ΕΞΕΜΕΤΡΗΣΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥΝ: 20/1/2013
Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που, παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που, παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου..
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου..
Mario de Andrad
Τόσο τρυφερό, τόσο καθαρό κείμενο που κάποιες στιγμές φαίνεται σαν απλοϊκό. Κρύβει όμως μια αλήθεια που δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν πολλοί από αυτούς που -κατά τεκμήριο!- τους «υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχουν ζήσει έως τώρα». Ανήκω οπωσδήποτε στην κατηγορία των ανθρώπων που έχει περάσει τη μέση της ζωής του και πιάνω τον εαυτό μου να είναι πρόθυμος να δεχτεί τέτοιου είδους καταθέσεις. Και κάτι ακόμα: ξεκίνησα επιφυλακτικά κάνοντας εγώ την πρώτη κίνηση για να κλείσω επώδυνα χάσματα επικοινωνίας με ανθρώπους που με έχουν πληγώσει και -είμαι σίγουρος!- τους έχω πληγώσει κι εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη κίνηση προς αυτούς δεν είναι κίνηση αδυναμίας. Δύναμης είναι.
" Ο πολυτιμος χρονος των ωριμων".
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποκληση στην γοητεια της απλοτητας.
Διχως φανφαρες,λεξιπλασιες,εντυπωσιασμους και καλλιτεχνικες "κορδελες".
Η ζωη, οπως-θα επρεπε να-ειναι.
Μια δροσερη παυση απο τις ποδοσφαιρικες και πολιτικαντικες καυσεις στις οποιες μας υποβαλουν καθημερινα οι Λαγοβιντιαδοαδαμιδηδες και τζουτζουκοσαμαροκουβελομαλακοπιτουρες του σωρου.
Και μετα απο αυτο,επιστρεφουμε στην ροη των "ειδησεων" μας....
...Οι συνταξιουχοι κανουν ουρες οξω απ'τις τραπεζες,δια να λαβουν την συνταξη-αντιδωρο του Ραιχνεμπαχ.
Και οταν λεμε ουρες,μιλαμε για ουρες,οχι μαλακιες. Μας εχουν μετατρεψει σε ουρακοταγκους.
Ξερεις τι ειναι να ξεροσταλιαζεις στα σκαλοπατια αυτων που σε κλεβουν, για να μπεις μεσα;
Μεγαλο κατορθωμα των τοκογλυφων αυτο. Ευγε τους.
Οι πρωτοι που βρισκονται κοντα στην πορτα του Παραδεισου της Alphabank, εκει στην Καλλιθεα, φορανε μπουφαν,καθ'οτι χειμωνας. Οι δε τελευταιες χιλιαδες που ειναι στο τελος, φορανε κοντομανικα και βατραχοπεδιλα, καθ'οτι βρισκονται στην ευκρατη ζωνη. Οι τελευταιοι-τελευταιοι, βρισκονται υπο την σκιαν ευτυχως της μεγαλης πυραμιδας του Χεοπος. Κατι ειναι και αυτο.
Λιγες οι πιθανοτητες να προκανουν να λαβουν το αντιδωρο ζωντανοι,αρκετοι.Θα λαβουν σημειωμα,καρφιτσωμενο πανω στην κασα,καθως αυτη θα περνα απο την σφαλιστη πλεον πορτα της τραπεζας, η οποια θα εχει πια γινει ταβερνα και εκει μεσα θα πινουν τα καραφακια τους οι τυχεροι πρωτοι της ουρας. Και θα αναπωλουν, μνημονευοντας τους ατυχους πισινους συνανθρωπους και φιλους:
"...Τον μπαγλαμά, τ’ αδέρφι του
που τού `φτιαχνε το κέφι του
ενέχυρο τον έδωσε
και ο κυρ Θάνος έσβησε....
Λεγεται-το ειπαν οι ειδησεις- οτι δεκα ατυχοι γεροι,εκει στο τελος, φαγωθησαν απο λιονταρια,και επισης αρκετοι υπεκυψαν απο βουβωνικη πανωλη.
Πρεπει ο συγχρονος "Σιμωνιδης", ο Χυτηρης, να αναρτησει πλακα στον τοπο των θανοντων:
"Ελληνων συνανταξιοδοτουντες,Αθηναιοι εν Καλλιθεα, χρυσοφορων Ουνων,εστορεσαν δυναμην"