEFELD in Tirol

             Λίγο μετά τα σύνορα της Γερμανίας με την Αυστρία. Προς νότο σε σχέση με το Μόναχο μέσω του οποίου επισκέφθηκα το χωριό. Κάτι σαν να λέμε Πισοδέρι, ελληνιστί. Σε πέντε λεπτά το είχες μαθει απέξω. Αυτήν την παραμυθένια χιονισμένη παιχνιδούπολη που μου ξύπνησε παιδικές χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις, που ποτέ δεν είχα ζήσει κι ενώ τις ήθελα πάντα. Κι έμελλε η μοίρα και η τύχη να μου τις δώσουν τώρα σε αυτήν την ηλικία του μισού αιώνα περιδιάβασης του πλανήτη.

             Και δεν ξεκίνησα με καλή διάθεση. Να πετάς τώρα στις έξι τα χαράματα χωρίς καθόλου ύπνο και μετά από μια εβδομάδα που σου έχει βγάλει το λάδι; Μετά να έχεις ένα τραίνο για δυόμιση ώρες μέχρι τα βουνά κι αφού θα περίμενες το connection στον "... σταθμό που με άφησες άχου..." Ρε ο Καζαντζίδης λιγότερη ταλαιπωρία θα είχε τότε παλιά. Αυτές δεν θα είναι διακοπές σκεφτόμουνα. Και προειδοποιημένος από την οικογένεια, που είχε φτάσει μια μέρα νωρίτερα, οτι απαγορευόταν το κάπνισμα παντού στο ξενοδοχείο. Που το λέγανε " St. Peter ". Ρε για προσωρινές διακοπές πάμε ή εκεί θα ψοφήσουμε, σκεφτόμουνα.

            Είχαμε όμως και τα θετικά. Θα συναντούσα μετά από καιρό τον αδερφό Albert_Aekstein τη επομένη που είχα προγραμματίσει να ξαναπάω στο Μόναχο για επίσκεψη στο  Νταχάου. Μετά από σαράντα χρόνια και με το μεγάλο μου τον γιο. Ρε χριστούγεννα εσείς και γιρλάντες και λαμπιόνια; Εγώ εκεί στους φούρνους και στους θαλάμους των αερίων για να φάω γρήγορα κι όλη την πρώτη μέρα. Να τελειώνουμε με το μαρτύριο του άκαπνου ξενοδοχείου και της αυστριακής μαλακίας.

           Και τελικά τελείωσε η περιπέτεια. Ελπίζω και η μαλακία μου μαζί με την προγραμματισμένη μιζέρια μου. Διότι θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν είναι εύκολο να πάθω ολική ανατροπή κάπου. Την οποία κι επαθα. Ούτε ένα ψεγάδι δεν βρήκα στον συγκεκριμένο παράδεισο και τώρα μετανιώνω που δεν είχα κι άλλες ημέρες. Να παίξω, να περπατήσω, να φάω, να κολυμπήσω, να ξεφύγω. Να αδειάσω το μαυαλό μου και να γεμισω τις μπαταρίες μου ενόψει ανάπτυξης Σαμαρά κι αντιπολίτευσης Τσίπρα, που καίγονται για το καλό μου ενώ οι Αυστριακοί είναι βαλμένοι να μου κάνουν κακό.

          Τι προτιμώ; Το δεύτερο με χέρια και με πόδια. Βρε να μην μου φτάνει η ημέρα. Από τον πρωινό μπουφέ, μεχρι τα σκι στην ευθεία, το κέρλινγκ, το περπάτημα στο δάσος, τις γκόμενες του πατινάζ και τις ατέλειωτες πίστες. Τις βόλτες με το αμαξάκι πάνω στην παγωμένη λίμνη, την ευγένεια και το χαμόγελο των ανθρώπων της υποδοχής των τουριστών, τα σπα, τα μασάζ, την ανοιχτή αχνίζουσα πισίνα μέσα στο χιόνι και το συνεχές τραγούδι που κάνανε τις Άλπεις να μοιάζουν θέτρο μουσικής υπερπαραγωγής.
            Παρέα είχα βέβαια, αλλά όλο το χωριό είχε γίνει  μια ατέλειωτη αγκαλιά. Ειδικά την παραμονή των Χριστουγέννων που σε ένα αυτοσχέδιο κλαμπ, ο καθένας παρουσίαζε και τον τόπο του ερχομού του. Τι να κάνω κι εγώ; Μίλησα για το σουβλάκι κι εκτέλεσα τα παιδιά του Πειραιά. Ντράπηκα να εμφανίσω απλά τρικαλινά τσάμικα. Βλέπετε εδώ, ακόμα και οι ζητιάνοι στις αλάνες των μεγαλουπόλεων παίζουν κλασσική μουσική. Όχι οτι μου αρέσει αλλά δείχνει μια άλλη νοοτροπία. Να μην μπερδευτούμε όμως.
               Βαρειά φιλοσοφία δεν χρειάζεται. Και δεν πρωτοβγήκα από την Ελλάδα για τις μέρες αυτές. Τόσα χρόνια στην Ελβετία νόμιζα οτι είχα πιάσει τον πάπα από τα κέρατα. Μαλακίες. Τρίτη εθνική έπαιζα. Φέτος έπαιξα κανονικό champions league. Οι Αυστριακοί, στην κυριολεξία, στο θέμα τουρισμός, δεν παίζονται. Και τι έχουν οι άνθρωποι; Κάτι βουνά, κάτι δένδρα και κάτι λίμνες. Α. Και πολύ δύσκολο χειμώνα. Δηλαδή χονδρικά, τίποτα μπροστά σε μας. Που έχουμε αυτά κι ένα εκατομμύριο παραπάνω. Από ιστορία μεχρι λαίκή παράδοση. Από παρόμοια φύση κάπου, μέχρι θάλασσες, παραλίες κι εξαιρετικές γεύσεις.

                 ¨Εχουν όμως κάτι άλλο οι πούστηδες. Διάθεση να υπερασπίσουν αυτην την βιομηχανία του τουρισμού που τους ζει. Οπότε πώς να μην πάθω την πλάκα μου όταν όλη τη νύχτα δουλεύανε να ανοίξουν τους δρόμους από το χιόνι ή να στρώσουν το πατινουάρ; Να πατήσουν τις πίστες για το σκι  ή να  φέρουν τις προμήθειες με τα ελικόπτερα. Τι να έκαναν  δηλαδή; Να καθόντουσαν να ευχαριστήσουν τον θεό που τους έσωσε από την θεομηνία και να φιλέψουν τους τουρίστες με ό,τι είχε απομείνει στα βάζα, βρίζοντας και το ανύπαρκτο κράτος που δεν έστειλε τον στρατό για βοήθεια; Αυτά είναι για την Ελλάδα και τις συνδικαλιστικές δικιολογίες. Αυτά είναι για την δήθεν επιβίωση και την πουτάνα την κενονία κι όχι για την προσέλκυση του τουρισμού. Αυτά είναι για τους νησιώτες που θέλουν με ένα τρίμηνο το καλοκαίροι να βγάλουνόλη την χρονιά ή για τους βουνήσιους που σε ξεσκίζουν επειδή μαγείρεψαν αγριογούρουνο που τους πέτυχε.

              Στην Αυστρία, τι να πρωτογευτείς; Πεντακόσια είδη τυριών, πεντακόσια είδη αλαντικών, πεντακόσια είδη ψωμιών, πεντακόσια είδη γλυκών. Κυνήγια, λιμνίσια ψάρια, κρασιά και πού να τελειώσω τον κατάλογο; Κι όποιος μιλάει για σούπες στην Ελλάδα, καλύτερα να αλλάξει υπηκοότητα μπας και γευτεί κάτι. Πανδιασία γεύσεων και χρωμάτων αξιοπρέπειας κι ευγένειας. ΣΟΥ έχουν υποχρέωση που τους αφήνεις χρήματα. Και σε τιμούν. Δεν σε χέζουν διότι είσαι υποχρεωμένος στην φύση τους.

                Ούτε και με ενδιαφέρει αν από πίσω κρύβεται μια επίπλαστη ευγένια , που ομολογώ δεν την είδα, όπως στην Αμερική. Και κάποιοι Έλληνες που συνάντησα να δουλεύουν στο χωριό, μιλάγανε για καθαρά 1300 ευρώ τον μήνα, με τρία γεύματα την ημέρα και στέγη πληρωμένη. Ήταν δηλαδη φθηνά; Απαντώ : Ήταν για όλα τα βαλάντια. Πάντως αντίστοιχα με την Ελλάδα - στο επίπεδο ξοδέματος και αναλογίας τιμής /ποιότητας - ΠΑΜΦΘΗΝΑ. ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΟΤΑΤΑ. ΚΑΙ ΠΟΥ; ΕΙΠΑΜΕ ΣΤΟ ΝΕΟΧΩΡΙ ΣΕΡΡΩΝ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ. Δηλαδή, για να το κάνω λιανό, εκεί που στην χώρα μας ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΔΙΟΤΙ ΔΗΘΕΝ ΒΡΗΚΕΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ.

              Μοιραία σου έρχονται συνειρμοί, τώρα με την επιστροφή. Διότι πραγματικά είμαστε σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου και πραγματικά έχουμε ό,τι χειρότερο μπορούσε να την κατοικήσει. Είμαστε οι τίποτες κι άξιοι της μοίρας μας να καταντήσουμε γκαρσόνια ΤΡΙΤΗΣ εθνικής. Γιατί; Διότι ούτε σαν γκαρσόνια δεν μπορούμε να παίξουμε δυνατά αφού έχουμε μάθει στην τεμπελιά της πολιτικής σκέψης και στον προβληματισμό του καφενείου , ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΜΑΣ. ΚΑΙ Μ ΙΛΑΩ ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.

               Και βέβαια είχε απόλυτο δίκιο ο Τάκης, εκεί στο Ίνσμπρουκ , που ρώταγε : Φαντάζεσαι να είχαν αναλάβει τον τουρισμό μας Αυστριακοί; Κι εγώ να κάνω κι άλλες σκέψεις. Βρε αφού  κατάφεραν οι τύποι να κάνουν παράδεισο τους -20 βαθμούς , λες να μην κατάφερναν να στείλουν τουρισμό σε όλα τα νησιά μας  όλο τον χρόνο επειδή έχουμε και δέκα θαλασσοταραχές μέσα στον δίμηνο χειμώνα που περνάμε; Για τα βουνά δεν ασχολούμαι, αφού αυτά τα ξέρουν μάλλον καλά. Προχθές μόλις έμαθα οτι το χιονοδρομικό της Αράχωβας έκλεισε επειδή έρριξε και λίγο. Λογικότατο.

              Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ ΓΙΑ ΣΚΙ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΥΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΕΚΕΙ. ΟΠΟΤΕ ΣΤΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑΡΧΙΔΙΑ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑ ΚΑΙ ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ ΚΟΝΟΜΑΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΥΜΝΑΣΤΑ ΚΟΡΟΪΔΑ, που το παίζουν high society ΣΤΑ ΓΚΡΑΒΑΡΑ ΤΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ Ή ΣΤΑ ΑΝΑΚΛΙΝΤΡΑ ΠΟΥ ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ. Αλλά τι να περιμένεις από τους λεφτάδες που παίζανε πόλεμο με αστακούς το καλοκαίρι...

            Αυτό ήταν τελικά που αποκόμισα; Όχι βέβαια, αλλά το κείμενο είναι φυσιολογικό  επακόλουθο  της μαγείας που βρήκα και αυτής που θα μπορούσα να έχω εδώ ΠΑΝΤΟΥ. Είτε σε θάλασσα, είτε σε βουνό, είτε σε ιστορικό χωριό είτε σε κοσμοπολίτικη τοποθεσία. Κι ενώ βέβαια άλλος κόσμος ξενιτεύεται για δουλειά, εγώ να ξενιτεύομαι για ξεκούραση. Τι ειρωνεία και πόσες θέσεις εργασίας χαμένες αλλά πάντα με τον τίτλο οτι εμείς δώσαμε τον πολιτισμό στην Ευρώπη. Μοιραίοι, άβουλοι, μικροαπατεώνες και κάργα τεμπαλχανάδες. Αυτοί είμαστε που περιμένουμε από τα πολιτικά κόμματα να μας δώσουν ένα φτιάρι για να ξεχιονίσουμε την αυλή μας.

            Υγ. Ήθελα να το γράψω και μάλλον βγήκε ηπιότερο. Λόγω ακόμα καλής διάθεσης. Και έτσι θα πάμε μέχρι το Σάββατο και την κριτική του αγώνα. Μετά θα έχουμε πιο πολλά για την αξιοπιστία των κινέζικων προϊόντων.